"Jeden fałszywy ruch" - читать интересную книгу автора (Coben Harlan)

10

Natychmiast zadzwonił do Mabel Edwards.

– Pamięta pani Elizabeth Bradford? – spytał.

– Tak – odparła po krótkiej chwili.

– To Anita znalazła jej zwłoki?

Tym razem wahanie Mabel trwało dłużej.

– Tak.

– Co pani o tym powiedziała?

– Zaraz. Myślałam, że chcesz pomóc Horace’owi.

– Chcę.

– To dlaczego wypytujesz o tę biedaczkę? – spytała nieco urażona. – Zginęła ponad dwadzieścia lat temu.

– To dość skomplikowane.

– Pewnie. – Wzięła głęboki oddech.

– Chcę znać prawdę.

– Szukasz również Anity?

– Tak.

– Dlaczego?

Dobre pytanie. Ale po dotarciu do jego sedna odpowiedź była prosta.

– Na zlecenie Brendy.

– Odszukanie Anity nic jej nie pomoże.

– Niech pani jej to powie.

Mabel zaśmiała się niewesoło.

– Brenda bywa uparta – powiedziała.

– To u was rodzinne.

– Zgadza się.

– Proszę mi powiedzieć, co pani pamięta.

– Niewiele. Anita przyszła do pracy i znalazła tę kobietę. Leżała jak szmaciana lalka. To wszystko.

– Anita do tego nie wracała?

– Nie.

– Była wstrząśnięta?

– Pewnie. Służyła u Elizabeth Bradford prawie sześć lat.

– Pytam, czy wstrząsnęło nią coś poza tym, że znalazła ciało.

– Nie. W każdym razie nic mi nie mówiła. Nawet gdy dzwonili reporterzy, po prostu odkładała słuchawkę.

Myron wchłonął tę informację, przepuścił przez szare komórki i nie znalazł niczego.

– Pani Edwards, czy brat wspomniał kiedyś o prawniku Thomasie Kincaidzie?

– Nie.

Pożegnali się. Tuż po tym, jak Myron skończył rozmowę, telefon zadzwonił.

– Halo?

– Odkryłam coś dziwnego, Myron – odezwała się Lisa z firmy telefonicznej.

– Co?

– Poprosiłeś o podsłuch telefonu Brendy Slaughter.

– Tak.

– Ktoś mnie uprzedził.

Myron o mały włos nie nacisnął na hamulec.

– Co takiego?

– Ktoś założył go wcześniej.

– Kiedy?

– Nie wiem.

– Możesz to sprawdzić? Dowiedzieć się kto?

– Nie. Jej numer zablokowano.

– Co to oznacza?

– Szlaban na wszystkie informacje. Nie mam nawet dostępu przez komputer do jej starych rachunków telefonicznych, podejrzewam, że stoją za tym jacyś stróże prawa. Mogę poszperać, ale nie ręczę za wyniki.

– Postaraj się, Liso. Dziękuję.

Myron rozłączył się. Zaginiony ojciec, telefony z groźbami, śledzący ich samochód, a do tego podsłuch telefoniczny. Zaczynał się denerwować. Po co ktoś – ktoś, kto miał władzę – podsłuchiwałby rozmowy Brendy? Czy osoba ta należała do grupy, która groziła jej przez telefon? Czy podsłuchiwali ją, chcąc dotrzeć do jej ojca, czy może…

Zaraz!

W trakcie jednej z rozmów polecono Brendzie, żeby zadzwoniła do matki. Dlaczego? Skąd to żądanie? Gdyby je spełniła – gdyby rzeczywiście wiedziała, gdzie się ukrywa matka – to przecież ci od posłuchu też znaleźliby Anitę. Czy o to chodziło?

Ktoś szukał Horace’a czy… Anity?

– Mamy problem – powiedział.

Siedzieli w samochodzie. Brenda obróciła się twarzą ku niemu, czekając na ciąg dalszy.

– Twój telefon jest na podsłuchu.

– Co takiego?

– Ktoś podsłuchuje twoje rozmowy. A poza tym śledzi.

– Ale… – Brenda urwała i wzruszyła ramionami. – Po co? Żeby znaleźć mojego ojca?

– Tak. Najprawdopodobniej. Komuś bardzo zależy na dopadnięciu Horace’a. Zdążyli pobić twoją ciotkę. Ty możesz być następna.

– Myślisz, że coś mi grozi?

– Tak.

Przyjrzała mu się.

– I chcesz mi w związku z tym coś zaproponować?

– Tak.

– Słucham.

– Po pierwsze, chciałbym odszukać w twoim pokoju w akademiku te pluskwy.

– Nie widzę przeszkód.

– Po drugie, musisz się stamtąd wynieść.

– Mogę pomieszkać u znajomej – odparła po chwili. – Cheryl Sutton. To kapitanka naszej drużyny.

Myron pokręcił głową.

– Ci ludzie cię znają. Śledzili cię, podsłuchiwali twoje rozmowy.

– I co z tego?

– To, że prawdopodobnie znają twoich znajomych.

– W tym Cheryl?

– Tak.

– I myślisz, że mnie tam odszukają?

– Niewykluczone.

Brenda pokręciła głową i wpatrzyła się przed siebie.

– Niesamowite.

– To nie wszystko.

Myron opowiedział jej o rodzinie Bradfordów i o znalezieniu przez jej matkę zwłok.

– I co to znaczy? – spytała, kiedy skończył.

– Prawdopodobnie nic. Ale chciałaś, żebym ci mówił o wszystkim.

– Tak. – Usiadła wygodniej i przygryzła wargę. – Gdzie w takim razie, według ciebie, powinnam się zatrzymać? – spytała po dłuższej chwili.

– Wspomniałem ci o moim przyjacielu Winie. Pamiętasz?

– Właścicielu firmy maklerskiej Lock-Horne?

– To własność jego rodziny. Mam dziś wieczorem wpaść do niego w interesach. Powinnaś ze mną pojechać. Możesz zatrzymać się u niego.

– Chcesz, żebym z nim zamieszkała?

– Tylko na tę noc. Win ma mnóstwo bezpiecznych adresów. Znajdziemy ci coś.

Skrzywiła się.

– Wykształcony plutokrata, który korzysta z bezpiecznych kryjówek?

– Nie sądź go po pozorach.

Skrzyżowała ręce pod biustem.

– Nie zachowam się jak kretynka. Nie wygłoszę obłudnej tyrady, że nie pozwolę, żeby ta heca komplikowała mi życie. Pomagasz mi, chcę współdziałać.

– To dobrze.

– Ale ta liga wiele dla mnie znaczy. Tak samo jak moja drużyna. Nie zrezygnuję z nich.

– Rozumiem.

– Cokolwiek więc zrobimy, będę mogła trenować? Będę mogła zagrać w inauguracyjnym meczu w niedzielę?

– Tak.

Skinęła głową.

– W takim razie, zgoda. Dziękuję.

Zajechali pod akademik. Myron zaczekał na dole, aż Brenda się spakuje. Wprawdzie miała oddzielny pokój, ale zostawiła koleżance liścik, że na kilka dni zamieszka u znajomej. Wszystko to zajęło jej niespełna dziesięć minut.

Zeszła na dół z dwiema torbami na ramionach. Myron uwolnił ją od jednej. Kiedy wychodzili z akademika, zobaczył, że przy jego samochodzie stoi FJ.

– Zostań tu – powiedział.

Brenda, nic sobie z tego nie robiąc, dotrzymała mu kroku. Spojrzał w lewo. Stojący tam Bubba i Rocco pomachali mu. Nie zareagował. Miał ich gdzieś.

FJ, zrelaksowany tak, że aż za bardzo, oparł się o jego samochód jak pijak ze starego filmu o latarnię.

– Cześć, Brenda – powiedział.

– Cześć, FJ.

– Cześć, Myron – dodał i skinął głową.

Nie dość, że w jego uśmiechu brakło ciepła, to był to najbardziej mechaniczny uśmiech, jaki Myron widział w życiu. Wyłączny produkt uboczny mózgu, wysyłającego konkretne rozkazy grupie mięśni twarzy. Ograniczony do warg.

Myron okrążył forda, udając, że uważnie go ogląda.

– Nieźle go pan wyczyścił, FJ – pochwalił. – Ale następnym razem radzę bardziej przyłożyć się do dekli. Są brudne.

FJ spojrzał na Brendę.

– I to jest słynny ostry dowcip Bolitara, o którym tyle słyszałem? – spytał.

Wyrozumiale wzruszyła ramionami.

– To wy się znacie? – spytał Myron, wskazując ich rękami.

– Oczywiście – odparł FJ. – Chodziliśmy razem do liceum. W Lawrenceville.

Bubba i Rocco postąpili kilka ciężkich kroków. Wyglądali na młodych aktywistów Związku Drwali.

Myron wsunął się między Brendę a FJaya. Ten manewr w jej obronie pewnie ją wkurzył, ale trudno.

– Czym możemy służyć, FJ? – spytał.

– Chcę się upewnić, czy pani Slaughter honoruje swój kontrakt ze mną.

– Nie podpisałam z tobą żadnego kontraktu – odparła.

– Twoim agentem jest ojciec, niejaki Horace Slaughter, zgadza się?

– Nie. Moim agentem jest Myron.

– Tak?

FJ przesunął wzrok na Myrona. Myron patrzył mu prosto w oczy, ale nadal nie było w nich nic, niczym w oknach opuszczonego budynku.

– A ja słyszałem co innego.

Myron wzruszył ramionami.

– Życie to ciągła zmiana, FJ. Człowiek musi się dostosować.

– Dostosować lub zginąć.

– U-u-u.

FJ mierzył go wzrokiem jeszcze kilka sekund. Jego skóra przypominała mokrą glinę, którą może rozpuścić silna ulewa.

– Przed Myronem twoim agentem był ojciec – zwrócił się do Brendy.

– I co z tego? – wtrącił Myron.

– Podpisał z nami umowę. Zobowiązał się, że Brenda wycofa się z ligi ZKZ i zagra w ZLKK. To wszystko jest czarno na białym w kontrakcie.

Myron spojrzał na Brendę. Potrząsnęła głową.

– Czy na tym kontrakcie jest podpis pani Slaughter? – spytał.

– Jak powiedziałem, jej ojciec podpisał…

– Nie miał prawa. Macie jej podpis czy nie?

FJayowi bardzo nie spodobało się to pytanie. Bubba i Rocco podeszli jeszcze bliżej.

– Nie mamy.

– Więc nie macie nic. – Myron odblokował drzwiczki forda. – Było miło, choć za krótko. Zaopiekuję się moją klientką lepiej od was.

Bubba i Rocco ruszyli ku niemu. Otworzył drzwiczki. Pistolet miał pod fotelem. Rozważał, czy po niego sięgnąć. Ale byłaby to oczywiście głupota. Jedno z nich – on albo ona – pewnie by ucierpiało.

FJ uniósł rękę i dwaj goryle zamarli, jakby opsiukał ich zamrażaczem dla skopanych futbolistów.

– Nie jesteśmy gangsterami – powiedział. – Jesteśmy biznesmenami.

– Oczywiście – zgodził się Myron. – A tamci, Bubba i Rocco, to pańscy dyplomowani księgowi.

Na ustach FJaya pojawił się cienki uśmiech. Gadzi, a więc znacznie cieplejszy od poprzednich.

– Jeżeli jest pan rasowym agentem, to w pańskim interesie jest ze mną porozmawiać.

– Niech pan zadzwoni do mojej agencji, umówi się na spotkanie.

– W takim razie wkrótce porozmawiamy.

– Z chęcią. I niech pan jak najczęściej używa zwrotu „w Pańskim interesie”. Naprawdę robi wrażenie.

Brenda otworzyła drzwiczki i wsiadła. Myron za nią. FJ podszedł do okna od strony kierowcy i zastukał. Myron opuścił szybę.

– Podpiszesz z nami kontrakt albo nie – powiedział. – To tylko interes. Ale jeżeli cię zabiję, to dla przyjemności.

Myron już chciał strzelić kolejnym żartem, ale coś – może przypływ rozsądku – go powstrzymało. FJ odszedł, a za nim Rocco i Bubba. Patrzył, jak znikają. Serce trzepotało mu w piersi jak kondor w klatce.