"Albert Camus VEBA - Veba" - читать интересную книгу автора (Camus Albert)

- Hay Allah! dedi Ўteki.
Ve kendini geriye atarak sessiz sessiz aЁlamaya ba■lad¤. Bir s№redir, b¤y¤klar¤n¤ s¤vazlayan Grand ona yakla■t¤.
- Haydi MЎsyЎ Cottard, dedi. Anlamaya чal¤■¤n. Doktorun sorumlu olduЁunu sЎyleyebiliriz. ╓rneЁin, ya bir daha iчinizden buna yapmak geчerse...
Ancak Cottard gЎzya■lar¤ aras¤nda bunu bir daha yapmayacaЁ¤n¤, bunun yaln¤zca bir ч¤lg¤nl¤k тn¤ olduЁunu ve kendisini yaln¤zca sakin b¤rakmalar¤n¤ istediЁini sЎyledi. Rieux bir reчete yaz¤yordu.
Ч Anla■¤ld¤, dedi. Bunu b¤rakal¤m, iki ya da №ч g№n sonra gene geleceЁim. Ama bir budalal¤k yapmay¤n.
Sahanl¤kta Grand'a yetkililere durumu bildirmek zorunda olduЁunu, ancak komiserlikten iki g№nden Ўnce bir soru■turma yapmamalar¤n¤ isteyeceЁini sЎyledi.
Ч Bu gece onun yan¤nda kalmak gerek. Ailesi var m¤? - Tan¤m¤yorum. Ama ben kalabilirim. Ba■¤n¤ sall¤yordu.
Ч Bak¤n asl¤nda onu da tan¤d¤Ё¤m¤ sЎyleyemem. Ancak tabii ki yard¤mla■mak gerek.
Apartman¤n koridorlar¤nda Rieux bilinчsizce kЎ■elere bak¤yordu, Grand'a mahallesinde farelerin tam olarak ortadan kalk¤p kalkmad¤Ё¤n¤ sordu. Memur bu konuda hiч-
23bir ■ey bilmiyordu. Asl¤nda ona bu hikтyeden sЎz etmi■lerdi, ancak mahalle dedikodusunu pek Ўnemsemiyordu.
Ч Benim ba■ka kayg¤lar¤m var, dedi.
Rieux onun elini s¤km¤■t¤ bile. Kar¤s¤na mektup yazmadan Ўnce kap¤c¤y¤ gЎrmek iчin acele ediyordu.
Ak■am gazetesi satan sokak sat¤c¤lar¤ fare istilas¤n¤n durduЁunu bildiriyorlard¤. Ancak Rieux, hastas¤n¤, beline kadar yataЁ¤ndan sarkm¤■, bir eh karn¤nda, Ўteki eli boynunun чevresinde, bir чЎp kovas¤na ЎЁ№re ЎЁ№re pembemsi bir safra kusarken buldu. Kap¤c¤ uzun чabalardan sonra soluЁu kesilmi■ bir durumda yeniden yatt¤. Ate■i otuz dokuzdu; boyundaki yumrular ve elleriyle ayaklar¤ ■i■mi■ti, bЎЁr№nde iki b№y№k siyah leke geni■liyordu. ▐imdi iчindeki bir ac¤dan sЎz ediyordu.
Ч Yan¤yor, diyordu, ■uradaki domuz yak¤yor beni. Kurum rengindeki aЁz¤ sЎzc№kleri doЁru d№r№st sЎyle-
yememesine neden oluyordu, ba■ aЁr¤s¤ndan ya■aran, d¤■ar¤ f¤rlam¤■ gЎzlerini doktora чeviriyordu. Kar¤s¤ sessiz duran Rieux'ye endi■eyle bak¤yordu.
Ч Doktor, diyordu, nedir bu?
Ч Her ■ey olabilir. Ancak elimizde hen№z kesin bir ■ey yok. Bu ak■ama kadar perhiz ve ishal ilac¤. Bol bol su iчsin.
Kap¤c¤ da susuzluktan kavruluyordu. Evine dЎnd№Ё№nde Rieux kentin en Ўnemli doktorlar¤ndan biri olan meslekta■¤ Richard'a telefon ediyordu.
Ч Hay¤r, diyordu Richard, olaЁan№st№ hiчbir ■ey gЎrmedim.
Ч BЎlgesel iltihapl¤ ate■ yok mu?
Ч A evet, чok iltihaplanm¤■ yumrulu iki vaka.
Ч Anormalin d¤■¤nda bir iltihaplanma m¤?
Ч Eh, dedi Richard, normali, bilirsiniz...
Durum ne olursa olsun, ak■am kap¤c¤ say¤kl¤yordu ve ate■i k¤rka vurduЁunda farelerden yak¤n¤yordu. Rieux olgunla■m¤■ bir ч¤ban¤ yarmay¤ denedi. Terebentinin yakmas¤n¤n etkisiyle kap¤c¤ baЁ¤rd¤: 'Ah! Domuzlar!'
24
Yumrular daha da ■i■mi■ti, dokununca sert ve p№t№rl№ olduklar¤ hissediliyordu. Kap¤c¤n¤n kar¤s¤ ■a■k¤na dЎnm№■t№.
- Ba■¤nda nЎbet tutun, dedi doktor ve gerekirse beni чaЁ¤r¤n.
Ertesi g№n, 30 Nisan'da, ¤l¤k bir meltem, mavi ve rutubetli gЎky№z№nde esiyordu. En uzak banliyЎlerden чiчek kokusu getiriyordu. Sokaklardaki sabah g№r№lt№leri her zamankine oranla daha canl¤, daha ne■eli gibiydi. Hafta boyunca iчinde ya■ad¤Ё¤ o sessiz kayg¤dan kurtulan k№ч№k kentimizde o g№n bir yeniden doЁu■ g№n№yd№. Kar¤s¤ndan gelen bir mektupla iчi rahatlayan Rieux de hafiflik duygusuyla kap¤c¤n¤n dairesine indi. Ve gerчekten de sabah ate■ otuz sekize d№■m№■t№. Zay¤f d№■m№■ hasta yataЁ¤nda g№l№ms№yordu.
Ч Durum daha iyi, deЁil mi doktor? dedi kar¤s¤.
Ч Bekleyelim daha.
Ancak ЎЁlen, ate■ birden k¤rk dereceye ч¤km¤■t¤, hasta durmadan say¤kl¤yordu ve kusmalar yeniden ba■lam¤■t¤. Boyundaki yumrular dokununca ac¤yordu ve kap¤c¤ ba■¤n¤ bedeninden olabildiЁince uzak tutmaya чal¤■mak istiyor gibiydi. Kar¤s¤ yataЁ¤n ayakucuna oturmu■, elleri battaniyenin №zerinde, hafifчe hastan¤n ayaklar¤n¤ tutuyordu. Rieux' ye bak¤yordu.
Ч Dinleyin, dedi Rieux, onu tecrit etmek ve Ўzel bir tedavi denemek gerek. Hastaneyi arayay¤m, onu ambulansla gЎt№receЁiz.
▌ki saat sonra ambulansta doktor ve kad¤n, hastan¤n №zerine eЁiliyorlard¤. Yaralar¤n yol aчt¤Ё¤ mantarlarla kapl¤ aЁz¤ndan sЎzc№k k¤r¤nt¤lar¤ dЎk№l№yordu: 'Fareler!' diyordu. Balmumunu and¤ran dudaklar¤, kur■un gibi aЁ¤rla■m¤■ gЎzkapaklar¤, kesik kesik ve k¤sa soluklar¤, ye■il surat¤ ile yumrularla can¤ yanan kap¤c¤, k№ч№k yataЁ¤ kendi №zerine kapamak istiyormu■ ya da yerin dibinden gelen bir ■ey durmadan onu чaЁ¤r¤yormu■ gibi k№ч№k yataЁa yerle■mi■,
25gЎr№nmez bir aЁ¤rl¤Ё¤n alt¤nda boЁuluyordu. Kana aЁl
- Hiч mi umut yok doktor?
- ╓ld№, dedi Rieux.
l¤-
26
Kap¤c¤n¤n Ўl№m№, ■a■¤rt¤c¤ i■aretlerle dolu bu dЎnemin sonu ve ilk zamanlardaki ■a■k¤nl¤Ё¤n yava■ yava■ paniЁe dЎn№■t№Ё№, gЎreceli olarak daha g№ч bir ba■ka dЎnemin ba■lang¤c¤n¤ gЎsteriyordu denilebilir. Bundan bЎyle yurtta■lar¤m¤z bir ■eyin fark¤na var¤yorlard¤, k№ч№k kentimizin, farelerin g№ne■te Ўlmesi ve kap¤c¤lar¤n tuhaf hastal¤klardan ya■amlar¤n¤ yitirmesi iчin belirlenmi■ bir yer olabileceЁini asla d№■№nmemi■lerdi. Bu aч¤dan, sonuчta bir yan¤lg¤ iчindeydiler ve d№■№nceleri yeniden gЎzden geчirilmeliydi. Olay bununla s¤n¤rl¤ kalsa bile al¤■kanl¤klar №st№n gelecekti ku■kusuz. Ama kentliler aras¤ndan, yoksul ya da kap¤c¤ olmayan baz¤ ki■iler de, MЎsyЎ Michel'in Ўnc№l№k ettiЁi o yola girmek zorunda kald¤. ▌■te o andan itibaren korku ve korkuya e■lik eden bir d№■№nmedir ba■lad¤.
╓te yandan bu yeni olaylar¤n ayr¤nt¤s¤na girmeden Ўnce, anlat¤c¤ az Ўnce anlat¤lan dЎnemle ilgili bir ba■ka tan¤Ё¤n d№■№ncelerine de yer vermenin yararl¤ olduЁuna inan¤yor. Bu anlat¤n¤n ba■¤nda kar■¤la■m¤■ olduЁumuz Jean Tarrou birkaч hafta Ўnce Oran'a yerle■mi■ti ve o zamandan beri merkezde b№y№k bir otelde oturuyordu. GЎr№n№■te kendi geliriyle ya■ayabilecek denli rahat ko■ullar iчinde olduЁu anla■¤l¤yordu. Ancak, kentlilerin yava■ yava■ ona al¤■mas¤na kar■¤n, kimse ne onun nereden geldiЁini, ne de niчin burada olduЁunu biliyordu. Onunla halka aч¤k her yerde kar■¤la■¤l¤yordu. ▌lkbahar daha ba■larken s¤k s¤k kumsallarda gЎr№lm№■t№; чoЁunlukla y№z№yor ve aч¤kчa bir keyif ald¤Ё¤ belli oluyordu. ▌yi y№rekli, basit, her zaman g№ler y№zl№ olan bu adam, kendini kЎle gibi kapt¤rmadan t№m normal zevklerle dost gibiydi. Asl¤nda onda gЎrd№Ё№m№z tek al¤■kanl¤k kentimizde oldukчa чok say¤da-
27ki ▌spanyol dansч¤lar¤ ve чalg¤c¤lar¤n¤ d№zenli olarak ziyaret etmesiydi.
╓te yandan onun not defterleri de bu g№ч dЎnemle ilgili bir belge olu■turuyordu. Ancak anlams¤zl¤ktan yana olmas¤ istenmi■ gibi Ўzel bir belgeydi bu. ▌lk bak¤■ta, Tar-rou'nun nesneleri ve insanlar¤ dar aч¤dan incelemeye чal¤■t¤Ё¤ samlabilirdi. Bu genel kar¤■¤kl¤k iчinde tarihi olmayan ■eylerin tarihчisi olmaya чal¤■¤yordu Ўzetle. Ku■kusuz bu yanl¤l¤Ё¤ bizi №zebilir ve notlar¤ndaki duygusuzluk ele■tirilebilir. Ancak yine de bu not defterleri bu dЎnemin bir belgesi olarak, kendi aч¤lar¤ndan bir Ўnemi olan ikincil nitelikli bir y¤Ё¤n ayr¤nt¤ sunabilir; bu ayr¤nt¤lar¤n tuhafl¤Ё¤ da onlar¤ yazan ilginч ki■ilikle ilgili чok чabuk bir yarg¤ya varmay¤ engelleyebilir.
Jean Tarrou'nun ilk notlar¤ onun Oran'a geldiЁi tarihte yaz¤lm¤■. Daha ba■¤ndan, kendi ba■¤na bЎylesine чirkin bir kentte bulunman¤n getirdiЁi tuhaf bir memnuniyeti yans¤t¤yor. Belediye binas¤n¤ s№sleyen iki bronz aslan¤n ayr¤nt¤l¤ betimlemesi, aЁaч yokluЁu, sevimsiz evler ve kentin saчma sapan plan¤ №zerine olumlu d№■№nceler notlarda yer al¤yor. Tarrou bunlara tramvaylarda ve yollarda duyduЁu sЎyle■ileri de yorum yapmadan ekliyor; ancak biraz ileride, Camps ad¤nda birinin hakk¤ndaki sЎyle■iyle ilgili bir yorum vard¤. Tarrou iki tramvay biletчisinin konu■mas¤na tan¤k olmu■tu:
Ч Camps'¤ tan¤d¤n deЁil mi?
Ч Camps m¤? Uzun boylu, siyah b¤y¤kl¤ m¤?
Ч Hah, i■te o! Demiryollar¤nda makasч¤yd¤.
Ч Evet, tabii.
Ч Eee, Ўld№ m№?
Ч Yaa ne sand¤n?
Ч ▐u fare hikтyesinden sonra. - Hay Allah? Nesi vard¤?