"Selected Orations" - читать интересную книгу автора (Cicero Marcus Tullius)

ARGUMENTUM

L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
vehementissime invehens habuit.



Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex