"Strefa Zamknięta" - читать интересную книгу автора (Woods Stuart)

9

Holly spała. Śniło jej się, że siedzi w swoim biurze i właśnie zadzwonił telefon. Zanim zdążyła odebrać, usłyszała inny dźwięk. Wytężyła słuch. Dźwięk się powtórzył, urywany, natarczywy, ledwo słyszalny. Otworzyła oczy i rozejrzała się. Daisy siedziała przy łóżku z wyrazem zatroskania na pysku. Znów zaskamlała, potem wsunęła nos pod rękę Holly i uniosła jej dłoń.

Holly roześmiała się.

– No czego chcesz, Daisy? Wyjść?

Popatrzyła na zegarek. Była siódma rano.

– Dobrze, że mnie obudziłaś. Zapomniałam nastawić budzik. – Przemknęło jej przez głowę, że może nie dlatego Daisy ją obudziła, ale odpędziła tę myśl. – Założę się, że jesteś głodna.

Daisy mruknęła, jakby na potwierdzenie.

– No dobrze, dobrze. – Holly wyskoczyła z łóżka i zarzuciła szlafrok.

Nakarmiła i napoiła Daisy, potem wypuściła ją z przyczepy, a sama stanęła w drzwiach i patrzyła. Suka biegała po polanie, to z nosem przy ziemi, to znów wznosząc go w górę. Na chwilę zniknęła za krzakiem, a później wróciła do drzwi.

– Jesteś prawdziwą damą, wiesz? Bardzo dyskretną. – Holly roześmiała się, gładząc sukę po łbie. – Cóż, dzisiaj córka twojego pana zabierze cię do Atlanty, gdzie będziesz miała parę ślicznych dzieciaków do zabawy. – Poczuła ukłucie w sercu, gdy to mówiła; Daisy była doskonałą towarzyszką.

Wzięła szybki prysznic, założyła mundur – tym razem wybrała spodnie – i zjadła śniadanie, słuchając lokalnych wiadomości. Z zadowoleniem wysłuchała komunikatu policji, w którym wspomniano o nagrodzie za przekazanie informacji.

O ósmej wpuściła Daisy do dżipa i pojechała na komendę. Po drodze parę razy musiała się zatrzymać, bo ludzie witali się z Daisy i poklepywali ją po grzbiecie – suka cieszyła się tutaj dużą popularnością. W biurze kazała jej się położyć i Daisy posłusznie wyciągnęła się na podłodze. Po chwili rozległo się głuche warczenie. Holly podniosła głowę. W drzwiach stał Hurd Wallace.

– Daisy, spokój! – rozkazała.

Pies karnie położył łeb na podłodze i przestał warczeć.

– Dokonaliśmy aresztowania w związku z postrzeleniem szefa – oznajmił Wallace.

– Co takiego? Kiedy? Kogo aresztowano?

– W nocy odebraliśmy telefon od mężczyzny, który widział stary furgon zaparkowany w pobliżu miejsca zdarzenia. Jeden z naszych ludzi z drogówki poznał ten pojazd. Należy do pary, która biwakuje na kawałku wolnej ziemi między drogą a rzeką, bardzo blisko miejsca ataku na szefa. Policjant pojechał tam i zastał tych dwoje przy ognisku. Mężczyzna czyścił broń; była to beretta szefa.

– Gdzie oni są?

– Bob Hurst przesłuchuje ich w pokoju numer jeden. Jest tam weneckie lustro, gdybyś chciała popatrzeć.

– Idziemy.

Holly ruszyła za Wallace’em do małego pokoju. Przy stole w sąsiednim pomieszczeniu siedziało dwoje niechlujnie ubranych młodych ludzi. Bob Hurst zajmował miejsce naprzeciwko, a w kącie stała policjantka.

– Obecność policjantki to standardowa procedura operacyjna, gdy przesłuchiwana jest kobieta – wyjaśnił Wallace.

– Wiem. Od kiedy trwa przesłuchanie?

– Od północy.

– Czy odczytano im prawa?

– Tak, na samym początku. Podpisali je.

– Prosili o prawnika?

– Chyba nie, może mają własnego adwokata.

– W porządku, posłuchajmy.

Z małego głośnika dobiegły wyraźne słowa Hursta:

– W porządku, a teraz powtórz wszystko jeszcze raz.

– Przecież już mówiłem, co się stało – zaoponował chłopak.

– Powiesz mi jeszcze raz. Chcę mieć pewność, że wszystko dobrze zrozumiałem. Co robił wasz furgon na poboczu przedwczoraj w nocy?

– Byliśmy w kinie i wracając, złapaliśmy gumę. Zmieniłem koło i pojechaliśmy do obozu.

– O której złapałeś gumę?

– Między dziesiątą trzydzieści a dziesiątą czterdzieści pięć.

– A o której pojechałeś dalej?

– Zmiana koła zabrała mi piętnaście czy dwadzieścia minut, więc przypuszczam, że odjechaliśmy między dziesiątą czterdzieści pięć a jedenastą.

– W którym kinie byliście?

– W multipleksie na lądzie.

– A na jakim filmie?

– Na Air Force One, z Harrisonem Fordem.

– O której skończył się seans?

– Około dziesiątej, może trochę po.

– A dlaczego pokonanie piętnastominutowej drogi do obozu zajęło wam czterdzieści pięć minut?

– Wstąpiliśmy do McDonalda na frytki i colę. Już to mówiłem.

– A w jaki sposób w twoim posiadaniu znalazła się beretta?

– Mówiłem, nasz pies ją znalazł.

– Czy wasz pies interesuje się bronią palną?

– Dokładnie to było tak: wypuściłem psa wcześnie rano i nie chciał przyjść, kiedy go zawołałem. Węszył przy ogrodzeniu, które oddziela drogę od parceli, na której biwakujemy. Gdy chciałem złapać go za kark, nastąpiłem na pistolet.

– W jakiej odległości od ogrodzenia?

– Nie wiem, jakieś dwa, dwa i pół metra.

– Dlaczego nie zadzwoniłeś na policję?

– Po co?

– To nie był twój pistolet. Dlaczego nam go nie oddałeś?

– Rany boskie, człowieku, był niczyj. Zgubione, znalezione. Nie miałem pojęcia, do kogo należał.

– Lubisz pistolety, prawda?

– Taa, raczej tak.

– A masz własną broń?

– Tak, małą sześciostrzałową trzydziestkędwójkę.

– Gdzie ona jest?

– Pewnie w furgonie.

– W schowku w furgonie znaleźliśmy rewolwer smith and wesson trzydzieści dwa – wtrącił Wallace. – Już go wysłaliśmy do laboratorium stanowego. Nie mają pozwolenia na broń, za to pod siedzeniem mieli schowany ponad gram kokainy.

– O której wróciliście do obozu po zmianie koła? – ciągnął Hurst.

– Nie wróciliśmy od razu. Podjechałem na stację benzynową i zostawiłem kapcia do naprawy. Na stacji Texaco.

– Stacja była jeszcze otwarta?

– Nie. Zostawiłem koło na progu, z notatką. Wróciłem tam wczoraj po południu i je odebrałem. Znam tego faceta. Kupujemy u niego benzynę.

– Sprawdzamy to – poinformował Wallace.

– Więc o której wróciliście do obozu?

– Musiało być wpół do dwunastej.

– Ominęła ich strzelanina – skomentował Wallace. – Bardzo wygodne.

– Słuchaj, człowieku – zawołał podejrzany – jestem zmęczony. Nie spałem całą noc i wciąż nie wiem, co jest grane. Przepraszam, że nie oddałem pistoletu. W porządku? Zatrzymanie znalezionej broni chyba nie jest przestępstwem? Co tu się dzieje?

– Dobra, pozwolę wam się przespać. Pogadamy o tym później.

– O co tu chodzi, człowieku? Przecież nie o zgubiony pistolet, co nie? O coś grubszego.

– Ty mi powiedz, Sammy – odparł Hurst.

– Co mam panu powiedzieć?

Hurst odwrócił się do policjantki.

– Zamknij ich – polecił. Wstał i wyszedł z pokoju.

Chwilę później pojawił się w pomieszczeniu obserwacyjnym, gdzie czekali Holly i Wallace.

– To oni – oznajmił. – Jestem pewien.

– Jakie masz dowody?

– Broń szefa, bieżnik opon zgodny z odlewem, brak alibi i trzydziestkadwójka. Czas zawiadomić prokuratora okręgowego.

Holly zwróciła się do Wallace’a:

– Niech ktoś zawiezie trzydziestkędwójkę do stanowego laboratorium w Tallahassee, zaczeka, aż zrobią testy, i telefonicznie przekaże nam wyniki. Jeśli będą pozytywne, wtedy ich oskarżymy.

– W porządku. – Wallace wyszedł z pokoju.

– Co z zabójstwem Doherty’ego? – zapytała Holly.

– Jeżeli badania balistyczne potwierdzą, że strzelano z tej trzydziestkidwójki, wycisnę z nich przyznanie się do winy – odparł Hurst. – Potem przyznają się do zabójstwa Hanka.

– Miejmy nadzieję – powiedziała. Nie kłamała; naprawdę chciała, żeby Hurst miał rację.

Jane zapukała i weszła do pokoju.

– Dzwoni pani Warner – powiedziała.

– Odbiorę w swoim biurze. – Holly odwróciła się do Hursta. – Dobra robota. Postarajmy się, żeby wszystko miało ręce i nogi. – Przeszła do gabinetu i odebrała telefon. – Pani Warner?

– Tak. Jesteśmy na lotnisku w Atlancie, zaraz startujemy do Orchid Beach. Mój mąż ma samolot. Chciałam spytać, dokąd mam się udać po przybyciu na miejsce.

– O której będziecie w Orchid Beach?

– Około jedenastej trzydzieści, może o dwunastej.

– Będę czekać na lotnisku i zawiozę was do domu Hanka.

– Dziękuję, to bardzo miło z pani strony.

– Do zobaczenia o wpół do dwunastej. – Holly z westchnieniem odłożyła słuchawkę. Jeśli tylko przebrnie przez ten dzień, jeśli wszystko pójdzie dobrze, będzie mogła zabrać się do normalnej pracy.