Зарецкий МихаилПаэма пра чорныя вочы (на белорусском языке)

Мiхась Зарэцкi

Паэма пра чорныя вочы

Апавяданне

Сем гадоў я шукаў цябе ў сумятлiвым моры жыцця, каб скончыць недапетую песню нашае дзiвосна яскравае дружбы.

Я не сумаваў па табе, я не ўздыхаў i не плакаў. Я толькi часамi бачыў цябе, калi ў маiм уяўленнi спакуслiва разгортвалiся шырокiя палотны мiнулага i сталёва свежая шыр (помнiш нашы паходы?) дражнiла сваёй непазбыўнай рамантыкай. Я бачыў цябе зусiм выяўна-тонкую, гнуткую постаць тваю ў вайсковым адзеннi, антычны твой твар, твае вострыя чорныя вочы. I вось тады мне чамусьцi здавалася, што я павiнен знайсцi цябе, што павiнны мы скончыць перарваную песню нашае дружбы.

I, нарэшце, я цябе знайшоў. Я выпадкова пачуў, што ты тут, i пайшоў да цябе, поўны смутнай трывогi i радасцi.

У гэтым ружовым пакоi з мяккай канапай, з дыванамi на сценах мне чамусьцi цяжка, няёмка. Я не ведаю, як з табой гаварыць, я адчуваю, што ты шкадуеш мяне, мне страшна за нашую песню, за нашую дружбу. Чаму не сустрэлiся мы дзе-небудзь на вятраных берагах сцюдзёнай Дзвiны, чаму я не ў чаравiках дзiравых з абмоткамi, чаму ты не ў тоўстай салдацкай шынелi, якая сцiпла хавае твае дзявоцкiя формы, у якой ты мне - дарагi, любы таварыш!..

Я гляджу на твой твар i з трывогай бачу ў iм нешта новае, нешта цяжкое, гладкае. Твае вочы сталi вузкiя ад пачуцця дабрабыту, усмешка твая вязне ў цягучай марудлiвай млосцi. Я хачу не глядзець i не магу адвесцi вачэй... Мне шкода, шкода цябе - майго дарагога, любага таварыша, мне шкода мiнулага нашага.

Пастой... Я напомню табе аб гэтым мiнулым, я квяцiста-яскравымi вобразамi сатру з твайго твару гэтую млявую гладзь, твае чорныя вочы зноў загарацца вострым агнём, ты станеш такая, якая была ў тыя бурлiвыя днi.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Нашы патомкi складуць шмат прыгожых легенд аб днях, у якiя гарэла святая нянавiсць i морам лiлася кiпучая кроў. Аб iх будуць расказваць старыя дзяды блакiтнавокiм унукам, i ўнукi будуць загарацца запалам гэтых вялiкiх дней.

Калiсьцi ты прыйшла да нас, поўная такога запалу. Я адразу тады зразумеў, што тваё сэрца кiпiць, што ты прагнеш барацьбы, хочаш аддацца ёй, хочаш загiнуць. Ты адразу сказала мне, востра блiснуўшы вачмi:

- Таварыш камiсар! Я вазьму вiнтоўку i пайду ў роту.

Я пакiнуў цябе пры штабе. Мне нялёгка далося ўгаварыць цябе, што i тут можна быць карысным, што небяспека тут не меншая, што i тут людзi патрэбны.

I вось пачало нешта расцi памiж нас. Я назваў гэта дружбай, а што гэта было сапраўды - я не знаю. Ты памагала мне.

У цябе ў той час была сiла. Помнiш твой жарт наконт "мокрай прытульнасцi"?

О, гэта была цяжкая, страшэнная ноч. Калi я ўспамiнаю аб ёй, я адчуваю фiзiчны холад, я здрыгаюся, быццам мяне абдаюць жорсткай, сцюдзёнай золлю. I ты, слабая дзяўчына, суцяшала мяне, выдумляючы нейкае глупства аб тым, што, седзячы пад халодным, ледзяным дажджом i не шаволячыся, можна адчуць асаблiвую прыемнасць i цяплынь. Толькi, каб анi-нi не зварухнуцца, каб аддацца цалкам дажджу i старацца ўявiць, што дождж цёплы, што ён не халодзiць, а грэе. Ты назвала гэта - "стварыць мокрую прытульнасць". Я, помню, прабаваў гэтак рабiць, i сапраўды было цёпла, i весела было, i я потым хадзiў да чырвонаармейцаў дзялiцца з iмi сваёй бадзёрасцю...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Не, я цябе не кахаў. Я не бачыў цябе як жанчыну. Можа, гэта таму, што повен быў у той час другiм, больш пiльным i важным, таксама, як i ты, як i ўсе, хто з намi быў. Мне ўспамiнаецца той вечар у маёнтку... Гэта выйшла неяк зусiм няўрымсля i нечакана. Я не хацеў гэтага, не iмкнуўся да гэтага. Мне потым было непрыемна. Я помню (аб гэтым смешна казаць, але - хай сабе), калi я цябе неяк узяў за руку, дык адразу мне дзiкiм здалося, што рука такая малая i мяккая, што яна неяк квола, падатна засталася ў маёй i чамусьцi дрыжэла... I ўсё, што потым было, прайшло зусiм несуразна i дзiка...

Не, я цябе не кахаў...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Яшчэ вось што... Калi па лясах i палях пасцiлаецца жоўтай празрыстасцю восень i глыбачэюць крыштальныя далi, калi сеецца ў полi журавiнавы пах пажоўклай травы, я ўспамiнаю нашы паходы. Я рассыплю прад тваiмi вачмi абрыўкi тых пекных малюнкаў, ты пачуеш непазбыўна-знаёмае, вольнае...

Ахутаныя старожкiм шолахам калоны...

Рэдкi - упаўголаса - гоман...

Глухi, уцiсклiвы тупат стрымленых коней...

Нехта мармыча ледзь чутна нейкую песню...

Нейчы спудзiўся конь, лапатнуў з усiх ног ад куста...

Нехта каманду прапеў упаўголаса: - Пад но-о-г-i...

I маўчыць цёмны санлiвы лес, лезе з бакоў у самыя вочы абвiслай сваёй барадой - i слiна цячэ з барады, мажа твар прыкрым макроццем...

Пахне коньмi, пахне цiшынёй насцярожанай, пахне шынелямi i людзьмi...

Нечым пахне - дружным, як хвалi, моцным, як сталь, i напорным, як бура...

Або так...

...Лёгкае восеньскае сонца...

Стары бярозавы шлях - дзiравая жоўтая стужка...

Мерны, бадзёры поступ пяхоты...

Пыл здаецца сталёвым налётам, здаецца, што ўсё ў сталi...

Песня...

Песнi былi рдзяныя, як усход, звонкiя, як восеньскi холад, iмклiвыя, як прастор...

Ты iшла разам з усiмi. Ты пела так: закiдала назад галаву, жмурылася, нiбы глядзела на сонца, i крычала. Помнiш, як цёпла смяялiся хлопцы, калi ты спявала?..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Слухай, я раскажу яшчэ апошняе. Я напомню табе наш апошнi дзень. Мне таксама быў ён цяжкi. А табе была мука, я ведаю. Толькi не каюся я нi ў чым, не шкадую нiчога...

Ты помнiш, якi гэта быў страшэнны, напружаны бой? Помнiш, у якой сумятнi быў наш штаб, якая была сумятня наўкола? Музыка гэтага бою жыве ва мне да гэтага часу! Яна зраслася ў адзiн грымучы акорд, у якiм пераблытаны ўздыхi гармат з траскатнёй кулямётаў i стрэльбаў, з адчайным рыпеннем абозаў, з недалужным стогнам параненых, з мiтуслiвым гвалтам асалапелых ад страху.

Наш полк бiўся адважна. Але сiла была не на нашым боку. З кожнай мiнутай у штаб прыляталi трывожныя весткi. Нам трудна было ўжо трымаць сувязь з часцямi, мы разагналi ўсiх веставых, i шмат з iх не вярнулася. Штаб паспешна рыхтаваўся адступаць.

Тады прыйшоў загад зняць полк з пазiцыi. З батальёнамi сувязi ўжо не было, пры штабе не было нiводнага ардынарца, не было каго паслаць з загадам.

Я не збiраўся цябе пасылаць, у мяне не было i думкi аб гэтым. Але ты стаяла паблiзу, i я няўмысля зiрнуў на цябе. Тады ўжо я не мог не паслаць...

Ты была незвычайная. Я добра помню, якая была ў той мiг. Ты стаяла нерухома, падаўшыся троху наперад, твар твой быў белы як снег, i з яго зрывалiся вострыя чорныя вочы - не вочы, а чорны агонь - жывы i пякучы.

Ты ўся была - парыванне i воля.

Ты ўся была - адно iмкненне.

Я тады ўвесь загарэўся магутнай радасцю, я, можа, нават кахаў цябе ў тую хвiлiну. Я ледзь стрымаўся тады, каб не кiнуцца да цябе, каб не абняць цябе - любага майго таварыша, героя. Гэта ж наўмысля я цябе так суха паклiкаў тады, нават назваў па прозвiшчу. Гэта ж наўмысля я не сказаў анi слова, апрача сухога лаканiчнага загаду...

Я з захапленнем сачыў за табой, я не зводзiў вачэй, любаваўся, як ты адважна схапiла стрэльбу, спрытна ўскочыла на каня i паляцела птушкай па полю насустрэчу смерцi.

Ты была прыгожая тады. Ты такой i засталася ў маiм уяўленнi, такою я бачыў цябе ўсе сем год, такую шукаў.

Потым я сустрэў цябе па дарозе, за вёскай. Мы ехалi насустрэчу нашым часцям, прабiвалiся скрозь затоку павозак, конных i пешых людзей, скрозь гармiдар адступлення. Цябе везлi на тэлефоннай двухколцы нашы армейцы. Убачыўшы мяне, яны спынiлiся i дапытлiва зiрнулi, чакаючы загаду.

Ты глядзела на мяне цiхiмi пагасшымi вачмi, у якiх скрозь маўклiвыя слёзы свяцiўся стрымлены боль. Я знаю, ты хацела астацца са мной, ты хацела тады ласкi блiзкага, хацела добрага спагаднага слова. Я не ведаю, можа, я зрабiў вельмi жорстка, можа, iначай трэба было. Але я не каюся, я не шкадую. Я рабiў па закону барацьбы. Помнiш? Я сказаў толькi два словы:

- Адправiць у шпiталь...

Пакуль вы ад'ехалi, я яшчэ раз сустрэўся з табой вачмi. Мне здалося, што ты ўсмiхнулася мне. Але гэта, пэўна, толькi здалося, бо я хацеў гэтага, я напружана чакаў гэтае ўсмешкi.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Вось i ўсё. З таго часу сем год я шукаў цябе, каб скончыць недапетую песню нашае дзiвосна яскравае дружбы.

I вось я знайшоў. Вось сяджу прад табой, збянтэжаны гэтым ружовым пакоем з мяккай канапай, з дыванамi па сценах, збянтэжаны нечакана - новым выразам твайго антычнага твару.

Не, я цябе не знайшоў, я шукаю яшчэ. Я пiльна азiраю тваю прыгожую, пышную постаць, выразна акрэсленую складкамi шоўку, я з балючым напружаннем углядаюся ў твар твой, я хачу працяць сваiм гарачым поглядам гэтую млявую гладзь, гэты агiдны ўзор дабрабыту. Я хачу ўбачыць цябе - майго дарагога, любага таварыша, героя.

Я шукаю цябе - чуеш? - i не знаходжу.

Я гляджу з болем i страхам на тваю прыгожую постаць, яна чужая, агiдная.

Ты ўсмiхаешся? Кiнь гэту ўсмешку - у ёй плыве давольнасць жывёлы. Не трэба смяяцца...

Твае вочы глухiя, як пустата. Няма чорнага агню, няма вострых вачэй майго героя...

Ага... Я разумею... Я цяпер зразумеў. Я шукаў не цябе... Не, ты мне не трэба. У сумятнi пярэстай жыцця я шукаў сталёва свежай шыры, я шукаў непазбыўнай рамантыкi.

Я пайду ад цябе. Я цябе не знайшоў, не заспеў.

Я пайду ў сумятлiвае мора жыцця. Сярод блытанiны драбнiц, у вiры гарачай будзёншчыны, у брудным пыле вугалля, цэменту i вапны, у шаломным грукаце дзён - я буду шукаць яе - свайго дарагога, любага таварыша.

Я знайду яе, я ўбачу магутны, чорны агонь яе прыгожых вачэй, яе запал абаўе мяне жыватворчаю сiлай.

Я пайду. Я знайду яе, дармо ты смяешся...

Не смейся! Смех твой агiдны мне, прыкры.

Не жмур сваiх чорных глухiх вачэй, каб не бачыў я ў iх пачуцця дабрабыту, каб не свяцiлася ў iх давольнасць жывёлы...

Не смейся!

Я пайду шукаць...

Я знайду...

1930