Анжиевски ЕжиЦемра зямлю ахiнае (на белорусском языке)

Ежы Анджаеўскi

Цемра зямлю ахiнае

Пераклад: Васiль Сёмуха

"Сонца запала", - крычаць астраномы ў неба,

А навошта запала, нiхто не адкажа, маўчанне;

Цемра зямлю ахiнае, i людзi паснулi нема,

А навошта спяць людзi, нiхто з iх не вывучае.

Прачнуцца без адчування, як без чування спалi...

А.Мiцкевiч. "Дзяды", ч.III.

Раздзел першы

Адна старая гiшпанская кронiка натуе, што ў сярэдзiне верасня тысяча чатырыста восемдзесят пятага года, позна паполуднi, у гарадок Вiла-Рэал прыехаў вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар у атачэннi больш як дзвюх сотняў конных i пешых фамiльянтаў, цi, кажучы iнакш, дамоўнiкаў, служак Святой iнквiзiцыi, якiх таксама яшчэ называлi Хрыстовай мiлiцыяй. Вулiцы Вiла-Рэал, дадае скрупулёзны летапiсец, - апусцелi, знiклi з iх будкi жыдоўскiх гандляроў, цiха было i ў заезным доме, i ў шынку, а вокны большасцi жылых дамоў былi пазачыняныя жалюзi. Гарачыня, дзённы сквар трохi ўжо апаў, але з Сiера Марэны ўсё яшчэ цягнула сухiм i асмужлiвым ветрам.

Толькi почат, вялiкая кавалькада коннiкаў з атрадам лучнiкаў наперадзе, мiнуў Пуэрта дэ Таледа i ўехаў за гарадскiя муры - як у цiшынi, што запанавала ў горадзе, цяжка загрукаў звон калегiяты Сан-Пэдра, а пасля азвалiся званы кляштара Сан-Дамiнга, касцёлаў Санта Круз, Санта Марыя ля Бланка i Сан-Томас. Праз хвiлiну ў Вiла-Рэал ужо грымелi званы ўсiх сабораў, кляштараў i бажнiц.

Двое святых братоў, якiя iшлi ўнутранай анфiладай кляштара дамiнiканцаў, спынiлiся. Адзiн быў ужо ў гадах, каржакаваты, па-мужыцку шырокi ў плячах; другi - зусiм яшчэ малады, нiзкi i дробны, з цёмным хлапечым тварам.

- Прыехаў, - сказаў брат Матэа.

- Матэа, Матэа! - азваўся брат Дыега. - Калi б я мог малiцца за гэтага чалавека, я прасiў бы ў Бога, каб ён забраў яго ад жывых.

Брат Матэа, схiлiўшы галаву, перабiраў ружанец. З далечынi, не заглушаны блiзкiмi званамi, чуўся высокi i чысты розгук звона загараднай пустэльнi сёстраў кармелiтак.

- Дыега, - цiха сказаў Матэа, - ты нiчога не казаў, а я нiчога не чуў.

- Баiшся? Ты? А ты думаеш не тое самае?

- Не заўсёды можна гаварыць, што думаеш.

- Ведаю.

- Ты малады i няўрымслiвы.

- А ты б мо хацеў, каб я быў як камень?

- Не. Але нават каменне цяпер мае вушы i язык. Не забывайся. Калi ўжо айцец Тарквемада пакiнуў каралеўскi двор, каб наведацца ў Вiла-Рэал, жудасць будзе...

- О, Матэа, страшнейшага за тое, што я пабачыў, бадай, ужо i няма.

- Не трэба iлюзiй, - сказаў брат Матэа, - жудасць не адмета падзей i здарэнняў, а толькi iх вынiк.

Дыега гнаў свае думкi.

- Божа вялiкi i мiласэрны! Вера мая нязменная, непарушная, а сэрца, Матэа, сэрца маё параненае i сумленне скаламучанае. Аднойчы ў Севiллi на квамадэра я бачыў, як гарэлi на вогнiшчах адразу сто чалавек. Разам з братамi я спяваў гiмн: "Exurge Domine et iudica causam Tuam" i нават праз гэты велiзарны хор не мог не чуць енкаў i ляманту тых, што памiралi. А другi раз...

- Маўчы, Дыега. Раны сэрца можна загаiць толькi ў цiшынi.

- Няма мне цiшынi! Ты сказаў, што не заўсёды можна гаварыць, што думаеш. Што гэта азначае? Не давяраеш мне? Баiшся мяне? Ты, мой сябар, мой настаўнiк.

Брат Матэа падняў галаву. Дыега стаяў за крок ад яго, збялелы. Ён дрыжаў, вочы ўспыхнулi цёмным бляскам.

- Брат Дыега, калi сумленне працiвiцца прызнанай няпраўдзе, тады чалавек павiнен баяцца не людзей, а больш за ўсё самога сябе.

- Сябе?

- А ты ведаеш, куды можа завесцi супярэчлiвасць сумлення? Цi не жахае цябе твой бунт?

- Не! Я не хачу нi жаху, нi спалоху, анiчога, што называецца страхам. Я хачу нешта зрабiць.

- Малiся, - сказаў брат Матэа.

Тым часам атрад Хрыстовай мiлiцыi вузкiмi i ўсюды аднолькава апусцелымi вулкамi наблiжаўся да калегiяты. Вялiкi iнквiзiтар каралеўстваў Кастылii i Арагона, падрэ Томас Тарквемада, у чорнай царкоўнай сутане, ехаў на белым кардобскiм канi, акружаны служкамi, прамы, хоць i быў у гадах. Вочы прыплюшчыў.

Адзiн рыцар з почату Iнквiзiтара, маладзенькi русявы дон Ларэнца дэ Мантэса, схiлiўся з каня да таварыша.

- Пацукi пазашывалiся ў норы.

Дон Радрыга дэ Кастра засмяяўся.

- Пацукам тое не паможа.

- Ты думаеш?

- Рукi Святога трыбунала даўжэйшыя за сама глыбокую пацучыную нару. Апроч таго, пацукi баяцца, i страх выдае iх.

- Цi той, хто баiцца, абавязкова i вiнаваты?

- Не ведаю, што мне да гэтага. Знаю толькi, што заўсёды трэба быць супраць тых, хто баiцца.

- Кажуць, кароль Фердынанд патрабуе вельмi многа грошай.

- Вайна заўсёды каштуе дорага.

- Ты думаеш, што ўсе мараны - ератыкi?

- Не ведаю. Мусiць, усе. Але гэта нi мне, нi табе абыходзiць не павiнна, Ларэнца. Нам - выконваць загады i не баяцца.

- I ты нiколi не баiшся?

- Цi не на тое мы, каб баялiся нас?

- Вялебны ойча, - напаўголаса сказаў капiтан фамiльянтаў Вялiкага iнквiзiтара дон Карлас дэ Сiгура, - прыехалi.

Падрэ Тарквемада падняў вочы. Сярод дамоў, якiя шчыльна абступалi Плацэ дэ Сан Пэдра, у неба ўзносiўся такi вялiзны мур, што здавалася, нiбы не людскiя рукi ўзвялi яго, а нейкi гвалтоўны i раптам застылы ў паветры выбух камення i разьбы ўвечнiў яго спiчастыя формы. Людзi, якiя тоўпiлiся перад саборам, у ценi яго здавалiся нiклымi i прыгнечанымi. Абапал сходаў стаялi з запаленымi свечкамi браты дамiнiканцы. Iх цёмныя сутаны трапяталi ад ветру. Агеньчыкi свечак таксама калыхалiся. Затое пасярэдзiне сходаў, у атачэннi службоўцаў Святога афiцыума i свецкага духаўнiцтва, чакалi гожага госця абодва iнквiзiтары таледскага арцыбiскупства, канонiк калегiяты доктар Альфонса дэ Торэз i дамiнiканец брат Гаспар Мантыха. Тут жа, побач, заклаўшы далонi ў рукавы манаскай хабiты, стаяў прыёр кляштара Сан-Дамiнга - падрэ Бласка дэ ла Куэста.

Якраз змоўк звон калегiяты, следам пачалi ацiхаць i ўсе астатнiя званы ў горадзе - i на плошчы раптам запанавала цiшыня. Двое лучнiкаў падбеглi да вялебнага айца, але Тарквемада спынiў iх кароткiм рухам далонi i злез з каня сам.

Натоўп схiлiў галовы.

- Вiтанне табе, вялебны ойча i найгоднейшы пане, - сказаў канонiк дэ Торэз.

Усе чакалi, што Вялiкi iнквiзiтар дабрасловiць тых, хто яго сустракаў, але Тарквемада не зрабiў гэтага.

- Мiр з вамi, шаноўныя браты, - сказаў праз хвiлiну глухiм голасам, трохi ўжо старэча-падхрыплым. - Няхай усе ласкi i шчадроты госпада нашага Iсуса Хрыста сыдуць на ўсiх, хто гэтага варты.

- Аман, - сказаў брат Гаспар Мантыха.

Тарквемада абвёў вачыма прысутных.

- Не бачу сярод вас, шаноўныя браты, прадстаўнiкоў ад свецкiх уладаў. Хiба яны нiчога не ведалi пра наш прыезд?

Малады рыцар у лёгкiм мiланскiм панцыры, што адсвечваў блакiтнаватым бляскам, высунуўся з грамады духаўнiцтва.

- Вiтаю, найгоднейшы ойча, - сказаў трохi загучна. - Мой камандзiр, капiтан каралеўскага палка, дон Хуан дэ Сантангель, даручыў мне выказаць вам належную чту i адначасова прасiць прабачэння за тое, што стан здароўя не дазваляе ўчынiць гэтага асабiста.

- Ён хворы? - спытаўся падрэ Тарквемада.

- Так, ойча.

- Целам цi душою?

Малады рыцар не разгубiўся.

- Не разумею цябе, ойча.

- Чаго не разумееш? Цi ж ты не хрысцiянiн i не ведаеш, што ў чалавеку цела, а што душа i што называем хваробаю цела, а што хваробаю душы?

Той горда выпрастаўся.

- Ведаю, найгоднейшы пане. Я Мануэль дэ Ахэда, дваранiн i хрысцiянiн. Калi я сказаў, што шляхетны дон Хуан хворы, я не мог мець на ўвазе яго душу, бо яна, належачы вернаму слузе караля i царквы, не паддаецца нiякiм, як я пэўны, хваробам.

- Цi так мала, мой сыне, давяраеш сваёй упэўненасцi, што мусiш павышаць голас? - цiха спытаўся Тарквемада.

Дон Мануэль нецярплiва:

- Ойча вялебны, калi б пан дэ Сантангель не быў хворы...

- ...ён у гэты час сваёй прысутнасцю склаў бы сведчанне шанобы i любовi, якiя песцiць у сабе да веры i Святое iнквiзiцыi. Веру ў гэта. Маю таксама надзею, што хвароба ў шляхетнага капiтана не такая цяжкая, каб заўтра магла перашкодзiць яму наведаць нас у сядзiбе Святога афiцыума.

Чырвань залiла смуглы твар дон Мануэля.

- Цi маеш яшчэ што сказаць, мой сыне? - спытаўся Тарквемада.

Кроў усё гусцей залiвала твар i лоб, нават шыю дон Мануэля. На скронях набрынялi жылы.

Нейкi момант здавалася, што малады рыцар не авалодае гневам i выбухне.

- Прадстаўнiк карэгiдора прагне, вялебны ойча, скласцi табе словы прывiтання, - цiха сказаў брат Мантыха.

- Цi шляхетны карэгiдор таксама хворы? - спытаўся Тарквемада.

У судовага пiсара Франсiска Доза, шчуплага, згорбленага чалавека з тонкай, як у птушкi, шыяй перад вялебным айцом адняло мову. Ён стаяў збялелы, вусны ў яго дрыжалi, а ў лупатых бясколерных вачах застыў страх.

- Слухаю цябе, мой сыне, - сказаў падрэ Тарквемада.

Пiсар разявiў рот, нiбы хацеў глынуць паветра.

- Пан Бласка дэ Сiлас не мог прыйсцi, найгоднейшы ойча, - прамармытаў, - у сама астатнюю хвiлiну цяжка занядужаў.

I змоўк пад пранiзлiвым позiркам Тарквемады. Той павярнуўся да айцоў iнквiзiтараў.

- Што ж, вялебныя браты, пара нам увайсцi ў сабор. Падзякуемце Богу за шчаслiва завершанае падарожжа i памолiмся таксама за душы ератыкоў i грэшнiкаў, каб усявышнi ў сваёй невычэрпнай даброцi дапамог iм у шчырым прызнаннi i адрачэннi ад памылак.

- Аман, - сказаў брат Гаспар Мантыха.

- У Вiла-Рэал, вялебны ойча, асаблiва многа душ, як мне здаецца, заражаных цяжкiмi хваробамi, - азваўся падрэ дэ ла Куэста.

- Гойце iх! - сказаў Тарквемада, узыходзячы на сходы калегiяты. - Чаго ж вы чакаеце? Цi ж вы не лекары душ?

Ён быў ужо каля партала, а браты дамiнiканцы, завёўшы тонкiмi галасамi Маgnifiсаl, пачалi заходзiць у калегiяту, калi на плошчы ўтварылася затлока. Падрэ Тарквемада спынiўся, спевы ацiхлi.

Унiзе голасна крычаў i размахваў рукамi рыцар на запененым канi, пракладаючы сабе дарогу праз натоўп. Акружаны служкамi Святога трыбунала, ён сказаў iм нешта, пасля чаго адзiн рыцар у панцыры саскочыў з каня i, бразгаючы зброяй, узбег на сходы.

- Ойча вялебны, прыбыў наш ганец з Сарагосы з важным паведамленнем.

Падрэ Тарквемада махнуў рукой. Падняў руку i рыцар. На гэты знак служкi, лучнiкi i рыцары пачалi расступацца, даючы ганцу дарогу. А той - рослы i дужы мужчына - саскочыў з каня, хiстануўся, але адразу выпрастаўся, скiнуў з плячэй дарожны плашч, глыбока ўздыхнуў, павольным рухам далонi ацёр спацелы лоб i цяжка, як смяротна стомлены чалавек, пачаў падымацца па сходах.

Апынуўшыся перад Вялiкiм iнквiзiтарам, ён укленчыў i схiлiў чорны ад пылу твар.

- З Сарагосы? - спытаўся Тарквемада.

- Так, вялебны ойча. Тры днi i тры ночы ў дарозе.

- Хто цябе паслаў?

- Святы трыбунал.

- Кажы.

- Ойча вялебны, здарылася страшнае, яно благае ў неба помсты! - На момант замоўк, каб сабрацца з духам. - Вялебны айцец Пэдра Арбуэз забiты.

Трывожны шэпт папоўз сярод прысутных. Усе ведалi, што кафедральны канонiк доктар Пэдра Арбуэз д'Эпiла ўсяго толькi год таму назад пры ўстанаўленнi ў каралеўстве Арагон Святой iнквiзiцыi быў абвешчаны адным з двух iнквiзiтараў Сарагосы.

- Божа, злiтуйся з нас, - сказаў падрэ дэ ла Куэста.

- Дзе ўчынена злачынства? - спытаўся Тарквемада.

- У саборы, ойча вялебны, пад час вячэрняга набажэнства.

- Забойцы?

- Схапiлi абодвух.

- Iх iмёны?

- Фiдэль д'Уранса i Хуан д'Эсперайндэа.

Тарквемада нахмурыў бровы.

- Не ведаю такiх.

- Гэта нiзкiя людзi, вялебны ойча. Абодва, аднак, са службы вяльможнага пана дон Хуана дэ ла Абадыя.

- Аж так высока сягае злачынства?

- Ойча вялебны, найгоднейшы iнквiзiтар, айцец Гаспар Хуглар загадаў паведамiць табе, што гэта ганебнае забойства, вiдаць, вынiк вялiкай i шырокай змовы i да падазроных належаць асобы, якiя ў каралеўстве Арагон лiчацца людзьмi вельмi высокай годнасцi.

- Божа мой! - усклiкнуў падрэ Тарквемада. - Калi сапраўды ўсё так, як ты кажаш, то мне цяжка паверыць, каб гэтыя асобы былi са старых хрысцiянскiх родаў. Цi не належаць яны да сем'яў жыдоўскага паходжання?

Ганец з павагай схiлiў галаву.

- Народ Сарагосы маўляе тваiмi вуснамi, найпачцiвейшы ойча. Калi па горадзе разышлася вестка, што вялебны Пэдра забiты, народ высыпаў на вулiцы, каб пакараць маранаў, праклятых аблуднiкаў, якiя прынялi нашу веру, але i духам, i звычаямi засталiся верныя юдэйству. Яго эмiненцыя арцыбiскуп дон Альфонса, спрабуючы прадухiлiць iнцыдэнты, асабiста выйшаў на вулiцу, каб сказаць народу, што ўсе вiнаватыя адбудуць заслужаную кару.

Падрэ Тарквемада паглядзеў на прысутных.

- Чуеце, шаноўныя браты? Чуеце голас хрысцiянскага народа? Гэта вам навука! Адзеньце тысячу скрушных грэшнiкаў у санбенiта i прыганiце iх босых сюды, да калегiяты, на пакутнае аўтадафэ, аддайце свецкаму суду сто, дзвесце, трыста, калi зойдзе патрэба, зацятых i закаранелых ератыкоў, каб знiшчыць iх у полымi, як нiшчыцца шкоднае пустазелле або ссохлая вiнаградная лаза, а люд, якi сёння ў гэтым горадзе замкнуўся ў сваiх дамах, убачце на вулiцах. Больш таго: кiньце яго да ног сваiх.

Пасля павярнуўся да ўкленчанага ганца:

- Мiр з табой, мой сыне. Ты прынёс нам вестку смутную i радасную. Мы смуткуем, што вялебнага дона Пэдра няма больш сярод нас, добра ведаючы, што жыцьме ён праз усе часы неўмiручасцю поўнай хвалы; радуймася, што яго пакутная смерць умацуе нас i з'яднае ў змаганнi з ератыкамi, у абароне нашай веры.

Змяркалася. На плошчы запалiлi паходнi. Голас Тарквемады гучаў у цiшынi ўсё больш грозна.

- Няма на свеце такой сiлы, анi такога зла i падступнасцi, якiя маглi б супрацьпаставiцца нашай справе. Будземце ж, браты, чуйныя i не спема ў час, калi не спiць вораг сярод нас.

- Vivа еl nоmbrе dе Jesus! - моцным голасам сказаў падрэ дэ ла Куэста. Vivа lа Virgen Santissima!

Ганец з Сарагосы падхапiўся з каленяў i, павярнуўшыся тварам да плошчы, крыкнуў хрыпла з усёй сiлы ў змрок, запоўнены ўзброенымi людзьмi i бляскам дымных паходняў.

- Vivа lа Santissima!

- Vivа lа Santissima!

- адказаў адным магутным голасам натоўп.

У гэты час Тарквемада падняў сухую старэчую далоню i з-пад партала калегiяты, высокi i ўзнесены сярод мiгатлiвых агеньчыкаў свечак, пачаў крэслiць у паветры знак крыжа.

Быў познi начны час. Нешпар дамiнiканцаў даўно ўжо закончыўся. Пасля працяглай нарады з iнквiзiтарамi i дарадцамi падрэ дэ ла Куэста правёў вялебнага айца да келлi, у якой той меўся жыць пад час гасцявання ў Вiла-Рэал. Змрок нiзкiх кляштарных калiдораў рассейвалi паходнi ў руках двух рыцараў з Хрыстовай мiлiцыi.

У канцы доўгага калiдора падрэ дэ ла Куэста спынiўся i адчынiў дзверы ў келлю.

- Належыць табе, вялебны ойча, заслужаны адпачынак пасля клопатаў сённяшняга дня. Спадзяюся, Бог спашле табе добры сон. У гэтай вось келлi, як сведчаць старыя запiсы нашага кляштара, акурат сто гадоў назад жыў пэўны час наш святы брат Вiнсэнт Фэр'ер.

Падрэ Тарквемада, схiлiўшы ў дзвярах галаву, увайшоў усярэдзiну. Келля была цесная i голая. У адным куце гарэў каганец. Нiжэй было месца для кленчання. У другiм куце - вузкая пасцель. Над ёю - разьблёны з дрэва распяты Хрыстос. Холад iшоў ад каменнай падлогi i муроў. За акном распасцiралася цёмнае начное неба, усыпанае зоркамi.

Вялебны айцец падышоў да акна.

- Наш брат Вiнсэнта несумненна быў святы. Цi не думаеш, вялебны ойча, што пры ўсiх сваiх хрысцiянскiх цнотах ён быў чалавек, якi вельмi лiчыўся з важнасцю слоў.

Падрэ дэ ла Куэста цiха прычынiў дзверы.

- Святы Вiнсэнт быў вялiкi прапаведнiк нашага закону.

Тарквемада, заклаўшы далонi ў рукавы сутаны, глядзеў на далёкае неба.

- Словы! Што ж словы, мой ойча? Тысячай слоў можна вярнуць тысячу ератыкоў. Кажаш, святы Вiнсэнт быў вялiкi прапаведнiк. Гэта праўда. Далучыў да нашай веры шмат тысяч жыдоў, якiя ў свой час унiклi пагромаў. I што з таго? Яны, учора далучаныя, сёння ў асобах сваiх сыноў i ўнукаў таемна мардуюць абаронцу веры. Чаму так робяць? Бо ненавiдзяць Святую iнквiзiцыю, змянiўшы толькi формы, не мяняючы нi на шэлег сваёй ератыцкай натуры. Аказваецца, словы бываюць не вушкам iгольным, а брамай, шырока адчыненай усiм. I праз яе праходзяць так латва, як з цемры да святла дзённага. Сапраўды, мой ойча, бяда тым, хто змагаецца, калi занадта спадзяецца на ачышчальную сiлу слова!

- Думаеш, слова не мае нiякай дзейснай сiлы? - пакорна спытаўся падрэ дэ ла Куэста.

- Чаму ж, мае, але толькi тады, калi яно - дзеянне. Уся праўда нашага слова ў вучэннi царквы, i яна непарушная, не залежыць ад глебы, на якой мы будуем наш гмах. Але цi ж не на тым грунтуюцца нашы заклiкi, каб словы праўды пацвярджаць сведчаннем дзеяння? Вер мне, мой ойча, словы толькi тады нешта азначаюць, калi не далей чым за крок ад iх стаiць меч дзеяння.

- Калi я правiльна ўразумеў цябе, вялебны ойча, прызнаннi асоб перад Святым трыбуналам, якiя сведчаць за тое, што шмат хто са свецкiх паноў i ўпраўцаў горада Вiла-Рэал пагарджае асновамi рэлiгii i не баiцца ўзносiцца з пыхаю там, дзе павiнна быць толькi паслушэнства i пакора, - то гэта цi не словы, за якiмi стаiць меч дзеяння?

Падрэ Тарквемада павярнуўся да акна. У позiрку яго цёмных, глыбока пасаджаных вачэй успыхнуў раптоўны бляск.

- Сапраўды, шматвяковы вопыт нашага вучэння прамаўляе тваiмi вуснамi. Здаецца мне, ты зразумеў асаблiва важны прынцып.

- Цi маеш на думцы, вялебны ойча, прынцып, якi сцвярджае, што за кожнай памылкай, якая б яна нi была, схаваныя пахiбнасцi веры?

Тарквемада прыплюшчыў вочы i нiчога не адказаў. Падрэ дэ ла Куэста ўзiраўся ў яго з напружанай увагай.

- Калi б мы хацелi i маглi глыбей i пранiклiвей глядзець на людскiя памылкi, - азваўся праз хвiлiну, - тады нам не цяжка было б заўважыць, што прычыны памылак бываюць зазвычай больш грозныя, чым яны самыя.

Тарквемада ўзвёў павекi.

- Ойча Бласка, - сказаў задумлiва, - я хацеў бы, каб ты сказаў мне як брату, якi шчыра любiць...

- Слухаю цябе, ойча.

- Сапраўдны хрысцiянiн не можа мець нiякiх асабiстых мэт, якiя б пярэчылi мэтам царквы.

- Так, ойча, гэта праўда.

- Усе нашы дзеяннi, думкi i жаданнi належаць царкве. Лiчу таксама, што менавiта таму хрысцiянiн не толькi можа, але i павiнен песцiць у сабе жаданнi, хай вельмi асабiстыя, але каб яны адпавядалi мэтам царквы. Скажы яшчэ, цi маеш асабiстае пажаданне, асаблiва табе дарагое, адно замiлаванне, якое здавалася б табе ўвасабленнем тваiх зямных iмкненняў?

Падрэ дэ ла Куэста хвiлiну маўчаў.

- Калi быць шчырым, ойча, як на споведзi...

- Будзь!

- Прызнаюся, ужо колькi гадоў горача i нязменна прагну аднаго. Хацеў бы, i хай даруецца мне мая пыха, хацеў бы, аднак, калi-небудзь у будучым, вядома, пасля як найдаўжэйшага жыцця Яго Свяцейшасцi кардынала дэ Мендоза, сесцi на трон арцыбiскупаў Таледа.

У цэлi стала цiха. Падрэ дэ ла Куэста, стоячы са схiленай галавой, дарма чакаў адказу Тарквемады. Вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар маўчаў.

Якраз выходзiў месяц, i бляск яго прабiваўся ў келлю iмглiстай яснотаю.

- Ойча вялебны, - цiха азваўся прыёр, - магчыма, маё прызнанне ўразiла цябе. Сапраўды, можа, я занадта высока сягаю са сваiмi марамi. Аднак мне хацелася б...

- Iдзi спаць, ойча, - суха сказаў Тарквемада. - Думаю, пасля дзённых турбот табе патрэбен сон.

Падрэ дэ ла Куэста збялеў.

- Божа лiтасцiвы, няўжо маё жаданне аж такое заганнае? Калi лiчыш, што я не годны такога вялiкага гонару...

- Маўчы! Няўжо ты сапраўды такi сляпы i глухi, калi не разумееш, што адкiдаеш, выбiраючы славу i бляск? Чаго варта твая мара? Надзець на галаву арцыбiскупскую iнфулу, мець двор, палац, багацце, сядзець у асвянцоных шатах на троне? Ты, дамiнiканец, найбольш гэтага прагнеш? Гэта твая запаветная мара? Што ты зрабiў з сабою, у якiя сеткi ўблытаўся? Хвiлiну назад я думаў, падмануты знешняй прыстойнасцю тваёй разважлiвасцi, што залiчу цябе да найвышэйшай годнасцi змагара царквы, назначыўшы адным з iнквiзiтараў каралеўства. А ты марыш стаць арцыбiскупам Таледа!

- Ойча!

- Цi не разумееш, што годнасць iнквiзiтара, якая ўскладае на плечы не учту, а цвёрдыя абавязкi, азначае стакроць больш, чым усе бiскупскiя троны? Больш, чым кардынальская пурпура? Больш нават, чым тыяра папы! Iдзi спаць, бедны ойча, памылiўся я ў табе.

Падрэ дэ ла Куэста асунуўся на каленi.

- Ойча вялебны, дзякую табе, адкрыў мне вочы, бачу цяпер, што сапраўды пыха засланiла мне свет, што я цяжка саграшыў, але ў iмя памяцi нашага вялiкага патрона, святога Дамiнiка, заклiнаю цябе, не пагарджай мною, даруй гэтую хвiлiну слабасцi i зацьмення.

- Не! - пiсклiва крыкнуў Тарквемада. - Не дарую. Ты не дзiця, якое толькi ўчора ўступiла ў веру. Ты прыёр, кiраўнiк некалькiх сотняў душ. Настаўнiк маладых. Валасы сiвеюць. Колькi ж гадоў жывеш у кляштарных сценах?

- Мiнула трыццаць.

- Трыццаць гадоў! I ты толькi па звычаi i ўбраннi застаешся дамiнiканцам.

- Не, ойча!

Падрэ Тарквемада грэблiва паглядзеў на ўкленчанага.

- Устань! Не, не спадзявайся на дараванне. Ты здрадзiў свайму прызванню, здрадзiў духу нашага яднання.

- Ойча, аддамся ўсякай пакуце, вызначы хоць сама цяжкую.

- Пакуту? На пакуту трэба мець права. Ты растаптаў гэта права. Аднак для заспакаення тваiх прагненняў магу табе паабяцаць, што пры сама першай нагодзе рэкамендую тваю асобу Iх Каралеўскiм Мосцям, каб яны даверылi табе бiскупства Авiла. Думаю, з часам не мiне цябе i Таледа.

Падрэ дэ ла Куэста падняў галаву. Твар у яго быў пашарэлы, вочы глыбока запалi.

- Не рабi таго, ойча, благаю цябе.

- Чаму? Спраўдзяцца твае мары.

- Калi бачу, што трачу...

- Трэба было раней бачыць, меў досыць часу.

- Ойча, цяпер усё разумею. Разумею, як ты павiнен пагарджаць мною i як я заслужыў гэтую пагарду. Прабач мне, аднак, не адрынь.

Тарквемада з хвiлiну маўчаў, пасля адвярнуўся.

- Iдзi, - сказаў сухiм, скрыпучым голасам, - я хачу пабыць адзiн.

Ён ведаў, што, нягледзячы на стомленасць, не засне. У апошнiя гады адвык ад сну, якi, калi ён глыбокi i спакойны, дае чалавеку заслужаны адпачынак. Ён засынаў звычайна вельмi позна, часам толькi пад ранак, а часта i цэлыя ночы, бясконца доўгiя, праводзiў у самотным чуваннi, роздуме i ў модлах. Сёння не меў у сабе нават настрою на малiтву.

Каганец дагараў, кволы пламеньчык мiгаў на апошнiм дыханнi.

Затое месяц падняўся ўжо даволi высока, i яго святло халодным бляскам шклiлася ў акне.

Тарквемаду ахапiлi дрыжыкi. Ён шчыльней ухутаўся ў сутану, укленчыў i, схiлiўшыся тварам у азяблыя далонi, пачаў шаптаць пацеры. Але хутка заўважыў, што молiцца толькi вуснамi. Не знаходзiў у сабе таго полымя, якое заўсёды жыло ў iм i грэла яго, - а ў хвiлiны экстазу i сабранасцi асвятляла з сярэдзiны, успалымняла i парывала яго натхнёным агнём. Цяпер ён адчуваў сябе пустым i халодным, без думак i пачуццяў.

Далёка ў глыбiнi начы зазванiла сiгнатурка сёстраў кармелiтак, якая асаблiва чыста i ясна гучала ў цiшынi. "Божа мой", - сказаў амаль уголас Тарквемада. Яшчэ хвiлiну кленчыў, пасля раптоўным рухам, нiбы скiнуўшы з плячэй цяжар стомленасцi, падняўся i пайшоў да дзвярэй.

Адзiн служка, што вартаваў каля келлi, убачыўшы вялебнага айца Вялiкага iнквiзiтара, падхапiўся з каменнага ўслона, другi спаў, звесiўшы галаву на грудзi i ўпёршыся плячыма ў мур.

- Ты дон Радрыга дэ Кастра? - спытаўся падрэ Тарквемада.

- Так, ойча.

- Цi ведаеш, як прайсцi ў царкву?

- Ведаю, ойча.

- Пакажы мне дарогу. Пачакай! Разбудзi спярша свайго таварыша.

Дон Радрыга нагнуўся i штурхнуў яго ў плячо.

- Ларэнца!

Той сонным i яшчэ дзiцячым рухам адгарнуў з iлба светлыя валасы, а калi расплюшчыў вочы, - адразу апрытомнеў i ўскочыў на ногi.

- Чаму спаў? - напаўголаса спытаўся падрэ Тарквемада.

- Прабач, вялебны ойча, стома змарыла мяне.

- Стома? Стому трэба адольваць, а не паддавацца ёй.

- Я ведаю, ойча.

- Ведаеш?

- Мяне гэтаму вучылi, змалку.

- Я яшчэ не знаю цябе, мой сыне. Вiдаць, толькi з нядаўнiх пор ты сярод маiх дамоўнiкаў.

- Так, ойча, гэта мая першая служба.

- Iмя?

- Ларэнца дэ Мантэса.

- Губернатар Мурсii дон Фернанда цi не твой сваяк?

- Бацька. Мой старэйшы брат служыць каралю, бацька хацеў, каб я служыў Святой iнквiзiцыi.

- Было гэта жаданне толькi твайго бацькi?

- Маё таксама.

- I ты лiчыш, дон Ларэнца, што добра пачынаеш службу?

- Мяне вучылi, што служыць трэба з усёй сiлы.

- Праўдзе служаць не сiлком, а звыш сiлы.

- О так, ойча!

- Далажы, мой сыне, заўтра з ранiцы свайму камандзiру, што ты заснуў на службе.

- Так, ойча, я далажу.

- Папрасi пана дэ Сiгуру, каб ён вызначыў табе адпаведную кару.

- Так, ойча.

- Ты вельмi малады, вучыся адольваць слабасць.

Дон Ларэнца стаяў у струнку з паднятай галавой, у вачах у яго свяцiлася палкая адданасць.

- Так, вялебны ойча, буду рабiць гэта.

- Хадзем! - звярнуўся Тарквемада да дона Радрыга.

Унутраны праход да царквы вёў праз кляштарны дзядзiнец. На дварэ было пагодна, холадна, але без ветру, i цiшыня заснулага горада разлягалася наўкола. Бляск поўнi асвятляў толькi частку дзядзiнца, а ў глыбiнi ўклалася ноч, i там, у цемры, яшчэ цямнейшай за самую цемру, узносiў цяжкую каменную сцяну суровы масiў бакавога нефа Сан-Дамiнга.

Дон Радрыга мiнуў дзядзiнец i, сышоўшы ў канцы яго па некалькiх сходках, падняў паходню, каб асвятлiць нiзкiя, глыбока схаваныя ў царкоўным муры дзверы.

- Вяртайся, мой сыне, - сказаў падрэ Тарквемада. - Назад я пацэлю сам.

- Ойча мой! - сказаў дон Радрыга.

Тарквемада спынiўся.

- Прабач, вялебны ойча, час не зусiм падыходзiць, але я павiнен сказаць, што мяне вельмi гняце адна думка. Ойча, пан Мануэль дэ Ахеда мой даўнi сябар, яшчэ з дзяцiнства. Сёння я прабыў з iм вечар.

- Адзiн?

- Было яшчэ некалькi яго сяброў. Мануэль выпiў лiшняе i, прабач, ойча, казаў словы, якiя абражалi Святую iнквiзiцыю i цябе, ойча, асабiста.

Падрэ Тарквемада маўчаў. Дон Радрыга стаяў бледны з высока ўзнятай паходняй.

- Ён казаў яшчэ, што пан дэ Сантангель, ад iмя якога ён вiтаў цябе, у сама лепшым здароўi. Апроч таго, абодва яны, належачы да старых гiшпанскiх родаў, падтрымлiваюць прыязныя адносiны з людзьмi жыдоўскага паходжання...

- Гэта ўсё?

- Так, ойча.

- Цi i астатнiя гаварылi тонам, абразлiвым для веры?

- Мануэль гаварыў найбольш.

- А ты?

Дон Радрыга апусцiў галаву.

- Гаварыў?

- Не, я маўчаў.

- Не хапiла табе адвагi, каб абаранiць веру ад блюзнера, цi мо хацеў даведацца, як далёка гэтае блюзнерства сягае?

- Не ведаю, я маўчаў. Што мне цяпер рабiць, ойча?

- Як даўно ты служыш у мяне?

- У кастрычнiку споўнiцца год, ойча.

- Цi ведаеш парадкi Святой iнквiзiцыi?

- Так, ойча.

- Значыцца...

Дон Радрыга маўчаў.

- Так, ойча, - сказаў нарэшце хрыплым голасам, - зраблю.

Падрэ Тарквемада паклаў далонь на яго плячо.

- Ведаю, што цябе турбуе, мой сыне. Ты думаеш, што здраджваеш сябру.

- Ойча, мой ойча!

- Наадварот, ты садзейнiчаеш выратаванню яго заблуднай душы. Цi ж бо не ўчынiў бы ты здрады, калi б хацеў утаiць праўду i пакiнуць грэшнiка сам-насам з яго грахамi? Цi не на тое i мы, каб дапамагаць тым, хто заблудзiўся? Дапаможамце ж пану дэ Ахеду i пану дэ Сантангелю! Дапаможам, дзякуючы табе.

Бляск удзячнасцi асвятлiў стурбаваны твар дона Радрыга.

- Ойча, цяжкi камень зняў ты мне з сэрца. Цi павiнен я данесцi ўсё, што ведаю, Святому трыбуналу з подпiсам?

Падрэ Тарквемада мацней абапёрся на яго плячо.

- Дон Радрыга, падумай, цi падпiсаўся б ты пад словамi: дыхаю, хаджу, ем, сплю?

- Але ж гэта праўда.

- А твае сведчаннi чым жа будуць, калi не праўдай?

- О так, мой ойча! - усклiкнуў дон Радрыга. - Праўда павiнна перамагчы.

- I пераможа, - сказаў вялебны айцец. - Яшчэ хвiлiнку, мой сыне. Не забудзься адзначыць, што пан дэ Ахеда ўхваляў злачынства, якое ўчынiлi на асобе вялебнага пана Пэдра д'Арбуэза.

Дон Радрыга завагаўся.

- Ойча вялебны, калi памяць мяне не падводзiць, дон Мануэль нiчога такога не казаў.

- Ты ў гэтым упэўнены? Цi ж ты не напамiнаў, што як пан дэ Ахеда, так i яго начальнiк падтрымлiвае сяброўскiя адносiны з людзьмi жыдоўскага паходжання?

- Так, ойча.

- Ну i?..

Дон Радрыга маўчаў.

- Як доўга трывала ваша гутарка?

- Прыблiзна з гадзiну, падрэ.

- I ты мог бы прысягнуць, што за ўвесь гэты час не ўспамiналi пра здарэнне ў Сарагосе? Не можаш прысягнуць у гэтым? А можа, дапускаеш, што гаворка iшла пра жудаснае злачынства? Прыгадай, можа, з прычыны аж надта зразумелай пан дэ Ахеда не гаварыў адкрыта, можа, выказваўся ў сэнсе пераносным i тым не меней так, што гэта сведчыла б за тое, што ён ухваляе святатацкi ўчынак?

- Ойча вялебны, можа, мяне памяць падводзiць, але сапраўды не ўзгадаю...

Падрэ Тарквемада пранiклiва паглядзеў на яго.

- Дон Радрыга, памятай, што, калi заходзiць аб абароне веры, сапраўднаму хрысцiянiну нельга спыняцца на паўдарозе. Цi мог бы ты з рукою на крыжы i перад аблiччам Бога засведчыць, што пан Мануэль дэ Ахеда не гадуе ў сэрцы падступнай i заганнай прыхiльнасцi да забойцаў айца д'Арбуэза?

- Не, ойча, - прашаптаў дон Радрыга. - Не мог бы засведчыць гэтага.

- А мог бы прысягнуць, яшчэ раз у цябе пытаюся, што з гэтай заганнай прыхiльнасцю пан дэ Ахеда яўна не здрадзiў?

- Не, ойча. Памяць, асаблiва ў такiх, як гэта, акалiчнасцях, сапраўды можа падвесцi.

Тарквемада зноў усклаў далонь на плячо.

- Слушна, - сказаў. - Iдзi ж, мой сыне, i пагутары са сваёй памяццю. Хай яна таксама будзе чыстая, як i тваё сумленне.

Калi ён увайшоў у царкву i замкнуў дзверы, усё ж выразна чуў крокi дона Радрыга, якiя аддалялiся. Потым яны зацiхлi ў глыбiнi дзядзiнца, i ён адчуў сябе самотным; здавалася, ён разарваў апошнiя повязi, якiя яго злучалi са светам.

Холад у царкве быў яшчэ больш калючы, чым у кляштарнай келлi, а цемра, скаваная прасторай i цiшынёй, здавалася затопленай у глыбiнях нябачных муроў. У глыбiнi царквы перад алтаром i блiжэй, у бакавых каплiцах тлелi жаўтлявыя агеньчыкi лампадак, аднак iх нiцы бляск не толькi не разганяў змрок, але, здавалася, яшчэ больш згушчаў яго. Калi Тарквемада ўзняў галаву, ён праз хвiлiну разгледзеў абрысы высокiх лукаў скляпення, i тады, - нiбы гэтыя аддаленыя формы неслi сведчанне жыцця, - пачала знебывацца страчанасць i самота. Ён шукаў i хацеў сабе гэтага: велiчы каменнай прасторы, змроку i маўчання, якiя безгалоса, - раптам, як бы паддаючыся сiле вышэйшага права, пачалi выконваць сваё апошняе паклiканне, нясмела, пасля ўсё больш iмпэтна загучалi нiбы вайсковыя сурмы заклiкам да бадзёрасцi i змагання.

Ён пайшоў у блiжэйшую бакавую каплiчку, але спынiўся на паўдарозе, захоплены нейкiм гучаннем, якое, здавалася, запаўняла ўсю велiч цемры i парывала яе ўгору. Вось яно, божае царства, якое ў пазачассi прымае ў сябе людзей, дакладна згодных ва ўчынках i жаданнях!

Вось ён, дасканалы парадак, мэта нязменных думак i незастрашанага дзеяння! Якi, аднак, ён далёкi яшчэ, як цяжка дасягнуць яго! Колькi перашкод, раней чым здабыць яго, трэба пераадолець, як многа бунтоўных замахаў зламаць i стаптаць.

Ён выцягнуў далонi, нiбы хацеў дакрануццца да тых нябачных рысаў будучага, i тады запанавала раптам цiшыня. У ёй, мёртвай, як цень камення, гучала водгулле цяжкiх салдацкiх крокаў: уздоўж кляштарных муроў, вiдаць, праходзiла начная варта.

- Госпадзе, - сказаў Тарквемада, - не дай, каб аслабла i згасла ў нас нянавiсць да ворагаў тваiх.

Ён сказаў гэта шэптам, але голас яго мог пачуць мнiшак, якi кленчыў каля ўвахода ў каплiцу, бо той, да таго часу нерухомы i, як здавалася, цалкам адданы малiтве, раптам падхапiўся. Ён быў нiзкi i дробны, рабiў уражанне вельмi маладога.

Доўгую хвiлiну падрэ Тарквемада i той глядзелi адзiн на аднаго моўчкi. Нарэшце вялебны айцец падышоў блiжэй. Брат дамiнiканец быў сапраўды малады, не болей за дваццаць.

- Мiр з табою, сыне мой, - сказаў Тарквемада. - Я перашкодзiў табе ў малiтве? Ты ж малiўся?

Малады стаяў, схiлiўшы галаву.

- Хацеў малiцца, - сказаў цiхiм стомленым голасам.

- Правiльна робiш, таму што ноч асаблiва спрыяе сабранасцi. Парою ў такi час, як цяпер, менавiта малiтва, а не сон, робiцца сапраўдным адпачынкам. Усе думкi можна аддаць богу.

Той узняў галаву, твар у яго быў бледны i спакутаваны, толькi цёмныя, незвычайна вялiкiя вочы палалi неспакойным агнём.

- Ойча вялебны, я сапраўды вельмi малады, але ўжо даўно не маю спакою, пра якi кажаш. Я не мог заснуць, гнялi мяне цяжкiя думкi. Я хацеў знайсцi ратунак ад iх у малiтвах. Але не знайшоў ратунку.

- Кепска, можа, шукаў.

- Не ведаю, ойча. Часам мне здаецца, што не малiтвы мне патрэбны, а выказацца ўголас пра ўсё тое, што мяне мучыць. Ойча вялебны, ты на столькi гадоў старэйшы за мяне, многае, напэўна, бачыў i перажыў, скажы, цi маўчанне можа забiць душу чалавека?

Падрэ Тарквемада з хвiлiну памаўчаў.

- Не разумею цябе, сыне мой. Толькi ўпартае трыванне ў смяротным грэху можа забiць чалавечую душу.

- А маўчанне цi ж не бывае смяротным грэхам? Ойча, агартае мяне часам страх, што калi не выкажу таго, што каламуцiць спакой майго сумлення i адганяе сон, тады ўсё, што я змоўчаў, памрэ ўва мне, як уздых, якi не можа ўжо ўхапiць паветра, як слова, якога не здолее вымавiць амярцвелы язык. Ойча мой, я баюся, што магу стаць каменем.

Тарквемада працягнуў далонь.

- Падай мне, сыне, руку.

Рука была халодная i сухая.

- Ты думаеш, ойча, што ў мяне гарачка? Не, ойча, гарачкi няма, я здаровы.

- Бачу, сапраўды няма гарачкi. Але ж гаворыш ты, браце...

- Завуць мяне братам Дыега.

- Але ж гаворыш ты, браце Дыега, так, як звычайна людзi ў вялiкай гарачцы або пад вялiкiм грэхам, якi точыць iх сумленне.

Брат Дыега ўздрыгнуў.

- О не, ойча! Цяжкiя грахi не на маiм сумленнi. Не мяне трэба вiнавацiць за прымус, не на мне людскiя крыўды, слёзы i пакуты. Нiхто яшчэ мяне не праклiнае i не ненавiдзiць. Не маю на сумленнi нiякага злачынства, нiякай няпраўды.

Некалькi хвiлiн панавала маўчанне. Падрэ Тарквемада падцягнуў пад шыю сутану.

- Браце Дыега, ты выказваешся даволi няясна, аднак мне здаецца, што тваiмi вуснамi гаворыць вялiкая пыха.

Той заварушыўся.

- О не, ойча, гэта не пыха! Ты ж мяне не ведаеш. Не ведаеш маiх думак.

- Ты так мяркуеш?

- Не ведаю, ойча. Можа, i знаеш iх, можа, i ведаеш, што ўва мне дзеецца. Я хацеў малiцца, але не ведаў, што тут я не адзiн. Бачу цябе першы раз, не ведаю, хто ты, але калi стаю перад табою i, апроч нас двух, няма нiкога, мне здаецца, што ведаю цябе даўно, з першай хвiлiны, як я пачаў мыслiць. Чаму ты так дзiвiшся на мяне, ойча? Ты сам сказаў, што ў мяне няма гарачкi, што я прытомны. Цi ведаеш ойча, за што я хацеў малiцца? Можа, i здагадваешся, але дазволь мне сказаць пра гэта, бо ты зразумееш: у цябе твар чалавека, якi ўсё разумее, а можа, таксама адчувае, што ведаў мяне даўно, з самага пачатку. Ойча мой, ойча, я хацеў прасiць у Бога, каб ён дараваў тым усiм, якiя, маючы ў сваiх руках уладу, дрэнна карыстаюцца ёю i не на дабро людское яе прыкладаюць, а на страшныя крыўдны i пакуты. Хацеў сказаць: Божа вялiкi i лiтасцiвы, якi на небе, май лiтасць да гвалтаўнiкоў справядлiвасцi, даруй свядомым iлгунам, здрадным скаржнiкам i фальшывым суддзям, будзь мiласэрны да тых, якiя ў сляпым забыццi нiшчаць спакой людскi i сеюць страх, аблуду i нянавiсць, злiтуйся з забойцаў... Так хацеў малiцца. Але не змог, ойча, не здолеў, не жадаў! Словы ў горле стылi. Калi цяпер iх вымаўляю, дык яны - абвiнавачанне i праклён, а калi яны павiнны былi быць малiтвай, кожнае з iх здавалася мне цяжэйшым за камень. Ойча, гэта была б благая малiтва!

Падрэ Тарквемада стаяў нерухомы.

- Цi можаш сказаць мне, браце Дыега, - сказаў праз хвiлiну, - хто тыя людзi, за якiх ты хацеў малiцца i на якiх ускладваеш вiну, такую вялiкую, на тваю думку?

Брат Дыега падняў да грудзей абедзве зацiснутыя далонi.

- Ойча! Гэтая сутана палiць мяне, яна душыць мяне.

- Браце Дыега!

- Палiць мяне, ойча, бо зганьбавана людзьмi, якiя носяць яе.

- Браце Дыега, я таксама нашу яе.

- I нiколi яна не душыла цябе? Скажы, нiколi цябе не трывожыць сорам, што людзi ў такiх самых сутанах...

Тарквемада вызвалiў з рукава далонь i рашучым рухам адсунуў ад сябе Дыега.

- Маўчы! Цi не разумееш, няшчасны, таго, што гаворыш? Цi ведаеш, хто я?

Брат Дыега знепрытомнена паглядзеў палкiмi вачыма на старога.

- Хто ты? Не ведаю! Ведаю, што знаю цябе здавён.

- Браце Дыега, - сказаў той цiха, амаль лагодна, - я брат Томас Тарквемада.

Дыега болесна ўсмiхнуўся.

- Навошта з мяне кпiш? Хочаш выпрабаваць маю адвагу? О не, ойча, няма ўва мне страху. Калi б замест цябе сапраўды стаяў тут перада мною сам айцец Тарквемада, я таксама не адмовiўся б ад нiводнага слова, што сказаў. Мая нянавiсць мацнейшая за страх. Няма ўва мне, ойча, месца страху.

- Браце Дыега, апамятайся, - сказаў вялебны айцец амаль шэптам, але з асаблiва моцным нацiскам, - ты стаiш перад Вялiкiм iнквiзiтарам.

Стала цiха. Брат Дыега з усё большым напружаннем у вачах узiраўся ў Тарквемаду. Пасля паднёс руку да лоба. Адчуў пад пальцамi халодны пот.

- Божа, - прашаптаў.

Адступiў на крок у глыбiню каплiцы i ў гэты момант зачапiў нагою падсвечнiк, якi стаяў з боку алтара. Твар яго скрывiўся, губы задрыжалi. Ён хутка нагнуўся i, схапiўшы цяжкi чатырохгранны падсвечнiк, замахнуўся iм на Тарквемаду. Аднак не ўдарыў. Стаяў з высока занесенай рукою, цяжка дыхаючы, з тварам, працятым нянавiсцю, але адначасова абяззброены спакоем i маўчаннем старца, якi не адступiў нi на крок, не зрабiў анi руху на абарону. З яго нерухомай постацi бiла такая сабраная i цвёрдая сiла, што праз хвiлiну Дыега заплюшчыў павекi, i, хоць яшчэ стаяў замахнуўшыся, - падсвечнiк выпаў з рукi i, з ляскатам стукнуўшыся аб каменныя сходкi алтара, пакацiўся з iх i застыў каля ног Тарквемады. Гулкае рэха разарвала цiшыню цемры, i адзiн яго гук асаблiва доўга i працяжна звiнеў недзе пад самым скляпеннем царквы, пасля ўсё раптам змоўкла, i цiшыня стала яшчэ глыбейшая.

Дыега расплюшчыў вочы.

- Чаму не клiчаце сваю ахову, вялебны пане? - спытаў высокiм i ясным, вельмi маладым голасам. - Рабiце, што прывыклi рабiць пры падобных акалiчнасцях.

Падрэ Тарквемада адвярнуўся i, расхiнуўшы на грудзях сутану, укленчыў перад алтаром.

- Сыне мой, - сказаў напаўголаса, - укленчы побач са мною.

Дыега хвiлiну стаяў нерухомы, пасля раптам рэзка павярнуўся да Тарквемады i ўкленчыў не далей чым на выцягнутую руку.

Каганец, якi свяцiўся ў глыбiнi алтара, кiдаў мiгатлiвы бляск на абодвух.

Вялебны айцец склаў далонi на малiтву.

- Паўтарай, сыне мой, за мною: "Ойча наш, якi сутны на небе..."

Дыега ўзняў вочы, але навокал было занадта цёмна, каб ён мог затрымаць позiрк на доўгiх пратэсах, якiя пасмамi жаўтаватага палатна звiсалi абапал амбона, заўсёды ўдзень напамiнаючы iмёны i правiны людзей, спаленых Святым трыбуналам. Цяпер толькi невыразны цень гэтых злавесных палотнаў нiк у глыбiнi камянiцы.

- "Ойча наш, якi сутны на небе", - сказаў нарэшце ясным i звонкiм голасам, як перад тым.

- "Хай свяцiцца iмя тваё".

- "Хай свяцiцца iмя тваё".

Дыега адчуў спазмы ў горле i гарачыя слёзы пад павекамi.

- "Хай прыйдзе царства тваё", - сказаў ён цiха, каб не выдаць дрыжання голасу.

- "Хай будзе воля твая як у небе, так i на зямлi".

Дыега паўтарыў i гэтую фразу, але яшчэ цiшэй. Ён адчуваў, што з наступным радком не авалодае ўзрушанасцю, якая нахлынула на яго, i заплача ўголас. Але вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар больш не малiўся. Ён замоўк, зацiснуў далонямi скронi, нiбы забыўся на таго, хто кленчыў побач з iм.

Сiгнатурка сёстраў кармелiтак зноў пачала званiць удалечынi. Падрэ Тарквемада ўзняў галаву.

- Аман, - сказаў моцным, сабраным голасам. - Браце Дыега!

- Пане?

- Вяртайся, сыне мой, да сябе. Неўзабаве развiднее, чакае цябе, як я думаю, нялёгкi дзень.

- Абы каб стаў пачаткам апошняга! - усклiкнуў Дыега.

На гэта Тарквемада сказаў:

- Кожны чалавек пан i адначасова слуга свайго лёсу. Iдзi ўжо requiescere in pасе ў сваю цэлю, чакай, пакуль не атрымаеш новых указанняў ад вышэйшых.

Ноч сапраўды канчалася, i, калi брат Дыега iшоў кляштарным дзядзiнцам, на небе, ужо на ўсходзе асветленым блакiтнаватым водблiскам, зоркi пачалi тухнуць. Мглiстая шэрань золку залiвала паветра, i холад гэтай апошняй начной гадзiны быў асаблiва пранiзлiвы.

У ценi каланады стаяў чалавек. Дыега спынiўся, пасля падышоў блiжэй.

- Гэта ты, Матэа?

- Я, - сказаў той. - Адкуль iдзеш? Ты быў у царкве?

- Быў.

- Божа вялiкi! Ты бачыў яго?

- Пра каго ты? Я бачыў д'ябла.

- Дыега!

- На гэты раз ён перамог мяне. Я малiўся з iм.

Брат Матэа схапiў яго за руку.

- Дыега, мой маленькi Дыега. Я прачнуўся ноччу, пайшоў у тваю келлю, але яна была пустая. Пасля ў калiдоры мне загарадзiў дарогу малады рыцар, адзiн з яго служак. Ён спытаўся ў мяне: "Куды вы iдзяце, вялебны браце?" Я адказаў: "У царкву". Тады ён крануў мяне за плячо i сказаў: "Ужо ноч, вялебны браце, не перабiвайце нашаму шаноўнаму айцу хвiлiн самотнага роздуму". Я тут чакаў цябе, Дыега. Вельмi доўга чакаў.

Дыега падняў галаву.

- Навошта?

- Я баяўся за цябе. Нашто ты хочаш загубiць сябе? Што гэта азначае, што ты малiўся разам з iм?

- Нiчога, - сказаў Дыега, гледзячы ў змрок пад нiзкiмi скляпеннямi аркад.

- Нiчога?

- Я хацеў забiць яго, а пасля паўтараў за iм пацеры.

Брат Матэа здрыгануўся.

- Дыега, што ты зрабiў з сабою? Нашто па сваёй волi аддаешся ў рукi непрыяцелю?

Дыега пацiснуў плячыма.

- Не ведаю. А пра што ты, уласна, кажаш? I так няма ратунку. Можна звар'яцець або самога сябе знiшчыць. Гэта ўсё.

- Яшчэ ёсць Бог!

Дыега адвёў руку.

- Бывай, Матэа. Я стамiўся, хачу спаць, rеqeiescerе in расе, як ён наказаў мне, вялебны айцец.

- Дыега!

Дыега спынiўся каля ўвахода ў кляштар:

- Чаго?

- Я любiў цябе за чысцiню твайго сумлення, як нiкога на свеце.

- Чаму кажаш - любiў?

- Дыега, калi што якое станецца, малю цябе, зберажы сваё сумленне.

- Што гэта азначае?

- Што?

- Сумленне.

- Будзь самiм сабою.

- Толькi таго?

- Гэта ўсё.

- Усё? Усё заўсёды азначае найменш. Я застаюся самiм сабою, калi раблю адно, i застаюся самiм сабою, калi раблю нешта зусiм другое. Цi ў страху таксама ёсць сумленне?

- Дыега, нават скажоная праўда не перастае быць праўдай.

- Ах, так! - сказаў Дыега. - Будзь здаровы.

Дыега заснуў адразу i так моцна, што, калi прачнуўся надвячоркам, не мог разабрацца, цi гэта досвiтак, цi ўжо змяркаецца. Нейкую хвiлiну ляжаў нерухома ў тупой стоме, i, перш чым паспеў абудзiцца ад гэтага памарачэння, заснуў зноў, i амаль адразу, у глыбокiм сне вельмi востра i раптоўна ўсвядомiў, што не спiць i што не адзiн у келлi. Аднак ён не расплюшчыў вачэй. Ведаў, што тое, што павiнна стацца, станецца, але хацеў адсунуць гэтую непазбежную, хоць яшчэ i невядомую, неабходнасць на некалькi хвiлiн, каб сабрацца з думкамi. "Нельга мне баяцца", - падумаў ён, але адначасова адчуваў, што страх нiбы толькi i чакаў позвы, - сэрца забiлася хутчэй, халадок прабег па скронях i шчоках. "Не, не, толькi не гэта!" - сказаў ён уголас i паглядзеў.

Пасярод келлi стаяў падрэ Тарквемада. Было цёмна, але ноч за акном здавалася амаль яснай, нiбы ахопленыя водблiскамi вялiзнага пажару. "Адкуль гэтае святло?" - падумаў ён. Яшчэ нiколi ён не бачыў яснасцi, адначасова халоднай i мёртвай. Устаў.

- Вы прыйшлi, пане? - сказаў проста.

Сапраўды, калi ён i адчуваў у гэты момант здзiўленне, дык толькi з той прычыны, што зусiм не здзiвiўся.

- Як бачыш, - сказаў Тарквемада. - Я ж сказаў табе, што кожны чалавек - i пан i слуга свайго лёсу.

- Ты мне гэта казаў, пане? - здзiвiўся Дыега. - Калi?

- Ужо не памятаеш?

Дыега пацёр лоб.

- Так, нешта прыгадваю. I таму ты прыйшоў? Не разумею цябе, пане? Ты - не я, i мой лёс - не твой.

- Ты так думаеш, сыне мой? Няўжо ты памылiўся, кажучы, што ведаеш мяне даўно?

- Не, пане, не памылiўся. Сапраўды ведаю цябе так даўно, як толькi хапае памяцi.

- Ну i?..

- Але ты - не я. Калi я ўбачыў цябе першы раз, так, цяпер я ўсё прыпамiнаю, менавiта таму мне здалося, што ведаю цябе даўно, што ты не быў мною. Ты - мая процiлегласць, маё адмаўленне.

- Дапусцiм. Аднак жа цi ты не ведаеш мяне, каго называеш сваёй процiлегласцю i сваiм адмаўленнем, дакладней i лепей, чым сябе самаго? Маўчыш? Значыцца, згаджаешся?

- О не, пане! Маўчанне не заўсёды азначае згоду. Я замоўк, бо не мог адмаўляць, што ведаю цябе добра.

- А сябе? Цi ведаеш сябе лепш, чым мяне? Ведаеш пра сябе ўсё?

- Хто ж ведае пра сябе ўсё?

- Дык, можа, ведаеш усё пра мяне?

Дыега завагаўся.

- Так, пане, - сказаў нарэшце цвёрда. - Пра цябе - усё.

I адразу зразумеў, што гэтае прызнанне размiнулася з мэтай, прайшло мiма старога.

- Дзе ж тады мяжа памiж табою i мною? - спытаўся Тарквемада. - Цi не iлюзiя гэта, якую ты сам у сабе стварыў?

- Значыцца, усё-такi сам!

Тарквемада, здавалася, не заўважыў трыумфальнай iнтанацыi ў голасе Дыега.

- Калi ты ведаеш мяне, а я - не ты, калi ты ведаеш мяне лепш, чым сябе, дык, можа, i ты - не ты ў такiм сэнсе, як табе думаецца. Можа, тваёй натуры ўласцiва перш за ўсё тое, што ты ведаеш дакладна i ўсебакова, а не тое, што сам расцэньваеш як няяснае i цьмянае.

- Што ж, па-твойму, азначае - быць самiм сабою?

- Быць, - адказаў Дыега без вагання.

- А можа, ведаць? Цi можаш ты iснаваць, дзякуючы несвядомасцi, пазбаўляючы iснаванне свядомасцi? Што вырашае тваё прызначэнне: iснаванне цi свядомасць?

- Ведаю, - усклiкнуў Дыега, - ты хочаш забiць маю свядомасць.

Тарквемада ўсмiхнуўся, нiбы нешта разумеючы.

- Наадварот.

- Хочаш, каб яна была тваёй?

- Падсунь мне крэсла, сыне мой, - сказаў Тарквемада.

Дыега зрабiў гэта, пасля стаў перад iм.

- Хочаш забраць у мяне маю свядомасць, - паўтарыў ён.

Тарквемада рухам, быццам яму холадна, падцягнуў пад шыю цёмную сутану. Маўчаў, раздумваючы.

- Бог, сыне мой, - сказаў нарэшце, - асаблiвай любоўю адарае палкiя душы. Не часта людзям даецца палкасць. Калi ж, аднак, ты так багата адораны, тым болей, сыне мой, ты павiнен думаць, якiм мэтам служыць твая палкасць.

- А, дык усё-такi яна мая!

- Цi служыць царству божаму цi царству сатаны.

- Iначай, ойча, чым ты, я ўяўляю сабе царства божае.

Тарквемада падняў галаву, i позiрк яго цёмных глыбока пасаджаных вачэй застыў на Дыега.

- Памыляешся, бо нават сама смелай думкай ты не патрапiш асягнуць царства божае. Ты не бачыш i не разумееш яго. Думаў ты калi: можа, палкасць твая выява волi божай, можа, абяртаецца супраць яе? Цi наблiжае перамогу праўды, цi бунтуе супраць асноў праўды? Цi наша гэта, хрысцiянская палкасць, цi чужая нам духам, ератыцкая, варожая? З палкасцю, сыне мой, бывае так, як з кожнай чалавечай рэччу; не iснуючы сама ў сабе, яна, у адарваннi ад заблытаных спраў свету, можа абярнуць сваю гвалтоўную сiлу як на дабро, так i на зло, адзiн раз служыць праўдзе, а другi раз кiруе сваё дзеянне супраць яе? Ты хрысцiянiн?

- Ойча вялебны, калi б я не быў хрысцiянiнам, не кранала б мяне так вiна маiх братоў.

- Ты сын царквы?

- Ойча, калi б царква магла гучна i свабодна гаварыць вуснамi праведных, дык на ўвесь свет, на ўсе хрысцiянскiя краiны разнёсся б страшлiвы крык роспачы, не! што я кажу? не роспачы... крык гневу скалануў бы зямлю. Божа мой, што зрабiлi з вучэннем Хрыста? Якую праўду можна знайсцi там, дзе яна трымаецца толькi на хлуснi, гвалце i прымусе? Хрыстос казаў, што любоў усё можа, горы здолее перанесцi...

- Горы, горы! - голас Тарквемады па-старэчы заскрыпеў. - Павярхоўна, сыне мой, разумееш навуку Хрыстовую. Ты яшчэ не прасякнуўся ўсёй глыбiнёю праўды. Што ты ведаеш пра шляхi, якiмi належыць весцi люд да збавення? Што ты ведаеш пра павольнае, векавечнае збудаванне божага царства? Ты са сваiм вопытам, меншым за жменьку пяску. Што ты бачыў, што перажыў?

- Многае, ойча, бачыў. Бачыў сама жудасны гвалт, якi чынiлi з людзьмi, бачыў, як глумiцца годнасць чалавечая...

- А што ты ведаеш пра ажыццяўленне вучэння Хрыста? Што табе вядома са складанага ператварэння слоў у дзеянне? Цi ведаеш ты формы i памеры зла? Цi ведаеш ты абавязкi, якiя садзейнiчаюць упарадкаванню? А чалавек, натура чалавечая! Што ты ведаеш пра чалавека?

- Я сам чалавек.

- Якi?

- Чалавек.

- У чалавечай форме i ератыкi i паганцы. Цi прызнаеш ты, што вучэнне царквы - адзiная праўда i няма, апроч яе, нiякай iншай праўды?

- Ойча, я не адступнiк.

- А праўда - цi не ёсць яна дабро?

- Дабро, ойча. Найбольшае дабро.

- Калi ж праўда - гэта дабро, дык што такое скрыўленне праўды - цi не зло гэта? А зло, цi не трэба яго вынiшчаць i ламаць? Цi мы павiнны дазволiць, каб яно ўбiралася ў сiлу? Не, мой сыне, не дастаткова толькi прызнаваць праўду. Праўду трэба абараняць ад усякiх яўных i замаскаваных падкопаў зла. Праўду трэба мацаваць штодзённа, кожную гадзiну i хвiлiну.

"Адкуль гэта святло?" - зноў падумаў Дыега. I сказаў няўпэўнена:

- Ойча, а калi мы абараняем праўду нягоднымi сродкамi, дык цi не агняздуецца зло ў самым сэрцы праўды?

- Што ты называеш нягоднымi сродкамi? Ужыванне сiлы? Меч справядлiвасцi? Падумай, чым бы стала праўда, калi б не была здольная ўжываць сiлу i калi б у яе руцэ не было зброi, якою можна забяспечыць права. Не, нiчога ты не ведаеш пра натуру чалавека!

- Я ведаю, што людзi пакутуюць i мучацца звыш меры сваiх правiнаў, а часта i без вiны.

- Я таксама ведаю гэта.

- Ты?

- Святая iнквiзiцыя, мой сыне, дастаткова моцна апiраецца на зямлю i добра ведае, што на ёй робiцца. Але хто ж асмелiцца сцвярджаць, што царства божае можна збудаваць без пакут, крыўд i ахвяр? Чалавек, сыне мой, - iстота ўшчэрбная, слабая, кволая. Лёгка паддаецца спакусам зла i вельмi часта не можа нават супрацьпаставiць гэтым сваiм натуральным схiльнасцям сваё ўсведамленне дабра. На жаль! Нiякаму чалавечаму пачуццю нельга цалкам даверыцца, нельга давяраць да канца нiякiм думкам. Сама лепшыя пачуццi могуць, як дым на ветры, мяняць свой кiрунак. Думка чалавека можа сёння кленчыць, а заўтра кусаць.

- Ойча, няўжо зло такое магутнае, такое шырокае?

- Небяспека зла, сыне мой, зусiм не грунтуецца на яго моцы. Дзякуючы iснаванню царквы зло аслаблена ў самiм сваiм зародку, разадрана супярэчнасцямi. Злачынствы пажыраюць сябе ўзаемна, а грахi i заганы змагаюцца самi з сабою, разам гнiюць; ерась, адрываючыся ад праўды, курчыцца ў такiх самых канвульсiях. Не, зло не магутнае i не непераможнае! Гэта чалавек слабы, i дзякуючы яго пахiбнасцi, заганнасцi i несвядомасцi зло можа ўзнаўляць сваю сiлу, набываць нечаканыя формы, часта замаскаваныя, вельмi жывучыя. Што мог бы зрабiць чалавек, аддадзены толькi сваёй сiле? Сыне мой, царства божае яшчэ не ўвайшло ў свядомасць людзей. Але цi ж азначае гэта, што чалавецтва не дасягне збавення? Не! Трэба вучыць людзей насуперак iх волi. Трэба гады ў гады фармiраваць свядомасць чалавека, знiшчаючы ў ёй зло, якое затрымлiвае прыход царства божага. Людзьмi трэба кiраваць, разумееш, мой сыне? Правiць! I гэта наша задача. На нас, на Святую iнквiзiцыю, ускладзены гэты вялiкi гонар. Мы тыя, каго Бог паставiў у пешыя шэрагi сваiх войскаў. Мы - мозг i меч праўды, прынамсi, думка i дзеянне павiнны быць адзiныя.

- Людзi пакутуюць, - цiха сказаў Дыега.

- Ведаю. Але ж не хто-небудзь, а менавiта мы хочам вызвалiць iх ад гэтых пакут. Мы хочам, каб не было нiякiх пакут i супярэчнасцяў.

- Калi?

- Пытаешся - калi? Праз сто, праз дзвесце, можа, праз тысячу гадоў. Мудрасцi павiнна спадарожнiчаць цярплiвасць. Многа часу сплыве, пакуль чалавецтва, вызваленае ад абавязковага прымусу ўжо цяпер, самахоць i свядома, прыняўшы нашы прынцыпы i iмкнучыся да выратавання, паўсюль прыме святло вечнай праўды, каб самому стаць вечнасцю.

Дыега закрыў твар далонямi.

- Ойча мой, у галаве ў мяне месiва, чую сябе так, нiбы ты скiнуў мяне ў страшную прорву.

- Змагайся ў яе змроку, каб вывесцi чалавецтва да поўнага святла.

- Што ж я магу табе, ойча вялебны, сказаць? Я люблю людзей цяпер, сёння?

- Нiс еt nuns? Гэта добра. З любовi нараджаецца лiтасць, а яна непазбежна ператвараецца ў пагарду.

Дыега ўздрыгнуў.

- Не!

- Калi б ты не любiў людзей сёння, не мог бы пагарджаць iмi заўтра.

- Я не хачу пагарджаць людзьмi.

- А здолееш любiць iстоты пахiбныя i заганныя? Скажоныя падступнасцю, iстоты вераломныя i здраднiцкiя?

- Я магу iх зразумець. Магу дапамагаць iм.

- Дабру, а не злу трэба дапамагаць. А што з той любовi? Цi не парушае яна раўнавагi душы? Цi не зацямняе яснасць распазнання, цi не нашэптвае парады прабачаць там, дзе патрэбна суровая безумоўнасць? За любоўю заўсёды павiнен хадзiць яе цень - слабасць.

- Не! - закрычаў Дыега. - Каханне, любоў - сiла.

- Любоў - слабасць. Яна ж не толькi не ўзмацняе ў нас нянавiсць да зла, а сваёй лiтасцю, якая не што iншае, як прызнанне людской нэндзы i згода на гэту нэндзу, вымушае нас, урэшце, скарыцца злу. Не, мой сыне, любовi няма месца ў натуры праўды, якая змагаецца. Любячы праўду, не можаш нi кахаць, нi лiтавацца з таго, што супрацьпастаўляецца ёй. Што да праўды, дык тут няма непадазроных людзей. Усе пад падазрэннем. У кожным чалавеку можа пасялiцца зло, зло, якое ў пару не было спынена - i яно паглыбляецца, раз'ядае душу, i, нарэшце, толькi нейкi крок аддзяляе яе ад мяжы, за якою чалавек, заблудзiўшыся, робiцца небяспечным ворагам, носьбiтам злачынных ератычных поглядаў. Кожны грэх, сыне мой, у сваёй завязi - грэх супраць праўды. А што такое любоў у параўнаннi з гэтым велiзарным скажэннем? Што такое душа, ахопленая любоўю, але заглушаная болем пакуты i змучаная лiтасцю?

- А пагарда? - шапнуў Дыега.

- Пагарда да слабасцi i злачынства, яна адна дазваляе меркаваць i разважаць, яна адна вучыць, як адольваць слабасць i нiшчыць злачыннасць.

- I таму вы хочаце прагнаць са свету любоў? Божа, адабралi ўжо ў людзей усё: годнасць, адвагу, чыстасць пачуццяў, свабоду...

- Чаму ты кажаш - вы? Ты ж хочаш таго самага, што i мы, толькi не знайшоў яшчэ нас у самiм сабе.

- Вы ненавiдзiце любоў.

- Памыляешся, зноў памыляешся. Калi хто любiць праўду i падпарадкоўвае ёй сваё жыццё, тады любоў павiнна заставацца для яго пачуццём усёахопным i звышупарадкаваным у сваёй незямной дасканаласцi.

- Незямной?

- Бо трыумфальная любоў узносiцца над намi, як зорка, як святло ў начы, i, асвятляючы бездарожжа, каб чалавек не заблудзiўся, паказвае сапраўдныя шляхi. Хто ж, аднак, спяшаючыся да мэты, нясе ў руках зорку або жывы агонь паходнi? Жар асляпiў бы нас, спапялiў бы. Толькi водблiск любовi нам служыць.

- Водблiск?

- Гэта i ёсць пагарда. Любоў дазваляе бачыць i ахоплiвае вялiкiя мэты прадвызначэння, аднак жа мы можам выяўляць гэтыя высокiя мэты не праз яе, а праз пагарду.

- Ойча, я губляюся, не могучы паспець за тваiмi думкамi. Ты кажаш пагарда. А што такое пагарда?

- Зямныя рукi любовi. I падумай цяпер, якiя моцныя i дужыя, палкiя i адважныя павiнны быць гэтыя рукi, калi яны пераворваюць людскiя душы i помыслы гэтаксама, як плуг пераворвае зямлю, каб размякчыць, падняць глебу, павырываць зелле i падрыхтаваць грунт пад пасеў i будучы плён.

- Ты ўвесь час гаворыш пра будучае. Царства божае!

- Мы жывём дзеля яго.

- У чалавека толькi адно жыццё.

- Адно зямное i адно вечнае... Цi ж з гэтай непаўтаральнасцi не вынiкае наказ не кiдаць сваiм жыццём, сваiмi думкамi i ўчынкамi ценю на тых, хто прыйдзе пасля нас? Чаму адно хворае iснаванне павiнна атручваць другое, а грахi i злачынствы аднаго чалавека павiнны класцiся цяжарам на плечы iншых?

Дыега маўчаў. Яму здавалася, што недзе вельмi далёка, у глыбiнi нязмерна мёртвага i халоднага святла месячнай ночы б'юць званы. Нейкую хвiлiну Дыега прыслухоўваўся, Было цiха.

Спытаўся напаўголаса:

- Ойча, навошта кажаш мне ўсё гэта? Цi ж я ўжо не асуджаны?

Тарквемада ўстаў з крэсла.

- Так, гэта праўда, - сказаў амаль дзiцячым голасам. - Твой вырак зроблены.

Дыега схiлiў галаву. "Нельга мне баяцца", - падумаў.

- Ты сам сабе сказаў вырак.

- Я?

- Цi ж ты не адважны i не палкi?

- Я?

- Ты! I таму ты наш. Нiчога не кажы, потым будзеш гаварыць. Мы нiколi не адмаўляемся ад таго, што наша. Думаеш, я не ведаю, як вакол Святых трыбуналаў збiраюцца, а часам i пралазяць у iх малыя i нiкчэмныя, баязлiвыя, людзi з карлiкавай помслiвасцю, ахопленыя прагай нажывы?

- Ведаеш i пагаджаешся?

- На жаль, мы мусiлi пакуль што карыстацца i iх паслугамi, нават больш, мусiлi цярпець iх нiкчэмнасць, пакуль яны служаць нашым мэтам. А можа, ты думаеш, сыне, я не разумею, што не так сапраўднае вызнанне нашай справы i нашых мэт, як чэрпанне матэрыяльных каштоўнасцяў на ўмацаванне свецкай улады прываблiвае да Святой iнквiзiцыi сама высокiх i годных асоб каралеўства? Так, мы сапраўды даём iм вялiкiя маёнткi i грошы, але, як бы нi расла, як нi мацавалася свецкая ўлада - наша ўсё ж вышэйшая за iхнюю, i калi цалкам авалодае чалавечымi думкамi, нiхто, нiякая сiла не здолее супрацьстаяць ёй. Мы павiнны быць канчатковымi i адзiнымi, разумееш, сыне? Але, каб мы сталi такiмi, трон нашай улады павiнны трымаць на сваiх далонях людзi нязломныя, як сталь, палкiя i пiльныя, адважныя i бязмежна адданыя. Ты будзеш адзiн з iх. Ты не станеш аспрэчваць, што я ведаю гэта, а таму i прыйшоў да цябе, як да самога сябе. Ты адзiн з нямногiх людзей, якiя нараджаюцца з iмкненнем да праўды. Патрэба ў ёй жыве ў табе, як кроў, як дыханне, як бiццё сэрца. Ты памыляўся, блукаў, але, носячы ў сабе патрэбу праўды, як ты можаш ад яе ўцячы? Хочаш скочыць у прорву?

- Праўда, пра якую ты гаворыш, ойча, таксама як прорва. Чаму гэта так?

Тарквемада маўчаў.

- Ойча!

- Сыне мой, ты можаш яшчэ не разумець многiх складаных з'яў свету, але адно павiнен ведаць з усёй, на якую толькi здольны, пэўнасцю, што толькi поўнае паслушэнства павiнна запоўнiць усе помыслы i ўчынкi чалавека, якi змагаецца за праўду. Калi хочаш служыць веры, ты павiнен падпарадкоўвацца ўсiм яе абавязковым прынцыпам, без вагання, пытанняў i сумненняў, без ценю пабочных думак, з неабмежаваным даверам да кiраўнiцтва.

- Нават не разумеючы?

- Калi праўда абсалютна запоўнiць твае думкi, твае жаданнi i ўчынкi, калi ты i яна станеце адзiнствам, тады зразумеецца многае.

- Зноў адпасылаеш, ойча, да будучынi.

- А хто ты сёння без будучынi? Ад цябе залежыць, каб наблiзiць яе.

- I тады?..

- Час, якi iдзе, сыне мой, - як гара. Або па ёй узыходзiш на вяршыню, або коцiшся ўнiз.

- А калi дойдзеш да вяршынi?

- Не ведаю, - памаўчаўшы, сказаў Тарквемада. - Гэтага чалавек не можа ведаць. Гэта ведае толькi Бог.

Дыега зноў закрыў твар далонямi. Шчокi i скронi палалi, а рукi былi халодныя. У сабе ён таксама адчуваў холад.

- Чаго ж ты хочаш ад мяне, ойча? Што я павiнен зрабiць?

- Ведаеш, якая рознiца памiж чалавекам адважным i баязлiўцам?

Дыега адступiў на крок.

- Ведаеш?

- Ведаю, - адказаў цiха. - Але ведаю не сваiмi думкамi. Гэта ўжо твае думкi, ойча.

- Зноў вяртаешся да вонкавага размежавання: ты i я, а гэта ж думкi, у якiх праўда. Ты ўсё яшчэ баiшся самога сябе? Цi падумаў ты, што адважны чалавек прымае паслушэнства добраахвотна, а баязлiвец слухаецца са страху?

"Нельга мне баяцца", - падумаў Дыега.

- Не павiнна так быць, каб людзi мусiлi баяцца, - сказаў.

- Наадварот, - усклiкнуў Тарквемада, - чалавек у iстоце гаротны, i яго страх не толькi патрэбны, але абавязковы, неабходны. Калi мы хочам панiшчыць зло, мы павiнны ўсюды яго выяўляць i адкрываць, каб яно, паказанае ва ўсёй сваёй брыдоце, абуджала агiду, а найперш страх. Вось гэта праўда ўлады! Калi б у нейкi дзень раптам не хапiла вiнаватых, мы вымушаны былi б стварыць iх, бо яны ж нам патрэбныя, каб бесперастанна, у кожную хвiлiну можна было публiчна асуджаць i караць злачыннасць. Праўда, пакуль яна не пераможа канчаткова, не можа iснаваць без свайго супрацiўнiка - фальшу. Непарушнасць нашай улады, сыне мой, залежыць перш за ўсё ад таго, каб страх - выключаючы жменьку дабравольна паслухмяных, - стаў паўсюдным, запоўнiў усе сферы жыцця, усе сама патаемныя яго шчылiны i куточкi, каб нiхто не мог уявiць сабе жыцця без страху. Жонка няхай не давярае мужу, бацькi хай баяцца сваiх дзяцей, жанiх - абранкi, высокапастаўленыя - падуладных, i ўсе яны разам - усёведнай, усюдыiснай, карнай справядлiвасцi Святой iнквiзiцыi. Мы павiнны мець многа правоў i многа страху, разумееш, мой сыне?

Халодны бляск месяца асвятлiў раптам келлю, i ў гэтым незямным святле чорная постаць вялебнага айца Вялiкага iнквiзiтара як бы расла i раздавалася. Дыега, уражаны мёртвым святлом, заплюшчыў вочы.

- Ойча! - крыкнуў з роспаччу. - Царства страху цi не ёсць царства сатаны?

I ў гэты момант, чуючы рэха свайго голасу, пачаў падаць у прорву.

Абудзiўся ўвесь у поце, сэрца пульсавала моцнымi ўдарамi. У келлi быў змрок. У глыбiнi гарэў алiўкавы каганец. Затое непадалёк ад ложка, заклаўшы рукi ў рукавы хабiты, стаяў падрэ дэ ла Куэста.

Брат Дыега паспешна падхапiўся i, хоць ледзь трымаўся на нагах, сiлай прызвычаенасцi схiлiў галаву i скрыжаваў на грудзях рукi.

- Мiр з табою, брат Дыега, - напаўголаса сказаў вялебны айцец. - Прынёс табе вялiкую навiну.

Удалечынi азвалася сiгнатурка сясцёр кармелiтак. Дыега не смеў выпрастацца.

- Думаю, - трохi ўзвысiў голас падрэ дэ ла Куэста, - ты нават не здагадваешся, якое вялiкае шчасце выпала табе.

- Ойча, - шапнуў Дыега.

Той з хвiлiну маўчаў.

- Як твайму вярхоўнiку дастойны i вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар, сказаў нарэшце, - даручыў мне паведамiць табе, сыне, што ты заклiканы на пасаду асабiстага сакратара Вялiкага iнквiзiтара.

Дыега стаяў нерухомы. Не думаў зусiм. Усё яшчэ адчуваў халодны пот на скронях i камяк у горле.

- Чакае цябе, мой сыне, вялiкая будучыня, - сказаў падрэ дэ ла Куэста.

Брат Дыега толькi цяпер адважыўся паглядзець на яго. Прыёр стаяў за некалькi крокаў ад яго. Усмiхаўся лагодна, а ў вачах у яго гарэла нянавiсць.

Раптоўны спакой ахапiў Дыега.

Раздзел другi

Аўтар старой кронiкi натуе, што Вялiкi iнквiзiтар, падрэ Томас Тарквемада, пакiнуўшы Вiла-Рэал, падаўся ў Таледа, а адтуль, у атачэннi яшчэ большага почату служак Святога афiцыума, скiраваў у каралеўства Арагон, у Сарагосу. Забавiўся там нейкi тыдзень, кiруючы следствам, што мела на мэце выкрыццё змовы, ахвярай якой стаў вялебны Пэдра д'Арбуэз, i, зрабiўшы ў гэтым больш, чым хто iншы, - паспяшаўся найкарацейшай дарогай у Валадолiд, бо чакалася, што Iх Каралеўскiя Мосцi, кароль Фердынанд i святая каралева Iзабэла, мелiся пад канец верасня пакiнуць ваенны лагер пад Малагай i вярнуцца ў сталiцу.

Брат Дыега, пабраўшы ганаровыя абавязкi сакратара Вялiкага iнквiзiтара, быў з гэтага часу блiзкi да асобы кiраўнiка i ўдзельнiчаў ва ўсiх нарадах, нават сама сакрэтных, якiя падрэ Тарквемада праводзiў у вузкiм коле сваiх правовых дарадцаў, дактарамi донам Хуанам Гуцiэрасам дэ Шабесам i донам Трыстанам дэ Медына. Так, апынуўшыся ў самым сэрцы найважнейшых дзяржаўных i рэлiгiйных падзей, брат Дыега хутка пачаў арыентавацца i разумець, што толькi праз сваё датыхчасовае адасабленне i праз несвядомасць ён бачыў у дзейнасцi Святой iнквiзiцыi трыумф беззаконня. Не спатрэбiлася шмат часу, каб ён зразумеў, што апынуўся не ў гушчы варожага хаосу, а наадварот: не абазнаны ў многiх складанасцях гэтага свету, ён стаяў цяпер перад зрубам новай законнасцi, якую Святая iнквiзiцыя ўводзiла разважна i вельмi дальнабачна, i перш за ўсё абапiраючыся на сама дасканалае веданне сапсутасцi людскiх душ i на клопат пра iх выратаванне.

Застаючыся ў ролi маўклiвага сведкi, якому вялебны айцец даручыў толькi запiсваць сама iстотнае з вядзення судоў i рашэнняў тайных нарад, ён з вялiкай увагай прыслухоўваўся да ўсяго, пра што там гаварылася, i, усё яшчэ шукаючы слядоў жахлiвых гвалтаў, не сутыкнуўся з нiводным рашэннем, якое б супярэчыла закону або вынiкала з бунтарскiх падступных намераў. Але, устаноўлiваючы новы парадак, задумваўся, - адкуль бралiся, як нараджалiся ўсе тыя статуты, што фармавалi гэты лад? Вырашаючы гэтае прынцыповае пытанне, брат Дыега пераканаўся, што кожны прыняты статут, без увагi на тое, цi ён вынiкаў з традыцый, цi духу новых паняццяў, - лагiчны i найперш адпавядаў патрэбам, вынiкаў з падзеяў жыцця; у настойлiвым iмкненнi да ўпарадкавання i пераацэнкi ў iмя найвышэйшага боскага сэнсу законы так хутка i рашуча мянялiся i пераўтваралiся ў формуле кожнай лiтары, што беспамылкова i цалкам патраплялi апярэджваць усё тое, з чаго яны вынiкалi i нараджалiся, робячы ўражанне, што яны, законы, насуперак сваiм крынiцам самi ў сабе рабiлiся абсалютам i ўжо хоць бы з гэтай прычыны былi абсалютам, неабходным для жыцця, хоць адначасова i непарыўна звязаным з асэнсаваннем яго прыроды.

Празрыстасць, а таксама агульны характар гэтых законаў, якiя складалi прынцыпы iснавання ў маналiтную i ўсёвытлумачальную цэласць, абуджалi ў маладым браце подзiў i павагу, хоць вынiкi дзеяння законаў па-ранейшаму, здавалася, супярэчылi рэфлексам яго сумлення. I таму ён адчуваў сябе ў гэты час асаблiва самотным i быў разгублены i ўзрушаны. Ён намагаўся забыцца, не ўспамiнаць мiнулае, але i пра будучыню стараўся не думаць.

Аднак час не стаяў на месцы, i кожная гадзiна, насуперак таму, чаго ён хацеў, была даверху запоўнена мiнулым i тымi рэчамi, якiя ў сваiх разнастайных, але туманных формах насялялi мiнулае. Зрэшты, заняты сваiмi цяперашнiмi абавязкамi, ён хутчэй меў дачыненне да чыстага механiзму законаў, чым да iх дзеяння сярод людзей. Адзiныя ж хвiлiны раўнавагi i ўнутранага спакою ён меў тады, калi, разважаючы над складанай структурай кiруючай улады, адказнай перад богам i народам, заставаўся сам-насам з адназначным сэнсам лiтар права.

Першыя весткi пра падзеi, якiя пасля смерцi вялебнага Пэдра д'Арбуэза разыгралiся ў Сарагосе, дайшлi да каралеўскага двара яшчэ да прыезду Вялiкага iнквiзiтара ў Валадолiд. Стала вядома, што змова, якая спачатку, паводле не вельмi дакладных i нават супярэчлiвых у некаторых падрабязнасцях данясенняў, здавалася выбрыкамi некалькiх залiшне экспансiўных i авантурных асоб, што такiм дзiўным чынам пратэставалi супраць канфiскацыi маёнткаў Святой iнквiзiцыяй, на самай справе аказалася змовай, што пагражала бяспецы каралеўства i царквы. Адзiн з забойцаў вялебнага д'Арбуэза, малады Вiдаль д'Уранса, думаючы, што прызнаннем уратуе жыццё (пазней яго коньмi вазiлi па вулiцах Сарагосы, чвартавалi, а рэшткi цела выкiнулi ў Эбра) - назваў шмат вядомых асоб, якiя былi ў прыязных стасунках з яго сеньёрам донам Хуанам дэ ла Абадыя. А ён, як зноў жа казалi пагудкi, у турме скончыў самагубствам. Некалькiм iншым, абвiнавачаным ва ўдзеле ў змове, i сярод iх слаўнаму рыцару дэ Санта Круз, удалося ўцячы ў Тулузу. Былi гэта, аднак, выпадкi адзiнкавыя.

Рука Святога афiцыума дзейнiчала хутка i спраўна. Пазбаўлялi волi не толькi тых, каго падазравалi ў змове, але i памагатараў уцекачоў. Вязьнiлi ў турму таксама сем'i i родзiчаў вiнаватых, асаблiва тых, чые бацькi або сыны паспелi ўцячы. I толькi цяпер стала шырока вядома, як многа знакамiтых, славутых сеньёраў каралеўства Арагон, што карысталiся агульнай павагай i мелi высокiя званнi, былi сапсуты жыдоўскiм паходжаннем. Сапраўднае аблiчча гэтых людзей адкрылася ва ўсёй iх злачыннай i хiтра замаскаванай аблудзе. У гэтай выключнай сiтуацыi належала ўвесцi новыя законы, i падрэ Тарквемада, дбаючы пра канчатковае выкараненне зла, неадкладна выдаў на патрэбы Святых трыбуналаў дэкрэт, якi дзякуючы некалькiм дзесяткам дакладна сфармуляваных параграфаў дазваляў беспамылкова выкрываць людзей, якiя ўтойвалi свае сапраўдныя перакананнi i пацiхеньку вызнавалi жыдоўскую веру. Зрэшты, цень злачынных iнтрыг i падкусаў упаў i на асоб limрiеsа dе sаngrе, iнакш кажучы, на тых, сведчанне чысцiнi крывi чыёй гаварыла за тое, што яны не мелi нiякiх жыдоўскiх цi маўрытанскiх дамешак. Падступны вораг здолеў глыбей, чым гэта мог хто-небудзь уявiць, улiць атруту ў людскiя помыслы i душы. Як высока здолела сягнуць злачыннасць, сведчыў факт, многiмi прызнаны малаверагодным, але ў святле прыведзеных Святым трыбуналам доказаў - дакладны, што ў арагонскай змове быў замяшаны, мiж iншым, нават адзiн каралеўскi сямейнiк, сястранец караля Фердынанда, малады гiдальга дон Хаiм, сын каралевы Элеаноры.

I ўсё-такi, нягледзячы на такiя трывожныя маральныя спусташэннi, непераможнае свяцiла каталiцкай веры вышэй чым калi-небудзь узнеслася менавiта ў тыя днi над бруднымi адкiдамi ератыцкiх злачынстваў. Браты дамiнiканцы, прамаўляючы да прававерных з амбонаў, пераканаўча павучалi люд, што ў забойстве, учыненым на асобе святога слугi Бога, лёгка распазнаць мудрае дзеянне божай абачлiвасцi, бо, калi б гэтай зброднi не зрабiлi, ворагi веры не былi б выкрытыя i, карыстаючыся свабодай i належнымi прывiлеямi, колькi ж яшчэ агiдных злачынстваў маглi б учынiць беспакарана, колькi лiха маглi б пасеяць у душах людзей!

Словы псалмы, напiсаныя на гербах i на пурпуровых пратэсах i харугвах Святой iнквiзiцыi, "Ехurgе Dоminе еt iudiса саusаm Тuаm" ззялi ў сувязi з апошнiмi падзеямi асаблiвым бляскам. Бо i сапраўды, сам Бог сышоў, каб змагацца за сваю справу.

У некаторых гарадах каралеўства, у Севiллi, у Хаэне i ў Куэнцы, якiя ўжо па некалькi гадоў мелi свае iнквiзiцыйныя трыбуналы, прыспешылi ўрачыстыя аўтадафэ, - i працэсii асуджаных, убраных у ганебныя высокiя каптуры i жоўтыя замары, у санбенiта i карозы, з камянямi i ланцугамi на шыi, з мёртвымi зялёнымi свечкамi ў руках, рушылi пад званы ўсiх цэркваў на пляцы пакарання квамадэра - раней, чым гэта было прадугледжана. Палалi вогнiшчы, жалезныя ланцугi душылi ератыкоў, якiя пакаялiся ў апошнюю хвiлiну, сотнi меншых грэшнiкаў выслалi на галеры, а апусцелыя турмы хутка запоўнiлi новымi вiнаватымi. З жадання дапамагчы зблуджаным у цэрквах абвяшчалi святочныя днi i пасля зачытання з амбонаў актаў веры заклiкалi ўсiх парафiян, каб яны, калi вiнаватыя або ведаюць што-небудзь пра вiну iншых, самi на працягу трыццацi дзён абвiнавацiлi сябе перад адпаведным трыбуналам. Адны рабiлi гэта, другiя падалi ахвярамi першых, i ўжо нiхто не быў пэўны за сваё жыццё, гонар i маёмасць. Нават нябожчыкаў даставала карная правiца святых трыбуналаў, i, калi ў вынiку чыйго-небудзь даносу iмя нябожчыка трапляла ў няславу, яго цела выкопвалi з асвянцонай зямлi i палiлi in effigiе на вогнiшчы, родзiчаў нябожчыка пазбаўлялi маёмасцi, годнасцi i ўсiх прывiлеяў. Так расла ў народзе набожнасць, i шырэў яе верны цень - страх.

Тым часам сталiца каралеўства рыхтавалася да ўрачыстага прыёму Вялiкага iнквiзiтара. Меркавалася, што згодна з даўнiм звычаем спецыяльны ганец загадзя папярэдзiць гарадскiя i духоўныя ўлады пра наблiжэнне поезда вялебнага айца. Аднак на гэты раз усё выйшла iнакш, падрэ Тарквемада прыехаў у Валадолiд зусiм неспадзявана, без папярэджання, прынамсi, на дзень раней, чым яго чакалi ў горадзе.

Уехаў ён у горад са сваёй свiтай позняй ноччу, даручыў брату Дыега, а не капiтану фамiльянтаў, дону Карласу дэ Сiгуру, некалькi заданняў, замкнуўся ў кляштарнай цэлi пры храме Санта Марыя ла Анцiгуа, дзе, бываючы ў сталiцы, прывык спыняцца.

Зацiшны кляштар за некалькi гадзiн ператварыўся ў ваенны лагер. Пасярод дзядзiнца, пад начным небам, разбiлi бiвакi фамiльянты Святога афiцыума. Ля муроў паставiлi ўзброеную варту. Нiкому нельга было пакiдаць кляштар, уваход у яго таксама быў сурова забаронены, i з той часткi старажытнага будынка, дзе пасялiўся падрэ Тарквемада, паспешна выбралiся браты, а iх келлi занялi вышэйшыя рангам фамiльянты. Гарадскiм дастойнiкам i спецыяльным пасланцам Двара, якiя яшчэ начной парой пачалi сцякацца ў Санта Марыя ла Анцiгуа, казалi каля кляштарнай брамы, што Вялiкi iнквiзiтар доўжыць час у модлах, замкнуўшыся ў келлi, i як сёння, так i заўтра нiкога прыняць не зможа. Сапраўды, вялебны айцец некалькi дзён не пакiдаў келлi, i адзiнымi асобамi, якiя мелi да яго доступ, былi брат Дыега i малады дон Радрыга дэ Кастра, якi якраз у той час i пры вельмi драматычных акалiчнасцях быў прызначаны капiтанам ахоўнiкаў Вялiкага iнквiзiтара.

Брат Дыега не клаўся ў гэтую першую ноч. З запалам навiцыя, а таксама з супярэчлiвымi пачуццямi чалавека, якi спасцiгае вышэйшую ступень далучэння да таямнiц, выконваў даручэннi i асабiста сачыў, цi дакладна ўсё зроблена, i, страшна гэтым стомлены - санлiвасць i змора ледзь не валiлi яго з ног, - у працэсе выканання гэтых важных наказаў заўважыў раптам, што ўсе навокал, нават састарэлы кляштарны прыёр, ставяцца да яго з найвялiкшай пашанай i з нейкiм страхам. Дыега адразу зразумеў, што ў гэтую вельмi доўгую, бясконцую ноч ён стаў нечакана для самога сябе жывым увасабленнем волi наймагутнейшага чалавека каралеўства. Гэта было яму новае i такое неадпаведнае. Ён адчуваў сваё цела, чуў свой голас, усведамляў свае рухi, але часам, калi, абыходзячы варту, спыняўся ў цемры пад велiзарным i нерухомым небам, пад халоднымi зоркамi, неяк раптам сцiралася ў iм усведамленне самога сябе, i адразу яго напаўняла балюча ўразлiвае пачуццё, што ён збiрае ў сваiм сэрцы водблiск сiлы, якая проста не ўмяшчаецца ў iм, але вартая бязмежнага замiлавання, захаплення i поўнай адданасцi ёй.

Ён нёс у сабе гэтае ўзвышанае, сканцэнтраванае ў сэрцы прасвятленне, калi ў пустым змрочышчы малога кляштарнага дзядзiнца наткнуўся на капiтана фамiльянтаў Святога афiцыума сеньёра дона Карласа дэ Сiгуру. Была яшчэ ноч i цiшыня. З-пад нiзкiх аркадак чулiся крокi варты.

- Чаму не спiце, сеньёр? - спытаўся з лагодным дакорам. - Хутка развiднее. Даволi, што я не сплю.

Сеньёр дэ Сiгура маўчаў. Ён быў худы i кашчавы, з цёмным маршчынiстым тварам. Слава ваенных подзвiгаў i хрысцiянскiх цнот ужо колькi гадоў апраменьвала iмя гэтага чалавека.

- Вам трэба адпачыць, сеньёр, - сказаў брат Дыега. - Як я мог пераканацца, вы вельмi дакладна выканалi ўсе даручэннi вялебнага айца. Можаце спаць спакойна. Я загадаю разбудзiць вас, калi зойдзе якая патрэба.

Стары рыцар, якi ўвесь час маўчаў, хвiлiну прыглядаўся да брата Дыега, пасля адвярнуўся i павольна, неяк унурыўшыся, адышоў у глыбiню дзядзiнца.

На досвiтку брат Дыега ўзяў з рук кляштарнага служкi сняданак вялебнага айца i асабiста занёс у келлю.

Падрэ Тарквемада ляжаў на вузкiм ложку, ён не спаў, ляжаў з расплюшчанымi вачыма. Брат Дыега паставiў на стол цынкавы паўмiсак з хлебам i сырам, кубак i два збаны, адзiн з вадой, другi з вiном.

- Прынёс вам мацунку, вялебны ойча, - сказаў напаўголаса.

Пасля, думаючы, што вялебны айцец хоча застацца адзiн, хацеў цiхенька выйсцi з келлi. Тады той сказаў:

- Пабудзь!

Брат Дыега схiлiў галаву.

- Добра, ойча.

- Падыдзi.

Падышоў.

- Што кажуць?

- Хто, ойча?

- Людзi.

- Прыязджаў маршалак з двара Iх Каралеўскiх Мосцяў...

Тарквемада нецярплiва махнуў рукою.

- Не пра тое пытаюся. Што кажуць людзi? Мае служкi, браты.

- Выконваюць твае загады, ойча.

Тарквемада абапёрся на локаць. Твар у яго быў вельмi знуджаны, шэры, як пасля бяссоннай начы, але ў паглядзе цёмных, глыбока запалых вачэй адчувалася напружаная энергiя.

- I ўсё?

- Ойча вялебны, - сказаў брат Дыега ясным юначым голасам, - я асабiста правяраў i сачыў, каб усе твае загады былi выкананыя. Я стараўся паспець усюды.

- Нiхто з маiх служак, нiхто з тутэйшых братоў не выказваў нiчога непатрэбнага.

- Ойча вялебны, я ўвесь час быў непадалеку ад ахоўнiкаў, часта нават яны мяне не заўважалi, але я не чуў, аднак, каб чые-небудзь вусны вымавiлi што, не вартае хрысцiянiна.

- Мяцежным намерам, - сказаў Тарквемада так, нiбы разважаў уголас, - не заўсёды патрэбны словы.

Брат Дыега завагаўся, пасля смела паглядзеў Вялiкаму iнквiзiтару ў вочы.

- Бачу, што маеш яшчэ нешта сказаць мне.

- Так, ойча.

- Кажы.

- Прабач, ойча, можа, я памыляюся. Што праўда, я не чуў слоў, вартых асуджэння, але ўтоiў бы занадта многа, калi б не сказаў, што, як на мой толк, ёсць, на жаль, чалавек у тваiм атачэннi, якi будзiць ува мне непакой.

Тарквемада маўчаў, але брат Дыега без замяшання вытрымаў яго позiрк.

- Цi ведаеш, сыне мой, - сказаў нарэшце вялебны айцец, - што пiльнасць вымагае, каб кожнае абвiнавачанне было праверана i пацверджана.

- Ведаю, ойча.

- Нiшто не можа быць занядбана i абыдзена ўвагай, i калi ў кiм-небудзь нараджаецца хоць цень падазрэння да другога чалавека, ён павiнен разумець, што, яшчэ не даказаўшы вiны, ён стварае ўражанне верагоднасцi яе iснавання.

- Ведаю, ойча.

- Абдумаў сваё абвiнавачанне?

- Так, ойча, вельмi добра абдумаў.

- Ну i?..

- Думаю пра капiтана тваiх служак, ойча.

Тарквемада, здавалася, не здзiвiўся, толькi паблажлiва ўсмiхнуўся.

- Высока забiраеш, сыне мой. У сеньёра дэ Сiгура слава беззаганнага хрысцiянiна i рыцара.

- Ведаю, ойча. Аднак мне здаецца, што ён чалавек, якi занадта замыкаецца ў сваiх думках.

- I гэта ўсё, чым можаш папракнуць яго?

Брат Дыега маўчаў. Тады Тарквемада ўстаў i паклаў далонь на яго плячо.

- Чалавек - iстота, якая ўмее думаць, мой сыне.

- Так, ойча. Таму я i не кiдаю сеньёру дэ Карласу папроку за тое, што ён думае, але я пабаяўся б яму даверыцца.

- Чаму ж?

- Ён робiць уражанне, нiбы спрабуе схаваць свае думкi.

"Божа, - тут жа падумаў ён, - ты ведаеш мае намеры, ведаеш - тое, што я раблю, не раблю з нелюбовi".

- Чым цябе абразiў сеньёр дэ Сiгура? - спытаўся Тарквемада.

Румянец залiў твар Дыега.

- Чым абразiў мяне, ойча? О, ойча, нават выказваючы мне маўклiвую пагарду, як сеньёр дэ Сiгура мог бы мяне абразiць, калi я па тваiм загадзе быў больш чым самiм сабой.

Падрэ Тарквемада нiчога не адказаў. Ён падышоў да акна i заклаў далонi ў рукавы хабiты.

- Вам трэба паснедаць, вялебны ойча, - цiха сказаў Дыега. - Вы ж нiчога не елi з учарашняга полудня.

"Божа, - думаў Тарквемада, - цi ж дазволена мне забываць, што я не маю права рабiць нiчога такога, што магло б паставiць пад сумненне чыстыя намеры гэтага хлопца? Цi ж ёсць што важнейшае за ўцверджанне маладой веры? А перад аблiччам зла, якое можа ўзнiкаць усюды, цi не лепей дапусцiць памылку ў адносiнах да аднаго чалавека, чым хоць на хвiлiну блiзарука прагледзець магчымасць зла? Як жа можа, зрэшты, iснаваць вiна без абвiнаваўцы? Толькi праз праўду, якая адзiная, мы можам распазнаць зганьбаванне праўды. Але хто ж тады стварае вiну? Абвiнаваўца? Калi ён, то ў што трэба спачатку паверыць: у абвiнавачанне цi ў факты, якiя без абвiнавачання яшчэ не могуць мець адзнак пахiбы?"

- Сыне мой, - сказаў.

- Так, ойча.

- Думаю, ты зразумеў, што я хацеў сказаць, кажучы, што кожнае абвiнавачанне патрабуе пацверджання i праверкi?

- Так, ойча.

- Iдзi i пашукай сеньёра дона Карласа. Скажы, каб яго разбудзiлi, калi ён спiць. Скажы, што я хачу бачыць яго.

Брат зрабiў рух, нiбы хацеў нешта сказаць, але, не сказаўшы нiчога, выйшаў.

Свiтала спакваля, нiзкiя хмары аблажылi неба i дапаўнялi цемру ночы. У глыбiнi змроку бiлi ранiшнiя званы гарадскiх храмаў. Тут, у мурах Санта Марыя ла Анцiгуа, стаяла цiшыня.

Падрэ Тарквемада задуменны стаяў каля акна, нарэшце павярнуўся i падышоў да стала. Але да ежы не дакрануўся. Падняў руку, каб перажагнаць стол, пасля дастаў з-пад хабiты скапулiр, адчынiў яго i тое, што было ў iм, высыпаў у збан з вiном.

Калi неўзабаве сеньёр дэ Сiгура, папярэджаны братам Дыега, увайшоў у келлю, вялебны айцец кленчыў каля ложка i малiўся. Стары рыцар перахрысцiўся кароткiм салдацкiм рухам i, адышоўшы да сцяны, моўчкi чакаў, пакуль Вялiкi iнквiзiтар закончыць малiтву. Праз хвiлiну падрэ Тарквемада ўстаў. Брат Дыега, вельмi бледны, запытальна паглядзеў на яго.

- Застанься, - сказаў вялебны айцец.

Пасля павярнуўся да сеньёра дона Карласа.

- Мiр з табою, шаноўны капiтане.

Той з павагай схiлiў галаву.

- I з табой, вялебны ойча. Брат Дыега сказаў, што вы хацелi бачыць мяне. Маеце якiя даручэннi?

- Нiякiх. Бадай, мне патрэбна твая парада, твая дасведчанасць.

Ён падсунуў да акна крэсла i сеў так, каб твар быў у святле.

- Апошнiм часам я многа думаў, - пачаў цiха i глыбакамысна, нiбы гаворачы да самога сябе. - Думаў таксама i пра тое, што вы сказалi мне некалькi дзён назад, яшчэ ў Сарагосе.

Збарознены цёмнымi маршчынамi твар сеньёра дэ Сiгуры засвяцiўся амаль маладым запалам.

- Памятаю, вялебны ойча. I настойваю, каб вы дазволiлi нам з яшчэ большым, чым дагэтуль, клопатам i ўвагай сачыць за вашай асабiстай бяспекай. Ворагi...

- Так ненавiдзяць мяне?

- Ойча вялебны, нянавiсць ворагаў...

- Ведаю, маеш рацыю. Вядома, пакуль праўда не возьме верх, мы можам вымяраць яе сiлу нянавiсцю нашых ворагаў.

- Як жа ворагам не ненавiдзець цябе? Тваё жыццё, вялебны ойча...

- Слушна. Не думай, сыне мой, я ведаю, што з характару маiх абавязкаў менавiта мне даручана асобая мiсiя ўсю моц свайго розуму прысвяцiць будове падмурка пад справу Святой iнквiзiцыi. Божа ўсемагутны, трэба, на жаль, сказаць, - справа гэтая яшчэ не ўмацаваная ў хрысцiянскiм свеце, i можна смела i не баючыся папрокаў за пыху сцвярджаць, што менавiта мы тут, у нашым каралеўстве, - адзiны i найбольшай важнасцi ўзор веры, i мы перадаём усiм астатнiм каталiцкiм народам навуку нашага вопыту, як парадак сталяваць на зямлi i якiмi метадамi ламаць супрацiўленне ворагаў.

- Хай Бог спрыяе нашым пачынанням, - сказаў узрушаным голасам сеньёр дэ Сiгура.

Падрэ Тарквемада падняў абедзве далонi.

- За гэта i я малюся. Таму i ахвотна, сыне мой, уважаю тваiм турботам. Сапраўды, нельга мне занядбаць нiякiх сродкаў, што спрыяюць маёй бяспецы.

- Ойча вялебны, можаш заўсёды давярацца мне i маiм салдатам. Дазволь мне, аднак, ойча, сказаць - мне было б спакайней на сэрцы i мой рыцарскi гонар быў бы больш угрунтаваны, калi б усякiя распараджэннi, асаблiва тыя, якiя адрознiваюцца ад ранейшых, я атрымлiваў з тваiх, ойча, вуснаў, непасрэдна. Прабач, ойча, што я кажу пра гэта. У мяне няма нiякiх падстаў думаць, што прысутны тут брат Дыега недакладна перадаў мне твой загад. Прызнаюся, аднак, што, здзiўлены яго суровасцю, я падумаў: "Божа вялiкi, калi тут, у месцы, асвянцоным прысутнасцю Бога, няма табе бяспекi, то дзе яна ёсць?"

- Нiдзе! - цвёрда сказаў Тарквемада. - Вялебны айцец д'Арбуэз цi ж не загiнуў у месцы, асвянцоным прысутнасцю Бога?

Стары рыцар схiлiў галаву.

- Я толькi салдат, i часам мне цяжка ахапiць розумам памеры падступнiцтва. Калi ты, ойча, сярод сваiх служак i я вартую непадалёк, тады я ўпэўнены, што ты ў бяспецы.

- Думаеш, што сярод нас не можа завесцiся вораг? Ёсць такiя, якiх не пераможаш мячом. Паглядзi хоць бы на гэта снеданне. Хто можа ведаць, цi не схаваны ў iм вораг?

Сеньёр дэ Сiгура пабялеў. Падняў руку да лоба i змучаным рухам правёў па iм далоняй. Цiха спытаўся:

- Ты так думаеш, вялебны ойча?

На гэта Тарквемада адказаў:

- Толькi тады мы належным чынам убяспечымся ад ворага, калi будзем падазрэннем апярэджваць яго дзеяннi. Усё магчыма. А таму, каб нам не было за што дакараць самiх сябе, няхай з гэтага часу правярае ўсякую ежу прызначаны табою чалавек, чалавек набожны, якi вельмi добра разумее, што азначае ў такой справе маўчанне.

- Цi думаеш, ойча, што гэта павiнен быць мой абавязак?

- Не, мой сыне, - адказаў Тарквемада. - Ты надта блiзка стаiш каля мяне, каб можна было рызыкаваць табою. Дастаткова, калi зробiш гэта адзiн раз, сёння. I хай гэта будзе сiмвалiчным актам тваёй годнасцi i адданасцi.

- Ойча мой! - сказаў сеньёр дэ Сiгура трохi збянтэжана.

Падрэ Тарквемада ўзняў павекi, яго вочы былi поўныя заклапочанасцi i знуджанага смутку.

- Сёння ноччу я спавядаўся i яшчэ не паспеў разгавецца.

Вялебны айцец падняў руку i ўчынiў над сеньёрам донам Карласам знак крыжа.

- Адпускаю грахi твае, сыне, бо тое, што хочаш зрабiць, робiш у сапраўднай веры i на яе ўмацаванне.

- Хай Бог убаронiць цябе для нас на доўгiя гады, мой ойча, - сказаў сеньёр дэ Сiгура.

Пасля падышоў да стала i рухам чалавека, якi не надае вялiкага значэння ежы, узяў сыру, налiў у кубак вiна. Выпiў яго з такой жа абыякавай паспешнасцю, адставiў кубак i, калi рука яго пацягнулася па хлеб - збялеў, задрыжаў, падняў растапыраныя, але ўжо здранцвелыя пальцы да горла i з застылым у апечанай гартанi глухiм крыкам захiстаўся, яшчэ раз нешта сказаў не ў лад, паспрабаваў выпрастацца, не змог i грымнуўся ўсiм целам на стол; стол пад яго цяжарам перавярнуўся, сеньёр дэ Сiгура нiцма павалiўся на каменную падлогу.

- Божа! - крыкнуў з цёмнага кута келлi брат Дыега.

Настала цiшыня. Праз хвiлiну падрэ Тарквемада сказаў:

- Сыне мой.

Брат Дыега, сагнуўшыся каля сцяны, закрыў твар рукамi.

- Сыне мой, - паўтарыў вялебны айцец, - здарылася страшнае, але гэты чалавек ужо стаiць перад вышэйшым судом, i толькi адзiн Бог ведае ў гэтую хвiлiну адказ на пытанне: злачынца гэта цi няшчасная ахвяра злачынства? Будзем прасiць Бога, каб i мы зведалi гэтую праўду.

Брат Дыега дрыжаў, твар яго пашарэў. Дыега прыпаў да кален Вялiкага iнквiзiтара.

- Ойча мой, малю цябе, дазволь мне вярнуцца ў свой кляштар. Прызнаюся, уражаная рэўнасцю любоў мая змусiла мяне данесцi на гэтага чалавека, але адкуль я мог ведаць, што маё абвiнавачанне сягае аж так далёка? Занадта высока, ойча, узнёс ты мяне. Мяне палохае мiзэрнасць людской натуры. Дазволь мне быць сабою, ойча. Я малы чалавек, якi толькi ў цiшы i ў спакоi здолее служыць Богу.

Падрэ Тарквемада ўсклаў далонь на яго галаву.

- Што такое цiшыня i спакой?

- Не ведаю, ойча. Ведаю толькi, што мяне палохае велiч страшнага зла.

- I ты думаеш, што можна ўцячы ад таго, што ты ўжо зведаў?

- Ойча, ты найлепш ведаеш - тое, што я здолеў спазнаць, гэта толькi дробная часцiнка ўсёй праўды.

- I яе ты так баiшся?

- Завысока хочаш мяне, ойча, узнесцi.

- Праўды пра натуру людскую баiшся?

- Ойча мой!

- Няўжо табою кiруе страх перад гэтай праўдай. Боязь, што цалкам спазнаеш i ўразумееш i ахопiш людскiя злачынствы?

Брат Дыега пакутлiва паглядзеў на яго.

- Маеш рацыю, ойча. Сваёй нянавiсцi i пагарды да ўсяго я не баюся.

- Няпраўда!

- Так, мой ойча.

- Iлжэш або баязлiва хочаш падмануць самаго сябе. Не, не пагарды i нянавiсцi ты баiшся, а любовi.

- Любовi?

- А што ж тады пагарда i нянавiсць да зла? Цi ж не ўзброеныя гэта рукi любовi да дабра?

- Ойча мой, але ж не крынiца, а рака, якая з крынiцы чэрпае сваю сiлу, бывае страшная i грозная.

- Зноў памыляешся. I як наiўна! Рэкi сапраўды бываюць грозныя i шмат спусташэнняў могуць учынiць, але не праз свае крынiцы, а таму, што iх мацуюць дажджы i горны снег.

- А думкам i пачуццям, якiя плывуць i вынiкаюць з любовi, ойча, цi ж не пагражае таксама ўварванне рэчаў, варожых iх натуры? Якую я магу мець упэўненасць, што я з маёй любоўю да дабра ўбаранюся ад учынкаў, якiя супрацiўныя гэтаму? Цi ж я магу прадбачыць, куды завядзе мяне мая нянавiсць i пагарда.

- Увогуле, ты можаш гэта прадбачыць. Яны завядуць цябе не далей i не глыбей, чым твая любоў. Яна будзе маналiтная i магутная, такая будзе i твая нянавiсць да грэху. А пойдзеш на слабую, на хiсткую любоў, такiмi ж будуць i твае пачуццi нянавiсцi i пагарды. На жаль, мой сыне, ты баiшся вялiкай любовi. Сiлы яе баiшся, уздзеяння яе, а больш за ўсё яе неабвержных, настойлiвых вымаганняў. Хочаш уцячы ад любовi. Ну i ўцякай. Вяртайся ў свой кляштар. Не буду цябе трымаць.

- Памылiўся ты ўва мне, ойча, - шапнуў Дыега.

Тарквемада зноў крануўся рукою яго схiленай галавы.

- Паглядзi мне ў вочы.

- Так, ойча.

- Баюся я, мой сыне, што тое, што я, можа, i памылкова мяркуючы, мог бы сказаць табе цяпер, некалi беспамылкова скажа табе Бог.

Вочы Дыега заслала слязьмi.

- Ойча мой, не ў магутнасцi любовi сумняваюся, а ў сваёй сiле.

- Наiўны, дурненькi! А ў чым бы ты сумняваўся, калi б глядзеў цяпер на маё пахаладзелае цела?

Дыега задрыжаў.

- Ойча, i мае намеры не былi чыстыя.

- А iх вынiкi? Чаму не мерыш свае намеры вынiкамi? Думаеш, факты - гэта нешта менш надзейнае за твае выпакутаваныя думкi? Сапраўды, i я табе гэта кажу, толькi з вялiкай любовi можа нарадзiцца такi раптоўны бляск чуйнай гатоўнасцi, якi табе быў дадзены.

Слёзы цяклi па шчоках Дыега.

- Ойча мой, няўжо гэта сапраўды была любоў?

Тарквемада нахiлiўся над Дыегам, якi ўсё яшчэ кленчыў.

- Сыне мой, дзiця маё... хрысцiянскай любовi ў табе больш, чым ты думаеш.

- Чаму ж тады я сумняваўся ў сабе?

- Ты сумняваўся ў праўдзе.

- Ойча, клянуся, мая вера...

- Любоў i праўда не адно i тое?

- Тое, ойча.

- Тады думай да канца. Засумняваўся ў сваёй сiле? А што крынiца яе? Любоў, якая служыць праўдзе i адназначная з ёю. Як жа, верачы ў праўду, ты, яе носьбiт, можаш сумнявацца ў сабе? Цi ж не яна - невычэрпная крынiца людское сiлы? Толькi тады, калi чалавек пачынае сумнявацца ў ёй, прыходзiць i сумненне ў сабе?

Брат Дыега падняў галаву. Бледны, але вочы былi сухiя.

- Я не хацеў, ойча, свядома iлгаць.

- Я б не гаварыў з табою, мой сыне, калi б не ведаў гэтага.

- Памыляўся я, ойча, але цяпер дзякуючы табе бачу ўсё ясна. Сапраўды, зло здавалася мне такiм усёмагутным, што я на нейкую хвiлiну перастаў чуць праўду, перастаў верыць у яе. Але скажы мне: чаму ты чытаеш мае думкi лепш, чым я сам?

- Сыне мой, - лагодна адказаў Тарквемада, - я служу праўдзе, толькi праўдзе i з яе чэрпаю сiлу. Гэта ўсё.

Хвiлiну панавала цiшыня. Брат Дыега нахiлiўся i гарачымi вуснамi прыпаў да далонi вялебнага айца, якая нерухома спачывала на бiлцы крэсла. Той павольна падняў правую руку i, творачы над пахiленай галавой знак дабраславення, сказаў:

- Еgо tе аbsоlvо. In nоminе Раtris, еt Filii, еt Sрiritus Sаnsti, аmеn.

Адразу пасля гутаркi з Вялiкiм iнквiзiтарам дон Радрыга дэ Кастра вярнуўся ў келлю, дзе жыў з маладым донам Ларэнцам. Той, убачыўшы яго, сарваўся з ложка.

- Ну што? - спытаўся нецярплiва.

Дон Радрыга моўчкi падышоў да стала, узяў збан з вiном i пачаў прагна пiць.

Дон Ларэнца з трывогай углядаўся ў сябра.

- Што там, Радрыга?

- Нiчога.

- Меў непрыемнасцi?

Дон Радрыга з грукатам адставiў збан.

- Слухай, Ларэнца, ты заўсёды мне мiлы i, спадзяюся, такi i застанешся, але ты павiнен ведаць, што з гэтай хвiлiны я табе ўжо не Радрыга.

Ларэнца збянтэжыўся.

- Не разумею цябе. Як гэта?

- Я твой начальнiк, ясна цяпер?

- Ты? О Радрыга...

У першым парыве радасцi Ларэнца хацеў кiнуцца абнiмаць, але той суха яго асадзiў.

- Хвiлiну назад вялебны айцец назначыў мяне капiтанам сваiх служак. Пачакай, не перабiвай. Гэта адно. I другое: ты яшчэ вельмi малады, Ларэнца, але павiнен хутка засвоiць, што салдат не задае пытанняў, памятай гэта.

- Прабач, - шапнуў Ларэнца, - не ведаў...

- А цяпер ведай, - суха перабiў яго дон Радрыга. - Iдзi i маўчы.

Брат Дыега ўпусцiў абодвух рыцараў у келлю айца Тарквемады i моўчкi паказаў iм цела на падлозе. Яно было накрыта цёмным плашчом. Ларэнца ледзь не ўскрыкнуў, калi, намерыўшыся разам з Радрыгам падняць цела, неасцярожна ссунуў покрыва з галавы нябожчыка. Але стрымаўся, сустрэўшы цвёрды пагляд дона Радрыга. Ён прыкрыў счарнелы твар i, з натугай прытрымлiваючы плячом застылае цела, панура пайшоў за Радрыгам да дзвярэй. У келлi быў змрок, але, нягледзячы на гэта, у чалавеку, якi кленчыў каля ложка, Ларэнца адразу пазнаў вялебнага айца.

Кляштарны калiдор быў пусты, варта ў канцы яго стаяла ў цiшы, i таму Радрыга i Ларэнца, нiкiм не заўважаныя, перанеслi цела сеньёра дэ Сiгуры ў келлю, якую той дагэтуль займаў, паклалi накрыты плашчом труп на ложак i вярнулiся да сябе.

Дон Радрыга цяжка сеў на ўслон каля стала, расшпiлiў на шыi скураны каптан i пацягнуўся да збанка з вiном. Пiў доўга i павольна, нарэшце адняў збанок ад вуснаў i паглядзеў на Ларэнца, якi стаяў побач.

- Чаго вырачыўся? - спытаўся неяк непрыязна.

Ларэнца маўчаў.

- Сядай, - загадаў дон Радрыга.

I пасунуў да яго вiно.

- Пi.

Той, застыўшы на канцы ўслона, адмоўна пакруцiў галавой.

- Пi, - паўтарыў капiтан.

Ларэнца вагаўся, але ўсё-такi паслухаўся. Дон Радрыга прыглядваўся да яго з панурай неахвотай.

- Досыць, - сказаў раптам, - уп'ешся.

Ларэнца рэзка адставiў збанок i падхапiўся з услона.

- Навошта ты мучыш мяне, Радрыга?

У яго тонкiм ломкiм голасе гучалi гнеў i шкадаванне. Дон Радрыга пагардлiва ўсмiхнуўся.

- Сядай.

- Што я зрабiў табе, Радрыга? Люблю цябе, як брата.

- Пакiнь дзяцiнiцца. Сядай, хачу з табой сур'ёзна пагаварыць. Падымi галаву.

- Дазволь мне пайсцi, - шапнуў Ларэнца.

- Пасля.

Зноў узяў збан i выпiў вiно да дна.

- Паслухай, Ларэнца, апроч маладых гадоў ты маеш яшчэ адну асаблiвую прывiлею, спадзяюся, ты здолееш ацанiць яе. Ад сённяшняга дня ты будзеш асабiста правяраць ежу вялебнага айца. Гэта яго i маё даручэнне.

Хвiлiну стаяла цiшыня.

- Разумееш, Ларэнца, пра што тут гаворка. Першы, хто сёння ранiцай зрабiў гэта, быў той чалавек.

- Радрыга, скажы...

- Нiякiх пытанняў, Ларэнца!

Ён адсунуў плячом стол i цяжка падняўся. Яго смуглы, пахмурны твар пачырванеў, вочы былi змучаныя i таксама чырвоныя.

- Ларэнца, свет наш - куча гною, разумееш гэта? Не, ты яшчэ нiчога не перажыў, нiчога не ведаеш. Абернешся - убачыш злачынства, здраду, на кожным кроку атруту нiкчэмных пiгмеяў. Яшчэ нядаўна я пакутаваў, дакараў сябе за подласць. Божа вялiкi, якi я быў дурань! Чалавек, якi лiчыў мяне сябрам i ў якiм я таксама бачыў сябра, цяпер у сутарэннях Святой iнквiзiцыi. Дзякуючы мне, разумееш? I я не шкадую; Бог мне за сведку, што зрабiў я правiльна. Што такое повязi сяброўства i ўсе пачуццi ў параўнаннi з маёй службай? Слухай, Ларэнца, я сказаў, што люблю цябе. Сказаў я так?

- Сказаў, - шапнуў Ларэнца.

- Ты малады, прыгожы, у тваiх вачах, як у люстэрку, адбiваецца чысцiня тваёй душы, але ведай, што хоць i моцна я цябе люблю, больш, можа, нават, чым ты думаеш, аднак, калi заўважу ў табе хоць цень злачыннай думкi, падступнага намеру, бадай, хоць адну плямку на тваёй веры i адданасцi, я першы зраблю ўсё, каб знiшчыць цябе, як нiшчаць ворага. Сцеражыся мяне!

Ларэнца таксама ўстаў. Увесь збялеў, вочы пацямнелi. Дон Радрыга паглядзеў на яго i голасна, нечакана звонка засмяяўся.

- Шчанюк, нават думак сваiх не ўмееш хаваць. Па вачах тваiх бачу, што падумаў. Ты падумаў: i ты мяне сцеражыся.

Ён яшчэ з хвiлiну смяяўся, пасля раптам замоўк i кароткiм рухам рукi загадаў:

- Iдзi, хачу пабыць адзiн.

Дон Ларэнца, усё яшчэ бледны i з цёмнымi вачыма, службiста выпрастаўся.

- Так, дастойны капiтане, - сказаў хлапечым, нязвыкла ясным голасам.

Пасля беззаганна зрабiў устаўны паварот i выйшаў з цэлi, трошкi замоцна бразнуўшы дзвярыма.

Неўзабаве пасля гэтага, не больш чым праз гадзiну, у Санта Марыя ла Анцiгуа прыехаў iнквiзiтар Святога трыбунала ў Валадолiдзе падрэ Крыстобаль Галвез, дамiнiканец. На дзядзiнцы госця вiтаў прыёр Санта Марыi, ссiвелы падрэ Аўгусцiн д'Акунья, пасля чаго абодва айцы падалiся ў старую частку кляштара, дзе ў рэфекторыi, якi памятаў даўныя i слаўныя часы караля Альфонса VI, госця чакалi капiтан фамiльянтаў i брат Дыега.

Падрэ Галвез, нягледзячы на сваё калецтва - ён кульгаў на левую нагу, увайшоў шпаркiм крокам i, абыякава агледзеўшы строгi пакой, нецярплiва глянуў на прысутных.

- Даўно не быў у гэтых святых мурах, - сказаў да прыёра. - I вось я тут. А дзе ж вялебны айцец? Ён выклiкаў мяне. Чаму так позна?

Пан Радрыга дэ Кастра выйшаў з-за калоны, у цянi якой стаяў.

- Дазволь, вялебны ойча, даць табе тлумачэннi.

- Так, - коратка сказаў падрэ Галвез.

- Вялебны айцец сапраўды выклiкаў вас, але, на жаль, не зможа пагаварыць з вамi асабiста, бо ўвесь свой час аддае малiтвам i роздуму.

- Цяпер? - гнеўна здзiвiўся падрэ Галвез. - Адкуль такое рашэнне? Што тут робiцца? Чаму вы прыехалi ў сталiцу ноччу, нiкога не папярэдзiўшы? Горад трашчыць ад плётак. Чаму вялебны айцец нi з кiм не хоча гаварыць?

- Прабач, вялебны ойча, - спакойна адказаў пан дэ Кастра, - я не ўпаўнаважаны расследаваць рашэнне вялебнага айца.

Падрэ Галвез хуткiм паглядам акiнуў постаць маладога рыцара.

- Хто вы?

- Капiтан фамiльянтаў Вялiкага iнквiзiтара, - сказаў пан дэ Кастра.

Пасля, паказаўшы на Дыега, якi стаяў непадалёк, сказаў:

- А прысутны тут брат Дыега - асабiсты сакратар вялебнага айца.

Падрэ Галвез, падцягваючы скалечаную нагу, падышоў да Дыега.

- Вiншую, мой сыне. У табе несумненна асаблiвыя цноты i здольнасцi, калi, такога маладога, паставiў цябе вялебны айцец так блiзка ля сваёй асобы.

Брат Дыега схiлiў галаву.

- Вялебны айцец наказаў таксама прывiтаць вас i перадаць вам сваё дабраславенне. I разам з гэтым вялебны айцец выказаў шкадаванне, што згодна з вашымi абавязкамi вы павiнны, i неадкладна, заняцца пэўнай справай, надзвычай цяжкай i балеснай.

Падрэ Галвез слухаў няўважна, пазiраючы ўбок, гнеўна хмурыў цёмныя, кусцiстыя бровы. Раптам выпрастаўся.

- Сядзем, - сказаў тонам, не звыклым да пярэчанняў.

I першы парывiстым крокам пайшоў да стала, якi стаяў у глыбiнi рэфекторыя, i, сеўшы, пачаў чакаць, пакуль усе зоймуць месцы.

- Слухаю, - сказаў.

Брат Дыега, якi сцiпла сеў аподаль, устаў i амаль манатонным голасам расказаў усё. Скончыўшы, сеў i залажыў далонi ў рукавы сутаны.

- Гэта ўсё? - спытаўся падрэ Галвез.

- Астатняе ў вашых руках, вялебны ойча, - адказаў брат Дыега.

- Так, - згадзiўся той абыякава. - I што ж вы на гэта скажаце, ойча Аўгусце?

Сiвы прыёр не хаваў прыгнечанасцi i заклапочанасцi.

- Страшэнна цяжка дасведчыў нас Бог, - сказаў дрыготкiм голасам чалавека, зламанага няшчасцем.

- Бог? - здзiвiўся падрэ Галвез. - Ужо цi не лiчыш ты, ойча Аўгусце, што Бог падсыпаў атруты ў вiно вялебнаму? Гэта ўсё, што маеш паведамiць?

Падрэ д'Акунья бездапаможна развёў рукi.

- Усё? - крыкнуў падрэ Галвез, стукнуўшы кулаком па стале. - Як гэта ўсё, пад дахам твайго кляштара выспела сама жудаснае злачынства, рыхтавалi падступны i таемны ўдар, у самы мозг i сэрца, а ты нiчога не ведаеш, нiчога не бачыш, сляпы, глухi? На якiм жывеш свеце? Толькi малiцца i ўмееш? З анёламi i са святымi толькi гавэнды разводзiш? Розум на старасцi страцiў? Далiбог, калi б не твая ўсiм вядомая святасць i набожнасць, iнакш бы з табой, ойча Аўгусце, гаварыў Святы трыбунал.

Стары прыёр не спрабаваў баранiцца. Унурыўшыся ў вялiкiм крэсле, пад градам абвiнавачанняў ён усё нiжэй схiляў сiвую галаву. I, нягледзячы на гэта, не мог стрымаць дрыжыкаў. "Вось якая яна, сiла страху", - падумаў Дыега. I хоць быў змалку прывучаны паважаць святасць i старасць, усё-такi зласлiва ўсмiхнуўся. I апамятаўся толькi тады, калi, глянуўшы на твар пана дэ Кастра, якi ў бляску сваёй залацiстай зброi сядзеў па другi бок стала нерухомы, як статуя, убачыў гэткую ж усмешку. Погляды абодвух маладых людзей сустрэлiся i адразу разышлiся. Брат Дыега апусцiў павекi. "Божа! - падумаў, не вельмi разумеючы, што хоча выказаць гэтым безгалосым воклiчам. Разгубiўшыся на хвiлiну ад сваiх думак, адчуў, як яго перапоўнiлi смутак i адначасова раптоўная салодкая туга. - Навошта? Дзеля чаго?" Гэтага ён не мог сказаць, бо якраз у гэты час падрэ Галвез, з несхаванай пагардай адвярнуўшыся ад айца Аўгусцiна, нахiлiўся да Дыега, якi, выведзены голасам айца iнквiзiтара з задуменнасцi, нямала ўзрадаваўся, што здолеў захаваць незамутнёны спакой.

- Ты сказаў, мой сыне, - сказаў падрэ Галвез, - што пан дэ Сiгура пад выглядам адбытай споведзi спрабаваў спачатку адмовiцца каштаваць ежу вялебнага айца.

- Так было, вялебны ойча, - пацвердзiў брат Дыега.

- Мала, на жаль, я ведаў пана дона Карласа. Ён карыстаўся, наколькi я ведаю, вялiкай славай хрысцiянскага рыцара. Праўда ж?

- Праўда, ойча. Росту славы часта спрыяюць у вачах людзей ганарыстасць i недаступнасць.

- Ён быў ганарысты?

- Думаю, што не ад вялiкай сцiпласцi неахвотна выказваў перад людзьмi свае думкi.

- Як гэта разумець?

Дыега адчуў раптам, нiбы ён апынуўся на краi прорвы.

- Ойча вялебны, - сказаў, трохi падумаўшы, - мне здаецца, што я занадта малады i недасведчаны, каб беспамылкова меркаваць, дзе канчаецца выгляд вiны i дзе пачынаецца сапраўдная вiна.

Падрэ Галвез нецярплiва зварухнуўся.

- Выгляд? Што ты кажаш, мой сыне? Што такое твой выгляд вiны? Гэта толькi наша хвiлiннае i выключна суб'ектыўнае няўменне ўбачыць вiну. Цi iснуе гэты "выгляд" як факт? Не iснуе, гэта ясна. Лiчыцца толькi вiна, а яна ёсць або яе няма. Гэта ўсё.

Брат Дыега пачырванеў ад сораму i прынiжэння. Як ён мог падумаць так наiўна! Толькi цяпер яму стала ясна, што паслушэнства вышэйпастаўленым не ў тым, каб ухiляцца ад выказвання сваiх думак, а ў тым, каб адгадваць думкi вышэйпастаўленых i згаджацца з iмi.

- Ойча вялебны, - сказаў ён, упершыню ў жыццi свядома скарыстаўшы юнацкую шчырасць свайго голасу, - калi я ўжыў выраз "выгляд вiны", то толькi ў значэннi, якое ты гэтым словам надаеш.

- Род пана дэ Сiгуры належыць да найстарэйшых у каралеўстве Арагон, азваўся з другога канца стала пан дэ Кастра.

На гэта падрэ Галвез:

- На жаль, вопыт нас вучыць, што чым больш славутае мiнулае мае хто, тым менш яму трэба давяраць. Здавалася б, слава, багацце, прызнанне заслуг, бляск iмя i роду павiнны ўжо з прычыны самой сваёй прыроды служыць праўдзе. Тым часам менавiта сярод iх так часта плодзяцца i пасвяцца сама агiдныя злачынствы. Сапраўды, словы нашага пана Iсуса Хрыста: "Дабраславёныя ўбогiя духам" маюць большую мудрасць, чым гэта можа ўявiць абмежаваны розум чалавека. I царства божае настане на зямлi не раней, чым чалавецтва стане грамадствам прасцякоў.

Брат Дыега слухаў з сур'ёзным тварам, але не засяроджана. Ён да гэтага часу лiчыў, што яму варожая, неўласцiвая зайздрасць. Тым часам якраз гэта з'едлiвае пачуццё ятрылася ў iм цяпер. Цi ж ён не ведаў, як i дон Радрыга, што пан дэ Сiгура паходзiў з заможнага арагонскага роду? Чаму ж не патрапiў у пару выкарыстаць гэты важны, як аказалася, аргумент, чаму дазволiў апярэдзiць сябе?

Паглядзеў на пана дэ Кастра i, убачыўшы яго малады твар, на якiм быў поўны спакой i здысцыплiнаваная самаўпэўненасць, зноў пачуў, як яго захлiснула хваля зайздрасцi.

Хвiлiну панавала цiшыня.

- Што ты збiраешся рабiць, вялебны ойча? - цiха спытаўся стары прыёр.

- Зараз даведаешся, ойча Аўгусце, - адказаў падрэ Галвез. - Не здаецца бо верагодным, каб у такiм выпадку злачынца мог дзейнiчаць адзiн, найлепш было б выклiкаць у Святы трыбунал усiх братоў.

Падрэ Аўгусцiн падняў галаву. Яна дрыжала. У старых, стомленых вачах стаялi слёзы.

- Божа вялiкi, няўжо сапраўды хочаш зрабiць гэта?

Той пацiснуў плячыма.

- Не, гэтым разам абыдуся. Святая iнквiзiцыя зусiм не зацiкаўленая, каб гэта старажытнае i вартае павагi месца пакрыць ценем няславы. Зрэшты, мы верым, што, за выключэннем тваёй, ойча, слабасцi, большасць братоў бязмежна верная традыцыям гэтых муроў, а таксама, што найважней, духу нашага таварыства. Толькi вас, пане дэ Кастра, - павярнуўся да дона Радрыга, абавяжам, каб вы неадкладна перадалi Святому трыбуналу таго служку, з рук якога брат Дыега прыняў ежу вялебнаму айцу.

- Ойча Крыстобаль, - усклiкнуў падрэ Аўгусцiн, - але ж ён яшчэ дзiця горкае.

Падрэ Галвез з'едлiва ўсмiхнуўся.

- Табе, ойча Аўгусцiне, усе людзi невiнаватыя. Аж цяжка, слухаючы цябе, зразумець, адкуль сярод гэтай суцэльнай невiнаватасцi бяруцца злачынствы, ерась i грэх. А можа, iх i няма? Можа, ты прыйшоў да такiх святых перакананняў? Калi так, дык чаго непакоiшся за гэта хлапчо? Святы трыбунал больш, чым якi-небудзь iншы зямны суд, шануе сапраўдную невiнаватасць i, змагаючыся супраць зла, баронiць менавiта яе.

Сказаўшы гэта, падрэ Галвез устаў, i ўся нарада скончылася.

Ужо назаўтра выявiлася, што вялебны падрэ Галвез не памыляўся, дакараючы айца Аўгусцiна за недальнабачнасць i вартую кары страту пiльнасцi. Шаснаццацiгадовы Пабла Заратэ, якi ўсяго толькi некалькi месяцаў адбываў навiцыят у Санта Марыя ла Анцiгуа, прызнаў пасля нядоўгага следства, што, калi ён нёс сняданак вялебнаму айцу, яго спынiў на дзядзiнцы пан дэ Сiгура, загадаў яму паставiць ежу i вярнуцца ў кляштарную кухню вымыць нiбыта не вельмi чыстыя рукi. З гэтага ўсё стала ясна. Вораг, як стогаловая гiдра, адраджаецца, нягледзячы на ўдары, якiя яму наносяцца пастаянна. Выкрыты i вынiшчаны ў Сарагосе, ён адразу высоўваў злачынныя мацкi ў другiм месцы, намагаючыся любой цаной зняверыць i аслабiць парадак, пасеяць у галовах людзей смуту, а ў сэрцах неспакой.

Побач з гэтымi выяўленымi акалiчнасцямi правiна Пабла не здавалася асаблiва цяжкай i хоць, калi лiчыцца з вынiкамi, назаўсёды пазбаўляла яго магчымасцi вярнуцца ў кляштарныя муры, аднак толькi тое, што здарылася пасля, кiнула цяжкi цень на здаровасць душы гэтага падлетка, якога, на жаль, так неабачна дапусцiлi да адбывання духоўнага навiцыяту. Неўзабаве пасля таго, як ён даў паказаннi, гэта значыць, у час, калi ён найбольш павiнен быў сумленна выказаць жаль i панесцi належную кару, Пабла Заратэ, замест таго каб пайсцi па шляху веры, павесiўся ў цэлi, дзе быў увязнены, i гэтым бязбожным учынкам засведчыў, што замест пачцiвага жыцця хрысцiянiна ён выбiрае ганьбу i вечнае асуджэнне.

Вестка пра гэта вартае шкадавання здарэнне дайшла да Санта Марыя ла Анцiгуа ранiцай, яшчэ да першай ранiшняй iмшы, якую ўжо колькi гадоў адпраўляў звычайна айцец прыёр. I ў гэты дзень, як заўсёды, ён выйшаў са святой дараносiцай, але неяк так ужо недалужна, нiбы сляпец, хадзiў каля алтара, а голас, нават калi ён чытаў цiха, не хацеў яго слухацца, што ў натоўпе святых братоў спярша пранёсся нейкi неспакойны шум, пасля залегла цiшыня, i старэчаму мармытанню падрэ Аўгусцiна адказвалi толькi самотныя арганы ў глыбiнi храма. Немалое таксама здзiўленне ахапiла ўсiх, калi, блаславiўшы на заканчэнне ўсiх прысутных, падрэ Аўгусцiн астаўся каля алтара i цiха, але вельмi выразна сказаў:

- А цяпер, браты, прачытаем "Ойча наш" i "За здароўе Марыi" за чыстую i нявiнную душу нашага малодшага брата Пабла.

Магiльная цiшыня настала пасля гэтых слоў. Не зрушыўся з месца нi брат Дыега, якi самотна стаяў з боку алтара, анi пан дэ Кастра, якi ў сваёй залатой зброi стаяў крок наперадзе сваiх фамiльянтаў.

Такая сiла была з гэтых двух людзей, што нiхто з братоў не адважыўся ўкленчыць.

Падрэ Аўгусцiн з хвiлiну глядзеў на нерухомы натоўп у прыцемку храма, усё большая бледнасць пакрывала яго змаршчынены пакутамi твар, i, нарэшце, адвярнуўся i, укленчыўшы ля падножжа алтара, пачаў малiцца адзiн. Брат Дыега i пан дэ Кастра першыя перахрысцiлiся i разам рушылi да дзвярэй рызнiцы. За iмi пачалi выходзiць служкi вялебнага айца, i храм напоўнiўся цяжкiм звонам даспехаў. Потым, ужо ў цiшынi, адзiн за адным, схiлiўшы галовы i не гледзячы адзiн на аднаго, выходзiлi браты.

Айцец Аўгусцiн астаўся адзiн. Ён доўга малiўся, як бы забыўшыся пра свет. А свет мяккiм сонечным бляскам асвятлiў на вiтражах сiлуэты анёлаў i святых. Дагаралi ў кандэлябрах свечкi. З кляштарнага дзядзiнца далятала адгалоссе змены варты.

Потым падрэ Аўгусцiн узвёў вочы на велiзарны крыж, якi вiсеў угары, i ўсклiкнуў голасам, поўным роспачы:

- Госпадзе, цi доўга цемра будзе панаваць над няшчаснай зямлёй?

Слёзы заслалi яму вочы, i ён не адразу разгледзеў, хто прыпаў да яго каленяў, калоцячыся ад плачу, прытулiўся гарачай шчакой да яго далонi. Падрэ, стоячы на каленях, пагладзiў густыя з дробнымi завiткамi валасы i пазнаў малодшага кляштарнага служку Франсiска. Ён абняў гэта кволае, яшчэ дзiцячае цела i, гладзячы малога па валасах, шаптаў дрыготкiм ад узрушанасцi голасам:

- Дзiцятка маё, маё беднае дзiцятка, не трэба трацiць надзеi. Трэба мець надзею. Заўсёды трэба мець надзею.

Гэта была апошняя iмша, якую стары прыёр правiў у Санта Марыi. Ноччу з дазволу вышэйшых пакiнуў кляштар i горад i адправiўся ў далёкую пустэльню Сан-Iнiга ў гарах Эстрамадуры, каб там прысвяцiць сябе прыроджанай патрэбе малiтвы i спакойна закончыць святое жыццё.

А на другi дзень сам айцец Вялiкi iнквiзiтар, закончыўшы двухтыднёвыя набажэнствы, адслужыў у Санта Марыi ранiшнюю iмшу. Брат Дыега абвясцiў сабраным братам кароткую казань на тэму слоў Госпада Iсуса паводле евангелля св. Мацвея: "Не прыйшоў я з мiрам, а з мечам".

Тым часам, як гэта зазвычай вядзецца ў падзеях, калi не толькi перамогамi таруецца дарога праўды, - розныя невясёлыя весткi даходзiлi ў сталiцу на схiле тысяча чатырыста восемдзесят пятага года. I вось аднаго дня стала вядома, што каралеўскiя войскi на чале з панам герцагам д'Аркоса панеслi пры асадзе паганскай Малагi вялiкiя страты, а з Арагона губернатары даносiлi пра хваляваннi, калi пасля вядомых падзей у Сарагосе многiя гарады захлiснулi неспакой i смута, усюды справакаваныя той самай рукой жыдоўскага ворага, што не грэбаваў нiякiмi сама нiкчэмнымi сродкамi, абы толькi падступна нашкодзiць каралеўству.

У Валенсii, напрыклад, падбухтораная правакатарамi галота падпалiла палац Талавера, дзе была сядзiба Святога трыбунала, у Тэруэлi натоўп, падагрэты такiм самым спосабам, закiдаў каменнем i цэглай каля вежы Сан-Марцiн атрад айца iнквiзiтара, калi той у першую нядзелю снежня выправiўся ў сабор на набажэнства. У абодвух гарадах былi ахвяры, i толькi дзякуючы таму, што на вулiцы былi выведзены салдаты Святой эрмандады, удалося прадухiлiць пашырэнне хваляванняў i пазбегнуць яшчэ большых ахвяр. У Барселоне таксама задушылi бунт у самым зародку, разагнаўшы гарадскiх пахолкаў i смердаў, якiя пачалi былi збiрацца непадалёк ад турмы Святога афiцыума, арыштавалi пры такой нагодзе i аддалi пад суд многа западозраных гараджан.

Кароль Фердынанд, папярэджаны пра гэтыя здарэннi, адразу пасланымi кур'ерамi загадаў правесцi, не зважаючы на асобы, суровыя акцыi супраць усякiх ератыцкiх правакацый. Святыя трыбуналы таксама, асаблiва на тэрыторыi Арагона, былi заклiканы спецыяльным пасланнем айца Вялiкага iнквiзiтара да ўзмацнення пiльнасцi i да паглыблення метадаў расследавання. Такiм чынам, вораг яшчэ раз пралiчыўся i памылiўся, мяркуючы, што яму ўдасца паслабiць баявiтасць царквы або выкапаць прорву памiж ёю i масамi вернiкаў. Нiхто, акрамя злачынных ератыкоў i мiзэрнай жменькi людзей, часова ўведзеных у зман, не сумняваўся, што ўвесь народ бязмежна адданы Iх Каралеўскiм Мосцям i царкве i аднадушна асуджае ўсялякiя спробы аслаблення яе адзiнства.

Нягледзячы на гэта, як i бывае ў такiх акалiчнасцях, весткi пра пэўнае нездаровае ўзбуджэнне ўсё яшчэ iшлi з правiнцый, i, хоць у самой сталiцы панаваў поўны спакой, - айцец iнквiзiтар Галвез прыняў рашэнне прыспешыць аўтадафэ, якое рыхтавалi ўжо даўно i вельмi грунтоўна на сярэдзiну студзеня наступнага года. Калi падрэ Тарквемада падтрымаў гэта рашэнне, было зроблена ўсё, каб урачыстасць, прызначаная на асаблiва шанаваны людзьмi дзень святога Дамiнiка Сiлоскага, прайшла з вялiкiм шыкам. За тыдзень да аўтадафэ закончылi многiя працэсы, што зацягнулiся на некалькi месяцаў, распачалi i шчаслiва завяршылi да азначанага тэрмiну шмат новых. Ва ўсiх кляштарах, асаблiва ў дамiнiканцаў, гэтыя пачынаннi суправаджалiся вячэрнiмi набажэнствамi братоў, бо адзiнства сыноў царквы здавалася ў тыя днi больш патрэбным, чым калi-небудзь. Зрэшты, як i спадзявалiся, народ не застаўся абыякавы да голасу сваiх духоўных пастараў. Акрылены шчырай верай, ён сцякаўся з усiх гарадоў i замкаў старажытнага каралеўства Леон у Валадолiд. Святыя пiлiгрымы iшлi i з далейшых раёнаў. Неўзабаве ўжо не хапала месцаў у гарадскiх гасподах i заезных дамах, i народ, нягледзячы на снежаньскiя халады, вандраваў з пляца на пляц пад адкрытым небам.

У сувязi з такiм вялiкiм узрушэннем у хрысцiянскiм народзе абое Iх Каралеўскiя Мосцi, хоць i збiралiся падацца, устрывожаныя сiтуацыяй, пад Малагу, цяпер, аднак, упрошаныя асабiста айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, пастанавiлi адкласцi намечанае падарожжа, каб прысутнасцю свайго маестату надаць урачыстасцям больш значэння i бляску. Прадугледжвалася, што каля дзвюх тысяч асуджаных на розныя кары грэшнiкаў прымуць удзел у пакутнiцкiх абрадах ў саборы, а пасля пойдуць працэсiяй на квамадэра, колькасць жа ератыкоў, якiх апошнiм часам Святы трыбунал адлучыў ад царквы, даходзiла да сямiдзесяцi з нечым. Адным i адзiным з iх, цела якога ў атачэннi iншых, якiх мелiся палiць жыўцом, будзе аддадзена ачышчальнаму агню пасмяротна, быў абвiнавачаны ў блюзнерчай спробе атручвання пан дон Карлас дэ Сiгура. У святле грунтоўна праведзенага следства здавалася, што Святы трыбунал не мог у гэтай цалкам яснай справе вынесцi больш справядлiвы вырок, аднак менавiта гэты прысуд стаў на Каралеўскай iнквiзiцыйнай радзе прадметам сама бурнага абмену думкамi i спрэчак.

Каралеўская iнквiзiцыйная рада, якая была створана Iх Каралеўскiмi Мосцямi з мэтай больш цеснай сувязi з тронам дзейнасцi Святога афiцыума, збiралася за гэты час поўным складам даволi рэдка. Аднак цяпер, i, як здавалася, пад уплывам некалькiх свецкiх грандаў, кароль Фердынанд палiчыў абавязковым, каб рада прыняла сваю пастанову наконт апошнiх падзей, i неадкладна. I вось у апошнi дзень лiстапада, на святога Андрэя, пасля iмшы ў замкавай каплiцы, тры царкоўныя дастойнiкi на чале з айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, столькi ж знакамiтых паноў каралеўства i два слаўныя дактары, правовыя дарадцы Святога афiцыума, пакiнуўшы сваю свiту ў пярэднiх пакоях, сабралiся ў троннай зале, чакаючы выхаду караля i каралевы. Iх Каралеўскiя Мосцi не далi сябе доўга чакаць. З iмi iшоў мiнiстр, брат Франсiска Хiменэс, францысканец.

Падрэ Галвез не хаваў незадавальнення, калi пасля некалькiх слоў караля Фердынанда, якi гаварыў, як звычайна, трошкi цяжкавата з прычыны задышкi, ад якое ён вельмi пакутаваў, падняўся дон Альфонса Карлас герцаг Медына Сiдонiя, маркiз Кадыкса. Усе добра ведалi, што, калi пяць гадоў назад першыя iўдаiсты пачалi пакiдаць гарады i сёлы, падданыя Святому афiцыуму ў Севiллi, не хто iншы, як пан герцаг Медына Сiдонiя даваў iм на сваiх землях прытулак. Аднак даўнiя гэта былi справы, i быць можа, што малады герцаг, прасякнуты з цягам часу духам праўды, прагнуў цяпер адгарадзiцца ад свайго мiнулага, бо тое, што ён гаварыў, было надзвычай разумнае, прасякнутае святасцю i поўнае сыноўняй павагi да заслуг Святога трыбунала. Сапраўды, цяжка было б знайсцi iншыя словы, якiя б выказвалi хрысцiянскiя думкi лепш, чым тыя, якiя са спакойнай развагай i годнасцю, пазбаўленай усякай пыхi, сказаў гэты нашчадак аднаго з сама знакамiтых родаў каралеўства.

Абое Iх Каралеўскiя Мосцi слухалi яго з выразна зычлiвай увагай, усе астатнiя паны, асаблiва стары герцаг Карнэха, здавалася, былi ў захапленнi ад розуму сама малодшага з iх. Сярод гэтай агульнай пацехi толькi айцы iнквiзiтары i пан кардынал дэ Мендоза, арцыбiскуп Таледа, захоўвалi чакальную стрыманасць. I сапраўды, даверыўшыся дасведчанасцi вопыту i развазе, яны слушна не далi сабе паддацца заўчаснай радасцi, бо неўзабаве пан Медына Сiдонiя раскрыў сваё сапраўднае аблiчча.

- На жаль, - сказаў ён пасля хвiлiны маўчання, - я спахiбiў бы i павагай гэтага сходу, i перш за ўсё праўдай, калi б не прызнаў, што, сузiраючы многiя справы, якiя чыняцца сёння ў каралеўстве, апроч пачуццяў радасцi i гонару, я перажываю, ды напэўна i не я адзiн, заклапочанасць i сама ўразлiвую трывогу.

У зале залегла цiша. Падрэ Галвез закруцiўся ў сваiм крэсле, а падрэ Тарквемада падняў галаву i пранiклiвым позiркам акiнуў маладога герцага. А той звярнуўся проста да яго.

- Бачу па вашых вачах, вялебны ойча, што хацелi б запытацца, якая гэта заклапочанасць трывожыць мяне?

На гэта падрэ Тарквемада адказаў:

- Сапраўды, вы не памылiлiся, годны пане. Перад аблiччам усеагульнага памнажэння розных злачынстваў супраць веры кожны хрысцiянiн павiнен адчуваць глыбокую трывогу. Цi не пра гэтую заклапочанасць вы кажаце?

- Наогул i пра яе, але i не толькi. Найяснейшы кароль, найяснейшая каралева! Я цаню суровасць, з якою Святыя трыбуналы выкрываюць i караюць ератыкоў, апасаюся, аднак, што калi гэтая суровасць пачне закранаць найпершых паноў каралеўства, няславай пакрываючы людзей, якiя ад нараджэння пастаўлены вышэй за тлум сваёй годнасцю i маёмасцю, тады з гэтага можа вынiкнуць для нас болей шкоды, чым карысцi. Гэта заклапочанасць якраз, вялебныя айцы, i трывожыць мяне.

Герцаг Карнэха ўсклiкнуў:

- Што вы здабудзеце, выдаючы плебеям на ганьбу i прынiжэнне сыноў знакамiтых родаў? Што вы нарабiлi ў Арагоне? Цi ж не мы - той трывалы падмурак, на якiм вы павiнны трымацца?

Вялiкi i станiсты пан маркiз дэ Вiлена, забыўшыся пра шацунак да Iх Каралеўскiх Мосцяў, стукнуў кулаком па бiлцы крэсла.

- Альбо вы сляпыя, айцы, альбо шалёныя? На каго замахваецеся? Калi i далей пойдзеце гэтай дарогай, можа, i мяне паставiце перад сваiм трыбуналам?

Зноў запанавала цiшыня. Першы азваўся падрэ Тарквемада, i яго голас, сцiшаны i поўны спакою, гучаў адмыслова пасля нечаканага выступлення пана дэ Вiлены. Падрэ Тарквемада сказаў:

- Не памыляецеся, годны пане. Няхай усемагутны Бог не абыдзе вас сваёй апекай, каб гэта не стала неабходнасцю.

Кроў ударыла пану дэ Вiлену ў твар.

- Пагражаеце, вялебны ойча? Мне?

- Каму трэба зняславiць пасля смерцi пана дэ Сiгуру? - крыкнуў герцаг Медына. - Калi ўжо пан дэ Сiгура стаў перад судом Божым, хай Бог i судзiць яго правiны.

Падрэ Галвез павярнуў да яго пацямнелы твар.

- I каго ж вы баронiце, герцаг? Вераломцу i атрутнiка?

- Памыляешся, вялебны ойча, - адказаў той. - Не пана дэ Сiгуру бараню, а гонар рыцарскага стану. Я ведаю, што грэх можа ўцiснуцца ўсюды, а грахi, нават асаблiва цяжкiя, могуць стаць доляй нават сама моцных гэтага свету, але цi азначае гэта, што iх адразу трэба выносiць на святло? Чаму зло, якое хутчэй прыхаваць належала б i акружыць маўчаннем, вы выдаяце на рабунак чэрнi? Хочаце павярнуць супраць нас цёмныя мэтлахi?

Кароль Фердынанд сядзеў на троне, апусцiўшы выпуклыя павекi, упёршы тоўстыя i трохi караткаватыя рукi ў шырока расстаўленыя сцёгны. Святая каралева Iзабэла, здавалася, задумалася i была смутная. У цiшы пачуўся цяжкi ўздых пана дэ Вiлены.

- Пан герцаг Медына слушна сказаў, - пачаў падрэ Тарквемада, - што грэх i загана не абмiнаюць на гэтым свеце нават сама высокапастаўленых. Глыбока, аднак, памыляецца, умаўляючы нас, каб мы праўду выкрыцця падмянiлi баязлiвым маўчаннем. Што ж вы раiце нам, годныя панове? Няўжо ў вас так мала даверу да праўды, што фальшыва зразуметае паняцце славы вашага сану вы ставiце над ёю?

- Аслабляючы нас, аслабляеце i праўду, - адказаў пан Карнэха.

- Не! - усклiкнуў падрэ Тарквемада. - Калi мы маем адвагу гоiць нават сама балючыя раны, дык якраз толькi таму, што мы дастаткова моцныя, каб выкрыць i абясшкодзiць усякае зло. Яшчэ раз пытаюся ў вас, што вы нам дарадзiце? Што для вас - законы, што для вас - справядлiвасць? Маўчыце? Дык я вам адкажу: ваша пыха перавышае вашу веру. А калi вера ў вас слабне, як жа вы можаце верыць у перамогу? Але i тое вам яшчэ скажу: нiколi Святая iнквiзiцыя не паддасца падобным падступствам, нiколi не дасць сябе звесцi якiм-небудзь спробам паслаблення еднасцi, адзiнства. Бязлiтасна будзем адцiнаць ад камля кожную хворую або высахлую галiну.

Пан герцаг Медына Сiдонiя, збялелы ад гневу, сарваўся са свайго месца.

- Найяснейшы пане, кароль! Пан дэ Сiгура цяжка саграшыў, гэта праўда, але ж у ягоных жылах цякла кроў сама знакамiтых родаў Гiшпанii. Не дапусцiце такога страшнага паганьбення.

На гэта азваўся кардынал дэ Мендоза, якi дагэтуль маўчаў:

- Што ганьба - грэх цi кара?

- Мы тут чуем галасы, - сказаў падрэ Галвез, - якiя да ганьбы грэху хацелi б дадаць ганьбу беспакаранасцi.

Кароль Фердынанд падняў павекi. Спачатку яго лупатыя бледна-блакiтныя вочы, нiбы ашаломленыя святлом, здавалася, глядзелi толькi з санлiвай стомленасцю. Але праз хвiлiну, хоць усё яшчэ без бляску, сталi яны калючыя i халодныя. Затое на прыгожых вуснах задуменнай каралевы Iзабэлы з'явiлася ледзь прыкметная, вельмi далiкатная i поўная смутнай слодычы ўсмешка.

Фердынанд пачаў гаварыць, добра ўсё абдумаўшы:

- Калi кароль i каралева ўстаноўлiваюць законы, не варта падданым i асаблiва найпершым у каралеўстве прасiць маестат, каб ён дазволiў ламаць iх.

Тут ён выпрастаўся, i голас яго раптам загучаў з сiлай:

- Каралева i я, увесь час дбаючы пра трыумф праўды i канчатковае аб'яднанне каралеўства, лучымся з усiм народам упэўненасцю, што не маглi б распачаць справу больш пачэсную для нашых абавязкаў. Пан дэ Сiгура дачынiўся да такога страшнага злачынства, што мы з трона не можам даць яму нiякага прабачэння. Мы лiчым таксама, што, прызначаючы сканфiскаваны пасля яго маёнтак на мэты, любасныя Госпаду Богу, якiмi з'яўляюцца войны з паганцамi, мы тым самым у Найвышэйшага будзем здабываць ласку для душы, заплямленай нягоднiцкiм учынкам. Гэта ўсё, што мы можам зрабiць пану дэ Сiгуру i такiм, як ён. Што ты думаеш пра гэта, мая Iзабэла?

Адказала Iзабэла:

- Думаю тое самае, што i ты, пане.

- Пан кароль, - сказаў маркiз дэ Вiлена, - забываецца, колькi яго продкi, а таксама ён павiнны панам каралеўства. З якога гэта часу чорная няўдзячнасць пасялiлася ў сэрцах каралёў?

Нейкую хвiлiну здавалася, што кароль Фердынанд выбухне гневам. I каралева Iзабэла перастала ўсмiхацца. I ў гэты час наперад выйшаў брат Хiмэнэс.

- Гнеў i абраза, зазвычай, - не найлепшыя дарадцы, - сказаў напаўголаса, з адценнем лагоднага ўмаўлення. - Але калi ўжо гаворка зайшла пра забытае, розум падказвае пацвердзiць, што на загану памяцi не Iх Каралеўскiя Мосцi хварэюць. Гэта хутчэй некаторыя паны забылiся цi памятаць не хочуць, што не адны яны падпора трону i царкве. Мы зрабiлi б, як я мяркую, вялiкую памылку, калi б не цанiлi, як шмат для ўмацавання парадку ў каралеўстве робяць гарады i замкi, з'яднаныя ў святой германдадзе. Аднак мы нiколi не чулi, каб перад аблiччам Святых трыбуналаў жыхары гарадоў дамагалiся сабе нейкiх асаблiвых прывiлеяў.

- Каталiцкi народ, - сказаў падрэ Тарквемада, - не толькi перад аблiччам веры не просiць сабе прывiлеяў, але ўдзячны Святой iнквiзiцыi за тое, што яна вызваляе i ратуе яго ад адзiнак, якiм у грамадстве няма месца.

Доўгае маўчанне было пасля гэтых слоў.

- Дык вы плебейскiм мэтлахам страшыць нас хочаце? - сказаў нарэшце глухiм голасам пан дэ Медына.

А пан дэ Вiлена дадаў:

- Знiшчыць нас i абаперцiся на плебс?

У гэты час, рэзкiм рухам адсунуўшы крэсла, устаў падрэ Тарквемада.

- Божа святы! - усклiкнуў. - Хто ж на гэтай радзе асмельваецца гаварыць: мы i вы? Цi ж мы не ў адзiнстве? Цi ж не лучыць нас адна вера i цi не адзiн Бог жыве ў нашых сэрцах? Да чаго дайшло! Каб мы памiж намi капалi яму, як памiж вернымi i нявернымi? Падумайце, не спiць непрыяцель, вораг нас акружае з усiх бакоў, да ста злачынстваў штогадзiны ўчыняе, здраднiцкiя ўдары з цемры нам рыхтуе, на слабасць нашу спадзяецца, кожную нашу памылку нецярплiва цiкуе, разлому, разладу нашага прагнучы, з кожнай памылкi нашай шалёна радуецца, а тут, дзе асаблiвая еднасць панаваць павiнна i быць найвышэйшым законам, вышэйшым за ўсякiя мiзэрныя намыслы, тут гавораць: мы i вы? Хто ж тады вы i хто мы? Не ведаю, сапраўды, кiм вы, годныя панове, быць хочаце, але я, сцiплы мнiшак, магу вам сказаць, чаго мы, справе веры служачы, прагнем. Еднасцi прагнем i паслушэнства ёй. Усе мы роўныя перад гэтай еднасцю, i адны законы яднаюць нас у паслушэнстве. Мы ведаем вашы слаўныя iмёны, ведаем вашы заслугi, ведаем велiч i колькасць вашых продкаў, але, ведаючы ўсё гэта i цэнячы высока, мы хацелi б таксама ведаць i вашы думкi, каб i iх цанiць гэтаксама высока, калi яны - i нашыя думкi.

- Пан кароль сказаў сваё апошняе слова, - уставiў стары герцаг Карнэха.

- Мы не схопiмся за мечы, каб баранiць пана дэ Сiгуру, - дадаў пан дэ Медына.

На гэта вялебны айцец адказаў:

- Калi б у мяне спыталiся годныя панове, якi з двух бунтаў больш грозны, бунт мяча цi бунт думкi, гэты другi я прызнаў бы за бунт, якi нясе незлiчоныя небяспекi. Сапраўды, няўжо вы лiчыцеся толькi з каралеўскай воляй? А з Вышэйшай праўдай, з Богам?

Такой сiлай загучаў яго голас, што трое схiлiлi галовы. Пад канец устаў пан Карнэха i сказаў:

- Няхай Бог усемагутны нiколi нас не пакiне i заўсёды праўда святой веры жыве ў нашых сэрцах.

Аўтар кронiкi, перадаючы нашчадкам гiсторыю свайго часу, пiша ў сувязi з гэтым пасяджэннем Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады:

"Так, калi з усiх нягод, нават спрычыненых людзьмi высокапастаўленымi, заўсёды выходзiла абароненай праўда i калi яна пераможна трыумфуе далей, нягледзячы на перашкоды i падкопы, - добрую i поўную можам мець пэўнасць, што недалёкi час настання на зямлi царства Божага".

Раздзел трэцi

Зiма з 1485 на 1486 год выдалася такая лютая, якой ужо колькi гадоў не памяталi нi ў Леоне, нi ў Старой Кастылii. Нязвыкла вялiкi снег выпаў у канцы снежня, а пасля нядоўгай адлiгi зноў уцiснулi моцныя маразы, зашалелi страшныя завеi.

Iх Каралеўскiя Мосцi адразу пасля ўрачыстасцяў на святога Дамiнiка Сiлоскага падалiся з дваром у ваенны лагер пад Малагай, а вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар, хоць i пiльна яму трэба было ў Рым, дзе з рук новаабранага святога айца Iнакецiя VIII ён меўся асабiста атрымаць пацвярджэнне сваёй годнасцi, мусiў у сувязi з няпэўным часам на многа тыдняў адкласцi сваё падарожжа. Толькi ў апошняй дэкадзе студзеня суровая зiма пачала здавацца, пад лагоднымi павевамi паўднёвых вятроў хутка паплыў снег, надыходзiла ранняя i прыгожая вясна.

Усе падрыхтаваннi да iтальянскага падарожжа даўно былi распачатыя, i падрэ Тарквемада не хацеў яго адкладваць далей, таму, нягледзячы на нядобрыя весткi з усiх канцоў краiны пра смуту i неспакой, прызначыў выезд на грамнiцы.

Якраз у гэты час, калi ўжо было ўсiм вядома, што вялебны айцец падасца са сваiмi фамiльянтамi карацейшай дарогай у Барселону, адкуль спецыяльны карабель каралеўскай армады перавязе яго ў Неапаль, - у Валадолiд прыскакаў i тут жа явiўся ў Санта Марыя ла Анцiгуа нейкi брат Альвара, са спецыяльным даручэннем пасланы вялебнымi айцамi iнквiзiтарамi з Вiла-Рэал. I вось сталася так, што яшчэ таго самага дня вялебны айцец, пагаварыўшы з братам Альвара, змянiў свае ранейшыя планы, хоць гэта i пацягнула за сабой немалыя цяжкасцi i, прынамсi, на некалькi тыдняў адтэрмiнавала прыбыццё ў сталiцу Пятра; ён пастанавiў завiтаць спачатку ў Вiла-Рэал, разумеючы, што, калi там такое вялiкае значэнне надавалi яго асабiстаму ўдзелу ў аўтадафэ, прызначаным на дзень святога Рамуальда, яму, айцу ўсiх Святых трыбуналаў Каталiцкага каралеўства, вiдаць, нiяк не выпадала пагарджаць святымi пажаданнямi i просьбамi.

Падрэ Тарквемада аж завельмi шмат часу аддаў таму дамiнiканцу з Вiла-Рэал. Брат Дыега быў на гэтай гутарцы i, калi брат Альвара, з вялiкiм гонарам закончыўшы сваю мiсiю, пажагнаў, нарэшце, вялебнага айца, падаў госцю знак, каб той iшоў за iм.

Царкоўная званiца якраз склiкала на нешпар. Iшлi моўчкi, аж раптам брат Альвара спытаўся:

- Вы брат Дыега?

Той прыпынiўся.

- Так, - сказаў.

I, апярэдзiўшы свайго таварыша, пайшоў далей.

- Перадаю вам прывiтанне ад брата Матэа, - сказаў праз хвiлiну брат Альвара.

Брат Дыега iшоў шпаркiмi крокамi i затрымаўся толькi каля нiзкiх дзвярэй.

- Вось ваша цэля, - сказаў. - Вы, мусiць, добра здарожылiся, i вам трэба адпачыць.

- Так, - адказаў той. - Калi я выязджаў, брат Матэа прасiў мяне знайсцi вас i прывiтаць. Прасiў мяне сказаць: "Брат Матэа думае пра цябе i молiцца за цябе". Акурат так i сказаў брат Матэа, перадаю ўсё дакладна.

Дыега з вялiкiм намаганнем падняў галаву i паглядзеў прыезджаму з Вiла-Рэал у вочы. Брат Альвара ростам быў, як i ён, такi самы шчуплы i дробны, ды i гадамi, здаецца, не старэйшы.

У яго цёмных, не па гадах задуменных вачах Дыега ўбачыў прыязную зычлiвасць.

- Адпачывайце спакойна, браце Альвара, - сказаў ён, адвёўшы позiрк.

У iм раптам усё пахаладзела. Ён паспешна пайшоў у глыбiню калiдора i, мiнуўшы ўнутраныя, пустыя цяпер анфiлады, бо ўжо ўсе браты сабралiся ў храме, пачаў сыходзiць унiз, не вельмi разумеючы, куды i чаго iдзе, i яму здавалася, што яго шыя, плечы, спiна i грудзi пад хабiтай скаваныя лёдам.

Унiзе, каля сходак, пан дэ Кастра гутарыў з маладым донам Ларэнцам. Дыега хацеў абмiнуць iх, але дон Радрыга, уважлiва прыгледзеўшыся, затрымаў яго i спытаўся:

- Што з табою, браце Дыега? Цi не хворы ты? Цi не гарачка ў цябе?

Голас пана дэ Кастра, звычайна такi моцны i зычны, цяпер здаўся брату Дыегу глухiм, бы iдзе з-пад зямлi цi прыглушаны вiльготнай iмглой. Дыега цяжка падняў руку да лоба i толькi тады зразумеў, што ўсё яго цела сапраўды нiбы ў лiхаманцы. Няскладна, дрыготкiм голасам пачаў ён нешта мармытаць, адчуў, як адхлынула з галавы i з твару кроў, як смяротны холад, пра якi дагэтуль ён не меў нiякага ўяўлення, пачынае хутка ўцягваць яго ў мярцвянае азнабенне. Ледзь не падсвядома адчуў, што пан дэ Кастра крануў яго за плячо. Яшчэ раз пачуў голас дона Радрыга, але што той казаў, таго ўжо не здолеў уразумець.

- Так, - сказаў як мага грамчэй, ведаючы, што сказаў шэптам, цiшэйшым за ўздых.

I, адвярнуўшыся ад абодвух рыцараў, зноў пачаў узыходзiць па сходах. Ён iшоў вельмi павольна, як не вобмацкам, кожны раз ступаў нiбы праз сiлу, кожны крок здаваўся апошнiм.

Калi дайшоў да сярэдзiны сходаў, тут жа, побач, плячом можна было б дастаць, азваўся голас брата Матэа:

- Дыега, што ты зрабiў з сабою? Чаму сам аддаешся ў рукi непрыяцелю?

- Маўчы! - шапнуў Дыега. - Цябе няма. Але той быў.

- Дыега, калi што якое станецца, малю цябе, зберажы сваё сумленне.

- Хлусiш, цябе няма.

Падняў вочы, каб убачыць верх сходаў. Убачыў цемру.

- Чаму не спiце, пане? - спытаўся з лагодным дакорам. - Хутка развiднее. Даволi, што я не сплю.

Нiхто не адказваў. Дыега, шукаючы аберуч апоры, падняўся на прыступку вышэй.

- Ты ёсць? Адказвай.

Яго не было.

- Мяцежным намерам, - пачуўся голас вялебнага айца, - не заўсёды патрэбныя словы.

- Хай Бог спрыяе нашым пачынанням, - адказала далёкае рэха голасам пана дэ Сiгуры.

- Цябе няма! - усклiкнуў Дыега.

- Навошта хочаш загубiць сябе? - спытаўся побач брат Матэа.

- Зноў ты? - здзiвiўся Дыега. - Але ж цябе няма.

- Калi б ты не любiў людзей сёння, не мог бы пагарджаць iмi заўтра, адказаў з вышынi, з верху нябачных сходаў голас айца Тарквемады.

- Ойча мой! - усклiкнуў Дыега.

Ён хацеў падняцца яшчэ на адну прыступку, спатыкнуўся i выцяўся лобам аб нешта цвёрдае i халоднае. I адразу апрытомнеў. Стаяў каля калоны, што падпiрала нiзкi звод кляштарнага калiдора. Навокал цiшыня. Толькi з храма далятаў спеў братоў. У патрэбным месцы спеў сцiх, i загучаў арган.

Праз хвiлiну брат Дыега ўжо быў у цэлi вялебнага айца. Падрэ Тарквемада стаяў каля высокага пульпiта i, мусiць, быў захоплены нечым вельмi важным, бо, аказваючы заўсёды столькi ласкi i ўвагi свайму маладому сакратару, на гэты раз паглядзеў на яго неахвотна i спытаўся жорстка:

- Чаго табе, сыне мой? Не бачыш хiба, што я працую?

Але калi брат Дыега кiнуўся яму ў ногi, суровасць сышла з яго твару.

- Сыне мой, што здарылася?

- Ойча мой! - усклiкнуў Дыега. - Прабач, што асмелiўся прыйсцi без позвы, але тое, што я хачу сказаць, павiнен зрабiць цяпер.

- Супакойся перш, сыне мой.

- Я спакойны, ойча. Я спакойны настолькi, наколькi можа быць спакойны чалавек, якi быў на крок ад непапраўнай памылкi. Празрэў я, аднак, ойча, у пару i прашу ў цябе дапамогi. Ойча мой, цяжка я правiнiўся. Аддаўшыся сумненням, якiя вынiкалi з маёй слабасцi i з майго яшчэ недастаткова ўгрунтаванага вопыту, хацеў я затаiць ад цябе некаторыя думкi. Калi я даведаўся, што мы маемся выехаць у Вiла-Рэал, першым намерам было ўжыць вядомыя мне лекарскiя сродкi i з iх дапамогай выклiкаць непрацяглыя, але вельмi моцныя праявы цяжкай хваробы.

- Хацеў застацца тут?

- Так, ойча.

- Мусiць, важныя прычыны павiнны былi схiлiць цябе да гэтага?

- Ойча мой, калi б важныя, а то ж адзiныя, што паказалi мне маю слабасць. Страх мяне, ойча, агарнуў ад адной думкi, што апынуся ў мурах кляштара, якi быў сведкам многiх маiх памылак.

- Муры маўчаць, мой сыне.

- Ойча вялебны, ты ведаеш, можа быць так, што чалавек, якi сёння з усёй сiлы прагне служыць веры, яшчэ ўчора не ўсведамляў многiх рэчаў, паддаваўся злачынным, хiбным думкам.

- Што ж я магу сказаць табе на гэта, сыне мой? Усведамленне сваiх памылак - першы i неадменны крок да iх пераадолення.

- Ведаю, ойча. Але можа здарыцца i так, што гэты чалавек не быў сам-насам з гэтымi сваiмi злачыннымi думкамi, бо дзялiўся iмi з другiм чалавекам.

- Зло, мой сыне, заўсёды непараўнальна горш зносiць адзiноту, чым дабро. Гэты чалавек жывы?

- Так, ойча. Памятае мяне i прыслаў мне прывiтанне.

- Думаеш, убачыўшы цябе, ён мог бы кiнуць цень на тваё добрае iмя i на тваю святасць?

- Не ведаю гэтага, ойча. Гэты чалавек замкнуты ў сабе i пакорны, хоць i не ва ўсiм i не заўсёды. Думае так, як наказвае царква.

- Грэшны, аблудны, значыцца?

- Нiколi мяне, ойча, да нiчога лiхога не намаўляў. Калi ж я раблю гэта прызнанне, то толькi таму, што ўсведамляю, - пастаўлены так блiзка да цябе i надзелены такiм вялiкiм тваiм даверам, я не павiнен занядбаць нiякiх сродкаў, каб нават цень шкоднага i крыўднага мне цяпер нагавору не мог упасцi на мяне. Калi б я належаў толькi самому сабе, мой ойча, не непакоiўся б так пра сваё iмя.

- Усе мы, сыне, служым справе, якая велiччу перарастае кожнага з нас.

- Таму i ля ног тваiх я, ойча. Прызнаўся табе ва ўсiм, толькi хвiлiну назад канчаткова зразумеў, што мае думкi, хай часам няпэўныя цi нават пахiбныя, не могуць належаць мне аднаму. Уразумеў я, што толькi ў прызнаннi сваiх памылак i ў пошуках дапамогi ў вышэйпастаўленых магу ўбаранiць i сябе, i сваю веру.

- Вазьмi пяро i пергамент, - сказаў Тарквемада.

Дыега падняўся з каленяў.

- Так, ойча.

- Ты гатовы?

- Так, ойча.

- Тады пiшы: Вялебным айцам iнквiзiтарам арцыбiскупства Таледа ў Вiла-Рэал. Напiсаў?

- Так, ойча.

- Мы, брат Томас Тарквемада, дамiнiканец, прыёр кляштара Санта Круз у Сеговii, спаведнiк караля i каралевы, Вялiкi iнквiзiтар каралеўстваў Кастылii i Арагон, даручаем вам сiлай нашага права, каб абвiнавачаны ў цяжкiх злачынствах супраць веры...

- Брат Матэа Дара, дамiнiканец, - сказаў Дыега.

- ...брат Матэа Дара, дамiнiканец, неадкладна быў увязьнены ў турму Святой iнквiзiцыi i аддадзены суроваму следству, пакуль не выявiць сваiх ератычных поглядаў цi ў выпадку ўпартага трывання ў мане i аблудзе не будзе адлучаны на вечныя часы ад святой царквы каталiцкай. Закончыў?

- Так, ойча.

- Падай мне пяро.

Дыега, зрабiўшы гэта, адышоў убок. Падрэ Тарквемада ўстаў, здалёк, як гэта робяць дальназоркiя людзi, прачытаў прадыктаваны тэкст, пасля хутка падпiсаў.

- Ойча мой, - шапнуў Дыега, зноў апаўшы да ног Тарквемады.

Той паклаў руку на яго галаву.

- Шмат месяцаў чакаў я гэтай хвiлiны, мой сыне.

- Ты, ойча?

- Я ведаў, што рана цi позна, але прыйдзе той дзень, калi ты канчаткова, без нiякiх ваганняў, сумненняў i страху, знойдзеш сваю сапраўдную натуру. I вось дзень гэты настаў. Дзякуй вялiкае Госпаду Богу, найлюбаснейшы сыне.

Дыега, вельмi ўзрушаны, каб гаварыць, бязгучна прыпаў вуснамi да рукi Тарквемады. Адчуваў сябе бязмежна шчаслiвым, поўным свабоды i бяспекi, нiбы за смутай, якая яго дагэтуль раз'ядала i атачала з усiх бакоў, бразнулi раптам i назаўсёды цяжкiя дзверы.

Раздзел чацверты

Iшлi гады, i сярод безлiчы розных здарэнняў таго часу вялiкая справа аб'яднання каталiцкага каралеўства пераможна рухалася наперад.

У жнiўнi 1487 года, у дзень святой Алены, паддалася хрысцiянскiм войскам Малага, а праз няпоўных пяць гадоў, акурат пад самы новы, 1492 год, кароль Фердынанд пасля доўгай аблогi ўзяў Грэнаду. Апошнi паганскi астравок некалi магутнага каралеўства маўраў перастаў iснаваць на гiшпанскай зямлi, i тагачасны паэт мог з цалкам справядлiвым гонарам узнёсла спяваць: "Адзiн статак, адзiн пастух, адна вера, адзiн кароль, адзiн меч".

Вядома, калi надыходзiў мiр, здабыты некалькiмi стагоддзямi крывавых войнаў, можна было больш увагi аддаць таму, каб на аб'яднанай зямлi пачала трыумфаваць i еднасць веры. I сапраўды, яшчэ летась па загадзе вялебнага айца Вялiкага iнквiзiтара шмат тысяч бязбожных жыдоўскiх кнiг было спалена на рынках гарадоў i перад храмамi, ды i Святыя трыбуналы, якiм з усё большымi вынiкамi пасабляла палiцыя Святой эрмандады, з нязменнай пiльнасцю i чуйнасцю стаялi на варце чысцiнi веры, аднак, хоць i шмат было зроблена для захавання i ўмацавання праўды, сотнi тысяч няхрышчаных жыдоў усё яшчэ жылi на гiшпанскай зямлi, багацеючы на ўцiсканнi багаверных i махлярствах i беспакарана ведучы сваю брыдкую непрыстойную драпежнiцкую практыку. Пад самы корань трэба было падцяць зло.

Неўзабаве пасля ўрачыстага выезду Iх Каралеўскiх Мосцяў у Грэнаду па краiне папаўзлi чуткi i пагалоскi, што ў недалёкiм часе кароль i каралева намерваюцца абвясцiць эдыкт, у якiм будзе прадпiсана канфiскацыя жыдоўскiх маёнткаў i выгнанне ўсiх жыдоў з межаў каралеўства. Весткi гэтыя, хоць яшчэ i няпэўныя, знайшлi сама прыхiльны водгук у шырокiх колах вернiкаў. Адначасова багатыя жыдоўскiя сем'i, каб унiкнуць катастрофы, якая iм пагражала, i абгрунтоўваючы свой крок жаданнем пакрыць выдаткi апошняй вайны, выказалi згоду ахвяраваць Iх Каралеўскiм Мосцям акуп у трыццаць тысяч дукатаў. Гэта была велiзарная сума, i кароль Фердынанд, добра ведаючы цану золата, завагаўся, цi не прыняць яго, акуп гэты. Каралева Iзабэла таксама далася ў разважаннi, бо пад уплывам вельмi вальнадумных iдэй схiльная была лiчыць, што выгнанне жыдоў пэўным чынам супярэчыць прынцыпам хрысцiянскай мiласэрнасцi. I вось так, калi ў вынiку гэтых пагудак неспакой i трывога ахапiлi людзей, якiя думалi па-боску, жыды, са свайго боку, не трацiлi надзеi, што лёс, якi навалiўся на iх такiмi страшнымi няшчасцямi, не абрыне на iх апошняй бяды. I, аднак, вельмi верачы ў няўстойлiвасць манархаў i ва ўладу золата, недаацанiлi яны сiл, якiя заўсёды вышэй за ўсё ставяць дабро праўды. У другой палове студзеня вялебны айцец Тарквемада пакiнуў Таледа i неўзабаве прыехаў у Севiллю, дзе разам са сваiм дваром, цяпер асаблiва вялiкiм i шумным, бавiлi час Iх Каралеўскiя Мосцi.

Адышлi ў нябыт, у сiвую мiнуўшчыну тыя дванаццацiгадовай даўнасцi часы, калi першыя iнквiзiтары Кастылii, браты дамiнiканцы Мiгуэль Марыла i Хуан дэ Сэнт-Марцiн, прыехаўшы ў Севiллю, не маглi знайсцi патрэбных для кiраўнiчай дзейнасцi людзей i Iх Каралеўскiя Мосцi вымушаны былi паслаць з Медына дэль Кампа новую дэпешу, якая заклiкала свецкiя ўлады горада i епархiяльны Кадыкс дапамагчы прызначаным дастойнiкам. Дымы вогнiшчаў, якiя ў апошнiя гады палалi на севiльскiм квамадэра часцей i ў колькасцi значна большай, чым у iншых гарадах, неслi з сабою, як аказалася, моц цудоўнага ачышчэння людскiх думак i сэрцаў.

Вялiкiя тлумы народу высыпалi на вулiцы i плошчы горада вiтаць Вялiкага iнквiзiтара. Салдаты Эрмандады ледзь утрымлiвалi парадак. Дзень быў цёплы i сонечны. Званы храмаў бiлi i ў горадзе, i ў прадмесцi Трыяна, што па той бок Гвадалквiвiра. У бок на поўнач ад Пуэрта дэль Соль з самай ранiцы цягнулiся з пратэсамi i фератронамi працэсii братоў-законнiкаў i свецкага панства. Разам з iмi ля муроў горада вялебнага айца вiталi i сама знакамiтыя рыцары Андалузii. Маркiз Кадыкса, пан дон Альфонса Карлас герцаг Медына Сiдонiя першы саскочыў са свайго жарабца, каб пацалаваць у руку вялебнага айца.

На жаль, святыя прагненнi верных - пабачыць айца Iнквiзiтара ў поўным бляску - не былi цалкам задаволеныя, бо паважны ўзрост i ўсё слабейшыя сiлы падрэ Тарквемады не дазвалялi ўжо падарожнiчаць рыцарскiм звычаем. Ён уехаў у горад у iтальянскай карэце, верныя служкi-дамоўнiкi i рыцарства цесна з усiх бакоў атачалi павольны поезд - таму нiхто з галаслiвых натоўпаў не здолеў пабачыць у твар Вялiкага iнквiзiтара.

Брат Дыега Манэнтэ, нядаўна прызначаны сакратаром Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады, ехаў разам з вялебным айцом. Падрэ Тарквемада, здавалася, вельмi стамiўся ад цяжкай дарогi i, захоплены хутчэй сваiмi думкамi, чым тым, што адбывалася навокал, не цiкавiўся нi ўрачыстым вiтаннем, нi тлумамi простага люду, што чакалi ад яго дабраславення. Гады не пашкадавалi, не абышлi айца Тарквемаду. Ён вельмi пастарэў, завастрылiся рысы яго схуднелага твару, скура на iм, асаблiва на скронях, была празрыстая i пажоўклая, паараная маршчынамi, вусны бяскроўныя, а глыбока запалыя вочы без ранейшага бляску, знуджаныя i ўсё больш нейкiя адсутныя, нiбы ўжо глядзелi на справы не гэтага свету.

Затое брат Дыега, у процiлегласць вялебнаму айцу, быў усхваляваны ўрачыстай хвiлiнай. Час змянiў i яго, але больш да мужчынскай сталасцi, а не да межаў жыцця пасунуў яго. Ён пасталеў, памажнеў, твар яго стаў куды круглейшы, чым раней, трохi нават азыз, i цяпер мала што з яго засяроджанай разважлiвасцi i з поўнага ўнутранай годнасцi самавалодання нагадвала юнака, якога яшчэ некалькi гадоў назад грызлi розныя турботы.

Кавалькада Вялiкага iнквiзiтара якраз мiнала палац герцагаў Карнэха i наблiжалася да храма Санта Марыя. Званы навакольных храмаў Сан-Маркас, Сан-Хулiан i кляштара сясцёр геранiмак Санта Паўла магутна гучалi па-над натоўпам, якi з энтузiязмам славiў Iсуса i святую дзеву Марыю. Браты дамiнiканцы, што стаялi ў бясконца доўгiм шэрагу, зацягнулi святы гiмн, i iх спеў злучыўся з воклiчамi людзей, ляскам зброi, тупатам конскiх капытоў, гудам званоў i ўзносiўся высока над тлумам i дамамi, трыумфам веры сягаў аж да самага неба, што распасцерлася ўгары велiзарным блакiтам.

- Сапраўды, - сказаў брат Дыега моцным мужчынскiм голасам, - цяжка сабе ўявiць больш натхняльнае вiдовiшча.

Падрэ Тарквемада ўзвёў стомленыя вочы. Ля карэты ехаў на вялiкiм чорным андалузцы, увесь закаваны ў латы, капiтан фамiльянтаў дон Ларэнца дэ Мантэса. Яго было заслугай, што некалькi месяцаў таму назад, пад час доўгага побыту ў Таледа, выйшлi на яву распусныя стасункi, якiя дон Радрыга дэ Кастра таемна меў з нейкай жыдоўскай дзяўчынай. Зганьбiўшыся так, пан дэ Кастра выракам Святога трыбунала быў пазбаўлены дваранства i маёмасцi i засуджаны да пажыццёвага выгнання, а началенне пасля яго прыняў на сябе пан дэ Мантэса, бо нiхто з высакародных дамоўнiкаў вялебнага айца не мог дараўняцца з iм вернасцю i чыстасцю звычаяў i ўчынкаў.

- Паглядзi, ойча, - сказаў брат Дыега, - якая вялiкая любоў у людзей да цябе!

Падрэ Тарквемада адкiнуўся ўглыб карэты.

- Так, - сказаў ён.

Брат Дыега ўжо асвоiўся з маўчаннем, якое ў апошнiя гады ўсё часцей вырастала памiж iм i вялебным айцом. Спачатку ён дашукваўся сваёй вiны i, не знаходзячы яе, пакутаваў. Але з нейкага часу даволi моцна пачаў давяраць сваёй недаступнай сумненням веры i перастаў непатрэбнай пакорай блытаць яснасць пачуццяў i думак. Ён прыпiсваў узросту вялебнага айца тыя хвiлiны яго задуменнасцi i поўную абыякавасць да спраў, якiя да нядаўняга часу нiколi абыякавыя яму не былi. Зрэшты, нягледзячы на гады, якiя ўсё большым i большым цяжарам клалiся на яго плечы, падрэ Тарквемада, калi заходзiла патрэба, выяўляў ранейшую сiлу розуму i непахiсную волю. Лiчылася нават, што да адступства ад веры ён ставiўся з яшчэ больш няўмольнай суровасцю, чым раней, i калi сам, цялесна аслабеўшы, вымушаны быў абмяжоўваць свае падарожжы, - то iмя яго, акружанае подзiвам i пакланеннем, страхам i зацятай нянавiсцю, iснавала i было заўсёды там, дзе жыў чалавек.

Брат Дыега, якi ўжо шмат гадоў быў сведкам штодзённага жыцця вялебнага айца, больш чым хто-небудзь iншы разумеў, у якой меры гэты вялiкi старац сваёй маналiтнай асобай пераважаў усiх сучаснiкаў.

Так i на гэты раз падрэ Тарквемада, хоць i здаваўся вельмi стомленым, не падмануў веры брата Дыега.

Iх Каралеўскiя Мосцi вельмi добра разумелi, што прывяло Вялiкага iнквiзiтара ў Севiллю. Як кароль, так i каралева ўмелi лiчыць i таму не сумнявалiся, што, згаджаючыся на выгнанне жыдоў, здабудуць з канфiскаваных маёнткаў суму, якая намнога перавысiць ахвяраваны акуп. Тым не меней каралева Iзабэла з мiласэрнасцi гатовая была згадзiцца на акуп i так ужо асвоiлася з гэтай думкай, што частку тых жыдоўскiх грошай, якiя павiнны былi ўлiцца ў скарбнiцу, выдзелiла на марскую экспедыцыю ў Заходнюю Iндыю, на якую ўжо даўно намаўляў, абяцаючы вялiкiя выгоды, нейкi генуэзец Хрыстобаль Калумб. Кароль Фердынанд, са свайго боку, менш за сваю жонку ўражлiвы на маральныя дробязi палiтычных спраў, не пагарджаў i думкай тых дарадцаў, якiя далей забягалi ў прадбачаннi, прадказваючы, што ў вынiку выгнання васьмiсот тысяч жыдоў гандаль каралеўства можа вельмi пахiснуцца, а з бегам часу i зусiм змарнее. Так, цвяроза ацэньваючы гэтую справу, ён разам з тым не мог пазбыцца занепакоенасцi, што маладушна адмаўляецца ад вялiкай iдэi каталiцкай дзяржавы, той натхнёнай вышэйшай рацыяй iдэi, якая i яму i каралеве свяцiла на шлях з хвiлiны атрымання трона аб'яднанага каралеўства. Заклапочаны ўсiм гэтым, ён з дня на дзень адкладваў апошняе рашэнне, i яму было зразумела, чаго хоча дамагацца падрэ Тарквемада - не дзiва таму, што ён без радасцi прыняў вестку аб яго прыездзе.

Холад, з якiм абое Iх Каралеўскiя Мосцi прынялi вялебнага айца, быў асаблiва ўражлiвы ў параўнаннi з тым энтузiязмам, з якiм яго вiталi пры ўездзе ў горад.

Падрэ Тарквемада, апёршыся на плячо брата Дыега, бо цяжка яму ўжо было, асаблiва пасля такой стомнай дарогi, рухацца самому, сказаў на прывiтанне:

- Рады бачыць Вашы Каралеўскiя Мосцi ў здароўi i, перш за ўсё, у славе доўгачаканай перамогi.

На гэта сказала Iзабэла:

- Сапраўды, гэтыя прагненнi нашы пачуў Бог.

Падрэ Тарквемада памаўчаў хвiлiну, нiбы падбор патрэбных слоў даваўся яму з вялiкай цяжкасцю. Нарэшце сказаў:

- Я думаю, што i ўсе астатнiя слушныя жаданнi Вашых Каралеўскiх Мосцяў спраўдзяцца.

Кароль Фердынанд загаварыў голасам, якi рваўся ад гневу i задышкi:

- Слушныя? На жаль, у некаторых справах, мой ойча, мы па-рознаму ацэньваем, што слушна, а што няслушна. Скаргi на цябе, вялебны ойча, да нас даходзяць. Твая неабачлiвая суровасць толькi клопатаў нам дадае. Усяго некалькi дзён назад я атрымаў breve святога айца Аляксандра. Пан папа абураны працэсам, якi па тваёй волi распачаты супраць арцыбiскупа Севiллi. Ты звiнавацiў Яго Эмiнэнцыю ў жыдоўскiм паходжаннi, не маючы, як аказалася, дастатковых на тое прычын. Пан папа дакарае нас, што мы дапусцiлi да такой ганьбы. Што я адкажу пану папу? Як мне перад iм апраўдацца?

Падрэ Тарквемада, усё яшчэ апiраючыся на плячо брата Дыега, моўчкi слухаў каралеўскiя закiды. Але як толькi кароль, стомлены гэтым раптоўным выбухам, замоўк, каб перавесцi дыханне, вялебны айцец выпрастаўся i ступiў крок наперад.

- Прабачаць мне Вашыя Каралеўскiя Мосцi, - сказаў нечакана моцным i цвёрдым голасам, - але я прыехаў не па справе арцыбiскупа. Цi праўда, што, як разносяць плёткi, нехрышчоныя жыды застануцца ў каралеўстве?

Каралева Iзабэла зардзелася, затое кароль спадылба зiркнуў на старога, якi стаяў перад iм.

- Так, - сказаў, - такая наша воля.

На гэта Тарквемада ўсклiкнуў:

- Добра, хай жа будзе ваша воля i хай даведаюцца ўсе хрысцiянскiя краiны, як тут, у Каталiцкiм Каралеўстве, шануюцца асновы веры. Iсуса ўжо раз прадалi за трыццаць сярэбранiкаў. Вашыя Каралеўскiя Мосцi хочуць прадаць Iсуса другi раз за трыццаць тысяч дукатаў.

Кароль Фердынанд здрыгануўся i шырока разяўленым ротам хапiў паветра.

- Ойча, ты гаворыш з каралевай i каралём.

Падрэ Тарквемада ступiў яшчэ крок наперад, узяў сярэбраны крыж, якi стаяў на стале, i падняў яго ўгору.

- Вось Iсус! Бярыце яго i прадавайце.

Назаўтра герольды чыталi на гарадскiх плошчах каралеўскi эдыкт, якi абвяшчаў, што па волi каталiцкага каралеўства ўсе неахрышчаныя жыды пад пагрозай сама суровай кары, пакiнуўшы ўсю сваю маёмасць, павiнны за тры месяцы назаўсёды пакiнуць гiшпанскую зямлю.

Таго ж самага дня, не папярэдзiўшы нi двор, нi блiзкае атачэнне, падрэ Тарквемада выехаў з Севiллi. Вялебны айцец толькi выклiкаў пана дэ Мантэса i перадаў яму сваё рашэнне неадкладна выехаць у Сеговiю.

Неўзабаве ўзброены рэгiмент, акружыўшы карэту Вялiкага iнквiзiтара, вырушыў з кляштара Санта Клара. Ужо запаў змрок, i пахолкi паходнямi асвятлялi дарогу сярод пустых заснулых вулiц. Мiнуўшы гарадскiя муры пры Пуэрта дэль Соль, атрад дамоўнiкаў скiраваў трактам на Кордабу.

Ноч была зорная, вельмi спакойная, як на добрую, ясную пагоду. У глыбiнi цемры, у сяйве, выплываў вялiкi руды месяц.

Падрэ Тарквемада не спаў, маўчаў. Апошнiм часам яго ўсё менш i менш гарнула да адпачынку, i ён часта падоўгу, а то i аж да свiтання праседжваў у самотным чуваннi. Спачатку брат Дыега хацеў падтрымаць вялебнага айца, але неўзабаве стома i манатоннае калыханне карэты перамаглi яго добрую волю.

Ноч спакваля раз'яснялася нябесным свяцiлам, патушылi паходнi, i ўзброены атрад пад мерны тупат коней хутка рухаўся па гладкай раўнiне. Брат Дыега, пахiлiўшы галаву на плячо, пахропваў. А падрэ Тарквемада ўсё сядзеў i толькi зрэдчасу, нiбы ад холаду, падцягваў пад шыю плашч.

Недзе апоўначы, а можа, i пазней падрэ Тарквемада неспакойна заварушыўся i гучна, нiбы гаварыў да кагосьцi, сказаў:

- А калi памылка ўсё гэта?

Брат Дыега адразу прачнуўся.

- Клiкалi мяне, ойча? - спытаўся.

Тарквемада адказаў праз хвiлiну:

- Не, мой сыне. Спi спакойна.

Раздзел пяты

Аўтар неаднаразова памянёнай кронiкi пiша:

"У першай палове верасня года ад нараджэння Госпада Бога нашага тысяча чатырыста дзевяноста восьмага, на шаснаццатым годзе кiравання, г.зн. маючы гадоў семдзесят i восем, Вялiкi iнквiзiтар каралеўстваў Кастылii i Арагон, вялебны айцец Томас Тарквемада, прыехаўшы з горада Таледа, цяжка занядужаў.

Вартыя найбольшага даверу сведкi, асаблiва найблiжэйшы давераны Вялiкага iнквiзiтара, сакратар Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады айцец Дыега Манэнтэ, дамiнiканец, пазней iнквiзiтар Сарагосы, у шчаслiвыя часы, калi словы пра нядаўнiя гiстарычныя падзеi мы для памнажэння славы божай запiсваем, аднадушна сцвярджаюць, што вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар каталiцкага каралеўства, не зважаючы на глыбокiя старэчыя гады i падарванае здароўе, пастанавiў задаць сабе клопат падарожжа з Валадолiда ў Таледа i толькi з тою мэтай, каб асабiста выяснiць i ў пэўным святле каталiцкай веры высветлiць складаную справу нейкага Ларэнца Перэза, рамеснiка з Бургiласа.

Калi чалавек, такi святы i знакамiты, надаваў гэтай справе столькi значэння, то i мы не можам збыць яе ў некалькiх словах, на слушны бо маглi б сябе надарыць на папрок, што, захапiўшыся вонкавым бляскам, угоньваемся толькi за слаўнымi падзеямi i ўчынкамi, абмiнаючы легкадумным маўчаннем усё тое, што ў здарэннях менш цудоўных сведчыць пра велiч нязбытных праўд. А таму мы ўдзелiм працэсу Ларэнца Перэза столькi слоў, колькi таго наша служба ў салодкiх аковах веры вымагае.

Памянёны Ларэнца Перэз, мужчына трыццацi васьмi гадоў, у час, пра якi мы распавядаем, быў увязьнены i прыцягнуты да адказнасцi перад Святым трыбуналам у Таледа, i гэта ўсё з той прычыны, што з бессаромнай i агiднай яўнасцю, характэрнай для зацятых непапраўных ератыкоў, пашыраў бязбожныя погляды, сцвярджаючы, што нiбыта не iснуе нiякiх д'яблаў, дэманаў i iншых пякельных стварэнняў, якiя былi б здольныя завалодаць чалавечай душой.

Вялебны айцец Тарквемада, атрымаўшы на прагляд паказаннi абвiнавачанага, палiчыў не толькi за карыснае, але нават за неабходнае асабiста справу на месцы даследаваць, i хоць блiжэйшае атачэнне i - як сцвярджаюць вiдавочцы нават Iх Каралеўскiя Мосцi адгаворвалi яго ад падарожжа, такога цяжкага, ён адважыўся на яго, даючы гэтым рашэннем прыклад самаахвярнасцi, якое кожны з нас не павiнен шкадаваць дзеля патрэб веры.

Паводле сабраных сведчанняў, правiльна i з дазволу царквы перапiсаных намi з судовых пратаколаў Святой iнквiзiцыi, памянёны Ларэнца Перэз прызнаў перад Святым трыбучалам даслоўна наступнае:

"Я зведаў у сваiм жыццi з сама ранняга дзяцiнства так многа згрызот i няшчасцяў, што, калi мой лёс пачаў мне здавацца над усякую меру вартым шкадавання, я ў хвiлiну роспачы паклiкаў д'ябла, каб ён дапамог мне ў нядолi, ахвяруючы яму ўзамен сваю душу. Выклiкаў я яго некалькi разоў, але марна. Д'ябал не з'явiўся. Тады я звярнуўся да аднаго ўбогага чалавека, якi лiчыўся чараўнiком. Ён сказаў мне, што завядзе мяне да адной кабеты, якая ў чарах больш за яго спанатраная, абароцiстая i ўпрактыкаваная, хадзiлi бо пра яе чуткi, што яна, прымаючы вобраз чорнага казла, патрапляла ў месячныя ночы завабiць на пусткi маладых хлопцаў, пасля чаго тыя, спачатку бессаромна агалiўшыся, таксама ад яе чараў у чорных казлоў ператваралiся, папярэдне намасцiўшы сваё цела слiззю рапухi i крумкачовымi выдзяленнямi, а потым усiм сполам удзельнiчалi ў блюзнерчым набажэнстве, званым чорнай iмшой. Я пайшоў да той кабеты. Яна парадзiла мне тры днi падрад хадзiць за вёску на курган Сан-Эстэбан i выклiкаць Люцыпара словамi: "Анёле светласцi!", кашчуючы на Святую Тройцу i хрысцiянскую рэлiгiю. Я зрабiў усё, што мне тая кабета наказала. Але нiчога не ўбачыў. Тады яна дарадзiла мне, каб я выкiнуў ражанец, скапулiр, а таксама ж каб я сваёй крывёй напiсаў вераадступны цырограф. I гэта я зрабiў. Але д'ябал не з'явiўся. I вось, вычарпаўшы ўсе магчымасцi, я падумаў, што калi б д'яблы iснавалi i калi б было праўдай, што яны змагаюцца за чалавечыя душы, то iм цяжка было б знайсцi лепшую нагоду, бо я сапраўды вельмi шчыра прагнуў прадаць сваю душу Люцыпару".

Цяжка ў гэтым месцы не ўсклiкнуць хрысцiянiну: Божа ўсемагутны, цi ж можна знайсцi большае сведчанне д'ябальскага апантання, чым гэта? Сапраўды, д'ябальскiя вiжоўкi, сатанiнскiя iнтрыгi перш за ўсё грунтуюцца на тым, што ў апантанасцi адбiраецца здольнасць распазнаваць непрыяцеля.

I вось, учыняючы такiя агiдныя жарты з цёмным рамеснiкам, вымушаны быў сатана скапiтуляваць перад пранiкнёнай мудрасцю вялебнага айца Вялiкага iнквiзiтара.

Было ўсiм вядома, што айцец Тарквемада рэдка калi асабiста вёў следства ератыкоў, абвiшвачаных у злачынствах супраць веры, таму што святасць, шырокiя тэалагiчныя веды i глыбокае пранiкненне ў людскiя натуры ўкаранiлiся ў iм так моцна, што ён мог без пахiбы разабрацца ў сутнасцi кожнай справы толькi па адным абвiнаваўчым акце. Мала хто ў такой меры, як ён, разумеў, што лiшнiя падрабязнасцi могуць толькi зацямнiць вобраз злачынства, а таксама - i гэта гаварыла за яго вялiкi розум, не забываўся ён, што грэх, хай сабе сама мiзэрны, нiколi не бывае адасоблены i там, дзе нараджаецца адзiн, павiнна iх быць больш. На гэты, аднак, раз айцец Тарквемада адступiў ад сваiх правiлаў i, не зважаючы на цяжкi стан здароўя i не шкадуючы вялiкага напружання думкi, асабiста старшыняваў на пасяджэннi Святога трыбунала i сам задаваў пытаннi, каб, нягледзячы на супрацiўленне абвiнавачанага, дабрацца да самага споду сутнасцi праўды.

Нашым першым намерам было сваiмi словамi распавесцi пра ход таго пасяджэння Святога трыбунала, але нас своечасова прасвятлiў Святы Дух, унушыўшы, што мы натхнёныя вышэйшай мудрасцю не выстаўляць асабiстых амбiцый, якiя пры такой няроўнасцi сiл лёгка могуць спаўзцi да агульнага калечання, ашуканства i поўнага скажэння праўды. А таму, служачы праўдзе, перадаём слова ёй.

Паводле ўдаступненых нам пратаколаў, Ларэнца Перэз стаў перад Святым трыбуналам восьмага верасня года тысяча чатырыста дзевяноста восьмага ў прысутнасцi вялебнага айца Вялiкага iнквiзiтара, айцоў iнквiзiтараў Святога афiцыума ў Таледа, вялебнага айца Дыега Манэнтэ, сакратара Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады, а таксама пiсараў, братоў дамiнiканцаў, званых Нiколасам i Паскуалем.

Вялебны айцец Тарквемада пытаўся, а Ларэнца Перэз адказваў - наступнае:

Т. - Няхай абвiнавачаны шчыра i нiчога не тоячы раскажа Святому трыбуналу пра свае грахi.

П. - (Маўчыць.)

Т. - Цi абвiнавачаны азнаёмлены з актам абвiнавачвання?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Цi прызнае абвiнавачаны сваю вiну?

П. - Прызнаю, Ваша Мосць, што я выклiкаў д'ябла, якi не з'явiўся.

Т. - Не пытаюся, каго абвiнавачаны выклiкаў, а цi абвiнавачаны прызнае сваю вiну?

П. - Не, Ваша Мосць.

Т. - Цi абвiнавачаны лiчыць сябе хрысцiянiнам?

П. - Так.

Т. - Цi абвiнавачаны лiчыць, што ён належыць да рымскай каталiцкай царквы?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Цi абвiнавачаны лiчыць iсцiну, якую царква прызнае адзiнай праўдай, неаспрэчнаю?

П. - Ваша Мосць, калi iснуе д'ябал, дык чаму ён не ўзяў маю душу, я ж сам хацеў ахвяраваць яе яму.

Т. - Я пытаюся, цi абвiнавачаны лiчыць iсцiну, якую царква прызнае адзiнай праўдай, неаспрэчнаю, вартай веры?

П. - Я просты хрысцiянiн, Ваша Мосць.

Т. - Абвiнавачаны прызнаў, што не верыць у iснаванне сатаны i д'яблаў. Цi абвiнавачаны пацвярджае гэта прызнанне?

П. - Ваша Мосць, прысягаю, што д'ябал сапраўды не з'явiўся па маю душу.

Т. - А значыцца, абвiнавачаны пацвярджае сваё прызнанне?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Абвiнавачаны сказаў хвiлiну назад, што ён просты хрысцiянiн.

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - I сваё сцверджанне, што сатана не iснуе, не абгрунтоўвае абвiнавачаны вучэннем?

П. - Не, Ваша Мосць.

Т. - Чым тады ў сувязi са сказаным абвiнавачаны абгрунтоўвае гэта сваё сцверджанне?

П. - Ваша Мосць, я прысягаю, - усё, што я сказаў, ёсць праўда. Я нiчога не ўтоiў.

Т. - Прашу ўвагi абвiнавачанага. Я пытаюся, чым абвiнавачаны абгрунтоўвае сваё сцверджанне, што сатана не iснуе i пякельныя iстоты не маюць згубнага ўплыву на людскiя душы.

П. - (Маўчыць.)

Т. - Абвiнавачаны апелюе да сваёй дасведчанасцi. Значыцца, можа, здаровы розум прадыктаваў абвiнавачанаму перакананне, што сатана не iснуе?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Святы трыбунал згодна з вучэннем царквы верыць у iснаванне сатаны i ў яго згубны ўплыў на людскiя душы. Цi абвiнавачаны лiчыць, што Святы трыбунал пазбаўлены здаровага розуму?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Чаму абвiнавачаны не адказвае?

П. - Не ведаю, Ваша Мосць, гэта вышэй майго разумення. Я толькi ведаю, што выклiкаў д'ябла, хацеў прадаць яму сваю душу, а ён не з'явiўся, дык, значыцца, яго, пэўна, няма.

Т. - Цi iснуе, на думку абвiнавачанага, на свеце зло?

П. - О так, Ваша Мосць! Зла вельмi многа.

Т. - Цi абвiнавачаны зведаў у сваiм жыццi зло?

П. - Толькi зло, Ваша Мосць, нiчога iншага не бачыў.

Т. - Абвiнавачаны i далей настойвае на сваiм сцверджаннi, што сатана не iснуе?

П. - Калi б ён быў, Ваша Мосць...

Т. - Я пытаюся, цi абвiнавачаны i далей настойвае на сваiм сцверджаннi, што сатана не iснуе?

П. - Настойваю, Ваша Мосць.

Т. - Калi ж сатана не iснуе, хто, на думку абвiнавачанага, спраўца зла на зямлi?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Цi абвiнавачаны верыць у Бога, творцу неба i зямлi?

П. - Як жа я магу не верыць, Ваша Мосць?

Т. - I таму, на думку абвiнавачанага, усемагутны Бог стварыў зло на зямлi?

П. - Я гэтага нiколi не казаў, Ваша Мосць, прысягаю.

Т. - Абвiнавачаны ўсё яшчэ настойвае на сваiм сцверджаннi, што сатана не iснуе?

П. - Ваша Мосць, калi ён не з'явiўся...

Т. - Ёсць сатана цi яго няма?

П. - Ваша Мосць, не Бог стварыў зло.

Т. - Святы трыбунал дае веры словам абвiнавачанага, што ён шчыра адцураецца ад блюзнерчай думкi, што нiбыта Бог мог быць спраўцам зла на зямлi.

П. - Дзякую, Ваша Мосць.

Т. - Чыiм падданым з'яўляецца абвiнавачаны?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Цi не Iх Каралеўскiх Каталiцкiх Вялiкасцей караля Фердынанда i каралевы Iзабэлы?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Хто ў Каталiцкiм Каралеўстве ўстаноўлiвае законы?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Каралеўская Вялiкасць?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - I хто яшчэ?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Каталiцкая царква?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Абвiнавачаны прызнаў, што паводле яго сама свядомага меркавання ўсе законы ў Каталiцкiм Каралеўстве ўстаноўлены Каралеўскай Вялiкасцю i каталiцкай царквой. Цi абвiнавачаны пацвярджае гэта?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Святы трыбунал сцвярджае, што ў святле сваiх ранейшых прызнанняў абвiнавачаны яўна прызнаўся ў змове супраць вярхоўнай свецкай улады i ўлады духоўнай.

П. - Ваша Мосць, я бунтаўнiк? Я не бунтаўнiк.

Т. - Святы трыбунал абапiраецца на прызнаннi абвiнавачанага i не верыць у яго цяперашнiя галаслоўныя пярэчаннi. Абвiнавачаны сцвярджаў, што на зямлi iснуе зло? Абвiнавачаны прызнаў, што сам зведаў шмат зла?

П. - Так, Ваша Мосць, я сказаў гэта.

Т. - Не сатана, на думку абвiнавачанага, спраўца зла, бо сатана, паводле слоў абвiнавачанага, не iснуе. Усемагутнага Бога таксама абвiнавачаны не дакарае за зло на зямлi. Хто ж тады, на думку абвiнавачанага, можа быць спраўцам зла, калi не тыя, што ўстаноўлiваюць законы?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Святы трыбунал канстатуе, што абвiнавачаны Перэз, абвiнавачаны ў цяжкiх грахах ерасi i адступнiцтве ад асноў каталiцкай веры, паказаў пад час следства асаблiва бунтоўныя думкi, сцвярджаючы, што за зло, якое iснуе на зямлi, адзiную i выключную адказнасць нясе свецкая i духоўная ўлада.

П. - Ваша Мосць, прысягаю, што нiколi так не думаў.

Т. - Значыцца, Святы трыбунал хлусiць?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Падазраючы Святы трыбунал у хлуснi, абвiнавачаны тым самым пацвярджае свае прызнаннi пра бунтоўныя намыслы.

П. - Ваша Мосць, прызнаюся.

Т. - У чым абвiнавачаны прызнаецца?

П. - Памыляўся, Ваша Мосць, дазволiў звесцi сябе глупству i несвядомасцi, але бажуся, я не мяцежнiк i нiколi iм не быў. Я веру ў iснаванне сатаны, ён носьбiт лiха, усякага лiха.

Т. - Святы трыбунал не мае нiякiх падстаў верыць у шчырасць гэтай заявы. Цi ведае абвiнавачаны, што бунт супраць Каралеўскай Вялiкасцi караецца смерцю?

П. - Ведаю, Ваша Мосць, але я не мяцежнiк. Памыляўся, прызнаюся. Вялiкi гэты грэх мой. Веру ў сатану, i ён - носьбiт зла.

Т. - Святы трыбунал не можа верыць абвiнавачанаму, бо яго цяперашняя заява прадыктаваная не так шчырым раскаяннем, як усведамленнем кары, якая яго чакае. Адно толькi можа ўратаваць абвiнавачанага - сказаць Святому трыбуналу ўсю праўду.

П. - Божа праведны, я кажу праўду!

Т. - Няхай абвiнавачаны адкiне свае страхi. Святы трыбунал на тое i iснуе, каб выводзiць аблуднiкаў на правiльную дарогу. На жаль, Святы трыбунал не зможа ўратаваць абвiнавачанага, калi абвiнавачаны сам сябе ратаваць не хоча. Абвiнавачаны мусiць сказаць усю праўду.

П. - Усё скажу, Ваша Мосць.

Т. - Шчодрасць божая бязмежная. Хай абвiнавачаны назаве Святому трыбуналу iмёны i прозвiшчы людзей, з якiмi быў у змове супраць Iх Каралеўскiх Вялiкасцяў i царквы.

П. - Божа!

Т. - Нагадваю абвiнавачанаму, што заклiк iмя божага не ёсць паказанне, якога цярплiва чакае Святы трыбунал.

П. - Ваша Мосць, вялебныя айцы, я нiколi не ўступаў нi ў якую змову.

Т. - Няхай абвiнавачаны звернецца да сваёй памяцi.

П. - Клянуся, нiколi не быў змоўшчыкам, я просты чалавек. Чаго вы хочаце ад мяне?

Т. - Праўды.

П. - Сатана - носьбiт зла.

Т. - Хто разам з абвiнавачаным удзельнiчаў у змове супраць Iх Каралеўскiх Вялiкасцяў i царквы?

П. - Я не ўдзельнiчаў нi ў якай змове, Ваша Мосць. Малю вас, паверце мне. Памыляўся я, нячысты ўблытаў, гэта ён уцягнуў мяне ва ўсё гэта.

Т. - Святы трыбунал, заклапочаны адзiна турботай пра душу абвiнавачанага, ахвотна верыць абвiнавачанаму.

П. - Дзякую, Ваша Мосць.

Т. - Аднак раней абвiнавачаны мусiць даказаць сваю заяву.

П. - Не разумею, Ваша Мосць.

Т. - Абвiнавачаны сцвярджае, што не меў нiякiх бунтоўных намыслаў, а таксама не ўваходзiў нi ў якую змову супраць свецкай i духоўнай улады. Якiя доказы на карысць слушнасцi гэтых слоў абвiнавачаны можа прывесцi?

П. - Я невiнаваты, Ваша Мосць!

Т. - Дык няхай абвiнавачаны дасць доказы сваёй невiнаватасцi.

П. - Ваша Мосць, прысягаю, за ўсё жыццё, нiколi-нiколi, не ўзнiкала ўва мне анiводнай бунтоўнай думкi.

Т. - Хвiлiну назад абвiнавачаны па сваёй волi прызнаў, што вярхоўныя ўлады дзяржавы i царквы вiнаватыя за зло, якое так шырока разышлося па зямлi.

П. - Сатана звёў мяне, Ваша Мосць.

Т. - Яшчэ раз паўтараю абвiнавачанаму, што Святы трыбунал нiчога так не прагне, як паверыць абвiнавачанаму. Хай жа абвiнавачаны, заклапочаны выратаваннем сваёй душы, дакажа Святому трыбуналу, што сапраўды нiколi не меў мяцежных намыслаў i не ўваходзiў нi ў якую змову.

П. - Клянуся крыжам Госпада нашага Iсуса Хрыста - невiнаваты.

Т. - Цi адзiны гэта доказ невiнаватасцi, якi абвiнавачаны жадае прывесцi?

П. - Чым жа яшчэ я магу даказаць, Ваша Мосць?

Т. - На гэта пытанне няхай адкажа сам абвiнавачаны.

П. - (Маўчыць.).

Т. - Цi азначае маўчанне абвiнавачанага адмову прывесцi Святому трыбуналу пераканаўчыя доказы невiнаватасцi?

П. - Я не адмаўляюся, Ваша Мосць, але, бадай што, адзiн Бог можа засведчыць маю невiнаватасць.

Т. - Святы трыбунал з жалем зазначае, што абвiнавачаны, насуперак шматлiкiм заклiкам да разумнасцi, упарта адмаўляецца прывесцi доказы таго, што ён не меў нiякiх мяцежных намыслаў супраць свецкай i духоўнай улады i не ўваходзiў нi ў якую змову, якая мае на мэце пагвалчанне парадку, што пануе ў каралеўстве. Так абвiнавачаны сама вiдавочным чынам засведчыў свае злачынствы. Усiм вядома, што любы закон, устаноўлены Каралеўскай Вялiкасцю, мае на мэце дбанне пра дабрабыт усiх падданных, Святой жа царкве давераны Госпадам нашым Iсусам Хрыстом клопат пра непагрэшнасць чалавечых душ. Абвiнавачаны ж з незвычайна мярзотнай зацятасцю iмкнецца аспрэчыць гэты натуральны i спрадвечны парадак, абгаворваючы абедзве ўлады ў нiбыта iхняй прыхiльнасцi да насаджэння зла на зямлi. Нягледзячы на гэта, Святы трыбунал не адмаўляецца ад клопату пра душу абвiнавачанага i яшчэ раз узнаўляе сваю спробу, заклiкаючы: хай абвiнавачаны прызнае ўсю праўду. Абвiнавачаны, як гэта ён сам паказаў на першым следстве, не шкадаваў энергii i намогаў, калi заходзiла пра шашнi з сатаной. Цi пацвярджае гэта абвiнавачаны?

П. - Так, Ваша Мосць, я хадзiў да той кабеты, вядзьмаркi, бо сапраўды хацеў прадаць сваю душу.

Т. - А пазней, калi абвiнавачаны пераканаўся, што сатана нiбыта не iснуе, з кiм абвiнавачаны дзялiўся сваiмi сумненнямi?

П. - Не памятаю ўжо, Ваша Мосць.

Т. - Аж з такой вялiкай колькасцю людзей, значыцца, гутарыў абвiнавачаны на гэтую тэму?

П. - (Маўчыць.)

Т. - Святы трыбунал верыць абвiнавачанаму, што цяпер ён не пры памяцi. Каб памагчы абвiнавачанаму i даючы яму час на роздум, Святы трыбунал адкладвае далейшае следства на другi дзень.

На ранiцу дня дзевятага верасня ў прысутнасцi таго ж, што i напярэдаднi, Святога трыбунала Ларэнца Перэз паказаў наступнае:

Т. - Святы трыбунал вядзе далей следства па справе Ларэнца Перэза, абвiнавачанага ў пашырэннi зламысных поглядаў, супярэчных вучэнню царквы, а таксама ў саўдзеле ў шырокай змове, якая мела на мэце пагвалчанне iснуючых у Каталiцкiм Каралеўстве духоўных i свецкiх уладаў i правапарадкаў. Цi жадае абвiнавачаны дапоўнiць свае паказаннi?

П. - Так, Ваша Мосць.

Т. - Святы трыбунал слухае абвiнавачанага.

П. - Ваша Мосць, шаноўныя айцы, дзякую за дадзеную мне адзiную i апошнюю магчымасць не так зацьмiць мае цяжкiя грахi, як, пралiўшы на iх святло, паказаць iх поўную мярзотнасць. Калi б малiтвы чалавека, такога злачыннага, як я, маглi што-небудзь значыць для Бога, я б малiўся за вас, вялебныя айцы, бо, хоць i нiзка я ўпаў, хоць i занурыўся ў прорву iлжы, вы падалi руку дапамогi, пасобiўшы мне ўсвядомiць мае гнюсныя злачынствы. Не жадаючы, аднак, апаганiць сваiм подлым голасам трон божы, я мушу на асцеражэнне тым, што, як я, захацелi б калi-небудзь апусцiцца ў морак пекла, упакорана i ўмiлажалена прызнаць свае грахi. Сапраўды, многа цяжкасцяў зведаў я ў сваiм жыццi, i, ахоплены безразважнасцю i пыхай замест бязмежнай веры ў лiтасць божую, замест пакоры перад доляй i клопату пра збавенне душы, я нягодна адмёў вучэнне царквы, паставiўшы сябе над адзiнай iсцiнай, i, атручаны такiмi мяцежнымi думкамi, пачаў шукаць хаўрусу з сатаной, не разумеючы, што, адрываючыся ад суполкi дабраверных i iдучы следам за толькi сваiмi блюзнерчымi думкамi, я ўжо тым самым у вечнай уладзе нячыстага. Разумею цяпер, вялебныя айцы, што на мае заклiкi д'ябал зусiм не абавязаны быў з'яўляцца, бо i без таго я самахоць прадаў сябе яго ўладзе. Але гэтым не вычэрпваюцца мае беззаконнi. Я спрабаваў здабыць збавенне iлжывымi выкруткамi, зацiнаючыся ў ерасi, цяпер, аднак, вамi, вялебныя айцы, прасветлены, бачу, што толькi безмежна шчырае прызнанне праўды можа прынесцi сапраўднае выратаванне, яшчэ магчымае для мяне, - то бок пакорлiва, павiнавацiўшыся перад людзьмi i Богам, панесцi заслужаную мною кару.

Прадаўшыся сатане, толькi яго д'ябальскiмi сцежкамi мог я iсцi далей адно ўчынiўшы злачынства, я ўжо быў асуджаны рабiць яшчэ больш страшныя i жахлiвыя. Сам у руках сатаны, я пашыраў нячыстыя погляды, што нiбыта ён, сатана, не iснуе i душам людскiм не пагражае, сеяў я смуту i заразу ў душах i сэрцах, падточваў асновы веры, праўду хлуснёй падтыкаючы. Усвядомiўшы цяпер ненасытную, неспатольную пражэрлiвасць зла, бачу, што i гэтым я не задаволiўся, таму што ад хаўрусу з д'ябальскiмi сiламi прага чынiць зло авалодала мною цалкам, i з гэтых прычын, апантаны нянавiсцю да дабра i не помнячы, што сам я - нiкчэмны чарвяк, якi павiнен быць удзячны Каралеўскаму маестату i царкве, я ступiў на шлях адкрытага бунту супраць найвышэйшых улад каралеўства, прыпадобнiўшыся такiм чынам распраненаму з усякай павагi i веры злачынцу, якi занёс богазневажальную руку на айца свайго i на мацi сваю. I вось, абцяжараны такiмi страшнымi злачынствамi, я не заслугоўваю, вялебныя айцы, нiякай лiтасцi, i калi смею пра што-небудзь прасiць у вас, дык адзiна пра кару найбольш суровую, каб яна i мне самому дапамагла ачысцiцца ад грахоў, а ўсiм жывым стала справядлiвым адшкадаваннем за зло, учыненае мною.

Т. - Цi абвiнавачаны можа назваць прозвiшчы асоб, якiх уцягнуў у змову?

П. - Так, Ваша Мосць, я гатовы назваць прозвiшчы людзей, якiх я падбухторыў да ўдзелу ў гэтай злачыннай дзеi, бо толькi такiм чынам магу я ацалiць iх душы ад вечных пакут.

Т. - Святы трыбунал слухае абвiнавачанага.

Рэестр злачынцаў, названых Ларэнцам Перэзам, ахоплiвае некалькi дзесяткаў людзей: мужчын, дзяцей i кабет, якiя жылi ў самiм Бургiласе або ў ваколiцах, але нам не здаецца абавязковым пералiчваць iх усiх, бо за размах самой змовы яны сведчаць больш сваёй колькасцю, чым пайменным пералiчэннем, якое i раней казала не надта многа, а тым меней сёння.

Адно, праўда, прозвiшча з дэмаскаваных бунтаўнiкоў варта дзеля навучання назваць, а менавiта паганьбаванае iмя святара Мiгеля Варгаса, пробашча з Бургiласа, якi, будучы спавядальнiкам Ларэнца Перэза, выявiў пры выкананнi сваiх абавязкаў вартую пакарання слепату i, заслужыўшы не меншую асуду, забыўся пра пiльнасць супраць зла.

Справа Ларэнца Перэза, так глыбока даследаваная i да самага карэння раскрытая вялебным айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, хоць i мела яна дачыненне да простага люду, дае, аднак, асаблiва красамоўнае сведчанне таго, да якога цяжкага злачынства прыводзiць адступства ад асноў веры. З усiх бакоў атачаюць нас зламысныя разбуральныя д'ябальскiя сiлы, нецярплiва чакаючы, каб з кожнай людской слабасцi, а больш за ўсё з непасаромленай пыхi i фанабэрыi выдабыць сабе карысць. Вялiкае поле бiтвы - гэтая зямля, а праўда адкрытая чалавечаму роду толькi адна - згуртаваўшыся вакол яе i служачы ёй, мы можам быць непахiсныя ў веры, мы можам быць пэўныя, што ўсе варожыя спакусы i вышпiгi разаб'юцца аб муры нябеснай фартэцыi i непрыяцель у сваёй бяссiльнай злосцi пацерпiць канчатковае паражэнне.

Каб закончыць, аднак, аб працэсе Ларэнца Перэза, мы павiнны з абавязку кранiстаў дадаць, што ўжо ў месяцы сакавiку, на дзень святога Iосiфа, усе набожныя жыхары горада Таледа мелi магчымасць удзельнiчаць у вялiкай урачыстасцi, пад час якой ератык i бунтаўнiк Ларэнца Перэз, а таксама шматлiкiя супольнiкi яго злачынства былi аддадзены ачышчальнаму полымю. Тыя, каго абцяжарвалi меншыя правiны, таксама i кару панеслi менш суровую i былi засуджаны на шматгадовыя галеры або на царкоўныя цярпеннi i грашовыя рэстрыкцыi, але ў кожным выпадку на страту годнасцi i забарону займаць пасады аж да трэцяга калена.

Радуючыся такой поўнай перамозе справядлiвасцi, не лiчыць нам, аднак, не выказаць жалю, што той, якi рашуча пасабляў высветлiць чыстую праўду, не пабачыў яе апошняга трыумфу.

Праз дзень пасля таго, як Ларэнца Перэз скарыўся перад Святым трыбуналам, вялебны айцец Тарквемада цяжка занядужаў, i, хоць лекар i блiзкае атачэнне не сказалi яму пра сур'ёзнасць стану, - ён сам, ведзены беспамылковым адчуваннем незабаўнай смерцi, пажадаў аддаць Богу душу i пайсцi ў небажаты ў роднай Авiле. Нiхто не адважыўся супрацiвiцца яго волi.

I вось ранiцай трынаццатага верасня года ад нараджэння Госпада Бога нашага Iсуса Хрыста адна тысяча чатырыста дзевяноста восьмага, папярэдне стварыўшы хвораму сама лепшыя ўмовы падарожжа, почат дамоўнiкаў Вялiкага iнквiзiтара вырушыў з Таледа, каб суправаджаць вялебнага айца ў яго апошняй зямной вандроўцы."

Раздзел шосты

Вечар быў не познi, але вельмi цёмны, ветраны i дажджлiвы, калi почат дамоўнiкаў Вялiкага iнквiзiтара, цэлы дзень кiруючы трактам ля падножжа Сiера дэ Грэдас, дабраўся, нарэшце, да перавала Санта Ана i цяжкай горнай дарогай пачаў сыходзiць на ўзгор'i Старой Кастылii. Наваколле было бязлюднае i дзiкае, ды i слава ў яго была вельмi благая за рабункi i гвалты, якiя чынiлi навакольныя бароны, а таму ў гэтыя мясцiны, асаблiва начною парою, нават салдаты Святой эрмандады завiтвалi вельмi неахвотна.

Воз, на якiм спачываў вялебны айцец, быў шчыльна акрыты парусiнай. Рухаўся павольна, але ўсё роўна яго трэсла на здрадлiвых выбоiнах, бо дарога была няроўная, камянiстая i коўзкая. Адразу за перавалам Санта Ана iмжа перастала, затое iмгла, якая падымалася з далiн, гусцела ўсё больш. Запалiлi яшчэ паходнi, але гэта мала дапамагала, свяцiлi яны слаба. У глыбiнi цемры грымеў паток.

Дон Ларэнца дэ Мантэса ехаў паблiзу воза, ведучы свайго андалузца так упэўнена i свабодна, нiбы днём па роўнай дарозе. Падрэ Дыега, закрываючы ад ветру твар плашчом, пад'ехаў на сваiм канi да яго.

- Дон Ларэнца, - сказаў ён, - баюся я, што вялебны айцец не вынесе цяжкасцяў гэтай дарогi. Слабее з гадзiны на гадзiну.

Пан дэ Мантэса, статны i лёгкi, нягледзячы на тое, што быў абвешаны зброяй, здавалася, пранiкаў яснымi вачыма i ў мглу, i ў цемру. Ён спытаўся:

- Што загадаеш, вялебны ойча?

- Ведаеш гэтыя мясцiны?

- Я нарадзiўся пад Авiлай.

- Цi ёсць тут дзе спынiцца нанач?

Пан дэ Мантэса паказаў рукою наперад.

- За чвэрць гадзiны адсюль ёсць замак.

- Чый?

- Паноў дэ Лара.

З правага боку па крутым адхоне з грукатам асыпалася каменне.

- Галава гэтага вялiкага роду, - сказаў задуменна падрэ Дыега, - калi я не памыляюся, дон Мiгуэль дэ Лара?

- Так, ойча.

- Гэта праўда, што яго бацька ўзяў за жонку кабету з паганскага роду Абенцарагаў?

- Так, вялебны ойча, гэта праўда. Аднак яна прыняла нашу веру.

- Цi добрае iмя ў гэтага дона Мiгуэля?

На гэта пан дэ Мантэса адказаў:

- Я не ведаю дона Мiгуэля, але чуў, ён высока цэнiць свабоду.

Конь вялебнага айца пакаўзнуўся, але падрэ Дыега моцнай рукой у пару яго стрымаў, i той не ўпаў.

- Знаю такiх людзей, - сказаў з пагардай. - Цэняць сваю свабоду, не ведаючы, а што яшчэ горш, не хочучы ведаць, што такое сапраўдная свабода.

- Якраз гэта i я хацеў сказаць, вялебны ойча. Што загадаеш?

Падрэ Дыега адказаў:

- Вялебнаму айцу больш за ўсё патрэбен адпачынак.

Замак паноў дэ Лара сапраўды быў недалёка. Цёмны i зачынены, узносiўся мурамi i вежамi высока па-над дарогай, як каменнае гняздо над ускраем стромай скалы, а ля яе падножжа, недзе глыбока ўнiзе, шумела бурная рака.

Дарога, якая вяла да замка, была крутая i вузкая, конi слiзгалiся на ёй, мгла, праўда, трошкi ўжо разышлася, затое пранiзлiвы вецер дзьмуў проста ў твар. Некалькi лучнiкаў спешылiся, каб плячыма падтрымаць цяжкi воз.

Апынуўшыся перад мурамi замка, падрэ Дыега, прыгнечаны iх змрочнасцю, пашкадаваў аб сваiм рашэннi. Але вяртацца назад было позна. Якраз ужо адзiн з дамоўнiкаў затрубiў у рог, i, перш чым зацiхлi яго гукi, з вышынi пачуўся зычны голас:

- Хто вы такiя i што вам трэба?

Пан дэ Мантэса выехаў наперад. Крыкнуў:

- У iмя караля i каралевы - адчынiце!

Праз нейкую хвiлiну ўжо другi голас, малады i гучны, запытаўся:

- Хто гаворыць ад iмя караля i каралевы?

Пан дэ Мантэса адказаў:

- Яго дастойнасць, вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар.

- Падрэ Тарквемада? - здзiвiўся ў цемры юначы голас. - Якi ж iнтэрас, ды яшчэ так позна, мае да мяне дастойны пан Вялiкi iнквiзiтар?

Пан дэ Мантэса, нецярплiва гарцуючы на сваiм андалузцы, ужо хацеў востра адказаць, але падрэ Дыега паклаў яму далонь на плячо.

- Не варта нам, дон Ларэнца, гаварыць ганарыста i пыхлiва, - сказаў напаўголаса.

I са спакойнай годнасцю, трохi павысiўшы голас, сказаў у цемру:

- Хай будзе пахвалёны Iсус Хрыстос.

Было цiха. Спытаўся:

- Цi з панам дэ Лара гаворым?

- Так, я пан дэ Лара, - адказалi з муроў.

Падрэ Дыега павiнен быў зрабiць вялiкае намаганне, каб не выказаць сваю антыпатыю, якую абуджаў у iм гэты дзёрзкi голас. Сказаў:

- Цяжкая i смутная неабходнасць прымушае нас шукаць гасцiны ў вашым доме, пане. Вялебны айцец, пакутуючы ад цяжкай хваробы, едзе ў Авiлу, але мы баiмся, што можа не вытрымаць цяжкай дарогi, калi не адпачне гэтай ноччу.

- Няўжо пан Вялiкi iнквiзiтар сапраўды так цяжка хворы? - спытаўся пан дэ Лара, не вельмi ўдаючыся ў смутак.

Падрэ Дыега памаўчаў хвiлiну. Нарэшце сказаў:

- Усё так, як я сказаў.

- Тады заходзьце, - адказаў пан дэ Лара. - Цi пану Вялiкаму iнквiзiтару будзе дастаткова, калi яго будуць суправаджаць дзесяць вашых рыцараў?

На гэты раз падрэ Дыега не стрымаў абурэння i ўсклiкнуў:

- Божа мой! Не з мечам прыйшлi мы да гэтага дома, а з жальбай i з мiрам.

- Тады добра, - адказаў той, - будзьце маiмi гасцямi ўсе.

Прайшло шмат часу, перш чым апусцiлi развадны мост i адчынiлi браму. Калi ўсё гэта нарэшце зрабiлi, падрэ Дыега разам з панам дэ Мантэса, апярэдзiўшы воз, першыя ўехалi пад нiзкае скляпенне вежы. I як толькi ўехалi, вочы iх, прызвычаеныя да цермы, асляпiў бляск паходняў i смалiстых лучын. Толькi праз хвiлiну яны змаглi зарыентавацца, як многа нерухомых рыцараў i ўзброеных пахолкаў атачала з усiх бакоў шырокi надворак. I хоць людзей было вельмi многа, цiшыня стаяла на дзядзiнцы, цiха было i на змрочных мурах i замкавых вежах, чуўся толькi трэск агнёў.

Малады дон Мiгуэль, акружаны гайнёй паляўнiчых сабак, усмiхаўся i чакаў гасцей каля анфiлады, якая вяла ў замкавыя пакоi. Ён быў без зброi, меў на сабе прасторны, глыбока выразаны на шыi чырвоны каптан i светла-блакiтныя, скроеныя па арабскай модзе штаны. Як гэтым уборам, так i смуглявасцю скуры i разрэзам цёмных, гарачых вачэй ён больш нагадваў нявернага маўра, чым кастыльскага рыцара.

Падрэ Дыега, сыходзячы з каня, зноў мусiў стрымацца, каб не выдаць варожых пачуццяў, якiя абуджаў у iм гэты малады галава роду дэ Лара. Ён думаў, што па заведзеным парадку яго прывiтаюць адпаведна яго сану i годнасцi. Але дон Мiгуэль, усё яшчэ ўсмiхаючыся, маўчаў i, здавалася, зусiм не збянтэжаны зацягнутай цiшынёй, бестурботна лашчыў рукою сабак. Тады падрэ Дыега наважыўся загаварыць першы.

- Мiр з табою, сыне мой, - сказаў ён.

Той моўчкi пакланiўся, не адпускаючы сабак. Воз вялебнага айца спынiўся непадалёк, i пусты двор пачаў запаўняцца тлумам фамiльянтаў. "Дурнiца, падумаў падрэ Дыега, - i так рана цi позна дастане цябе рука справядлiвасцi". А ўголас сказаў:

- Думаю, сыне мой, ты разумееш, якi табе i твайму дому гонар прымаць госцем асобу айца Вялiкага iнквiзiтара.

Дон Мiгуэль адпiхнуў вялiзнага харта, якi лапамi ўспяўся яму на грудзi.

- Пайшоў! - сказаў мякка i лагодна.

Пасля павярнуўся да айца Дыега:

- Я не ганюся, дастойны пане, за гонарам. Навошта мне той гонар? Маю, як бачыце, усё.

I з гасцiнным жэстам дадаў:

- Заходьце, аднак, дастойны пане. Мае людзi пакажуць вам дарогу. А можа, вы хочаце быць з панам Вялiкiм iнквiзiтарам?

- Так, - сказаў падрэ Дыега, - стан вялебнага айца патрабуе гэтага.

Дон Мiгуэль павярнуўся да капiтана, якi стаяў побач, пануры i маўклiвы:

- Вы пан дэ Мантэса?

Дон Ларэнца ўздрыгнуў.

- Адкуль вы мяне ведаеце?

- А хто ж вас не ведае? - адказаў той. - Заходзьце, калi ласка.

I, адагнаўшы сабак, сышоў з вузкiх сходаў, каб даць дарогу людзям, якiя здымалi з воза цела Вялiкага iнквiзiтара.

Цень смерцi спачываў на твары айца Тарквемады. Ужо ў дарозе, у першую ноч, яго хапiў частковы паляруш, i падрэ страцiў мову i прытомнасць. Цяпер, калi яго на плячах неслi дамоўнiкi, ён таксама здаваўся непрытомным. Ад святла паходняў, што калыхалiся на ветры, на яго схуднелы твар падалi водблiскi i ценi, а сам твар быў нерухомы i немы. Адно толькi вока падрэ Тарквемады было адкрытае, але i яно, пакутлiва гледзячы ў бяздоннае неба, здавалася, нiчога не бачыла ў гэтым свеце.

Пан дэ Мантэса зняў з дапамогай чаляднiка зброю i адправiў таго. Ён хацеў пабыць адзiн. Сеўшы перад камiнам сагрэцца, ён зразумеў, што застанецца сам-насам аж да свiтання, неабходнасць адзiноты занепакоiла яго. I хоць быў стомлены, спаць не хацелася.

Адведзены пакой быў не шырокi, але, як i ўсе астатнiя, праз якiя ён праходзiў, абсталяваны з пышнасцю, якое ён не сустракаў нават у сама багатых i магутных паноў каралеўства. Усё тут iшло насуперак рыцарскай суровасцi i аскетызму. Дарагiя дываны на падлозе, старажытныя муры расквечаны каляровымi мазаiкамi, нiзкi i шырокi ложак займаў, як на злосць добрым звычаям, занадта шмат месца, а насупраць камiна сафа, засланая ўзорыстым палатном, уся ў мяккiх падушках, паўколам акружала iнкруставаны стол. Усход адчуваўся нават у паветры, насычаным пахам ружовага алею.

На стале стаяў прыгатаваны госцю посiлак: трохi халоднага мяса, хлеб i садавiна. Дон Ларэнца адсунуў ежу, пацягнуўся па вiно. Яно было салодкае, пахучае i вельмi моцнае. Але не дало таго, чаго ён хацеў. Пасля некалькiх кубкаў яму стала яшчэ цяжэй на сэрцы, i думкi, ад якiх ён хацеў уцячы, пачалi няўмольна даймаць яго.

Навокал панавала цiшыня, бляск агню, якi мiгацеў на пастаўленай каля камiна зброi, здаваўся адзiнай адзнакай жыцця. Замак, хоць было яшчэ не надта позна, здавалася, увесь забыўся ў глыбокiм сне.

Пан дэ Лара ўвайшоў так цiха, што дон Ларэнца толькi тады павярнуў ад агню твар, калi ў бляску перад сабой разгледзеў цень чалавечай постацi. Убачыўшы пана дэ Лару, якi стаяў непадалёк, падхапiўся надта паспешна i раптоўна. Але дон Мiгуэль трымаўся так, нiбы не заўважыў гэтага. Ён сказаў:

- Я прыйшоў спытацца ў вас, цi не бракуе вам чаго?

На iм была адзежына з цёмна-пунсовага шоўку, багата патканая золатам, i ў гэтай хатняй вопратцы ён здаваўся дону Ларэнцу яшчэ больш чужы. Праз хвiлiну ён адчуваў сябе побач з гэтым маладым чалавекам амаль варварам. Але горда адразу адагнаў гэтае пачуццё.

- Цудоўнае вiно, дон Мiгуэль, - сказаў лёгка. - Сядай i выпi са мной. Жывеш на гэтым адлюддзi, бы ў казцы.

- Вы так думаеце, пане? Цяжка мне, праўда, вызначыць, што ёсць, а што не ёсць казка. А пакуль што жыву, як мне падабаецца.

Дон Ларэнца ўголас засмяяўся.

- На лiшак сцiпласцi не можаш паскардзiцца. Гаворыш такiм тонам, нiбы хочаш даць зразумець, што толькi ты адзiн умееш жыць паводле свайго жадання. Няўжо ты так думаеш?

- Не, - адказаў дон Мiгуэль, - я не лiчу сябе чалавекам, якому дадзена шмат прывiлеяў. Проста адны жывуць згодна са сваiмi жаданнямi, другiя насуперак iм.

- I напэўна, як я здагадваюся, прыпiсваеш гэтым першым розныя цноты i дабрачыннасцi i, перш за ўсё, асаблiва вялiкую адвагу?

- Правiльна, пане, здагадваецеся. Сапраўды, у наш час, каб думаць, трэба мець адвагу.

- Бачу, не вельмi табе даспадобы наш час?

- Наадварот, захапляюся яго дасканалай справядлiвасцю.

- Няўжо? Няўжо?

- Да гэтага часу, як вядома, людзей падзяляла страшэнная няроўнасць. Адны выйгравалi сваё жыццё, другiя яго прайгравалi. Цяпер паражэнне церпяць усе аднолькава.

Дон Ларэнца паморшчыўся.

- Гаворыш, як ератык.

- Гавару, як думаю.

- Тым горш, калi так думаеш.

- А вам не здаецца, пане, што ад паражэння найменш пацерпiць той, хто яго прадбачыць?

- Не ведаю. Я прывык думаць, што той перамагае, хто наогул не бярэ паражэння ў рахубу.

- Не сумняваюся, пане, што менавiта так вы i думаеце. Але надзея заўсёды каштуе даражэй.

Дон Ларэнца налiў у кубак i, перш чым паднесцi яго да вуснаў, сказаў цвёрда:

- Надзея не церпiць паражэння.

На гэта дон Мiгуэль адказаў:

- Тым горш.

- Надзеi?

- Тым, хто ёю цешыцца.

Дон Ларэнца нецярплiва паварушыўся.

- Верыць мне не хочацца, дон Мiгуэль, каб ты, такi малады, свайму толькi вопыту ўдзячны быў за такое дасканалае веданне жыцця. Незвычайныя павiнны былi быць у цябе настаўнiкi, прызнайся.

- Не ведаю, цi такiя ўжо незвычайныя. Бадай што, звычайныя. Затое ўвагi i памяцi напэўна вартыя. Можа, вас гэта i здзiвiць, але калi з адным з iх звёў мяне лёс, дык гэтым я ў пэўнай меры абавязаны вам.

Дон Ларэнца павярнуў да яго пацямнелы твар.

- Дон Мiгуэль, калi ты не хочаш, каб я забыўся, што я ў тваiм доме госць, пакiнь гаварыць загадкамi.

- Не меў нiякага намеру зачапiць вас, пане, - спакойна адказаў дон Мiгуэль. - Вы спыталiся пра маiх настаўнiкаў, i я хацеў расказаць пра аднаго з iх.

- Не я iм, як думаю, быў.

- Праўда, не вы.

- Чаго ж тады ўмешваеш мяне?

- Гэта, бадай што, мяне ўмяшалi. Паслухайце. Некалькi гадоў назад, у такi самы, як i сёння, дождж мае людзi знайшлi нiжэй перавалу Санта Ана чалавека, якi быў дарэшты змучаны i знясiлены. Прывялi яго сюды. Ён хварэў некалькi тыдняў, але нам не ўдалося яго ўратаваць. Праз некалькi месяцаў ён памёр.

Настала цiшыня.

- Хто быў гэты чалавек? - спытаўся дон Ларэнца.

- Iмя яго напэўна вам добра знаёмае. Гэта быў пан Радрыга дэ Кастра.

Дон Ларэнца не змянiўся ў твары, ён павольна дапiў кубак.

- Цiкавыя рэчы ты мне кажаш, дон Мiгуэль, - сказаў нарэшце абыякава. - Не думаў я, што пан дэ Кастра асмелiцца вярнуцца. I што ж ён табе паведамiў? Пэўна, строiў з сябе ахвяру нiкчэмнай падступнай несправядлiвасцi?

- Наадварот, - адказаў дон Мiгуэль, - даводзiў, што Святыя трыбуналы нiколi не памыляюцца. Сапраўды, толькi збег акалiчнасцяў змусiў яго быць у гэтым доме, але ён не ўтойваў, якая непрыемная яму была неабходнасць карыстацца гасцiннасцю чалавека, якi думаў iнакш за яго. Думаю нават, ён шчыра пагарджаў мною.

- Значыцца, не выракся сваёй д'ябальскай пыхi?

- Перш за ўсё ён збярог веру, як мне здаецца.

- Ён веру? У што?

- Вы ў мяне, пане, пра гэта пытаецеся?

Дон Ларэнца пацiснуў плячыма.

- Да гэтага часу я лiчыў пана дэ Кастра нягоднiкам. Калi сапраўды ўсё было так, як ты расказваеш, то ён проста ашуканы дурань, i не больш. На што ён спадзяваўся? Навошта вярнуўся? Ужо цi не такi быў наiўны, каб спадзявацца на дараванне?

- Не. Ён прагнуў служыць. Быў упэўнены, што неўзабаве вернуцца сiлы. Хацеў пад чужым iмем паступiць на карабель пана Калумба. Таму i вярнуўся з выгнання. Гэта ўсё.

Дон Ларэнца хацеў устаць, але пачуў сябе занадта ацяжэлым, каб зрабiць гэта. "Замнога выпiў", - падумаў. Аднак спытаўся трохi ахрыплым голасам:

- I чаму ж, нарэшце, навучыў пан дэ Кастра?

- Я ўжо сказаў, вы яшчэ запярэчылi мне, надзея заўсёды каштуе даражэй. Нiхто, я думаю, не мог бы лепш i мацней уцвердзiць мяне ў гэтым перакананнi, чым гэта зрабiў пан дэ Кастра. Разумееце цяпер, чаму я сказаў, што непасрэдна i вы дачынiлiся да маёй адукацыi.

Дон Ларэнца не зусiм упэўненай рукой пацягнуўся да вiна.

- Мала, значыцца, навучыўся, дон Мiгуэль. Ведаю, што ты думаеш. Думаеш, я вiнаваты ў пагiбелi гэтага чалавека. Можаш не пярэчыць. Мяне, зрэшты, мала цiкавiць, што думаеш ты або iншы хто. Усе дурнi. Кожны хоча не ведаць, што праўда ляжыць звычайна на паверхнi. Калi б я ў свой час не выкарыстаў добрай нагоды i не паслаў пана дэ Кастра к чортавай матары, то ён зрабiў бы гэта са мной. Нават нагоды не шукаў бы, прыдумаў бы яе. Але што ж бо ты, пане дэ Лара, можаш ведаць пра гэта? Трэба самому прайсцi праз усё, каб зразумець. Апусцiцца трэба ў гэтую багну, разумееш? Зробiш у сама найлепшай веры некалькi неасцярожных крокаў, i ўжо адступаць няма куды. Можаш сабе толькi тузацца i грузнуць глыбей. Далiбог, смешны ты, дон Мiгуэль, са сваiмi ведамi. Жменя сухой саломы важыць больш, чым яны. Выйдзi з iмi на рынак, пераканаешся. Вялебны падрэ Дыега альбо каторы са ста iншых, яму падобных, за адну ноч перамеле на пясок усе твае фразы. Ты нешта там трызнiў пра адвагу. Усё гэта глупства. Што такое адвага? Яе няма. Ёсць толькi страх. Ну, вось i стараешся ўбаранiцца ад яго. Хлусiш альбо маўчыш. Але i ад хлуснi, i ад маўчання страх толькi большае. Потым зжырае ў табе ўсе думкi i пачуццi. Усё табе нерашкаджае, i нарэшце ты ўпэўнены толькi ў iм. Ён адзiн табе верны. У iм толькi i можаш быць пэўны, ён нiколi цябе не пакiне, нiколi табе не здрадзiць. А ўзамен можаш жыць i мець дачыненне да будаўнiцтва царства божага. Гэта, зрэшты, калi на тое, усё. А што ты, дон Мiгуэль, зрабiў для будовы царства божага? Нiчога. Дык што ж ты ведаеш? Таксама нiчога.

Дон Мiгуэль стаяў ля камiна нерухома, склаўшы на грудзях рукi. Праз хвiлiну сказаў:

- З таго, што вы гаворыце, лёгка вывесцi, як нялёгка вам жывецца. Але за шчырасць трэба плацiць шчырасцю: на жаль, не магу вам паспагадаць.

Дон Ларэнца паглядзеў на яго з пагардай.

- Нягледзячы на ўсё, не думаў я, што ты такi наiўны. Няўжо i праўда ты думаеш, што мне патрэбна твая спагада? I нашто ж мне яна здалася? З нас двух ты толькi яшчэ на нешта спадзяешся. Уяўляеш сабе, што, калi зойдзе патрэба i неабходнасць, табе ўдасца перамагчы страх. А таму ты са сваёй уяўнай адвагай маеш больш чаго трацiць, чым я.

Лёгкi румянец укрыў твар дона Мiгуэля.

- Павiнен разумець вашыя словы як асцеражэнне? Калi такiя былi вашы намеры, тады дарма сабе давалi клопат. Я ведаю, што мяне чакае.

Дон Ларэнца адчуў сябе раптам страшна стомленым.

- Нiчога ты не ведаеш, - цiха сказаў ён.

I яшчэ раз хацеў паўтарыць: нiчога ты не ведаеш, - калi раптам у адчыненых дзвярах паказаўся падрэ Дыега ў дарожным плашчы, накiнутым на плечы.

- Дон Ларэнца! - усклiкнуў ён ад парога. - Вялiкая радасная навiна. Вялебны айцец апрытомнеў i загадаў выпраўляцца ў дарогу. Паехалi!

Дон Ларэнца лёгка падняўся, на яго прыгожым, усё яшчэ юначым твары не было i следу стомленасцi.

- Сапраўды, радасная навiна, вялебны ойча, - шчыра сказаў ён.

Пасля крыкнуў чаляднiку, каб той дапамог яму надзець зброю.

Падрэ Дыега, агледзеўшыся ў пакоi, толькi цяпер, здаецца, заўважыў пана дэ Лару. Падышоў да яго з радасным тварам.

- Прабач нам, сыне мой, за турботы, якiя мы ўнеслi ў твой дом. Нядоўга былi мы тваiмi гасцямi, але ўжо хоць бы за тое, што выязджаем адгэтуль з большай надзеяй, чым мелi яе, парог пераступаючы, табе наша ўдзячнасць.

Дон Мiгуэль моўчкi пакланiўся.

- Ты сказаў, вiтаючы нас, - гаварыў далей падрэ Дыега, - што не гонiшся за гонарам. Гэта цудоўна сведчыць пра тваю сцiпласць, сыне мой. Але, святы Божа, цi ж варта, каб нашчадак такога славутага роду жыў на ўзбоччы, далёка ад найважнейшых дзяржаўных спраў? Мяркую, не падумаеш кепска пра нас, калi пры першым выпадку напомнiм пра тваю асобу Iх Каралеўскiм Мосцям. Упэўнены, радасна прывiтаюць цябе ў сталiцы.

Пан дэ Лара згодна ўсмiхнуўся.

- Пан дэ Мантэса якраз даваў мне ўрокi жыцця ў вялiкiм свеце.

- Нiчога лепшага пан дон Ларэнца i не мог зрабiць, - сказаў з бацькоўскай дабратлiвасцю падрэ Дыега. - Да пабачэння, сыне мой. Хай Бог цябе апекаю акрые.

З замкавага дзядзiнца чулiся ржанне коней i галасы разбуджаных фамiльянтаў.

Апрытомнеўшы, падрэ Тарквемада забыўся нядоўгiм, нямоцным сном. Калi прачнуўся, адразу, нягледзячы на вялiкую стомленасць, адчуў, што яго разбудзiла нейкая настойлiвая патрэба не спаць. Толькi праз якую хвiлiну па калыханнi воза зразумеў, што ён у дарозе. Рыпелi колы, фыркалi конi, i чуўся манатонны тупат iх падкаваных капытоў па камянiстай дарозе. Моцны вецер iрваў напятую над возам парусiну, пад ёю было спакойна i цiха. Ён ведаў, што трэба заснуць, але вастрыня першага адчування, з якiм ён прачнуўся, нiяк не адступалася. Ён ляжаў нерухома, услухоўваючыся ў гэта ўнутранае напружанне, усё яшчэ нiяк не разумеючы, адкуль яно ўзялося. I раптам зразумеў: паблiзу не было нiкога, i тым не меней ён не быў адзiн. Адкрыў вочы. Цемра, суцэльная цемра навокал.

- Ты, - сказаў без здзiўлення.

- Я, - адказаў тут жа побач стомлены голас, нiбы рэха ягонага. - Заўсёды я ёсць, таму што вернасць - гэта неадлучны элемент маёй натуры. Прызнай, вялебны ойча, калi я столькi гадоў вымушаны быў маўчаць, то не мая гэта вiна. Цяпер,аднак, як мне здаецца, можна гаварыць?

- Кажы, - сказаў Тарквемада.

- Дзякую табе, ойча. Павер, я магу ацанiць тваю велiкадушнасць. I цаню яе тым больш, успомнiўшы, што да гэтага часу ты не быў да мяне ўважлiвы.

- Чаго ты хочаш?

- Разумею, загадваеш мне адразу ўзяцца за справу. Слушна, так i павiнна быць, у нас не вельмi шмат часу, асаблiва ў цябе яго мала. Пастарайся, аднак, зразумець мяне, ойча.Калi я цяпер выказваюся так шматслоўна i ты можаш нават папракнуць мяне за балбатлiвасць, дык прычына гэтага не так у маiх схiльнасцях, як у вымушаным бясконцым маўчаннi.

- Я гаварыў i дзейнiчаў за цябе. Ты мог маўчаць.

- Так, гэта праўда. Я даўно заўважыў, што за тых, якiя прагнуць ашчаслiвiць чалавецтва, мне няма чаго гаварыць. Нязвыклае, сапраўды, вяду iснаванне. Людзям, якiя глядзяць на рэчы павярхоўна, можа нават здацца, што я ў такiм разе наогул не патрэбны. Не так яно гэта на самай справе, i такога роду ўплывы ў сваёй аснове - фальшывыя. Варта часам i цэлы век маўчаць, каб пад канец яго ўзяць слова. Нiколi не вядома, калi гэта настане, а таму трэба заўсёды быць гатовым, так сказаць, быць у перманенцыi. Не хочацца, мой ойча, паўтараць, але я яшчэ адзiн раз, i гэта з поўным правам, хацеў бы падкрэслiць, што найвышэй за ўсё я цаню вернасць. Ты, зрэшты, павiнен зразумець i ацанiць гэта. Цi ж ты не быў усё жыццё верны? Калi i дазволiў мне гаварыць, то цi не з той прычыны, што ў асноўным здагадаўся, што менавiта я ў гэтую хвiлiну больш верны табе, чым ты сам сабе? Сапраўды, ты зрабiў вельмi правiльна, паклiкаўшы мяне.

- Я цябе не клiкаў, - цiха сказаў падрэ Тарквемада.

- Маеш рацыю, сапраўды не клiкаў. Але нягледзячы на гэта, я не толькi ёсць, але i гавару, выказваюся, а гэта ўжо нешта зусiм новае ў нашых узаемiнах. Што спавадавала гэта nоvum, задумаемся. I перш за ўсё: з'явiўся я, цi, правiльней кажучы, уяўнiўся? Маю надзею, што цябе не здзiўляе гэта пытанне. Бо ўсё, зрэшты, залежыць ад правiльнага наймення фактаў. Дык значыцца: з'явiўся цi ўяўнiўся? Глыбока падумаўшы, я стаю за вызначэнне "ўяўнення", бо не можа з'явiцца той, хто заўсёды прысутны, праўда? Але навошта я ўяўнiўся? Досыць iстотнае пытанне. Мяркую, што траплю ў самы раз, калi скажу, што ў вынiку пэўнага аслаблення ў табе, мой ойча, чуйнасцi ўзнiклi аб'ектыўныя ўмовы, каб я са стану патэнцыяльнай вернасцi, цi, так сказаць, статычнай, перайшоў у стан дзейснай. Менавiта гэта я меў на ўвазе, кажучы, што часам варта маўчаць i чакаць цэлы век. Цяжка, бо жыццё ж ёсць жыццё. Сама моцны чалавек можа завагацца, i ў яго веру могуць запаўзцi сумненнi. Павiнен табе нават прызнацца, мой ойча, што людская паняверка невыказна мяне ўзрушае. Непатрэбнае, калi чалавек поўны веры, яно ў цяжкiя хвiлiны, калi святло праўды перастае свяцiць чалавеку, аказваецца асаблiва патрэбным i карысным. У такi толькi момант я ў поўнай меры ўсведамляю, якое гэта бязмежна вялiкае шчасце валодаць непахiснай верай. Твае, ойча, сумненнi...

Тарквемада расплюшчыў вочы i сказаў у цемру:

- Няпраўда, няма ў мяне сумненняў.

- Разумею. Усё гэта ўжо было. Людзям так патрэбна вера, што яны нават свае сумненнi любяць называць пэўнасцю. Добра, хай будзе так. Значыцца, мы абодва, не маючы сумненняў, маем пэўнасць: i ты, i я. Баюся я толькi, што мы, заўсёды да гэтага часу такiя адзiныя ў разуменнi рацыi гэтай праўды, цяпер адрознiваемся ў яе разуменнi i ацэнцы. Дзе слушнасць? Цi могуць быць дзве слушныя рацыi, праўды?

- Не.

- Вядома! Хоць i не без унутранага хвалявання, але бачу, што нават саму праўду ты пачаў iнтэпрэтаваць трохi адвольна, хоць i астаўся верны яе кампанентам, якiя нязменныя i не падлягаюць нiякай рэвiзii. Гэта вельмi iстотна. Мяркую, што галоўную ўвагу трэба звярнуць не на падкрэслiванне рознiцы ў нашым бачаннi, а на тое, што зблiжае i лучыць. Праўда ж адна.

- I ты ненавiдзiш яе, адну.

Голас уздыхнуў са смутным разуменнем.

- Гэта таксама было. Рэнегаты i адступнiкi заўсёды сурова мяне асуджалi. Хто ж бо больш з'едлiва можа ненавiдзець вернасць, як не той, хто сваёй здрадзiў? Цi ж не так гэта?

- Гавары далей.

- Ахвотна, але я думаў, што калi ты развязаў мне язык, даруй гэты перыфраз прынятай ветлiвасцi, то толькi з мэтай прынцыповага абмену думкамi i кiруючыся найлепшым жаданнем iх узгаднення. Што ж мы, зрэшты, такое, калi не пэўная сума поглядаў? Асабiста сабою нiхто звычайна не цiкавiцца. Я быў i ёсць празрысты, як праўда, якой я служу.

- Ах, якiя квяцiстыя словы! Прыкра мне, вялебны ойча, павiнен, аднак, заўважыць, што i на табе пацвярджаецца адвечны прынцып. На жаль, няўхiльнай i вартай шкадавання дэградацыi падлягае кожны чалавек, якi сумняваецца. Заўсёды дагэтуль ты ўмеў гаварыць як гаспадар становiшча. А цяпер ты як той сентыментальны летуценнiк. Дзе ж падзелася сцiсласць твайго мыслення, яго цэльнасць i вострасць? Няўжо таму толькi ты ўсё жыццё знiшчаў усякую няяснасць, каб пад канец самохаць аддацца ёй у няволю? Прашу цябе, ойча, заклiнаю ўсiм чыста, што святое, - давай будзем гаварыць як людзi сталыя i свядомыя, унiкаючы спасылак на нескардынаваныя пачуццi, захоўваючы толькi вернасць прынцыпам розуму.

Тарквемада маўчаў.

- Ты заснуў, ойча?

- Не.

- Тады чаму маўчыш? Разумею, хочаш такiм чынам схiлiць мяне да маўчання. А што ж табе з таго? Ты ж ведаеш, што я не магу адысцi.

- Ведаю.

- Ну i?.. Скажам, калi ты хочаш, я перастану. Добра, я ўжо маўчу.

Стала цiха. Тарквемада думаў: "Я стварыў сiстэму, але дзякуючы ёй i праз яе стварыў таксама людзей сiстэмы. Што рабiць з iмi, калi сiстэма аказалася згубным шаленствам? Як адкiнуць тэрор, калi ён ужо здолеў нарадзiць людзей, якiя ў iм толькi знаходзяць рацыю i сэнс свайго iснавання? Знiшчыць iх пры дапамозе таго ж тэрору?"

Праз хвiлiну блiзкi голас азваўся:

- Я маўчаў. Але ты чуў мяне?

Тарквемада ўзвёў вочы.

- Так, - шапнуў, - я чуў цябе.

- I што?

- Манiш. Людзi не хочуць тэрору.

- Бедакi! Нявiнныя ягняты!

- Не кпi.

- Значыцца, чалавек для цябе, ойча, ужо не слабая, гаротная, вартая пагарды iстота?

- Мы зрабiлi людзей яшчэ горшымi. Я памыляўся.

- У чым, калi можна даведацца?

- Ва ўсiм.

- Гэта гучыць горда. Ты заўсёды быў максiмалiстам. Усё! Цi не хочаш ты сказаць гэтым, што i змянiць трэба ўсё? Але ж не, не думай, мой ойча, што мяне гэта нiбыта занепакоiла. Змены ўваходзяць у прыроду гэтага свету. Iх толькi трэба правiльна iнтэрпрэтаваць. На мой, напрыклад, погляд памылак як памылак наогул не iснуе. Што такое памылка? Гэта паняцце няправiльнае, якому я супрацьпастаўляю паняцце правiльнае. А што ж тады ёсць рэчаiснасць? Вiдавочна, паняцце, правiльнае цяпер, у гэтую хвiлiну. А чаму? Таму што правiльнае паняцце, правiльна фармiруючы рэчаiснасць, само - рэчаiснасць. А таму толькi актуальная правiльнасць можа быць рэчаiснасцю, затое тая ж самая правiльнасць з часам, калi будзе акрэслена як няправiльная, страцiць субстанцыю ўласцiвасцi быцця i з гэтага пункту погляду, што па-свойму вельмi проста, наогул перастае ёю быць. Не ведаю, мой ойча, цi ўваходзiла гэта ў твае намеры, калi ты закрануў пытаннi, якiя даўно мяне хвалююць. У гэтым правiльным адмiраннi рэшткавых або наогул мёртвых зместаў i ў нараджэннi новых бачу я, павiнен табе прызнацца, прынцыповую аснову дзеяння i падзей. Усё залежыць, як я ўжо сказаў, ад правiльнага наймення фактаў. Я б у гэтым сэнсе пайшоў, можа, на крок далей i сказаў бы, што ўсё залежыць ад правiльнага дэкрэтавання. Разумееш, што я хачу гэтым сказаць. Трансфiгурацыя iснага ў няiсным павiнна, i нават мусiць, мець адметы ўсеагульнасцi, i яна, згодзiшся з гэтым, не можа быць аднесена на жывёл, наадварот, яе трэба планаваць i кiраваць ёю. Апрача таго, я хацеў бы хоць пабочна выказаць адно дробнае засцеражэнне. Мы пагадзiлiся, што правiльная рацыя, прызнаная правiльнай, трацiць тым самым аб'ектыўную экзiстэнцыю. Але гiсторыя, мой ойча, не выносiць пустаты. Толькi новая правiльнасць можа знiшчыць старую. Каб усмерцiць iдэю, патрэбна iдэя. Здагадваюся, што неўзабаве ты абвесцiш свету новую iдэю.

- Не муч мяне, - шапнуў Тарквемада, - я i так змучаны.

- Так, гэта праўда, прашу мне прабачыць, ойча. Зрэшты, стан людской змучанасцi таксама мяне вельмi цiкавiць. Сапраўднае дазiраванне пакуты належыць да найбольш складаных прэрагатываў майстэрства кiравання. Нельга дапускаць, каб людзi былi спакутаваныя недастаткова, i адначасова нельга ствараць такiх умоў, каб спакутаванне было занадта вялiкае. У абодвух выпадках чалавек можа стаць небяспечным. Ты напэўна заўважыў, ойча, што памiж уяўнасцю роспачы людскога розуму i сапраўднай роспаччу можна правесцi пэўныя паралелi, я маю на ўвазе, вядома, паралелi вынiкаў гэтых зменных дыспазiцый. I што ж? Нас павiнны перш за ўсё цiкавiць вынiкi, бо наогул мы сустракаемся з куды большымi цяжкасцямi пры перайначваннi вынiкаў, а не прычын, змена гэтых апошнiх зазвычай не дае нам асаблiвых клопатаў. Калi ж, аднак, iдзе пра тваю стомленасць, вялебны ойча, дык я мяркую, што яна не мае характару, за якi варта было б непакоiцца, наадварот, яна бадай што ў самы раз. Зрэшты, я, ойча, дзiўлюся з цябе. Сустракаюцца час ад часу неўраўнаважаныя людзi, якiя раптам пачынаюць бунтаваць пасярэдзiне жыцця. Наколькi ты, ойча, больш дальнабачны i больш празорлiвы за гэтых шаленцаў! Ты хацеў бы палепшыць свет, сам бадай што толькi адной нагой у iм стоячы. Гэта мудра. Здаецца мне, што, у сутнасцi, ты больш цэнiш справу свайго жыцця, чым гэта цяпер, аслабеўшы целам, дапускаеш.

Тарквемада хацеў павярнуць галаву, але не хапiла сiлы.

- Перастань, - сказаў ён.

- Дурнiца! - спакойна адказаў на гэта голас з цемры. - Каго ты, стары пень, хочаш ашукаць, мяне? Што табе з жыцця? Нiчога. Дык чаго ж ты тузаешся? Можаш зрабiць адно: памерцi. I то як мага хутчэй. Бо ты ўжо непатрэбны, ты зрабiў сваё. Пасля цябе прыйдуць твае выхаванцы.

Тарквемада ляжаў нерухома, халодны пот выступiў на скронях. Голас гаварыў далей:

- Нiчога, на шчасце, ты не зможаш змянiць. Усё пойдзе вызначанай табою i адзiна правiльнай дарогай. Будзе ўмацоўвацца будова царства божага на зямлi, вялiкая справа ўсеагульнай няволi дзеля будучай свабоды i дзеля перамогi тэрору, каб магла зацараваць справядлiвасць. Несумненна, час ад часу то тут то там будуць з'яўляцца нейкiя маленькiя людзi, якiя будуць талдычыць пра нейкую там туманную i не з гэтай зямлi свабоду. Але што яны супраць сiстэмы, якую ты збудаваў? Ты, мой ойча, лепш за каго б там нi было павiнен разумець, што перад родам чалавечым дзве толькi дарогi, дарога iдэi i дарога бяссэнсiцы. Якую трэцюю можаш ты супрацьпаставiць? Анiякую, бо такой дарогi няма. Можна iсцi да парадку альбо да хаосу. Теrtium nоn dаtur. Усякiя iншыя iмкненнi, незалежна ад таго, у якiя б эфектныя адзежыны яны нi ўбiралiся, - гэта толькi блазенскае перайманне парадку i хаосу. А таму трэба рашыць i выбраць. Я быў i ёсць за парадак. Вядома, у залежнасцi ад акалiчнасцяў служыў я розным iдэям, але мой розум i маё сэрца заўсёды былi на баку тых, якiя бачылi парадак свету ў адзiнай i агульнаабавязковай праўдзе. Людзi такога крою заўсёды былi, ёсць i будуць маiмi, так сказаць, духоўнымi сынамi. Праўда, я кажу гэта не дзеля таго, каб пахвалiцца. Магчыма, што нечая занадта вытанчаная ўражлiвасць угледзiць у маiх словах адценне мегаламанii цi нават пыхi. Я ўжо сустракаў такiя ацэнкi. Тым часам гэта зусiм не так, i калi я дазволiў сабе назваць людзей iдэi сваiмi духоўнымi сынамi, дык толькi з павагi да гiстарычнай праўды. На жаль, чалавечыя веды пра мiнулыя часы ўсё яшчэ недастаткова пануюць над фактамi. Ведаеш, мой ойча, напрыклад, я задумваюся над нэдарэчнасцю, з дапамогай якой сама розныя вучоныя спрабуюць на пiсьме высветлiць пэўны выпадак, прабач, выпадак - гэта не зусiм дакладнае азначэнне, бо тут iдзе не так пра факт у будзённым яго разуменнi, як пра непаўторную сiтуацыю, якая вызначае гiстарычны прэцэдэнт. Думаю, мы разумеем адзiн аднаго. Але ж так, думаю пра яблык, якi Ева ахвяравала Адаму ў раi. Яблык! Праўда, гэта даволi разумная i нават не пазбаўленая прыгажосцi паэтычная метафара. Але што яна азначае, што за ёю хаваецца? Вучоныя кажуць, што пад яблыкам трэба разумець свядомасць дабра i зла. Якая наiўная прастадушнасць! Каб ведаць, што такое зло i дабро, патрэбна нешта, што акрэслiвае дабро як дабро i зло як зло. А што такое гэтае нешта? Дык вось, перш чым высветлiць гэта, хацелася б, вялебны ойча, апiсаць рай. На жаль, мае словы занадта недасканалыя, каб iмi можна было перадаць гэтую вiзiю ва ўсiх яе прапорцыях. Калi б ты спытаўся ў мяне, цi гэта мясцiна горная i лясiстая цi, наадварот, гэта шырокая раўнiна са спакойнымi рэкамi - далiбог, я не патрапiў бы вырашыць гэту дылему. А таму, не хочучы ствараць непатрэбных легенд, скажу табе столькi, колькi я ведаю: быў рай, а ў iм людзi. Ойча вялебны, легенда зрабiла з iх iстот, ва ўсякiм разе, дасканалых, бязгрэшных, прыгожых i невыказна шчаслiвых. Але якiя яны былi бедныя i пры сваiм знешне бестурботным багаццi, якiя пахiбныя i нябогiя! Несумненна, нават з маiмi сцiплымi здольнасцямi я мог бы пры невялiкiм намаганнi намаляваць табе райскую краiну з музыкай сфераў, а зямлю ў такiх прыгожых формах i колерах, што нават цяпер, сярод гэтай негасцiннай начы, ты пачуў бы на твары лагодны павеў цёплага зефiру, а вакол сябе пахi сама цудоўных кветак. Да i людзей здолеў бы ўпрыгожыць. Фантазiя? Наогул, не маю нiчога супраць фантазii. Ва ўсякiм разе, я думаю, што гэта наша агульная, так сказаць, рацыя абыдзецца i без фантазii. Будзем рэалiстамi! Божа вялiкi, яшчэ цяпер, калi я спрабую выклiкаць гэтыя змрочныя часы, мяне ахоплiваюць узнёслыя дрыжыкi лiтасцi i спачування, ахоплiваюць яны мяне не менш, чым у тыя часы, калi я сузiраў бязмежна смутны лёс першых людзей. Яны мелi, здавалася, усё, а ў сутнасцi нiчога. Былi голыя не толькi ў сэнсе даслоўным. А што яны мелi перад сабою, якiя перспектывы на заўтра? На жаль, вельмi мала. Нямую прыроду. Усходы i заходы. Велiч глыбокай начы, асветленай толькi таямнiчымi зоркамi. Дзiцячы енк. Буры i дажджы. Заўсёды далёкiя гарызонты. Любоўныя пяшчоты. Засухi. Пахаванне мёртвых. Сваю смерць. Што ж яшчэ? Га! Яшчэ можа мужчынскае жаданне схапiць за горла другога чалавека. Можа, багатырскае пачуццё трыумфу, якое распiрае грудзi, калi паставiць голую нагу на голы карак ворага? Можа... зрэшты, чаго нам далей гуляць у адгадкi? Будучы людзьмi, яны павiнны былi мець перад сабою ўсё, што звязана з чалавечай натурай. I тут пачынаецца дылема. Сэнс, сэнс усяго гэтага! Што гэта ўсё азначае? Што такое жыццё? Што такое смерць? А нянавiсць? А ўсе цяжкiя думкi, якiя прыходзяць ноччу? У той час, кiруючыся хутчэй за ўсё пачуццём, якое вынiкала з разумення нэндзы iснавання, я даў людзям, прабач, калi гэта зноў прагучыць нясцiпла, даў я ў той час людзям iдэю, бо толькi яна можа ўлiць патрэбны сэнс у чалавечае iснаванне. Чаго ж варты гэты свет, калi ён не мае сэнсу? Права на гвалт i кроў чалавек прагнуў. Марыў, каб асвяцiлi злачынства i жорсткасць. Сублiмацыя аказалася неабходнасцю. Сапраўды, даючы людзям iдэю, я збавiў iх ад страшнай ялавасцi i нуды.

Тарквемада неспакойна заварушыў пальцамi, нiбы хацеў скiнуць цяжар з грудзей.

- Божа! - сказаў уголас.

- О, менавiта! - адказала цемра. - Папаў у самы акурат.

- Божа! - сказаў уголас.

- Ну але ж! Бо было напiсана: "Спачатку стварыў Бог неба i зямлю". Iдэя павiнна быць вялiкая i ўнiверсальная, гэта ясна, цi ж не? Толькi вялiкiя i ўнiверсальныя iдэi могуць рухаць людскую маласць. Пякельна цяжкая гэта маласць.

- Ты быў там?

- Дзе?

- Тады, напачатку?

Залегла цiшыня.

- Быў? Кажы.

- Вох, тое было так даўно! Цi я ведаю? Можа, быў, а можа, не быў. Цi ж гэта важна? Я ўжо сказаў табе, што самiм сабою зусiм не цiкаўлюся. Важная iдэя.

- Ты ўсё выдумаў.

- Ты, камедыянт стары! - адказаў на гэта без гневу голас побач. - Ты ж сам даўно жывеш без веры i ў мяне i ў Бога? Перад кiм граеш? Перад самiм сабой? У iдэю неабавязкова верыць, яна сама - вера.

Тарквемада расплюшчыў вочы. Цемра была пустая i немая. Атачала яго з усiх бакоў. Ён адчуў холад i змрок, яму здалося, што ён памiрае. I, напалоханы, уражаны, ён закрычаў.

Падрэ Дыега ехаў блiжэй да воза i першы пачуў крык, незвычайны i доўгi, хутчэй падобны на сковыт звера, чым на чалавечы голас.

Дыега не быў баязлiвы, але задрыжаў. Аднак ён адразу апамятаўся i, тузануўшы каня так, што той чэравам зачапiў кола воза, - адхiнуў парусiну.

- Ойча мой! - сказаў напаўголаса.

Тарквемада ўздрыгнуў i замоўк. Рот у яго быў адкрыты, вочы таксама.

- Ойча мой, - паўтарыў падрэ Дыега.

Той i ляжаў нерухома i глядзеў у цемру, нiчога перад сабой не бачачы.

Нарэшце спытаўся:

- Гэта ты, сыне мой?

- Так, мой ойча. Пастарайся заснуць. На свiтаннi будзем у Авiле.

- На свiтаннi?

- Неўзабаве развiднее.

- Холадна, падай мне руку.

Падрэ Дыега нахiлiўся i пашукаў у цемры руку вялебнага айца. Яна была халодная i вiльготная. Трымаў яе нейкую хвiлiну ў сваёй, паступова зацiхала яе слабое дрыжанне.

Яму ўжо здавалася, што вялебны айцец засынае, калi той раптам заварушыўся.

- Не! - усклiкнуў. - Не!

- Ойча мой, - шапнуў з мальбою падрэ Дыега.

Хвiлiну было цiха, потым Тарквемада пачаў крычаць высокiм, поўным роспачы голасам:

- Патушыце вогнiшчы, патушыце вогнiшчы!

Падрэ Дыега адступiў i хуценька закрыў заслону. Голас вялебнага айца гучаў вельмi моцна, але нiводзiн з дамоўнiкаў, што стоўпiлiся навокал, не паглядзеў у той бок. Твары ў iх былi нерухомыя i не выдавалi нiякiх душэўных пачуццяў.

Недалёка ад падрэ Дыега ехаў дон Ларэнца. Падрэ Дыега крануў яго за плячо.

- Дон Ларэнца!

Той, выпрастаўшыся, глядзеў перад сабой.

- Так, вялебны ойча.

- Вялебны айцец не можа заснуць, ён хацеў бы паслухаць святую песню.

- Так, мой ойча, - сказаў дон Ларэнца i паехаў на канi наперад атрада.

З-пад парусiнавай заслоны ўсё яшчэ даляталi крыкi Тарквемады.

- Патушыце вогнiшчы, патушыце вогнiшчы!

Але ўжо там, дзе на мяжы сама глыбокай цемры палалi першыя паходнi, загучалi цвёрдыя мужчынскiя галасы, якiя завялi пачатковыя словы гiмна iнквiзiцыi "Ехurgе Domine еt iudiса саusаm Тuаm". Песню падхапiлi астатнiя фамiльянты, i спеў пачаў з усё большай сiлай узносiцца сярод цёмнай прасторы, пад велiзарным небам ночы.

Як i прадбачылася, да Авiлы наблiзiлiся сапраўды на свiтаннi.

Неўзабаве на небакраi паказалiся муры i вежы горада, падрэ Дыега, каб ухiлiцца ад прывiтальных урачыстасцяў, выслаў ганца.

Пасля цёмнай ночы ранак уставаў пахмурны, неба зацягнула, цяжкiя хмары павiслi нiзка над голай i неўрадлiвай у тым краi зямлёю.

Нягледзячы на раннюю пару i на тое, што ганец на добрую гадзiну апярэдзiў атрад, вестка пра таго, хто прыбывае, адразу разышлася па ўсiм горадзе, бо, калi, праехаўшы мiма нядаўна збудаванага кляштара Санта Томас, почат Вялiкага iнквiзiтара мiнуў мост на рацэ Адаха i ўехаў праз Пуэрта дэль Пуэнтэ ў муры, натоўпы жыхароў Авiлы запоўнiлi вулiцы i плошчы, якiя вялi да кляштара Сан-Вiцэнтэ.

Згодна з атрыманай iнструкцыяй нiякiя ўлады, нi свецкiя, нi духоўныя, не вiталi поезд.

Маўчалi званы. Такi ўсюды панаваў спакой i парадак, што гарадскiя вартавыя Святой эрмандады не мелi чаго рабiць.

Натоўпы стаялi ў поўнай цiшынi, моўчкi расступаючыся перад павольным атрадам, а калi паказваўся воз, акружаны коннымi рыцарамi, людзi станавiлiся на каленi i схiлялi галовы.

Падрэ Дыега ехаў каля воза, злева ад дона Ларэнца. Нахiлiўся да яго i спытаўся:

- Цi задумваўся ты, дон Ларэнца, што на сэрцы ў гэтых людзей, якiх тут так многа сабралася?

- Так, ойча, - адказаў дон Ларэнца, як звычайна, гледзячы перад сабою. Прысутнасць гэтых людзей сведчыць пра iх бязмежную любоў да асобы вялебнага айца.

На гэта падрэ Дыега сказаў:

- Правiльна. Свет iдзе наперад. Сапраўды, мы здабылi любоў i давер народа.

Задумаўся, а праз хвiлiну дадаў:

- Шкадаваць нам толькi трэба, што вялебны айцец не бачыць усяго гэтага.

Зноў змоўк, потым сказаў:

- Дон Ларэнца!

- Так, шаноўны ойча.

- Сённяшняй ночы, як ведаеш, вялебны айцец зноў, на шчасце ненадоўга, страцiў прытомнасць.

Дон Ларэнца маўчаў. А той казаў далей:

- Страшная i надзвычай балесная безабароннасць чалавека, якога звалiла хвароба. Было б вартым вялiкага шкадавання, калi б да людзей не паклiканых дайшлi якiя-небудзь звесткi пра стан, у якiм у вынiку хваробы апынуўся вялебны айцец.

На гэта пан дэ Мантэса сказаў:

- Разумею, шаноўны ойча. Можаш быць спакойны, такога не здарыцца. Вушы маiх людзей - мае вушы. Языкi iх - таксама.

Падрэ Дыега, усё яшчэ задуменны, глядзеў на яго хвiлiну, пасля, не сказаўшы нiчога, адвярнуўся. "Я прапаў, - падумаў дон Ларэнца. - Паказаў недаравальную ўпэўненасць у сабе. Я прапаў". Стаў паспешна шукаць словы, якiмi яшчэ мог бы завязаць i ўратаваць перапыненую гаворку, але нарэшце, калi яму ўжо здалося, што знайшоў патрэбныя, яго ахапiла нiякавасць. "Я прапаў", падумаў яшчэ раз. I, на сваё здзiўленне, замест страху, якога чакаў, адчуў вялiкую палёгку. Зусiм спакойны i насуперак сваiм звычаям ён пачаў азiрацца па баках, каб адгадаць, хто з блiжэйшых яго таварышаў зойме ў недалёкiм часе яго пасаду. Без цяжкасцi i толькi на аснове вядомай яму нянавiсцi налiчыў пяцёра. Падумаў, што, калi б захацеў, мог бы iх усiх пацягнуць за сабой у прорву, але адразу зразумеў, што цяпер ён не вельмi важная пешка, бо, раз узяты пад падазрэнне, не мае права вызначаць нi характару, нi памераў вiны.

Тым часам першыя дамоўнiкi наблiжалiся да Сан-Вiцэнтэ.

Першы, хто вельмi рана прыбыў у Сант-Вiцэнтэ, быў Яго Эмiненцыя бiскуп Авiлы дон Бласка дэ ла Куэста. Вялебны падрэ Дыега, якому паведамiлi пра гэта, пакiнуў вялебнага айца i, абмяняўшыся ў суседняй цэлi некалькiмi словамi з доктарам Гарсiя i з прызначаным для супольнага чування братам, пайшоў у рэфекторый.

Яго Эмiненцыя, хоць i прыехаў з вялiкiм дваром у атачэннi многiх прыёраў, прэлатаў i канонiкаў капiтулы, адразу пасля прыбыцця ў кляштар i пасля размовы з абатам пакiнуў усiх i чакаў айца Дыега адзiн. Убачыўшы яго, паспяшаўся насустрач, шалохцячы сваiмi дарагiмi фiялетамi.

Мiнулыя гады дадалi яго целу паўнаты, быў ён вялiкi, вельмi тоўсты, шырокi ў плячах, але пры ўсёй гэтай надмернай паўнаце поўны годнасцi.

- Вiтаю цябе, мой ойча, - сказаў гучным, яшчэ не старым голасам. - У якiх смутных акалiчнасцях сустракаемся праз столькi гадоў! Цi праўда, што стан вялебнага айца такi цяжкi?

- Праўда, - адказаў падрэ Дыега, - толькi на Бога можам ускладваць надзею.

- Ён прытомны?

- Спiць.

Пан бiскуп задумаўся.

- Так, цяжкiя гэта для ўсiх нас хвiлiны. Калi прачнецца вялебны айцец, я змагу яго ўбачыць?

- На жаль, - адказаў падрэ Дыега, - хай прабачыць Ваша Эмiненцыя, але гэта не здаецца магчымым пры стане, у якiм цяпер вялебны айцец. Лекар наказаў аберагаць яго ад усякiх узрушэнняў. Спакой, спакой i яшчэ раз спакой патрэбен яму больш за ўсё.

Яго Эмiненцыя не налягаў.

- Гэта праўда, маеце рацыю, мой ойча. Сапраўды, гукi свету не павiнны ў такую хвiлiну муцiць яго розум. Калi, аднак, ты ўспомнiў пра спакой, то, разумеючы яго глыбокi i iстотны сэнс, нельга ўявiць сабе, каб хто-небудзь з нас мог перад аблiччам смерцi мець спакой больш дасканалы, чым той, якi заслужыў сабе вялебны айцец. Сапраўды, мала каму дадзена пакiдаць гэты часовы свет са свядомасцю спаўнення справы дасканалай i трывалай. Ты, зрэшты, вялебны ойча, столькi гадоў прабыўшы ля яго, найлепей можаш зразумець i ахапiць тое, што нам, якiя стаяць далей ад яго асобы, уяўляецца толькi ў недакладных формах. З сапраўднай узрушанасцю гляджу я на цябе, мой ойча, колiсь мой сыне. Калi я вяртаюся ў памяцi ў тыя днi, як мы жылi побач i разам, мне здаецца, нiбы ад тых хвiлiн сплыў цэлы век.

- Так, - сказаў падрэ Дыега, - час той дзякуючы велiчы падзей сапраўды можа здавацца вельмi значным.

- Ён значны! Калi ў дзеях вера i праўда абаперлiся на падмуркi такiя роўныя i моцныя, як у нашыя часы i на нашых вачах? Немалое табе, мой ойча, выпала шчасце, што ў гэтай справе давялося табе браць удзел такi непасрэдны i важны. Памятаеш той дзень, калi я быў тым першым, хто прыйшоў перадаць табе вялiкую навiну?

Падрэ Дыега паглядзеў пану бiскупу проста ў вочы.

- Памятаю, Ваша Эмiненцыя.

- Я часта думаў, як гэта здарылася, што ў той час, у тыя даўнiя гады, вялебны айцец, хоць ён так мала ведаў цябе, намнога трапней i дальнабачней, чым я, твой прыёр, змог ацанiць сапраўдныя рысы твайго розуму i характару. Цяпер, праз столькi гадоў, калi мае тагачасныя страхi аказалiся, на шчасце, памылковымi, магу табе, мой ойча, сказаць, што быў ты тады прадметам маёй вялiкай трывогi.

Падрэ Дыега паглядзеў пану бiскупу ў вочы.

- Не зусiм разумею, што Ваша Эмiненцыя мае на ўвазе.

- Сваю памылку, - сказаў той. - Цi гэта праўда, што адзiн з тагачасных братоў, менавiта брат Матэа, наколькi мяне не падводзiць памяць, да таго зганьбiў сябе ератыцкiм адшчапенствам, што быў Святым трыбуналам адлучаны ад царквы?

- Так, - сказаў падрэ Дыега, - так, на жаль, усё яно i было.

- Цяпер усё разумею. Ён жа мне казаў на споведзi, як свайму настаўнiку, пра твае бунтарскiя нiбыта, а нават блюзнерчыя думкi. Спавядаўся i ў розных сваiх сумненнях, здаваўся поўны пакоры, сумленна прымаў вызначаныя яму цярпеннi... як я мог здагадацца, што адначасова i сваё аблiчча ўкрывае, i цябе плямiць?

Падрэ Дыега адказаў на гэта спакойна:

- Гэта звычайная зброя нашых ворагаў - хлусня i намовы.

- Сапраўды! А, аднак, хоць я i звычайны быў прыёр, не павiнен быў даць сябе ашукаць. Прабач мне, мой ойча, тую даўнюю памылку.

- Хто ж з нас не рабiў памылак? - сказаў падрэ Дыега голасам, поўным павагi i шацунку. - Не будзем пра гэта гаварыць, Ваша Эмiненцыя.

Радасць асвятлiла твар пана бiскупа.

- Маеш ува мне, мой ойча, шчыра адданага табе сябра. Я рады, што калi давядзецца мне прыняць на сябе новыя абавязкi, тады часцей, чым у сцiплай Авiле, змагу цябе сустракаць.

Падрэ Дыега адразу здагадаўся, пра што пайшла гаворка.

- Памёр, значыцца, кардынал дэ Мендоза?

- На жаль, - адказаў бiскуп. - Учора прыйшла з Рыма вестка пра яго скон.

Падрэ Дыега нахiлiў галаву.

- Смерць хрысцiянiна заўсёды схiляе да глыбокiх развагаў. Тым не меней я рады, што ў асобе Вашай Эмiненцыi магу павiтаць арцыбiскупа Таледа i прымаса Каталiцкага Каралеўства.

Дон Бласка дэ ла Куэста зарумянiўся.

- Я яшчэ не арцыбiскуп.

- Але напэўна iм будзеце. Усе ж бо ведаюць, што i Айцец святы i Iх Каралеўскiя Мосцi даўно бачаць у вас наступнiка кардынала дэ Мендозы.

Яго Эмiненцыя задумаўся i нiбы патух.

- Так, разумею, вялiкiя абавязкi будуць ускладзены на мае плечы. Прашу Бога, каб i iх здолеў несцi. Як слушна казаў мне калiсьцi вялебны айцец, няма ў царкве такога гонару, якi мог бы параўнацца з цвёрдым абавязкам салдат Святой iнквiзiцыi.

На гэта адказаў падрэ Дыега.

- Вялебны айцец быў бы глыбока i асаблiва радасна ўзрушаны, пачуўшы словы Вашай Эмiненцыi. Думаю таксама, што будзе ў згодзе з яго намерамi, калi я скажу, што Святой iнквiзiцыi можна служыць усюды i заўсёды, на кожнай пасадзе, нават на сама непрыкметнай, як i на сама высокай.

Пан бiскуп быў усё яшчэ задуменны.

- Так, - сказаў нарэшце, - рознымi дарогамi iдуць людзi да адной мэты.

Насустрач падрэ Дыега, калi ён вяртаўся з рэфекторыя, выбег малады брат Мануэль. Ён быў бледны, са страхам у вачах, рукi ў яго дрыжалi.

- Ойча вялебны! - усклiкнуў ён.

Падрэ Дыега спынiўся, адчуў холад у сэрцы. Спытаўся не сваiм голасам:

- Памёр?

Брат Мануэль пакруцiў галавой.

- Што ж сталася?

- Ойча вялебны, клянуся, не мая вiна. Вялебны айцец прачнуўся, пазванiў мне i загадаў, каб я дапамог яму падняцца i адзецца.

Падрэ Дыега прыспешыў крокi.

- Няшчасны, ты зрабiў гэта?

Брат бязрадна развёў рукi.

- Як жа я мог не паслухацца?

На парозе цэлi стаяў доктар Гарсiя, таксама бледны i ўзрушаны.

- Дурань! - усклiкнуў падрэ Дыега. - Як ты мог дапусцiць гэта.

Адштурхнуў яго плячом i рушыў да дзвярэй у цэлю вялебнага айца.

Перш чым адчынiць, павагаўся трохi, нейкую хвiлiну. Потым увайшоў.

Цэля была шырокая, але, нягледзячы на белыя муры, змрочная. Толькi каля акенца сабралася трохi больш дзённага святла. Якраз там у глыбокiм крэсле, захутаны ў футраны плашч, сядзеў падрэ Тарквемада. Трымаўся проста, далонi склаў на каленях. Пачуўшы рыпенне дзвярэй, паварушыўся.

- Гэта ты, Дыега? - спытаўся далёкiм голасам.

Той усклiкнуў:

- Ойча мой, як ты мог устаць? Кладзiся, малю цябе, кладзiся.

- Наблiзься, сыне мой, - сказаў Тарквемада тым самым далёкiм i нейкiм манатонным голасам. - Я чакаў цябе. Нямнога часу мне адведзена, павiнен спяшацца, а маю табе сказаць вельмi важнае. Некаторыя рэчы трэба будзе запiсаць, каб неадкладна данесцi iх да ведама народу. Дзе ты?

- Тут, ойча.

- Стань блiжэй да святла. Хацеў бы цябе бачыць. Вось так. Падай мне руку.

- Ойча мой, нельга табе столькi гаварыць. Ляж, прашу цябе.

Тарквемада патрос галавой.

- Не, не цяпер, пазней. Спярша я павiнен абгаварыць з табой шэраг спраў. Трэба будзе, не адкладваючы, шмат што змянiць у нашым каралеўстве. Уласна кажучы - усё. Чакае цябе вялiкая праца, i аж страх мяне агортвае, што можаш не справiцца з гэтым амаль непамысным заданнем. Але хто ж гэта зробiць, калi не ты? Маю, зрэшты, надзею, што знойдуцца людзi, якiх яшчэ не зусiм з'елi страх i хлусня, якiя не заражаныя пыхай i нянавiсцю. Такiх людзей згуртуеш вакол сябе i з iх дапамогаю i падтрымкаю збурыш усё, што ёсць цяпер. Так, тое, што ёсць, усё гэта трэба збурыць i замянiць. Усё занадта кепскае, атрутае i прасмердлае. Трэба гэта адкiнуць прэч. Ты меў, аднак, рацыю, мой сыне.

- Ойча мой, - шапнуў Дыега.

- Успамiнаеш ноч, калi я першы раз спаткаў цябе? Менавiта тады ты меў рацыю. Слушны быў твой гнеў, твой бунт, слушныя твае пакуты. Цяжка гэта прызнаваць, але я не бачу вакол сябе нiводнага людскога твару, апроч твайго.

- Ойча! - усклiкнуў Дыега.

- На жаль, гэта так. Нельга ашукваць сябе i далей. Iлюзорная наша магутнасць, уяўныя нашы сiлы. Дрыжаць падмуркi i сцены гмаха, якi мы будавалi. Страшны гэта гмах. Турмою i карамi ўзвялi мы яго. Але гэта не можа доўжыцца. Калi ўсё не развалiцца заўтра, гэта здарыцца паслязаўтра. Катастрофа непазбежная. Няма ўжо веры, няма надзеi. Паламалi мы людзей, iх розум i сэрцы. Нас ненавiдзяць, намi пагарджаюць. I нiчога з гэтага змрочнага шаленства нельга ўжо ўратаваць. Трэба шукаць iншых шляхоў выратавання. I вось узнiкае раптам неабходнасць, каб мы самi разбурылi тое, што павiнна разбурыцца. Ты мусiш неадкладна напiсаць адпаведныя пастановы. Я табе ўсё дакладна прадыктую.

Падрэ Дыега стаяў нерухома, уражаны i здзiўлены.

- Ты гатовы, сыне мой? Спяшайся, у нас мала часу. Чаму тут так цёмна? Загадай прынесцi свечкi. На жаль, мы ўсю зямлю ахуталi цемрай. Трэба будзе многа святла. Але пакуль што мы павiнны ўпарадкаваць справы надзённыя, сама важныя. Усё прыгатаваў?

Дыега адступiў у цень.

- Так, ойча.

- Дык пiшы. Мы, Томас Тарквемада... не, без тытулаў, не пiшы тытулаў, гэта ўжо непатрэбна. Напiшы проста, што з сённяшняга дня... якога сёння ў нас?

- Шаснаццатага верасня, ойча.

- Што з дня шаснаццатага верасня, года...

- Тысяча чатырыста дзевяноста восьмага.

- Года тысяча чатырыста дзевяноста восьмага Святая iнквiзiцыя распускаецца. Адмяняем Святую iнквiзiцыю i перакрэслiваем яе i тым самым прызнаём усе нашы несправядлiвасцi i злачынствы, якiя ад iмя яе мы ўчынiлi, ахвярам нашых учынкаў вяртаючы ўсе правы i годнасцi, з загубленых здымаючы вiну. Працэсы нашы i выракi трацяць сваю сiлу, як фальшывыя, падкрэслi гэта, бо гэта асаблiва важна. Турмы будуць адчынены, i людзям, якiя няправiльна пазбаўлены волi, будзе яна неадкладна вернута.

Дыега ўпаў перад вялебным айцом на каленi.

- Ойча мой! - усклiкнуў прыгнечаным голасам. - Малю цябе, ты хворы...

Тарквемада, здавалася, не бачыў яго, глядзеў перад сабою.

- Супакойся, сыне мой. Ведаю, што разумееш ты велiч адказнасцi, якая з гэтага часу на цябе ўскладзена, але ты не можаш ухiлiцца ад яе. Дэкрэт пра лiквiдацыю Святой iнквiзiцыi трэба будзе разаслаць яшчэ сёння. Апроч таго, мы павiнны як мага хутчэй апрацаваць тэзiсы, якiя тэарэтычна абгрунтуюць наша рашэнне. Калi мы хочам, каб хлусня не атручвала больш людскi розум, мы павiнны самi перастаць хлусiць. Трэба сказаць усю праўду, хоць бы яна i была цяжкая i балесная. Не можам мы, мой сыне, аддавацца iлюзiям, што толькi i выключна ў метадах справавання ўлады мы зрабiлi памылкi, мы перайшлi i растапталi ўсе чалавечыя правы. Не лiквiдуем гвалту i прымусу, калi не лiквiдуем i асноў, якiя спарадзiлi гвалт i прымус. А таму мы павiнны iсцi да людзей i адкрыта iм сказаць, што кепская тая вера, якая магла прынесцi такiя страшэнныя спусташэннi. Кепская i фальшывая тая вера, i трэба зрабiць усё, каб зло было скасавана не павярхоўна, а вырвана i знiшчана з усiм карэннем. Не будзе царства божага на зямлi.

Дыега кленчыў, схiлiўшы галаву, смяротна бледны, не могучы сказаць нi слова. Тарквемада гаварыў далей, усё тым самым далёкiм манатонным голасам, гледзячы ў змрок у глыбiнi цэлi.

- Так, каб уратаваць людзей ад поўнай пагiбелi, убаранiць ад апускання навекi ў няволю i страх, хлусню i нянавiсць, павiнны мы збурыць усё тое, што з пагардай да чалавечнасцi з iлюзорнымi марамi збудавалi сваiмi рукамi коштам найбольшых людскiх няшчасцяў i пакут. Вядома, смута з гэтага вынiкне немалая i цяжкiя днi настануць, тым не меней, каб уратавацца ад яшчэ большага лiха, мы павiнны шаленства нашай веры назваць шаленствам, а яе фальш фальшам. Трэба будзе, сыне мой, навучыцца жыць без Бога i без сатаны.

- Ойча! - крыкнуў Дыега.

- Так, сыне мой. Iх няма.

Дыега прыпаў да каленяў Тарквемады i дрыготкiмi рукамi схапiў яго далонi.

- Ойча, прашу цябе, апамятайся... гэта я, Дыега... цi чуеш мяне?

- Чую цябе, з табою ж я i гавару. Не перабiвай, аднак, хутка ўжо ноч. Памятай, ты павiнен яшчэ напiсаць дэкрэт аб скасаваннi страху. З сённяшняга дня не будзе страху на зямлi. Мы пачнём усё нанава, i менавiта ты, сыне мой, пачнеш. Ты малады, палкi i чысты...

Падрэ Дыега, ужо не валодаючы сабою, устаў, ухапiўшыся аберуч за футраны плашч вялебнага айца, страсянуў яго.

- Перастань, ойча, чуеш? Перастань, я табе загадваю, чуеш, змоўкнi!

Тарквемада паглядзеў на яго i ўбачыў твар чужога чалавека, бледны, перакрыўлены страхам i злосцю. На вуснах пачуў гарачае дыханне.

Разумеючы, што ён апынуўся ў руках невядомага яму ворага, хацеў паклiкаць на дапамогу, але здолеў толькi шапнуць:

- Дыега!

Той трос старца.

- Маўчы, маўчы, маўчы...

I раптам знерухомеў.

Хвiлiну Дыега глядзеў на пашарэлы твар Тарквемады, у яго шырока расплюшчаныя вочы, ужо шклiстыя i мёртвыя.

Ён баяўся паварухнуцца, нарэшце адпусцiў плашч, якi трымаў сцiснутымi пальцамi.

Цела вялебнага айца асунулася трохi, але засталося ў крэсле.

- Божа! - шапнуў Дыега.

Слёзы цяклi па яго шчоках. Ён яшчэ не мог зразумець таго, што здарылася. Губляўся сярод супярэчлiвых пачуццяў i думак. Нарэшце ўстаў, адышоў трохi ад нябожчыка, аслабелы i здранцвелы, не могучы адарваць ад яго вачэй, поўных слёз. Потым, не вельмi ўсведамляючы тое, што хоча зрабiць, падняў цяжкую, як камень, руку i з усёй сiлы ўдарыў вялебнага айца ў твар.

Снежань 1955 - красавiк 1957