"La nebulozo de Andromedo" - читать интересную книгу автора (Efremov Ivan)

#264;apitro 1 Fera stelo

En malhela lumo, reflekti#285;anta de la plafono, skaloj de aparatoj #349;ajnis galerio de portretoj. La rondaj estis ruzaj, la horizontale ovalaj mienis aroge memkontente, la kvadrataj rigidis en malsprita certeco. Pulsantaj ene de ili bluaj, lazuraj, oran#285;aj, verdaj lumetoj substrekis la impreson.

Centre de konveksa regpanelo elstaris lar#285;a kaj purpura ciferplato. Anta#365; #285;i en maloportuna pozo klini#285;is junulino. #348;i forgesis pri staranta apude fotelo kaj alproksimigis la kapon al la vitro. Ru#285;a rebrilo faris pli a#285;a kaj pli severa la junan viza#285;on, konturis akrajn ombrojn #265;irka#365; la elstarantaj diketaj lipoj, akrigis la iomete levitan nazon. La lar#285;aj sulkigitaj brovoj i#285;is profunde nigraj, doninte al la okuloj mornan, malesperan esprimon.

La subtila kantado de mezuriloj estis interrompita per nela#365;ta metala grinco. La junulino tremeris, rekti#285;is kaj metis la maldikajn brakojn malanta#365;en, fleksante la laci#285;intan dorson.

Malanta#365;e klakis pordo, aperis granda ombro, kaj i#285;is homo kun abruptaj kaj precizaj movoj. Ekbrilis oreca lumo, kaj la densaj malhel-rufaj haroj de la junulino kvaza#365; eksparkis. #348;iaj okuloj same ekbrilis, kun maltrankvilo kaj amo turni#285;inte al la enirinto.

— #264;u vi ne ekdormis? Cent horojn sen dormo!..

— #264;u malbona ekzemplo? — ne ridetante, sed gaje demandis la enirinto. En lia vo#265;o glitis altaj metalaj notoj, kvaza#365; nitantaj la parolon.

— #264;iuj ceteraj dormas, — #285;eneme diris la junulino, — kaj… nenion scias, — aldonis #349;i duonvo#265;e.

— Ne timu paroli. La kamaradoj dormas, kaj nun nur ni du estas maldormantaj en la kosmo, kaj #285;is la Tero estas duiliono da kilometroj — nur unu kaj duono da parseko![1]

— Kaj da anamezono[2] nur por unu akcelo! — Teruro kaj admiro sonis en la ekkrio de la junulino.

Per du fulmorapidaj pa#349;oj la estro de la tridek sepa stela ekspedicio Erg Noor atingis la purpuran ciferplaton.

— La kvina rivoluo!

— Jes, ni eniris en la kvinan! Kaj… nenio. — La junulino #309;etis elokventan rigardon al la soneligilo de la a#365;tomata ricevilo.

— Vi vidas, dormi ne indas. Necesas pripensi #265;iujn variantojn, #265;iujn eblojn. #284;is la fino de la kvina rivoluo devas aperi decido.

— Sed tio estas ankora#365; cent dek horoj…

— Bone, mi dormos #265;i tie, en la fotelo, kiam fini#285;os la efiko de sporamino.[3] Mi prenis #285;in anta#365; diurno.

La junulino ion koncentrite pripensis kaj finfine kura#285;is:

— Eble, ni malpligrandigu radiuson de la orbito? Eble, ilia sendilo paneis?

— Ni ne povas! Malgrandigi la radiuson, sen malgrandigo de rapido — estas momenta detruo de la #349;ipo. Se ni malgrandigos la rapidon, do… poste sen anamezono… unu kaj duonon da parseko kun rapido de antikvaj lunaj raketoj? Post cent mil jaroj ni alproksimi#285;os al nia suna sistemo.

— Mi komprenas… Sed #265;u ili ne povis…

— Ne povis. En antikvaj tempoj homoj povis neglekti ion a#365; trompi unu la alian kaj sin mem. Sed ne nun!

— Mi diris ne pri tio, — ofendi#285;o sonis en la akra respondo de la junulino. — Mi volis diri, ke «Algrab», eble, same ser#265;as nin, deflanki#285;inte de la kurso.

— Tiel forte deflanki#285;i #285;i ne povis. Ne povis ne starti en la kalkulita kaj difinita tempo. Se okazus malebla#309;o kaj paneus amba#365; sendiloj, do la stel#349;ipo, sendube, komencus trai la cirklon la#365; la diametro, kaj ni a#365;dus #285;in per planeda ricevo. Ne eblas erari — jen #285;i, la difinita planedo!

Erg Noor almontris spegulajn ekranojn en profundaj ni#265;oj #265;e #265;iuj kvar flankoj de la stirejo. En profundega nigro brilis sennombraj steloj. Sur la maldekstra anta#365;a ekrano rapide traflugis eta griza disko, apena#365; prilumata de sia suno, tre malproksima de #265;i tie, de la rando de la sistemo B-7336-S+87-A.

— Niaj bombaj stacioj.[4] funkcias klare, kvankam ni de#309;etis ilin anta#365; kvar nedependaj jaroj[5] — Erg Noor almontris klaran strieton de lumo sur longa vitro en la maldekstra muro. — «Algrab» devus esti #265;i tie jam anta#365; tri monatoj. Tio signifas, — Noor hezitis, kvaza#365; ne kura#285;ante eldiri la verdikton, — «Algrab» pereis!

— Kaj se ne pereis, sed estas dama#285;ita per meteor#349;tono kaj ne povas flugi rapide?.. — kontra#365;diris la rufhara junulino.

— Ne povas flugi rapide! — ripetis Erg Noor. — Ja #265;u tio ne estas samo, se inter la #349;ipo kaj la celo staros jarmiloj da vojo? E#265; malpli bone — la morto venos ne tuj, pasos jaroj da kondamna malespero. Eble ili vokos — tiam ni ekscios… post ses jaroj… sur la Tero.

Per rapida movo Erg Noor eltiris faldeblan se#285;on el sub tablo de elektronika komputilo. Tio estis malgranda modelo MNU-11. #284;is nun pro granda pezo, ampleksoj kaj rompebleco ne eblis instali sur stel#349;ipoj elektronikan ma#349;inon-cerbon de la tipo ITU por #265;iuflankaj operacioj kaj plene konfidi al #285;i stiradon de la stel#349;ipo. En la stirejo necesis #265;eesto de de#309;oranta navigaciisto, des pli, ke preciza orientado de kurso de #349;ipo por tiom malproksimaj distancoj estis neebla.

La manoj de la ekspediciestro ekflugis kun rapido de pianisto super #349;altiloj kaj butonoj de la komputilo. La pala, akretrajta viza#285;o rigidi#285;is en #349;tona senmoveco, la alta frunto, obstine klinita super la regpanelo, #349;ajnis, defiis fortojn de la blinda sorto, minacantajn la vivan mondeton, atingintan la malpermesitajn profunda#309;ojn de la spaco.

Niza Krit, juna astronavigaciistino, unuafoje partoprenanta en stela ekspedicio, eksilentis, senspire observante enprofundi#285;intan Noor-on. Kia li estas trankvila, plena je energio kaj sa#285;o, amata homo!.. Amata jam delonge, dum tutaj kvin jaroj. Ne estas senco ka#349;i de li… Kaj li scias, Niza sentas tion… Nun, kiam okazis tiu malfeli#265;o, #349;i gajnis #285;ojon de#309;ori kune kun li. Tri monatojn duope, dum la tuta cetera #349;ipanaro estas en dol#265;a hipnota dormo. Ankora#365; restis dek tri tagoj, poste ekdormos ili — por duonjaro, dum pasos ankora#365; du skipoj da de#309;orantoj: navigaciistoj, astronomoj kaj me#293;anikistoj. La ceteraj — biologoj, geologoj, kies laboro komenci#285;as nur sur la cela loko, — povas dormi plu, dum astronomoj — ho, ili havas la plej stre#265;itan laboron!

Erg Noor levis sin, kaj la pensoj de Niza rompi#285;is.

— Mi iros en la kajuton de stelaj mapoj. Via ripozo estas post… — li rigardis al la ciferplato de la dependa horlo#285;o, — na#365; horoj. Mi sukcesos satdormi, anta#365; ol anstata#365;i vin.

— Mi ne laci#285;is, mi estos #265;i tie kiom necesos, nur vi povu ripozi!

Erg Noor sulkigis la brovojn, dezirante kontra#365;diri, sed cedis al la tenereco de la vortoj kaj de la or-brunaj okuloj, fideme turnitaj al li, ridetis kaj silente eliris.

Niza eksidis en la se#285;on, kutime #265;irka#365;rigardis la aparataron kaj profunde enpensi#285;is.

Super #349;i nigris reflektaj ekranoj, per kiuj la centra stirejo observadis la abismon, #265;irka#365;antan la #349;ipon. Diverskoloraj lumetoj de steloj #349;ajnis pingloj de lumo, trapikantaj la okulon.

La stel#349;ipo estis anta#365;iranta la planedon, kaj #285;ia gravito balancis la #349;ipon la#365; #349;an#285;i#285;ema tensio de la gravitkampo. Kaj malbonkoraj majestaj steloj en la reflektaj ekranoj estis farantaj sova#285;ajn saltojn. Bildoj de konstelacioj estis #349;an#285;i#285;antaj kun nememorebla rapido.

La planedo K2-2N-88, malproksima de sia suno, malvarma, senviva, estis konata kiel oportuna loko por rendevuo de stel#349;ipoj… por la renkonti#285;o, kiu ne okazis. La kvina rivoluo… Kaj Niza imagis sian #349;ipon, kurantan kun malgrandigita rapido la#365; monstra cirklo kun radiuso je miliardo da kilometroj, sen#265;ese anta#365;ante la planedon, rampantan kiel testudo. Post cent dek horoj la #349;ipo finos la kvinan cirklon… Kaj kio okazos tiam? La potenca cerbo de Erg Noor nun stre#265;is #265;iujn fortojn en ser#265;ado de la plej bona solvo. La estro de la ekspedicio kaj de la #349;ipo ne rajtas erari — alie la stel#349;ipo de unua klaso «Tantro»[6] kun #349;ipanaro el plej bonaj sciencistoj neniam revenos el la abismo de la spaco! Sed Erg Noor ne eraros…

Niza Krit subite eksentis abomenan, frenezigan malbonfarton, kiu signifis, ke la stel#349;ipo deflanki#285;is de la kurso je malgrandega ono de grado, allasebla nur #265;e malgrandigita rapido, alie #285;ia frakasebla #349;ar#285;o ne plu estus viva. Tuj kiam disi#285;is la griza nebulo en la okuloj de la junulino, la malbonfarto venis denove — la #349;ipo revenis al la kurso. La nekredeble sentivaj lokaliziloj palptrovis en la anta#365;a nigra abismo meteor#349;tonon — la #265;efan dan#285;eron por la stel#349;ipo. Elektronikaj ma#349;inoj, stirantaj la #349;ipon (#265;ar nur ili povas plenumi #265;iujn manipulojn kun necesa rapideco — homaj nervoj ne ta#365;gas por kosmaj rapidoj), dum milionono de sekundo deflankigis «Tantron» kaj, kiam la dan#285;ero pasis, same rapide revenigis #285;in al la anta#365;a kurso.

«Kio do malhelpis al samaj ma#349;inoj savi “Algrab-on”? — pensis rekonscii#285;inta Niza. — #284;i sendube estas dama#285;ita pro renkonti#285;o kun meteor#349;tono. Erg Noor diris, ke #285;is nun #265;iu deka stel#349;ipo pereas pro meteor#349;tonoj, malgra#365; invento de tiom sentivaj lokaliziloj, kiel la aparato de Voll Hod, kaj la defendaj energiaj kovriloj, for#309;etantaj etajn korpusklojn». La pereo de «Algrab» metis ilin mem en riskan situacion, kiam #349;ajnis, ke #265;io estis bone pripensita kaj anta#365;vidita. La junulino komencis rememori #265;ion, okazintan ekde la momento de la starto.

La tridek sepa stela ekspedicio estis sendita al planeda sistemo de proksima stelo en la konstelacio Serpentisto, kies sola lo#285;ata planedo Zirda delonge parolis kun la Tero kaj aliaj mondoj la#365; la Granda Ringo. Subite #285;i eksilentis. Dum pli ol sepdek jaroj ne venis e#265; unu mesa#285;o. La devo de la Tero, kiel la plej proksima al Zirda planedo de la Ringo, estis ekscii, kio okazis. Tial la #349;ipo de la ekspedicio prenis multajn aparatojn kaj kelkajn elstarajn sciencistojn, kies nerva sistemo post multaj elprovoj montri#285;is kapabla elteni jarojn da #349;lositeco en la stel#349;ipo. Rezervo de brula#309;o por motoroj — anamezono, tio estas substanco kun detruitaj mezonaj ligoj de nukleoj, kiu havis luman rapidon de elfluo, estis prenita minimume, ne pro pezo de anamezono, sed pro grandega volumeno de konservaj konteneroj. La rezervon de anamezono oni intencis kompletigi sur Zirda. Por la okazo, se kun la planedo estus okazinta io serioza, stel#349;ipo de dua klaso «Algrab» devis renkonti «Tantron» #265;e orbito de la planedo K2-2N-88.

Niza per sentema orelo eksentis #349;an#285;i#285;intan tonon de agordo de la artefarita gravitkampo. Diskoj de tri aparatoj dekstre ekpulsis malglate, #349;alti#285;is elektronika sensilo de la dekstra #349;ipflanko. Sur ekluminta ekrano aperis anguleca brilanta peco. #284;i movi#285;is, kiel obuso, rekte al «Tantro» kaj, sekve, trovi#285;is malproksime. Tio estis giganta rompa#309;o da substanco, kiaj renkonteblis rarege en la kosma spaco, kaj Niza hastis eltrovi #285;ian volumenon, mason, rapidon kaj direkton de flugo. Nur kiam klakis a#365;tomata bobeno de la observoregistrilo, Niza revenis al siaj rememoroj.

La plej akra el ili estis la malbona#365;gura sange ru#285;a suno, kreskinta en la vidkampo de la ekranoj dum la lastaj monatoj de la kvara jaro de la voja#285;o. La kvara por #265;iuj lo#285;antoj de la stel#349;ipo, kurinta kun rapido je 5/6 de la absoluta unuo — la rapido de lumo. Sur la Tero pasis jam #265;irka#365; sep jaroj, nomataj nedependaj.

Filtriloj de la ekranoj, gardante homajn okulojn, #349;an#285;is koloron kaj forton de radioj de #265;iu astro. #284;i i#285;is tia, kian oni #285;in vidus tra la dika tera atmosfero kun #285;iaj ozona kaj akva defendaj ekranoj. Nepriskribebla fantome viola lumo de alttemperaturaj sunoj #349;ajnis blua a#365; blankis, mornaj grize rozkoloraj steloj i#285;is gajaj, ore flavaj, similaj al nia Suno. #264;i tie la stelo, brilanta per venka helru#285;a lumo ricevis profundan sangan koloron, en kiu tera observanto kutimis vidi stelojn de la spektra klaso[7] M5. La planedo situis multe pli proksime al sia suno, ol nia Tero al la sia. Dum alproksimi#285;o al Zirda #285;ia suno i#285;is giganta skarlata disko, sendanta multege da varmradioj.

Du monatojn anta#365; la aliro al Zirda «Tantro» komencis provojn komuniki#285;i kun la ekstera stacio de la planedo. #264;i tie estis nur unu stacio sur malgranda senatmosfera satelito, situanta pli proksime al Zirda, ol la Luno al la Tero.

La stel#349;ipo plu vokis anka#365; tiam, kiam #285;is la planedo restis tridek milionoj da kilometroj kaj la terura rapido de «Tantro» malkreskis #285;is tri mil kilometroj dum sekundo. De#309;oris Niza, sed anka#365; la tuta #349;ipanaro maldormis, sidante en atendo anta#365; ekranoj en la centra stirejo.

Niza estis vokanta, pligrandigante povumon de la sendo kaj #309;etante anta#365;en ventumilformajn radiojn.

Finfine ili ekvidis la etan brilantan punkton de la satelito. La stel#349;ipo komencis rivolui la#365; orbito #265;irka#365; la planedo, po iom proksimi#285;ante al #285;i la#365; spiralo kaj egaligante sian rapidon kun rapido de la satelito. «Tantro» kaj la satelito kvaza#365; kunkro#265;i#285;is per nevidebla #349;nurego, kaj la stel#349;ipo ekpendis super la eta planedo, rapide kuranta la#365; sia orbito. Elektronikaj stereoteleskopoj de la #349;ipo nun estis palpantaj la supra#309;on de la satelito. Kaj subite anta#365; la #349;ipanaro de «Tantro» aperis neforgesebla vida#309;o.

Grandega plata vitra konstrua#309;o brulis en rebriloj de la sanga suno. Rekte sub la tegmento trovi#285;is io simila al granda halo por kunvenoj. Tie rigidi#285;is senmove multaj esta#309;oj, ne similaj al teranoj, sed, sendube, homoj. Astronomo de la ekspedicio Pur Hiss, novulo en la kosmo, anstata#365;inta anta#365; la starto mem spertan laboranton, emocii#285;ante, plu profundigis fokuson de la instrumento. Vicoj da homoj, malklare videblaj sub la vitro, restis tute senmovaj. Pur Hiss kreskigis grandigon. I#285;is videbla podio, kadrita per konzoloj de aparataro, kun longa tablo, sur kiu, kruciginte la krurojn, anta#365; la a#365;ditorio sidis homo kun freneza, celita malproksimen rigardo de timigaj okuloj.

— Ili estas mortintaj, frostigitaj! — ekkriis Erg Noor.

La stel#349;ipo plu pendis super la satelito de Zirda, kaj la dek kvar paroj da okuloj sende#349;ire observis la vitran tombon — tio vere estis tombo. Kiom da jaroj sidas #265;i tie tiuj mortintoj? Anta#365; sepdek jaroj eksilentis la planedo, se aldoni ses jarojn da flugo de radioj, rezultos tri kvaronoj de jarcento…

#264;iuj rigardoj turni#285;is al la estro. Erg Noor, pala, fiksrigardis en pajlokoloran nebulon de la atmosfero de la planedo. Tra #285;i malklare videblis apena#365; rimarkeblaj strekoj de montoj, rebriloj de maroj, sed nenio donis la respondon, por kiu ili venis #265;i tien.

— La stacio pereis kaj ne estas restarigita dum sepdek kvin jaroj! Tio signifas katastrofon sur la planedo. Necesas mallevi#285;i, trabati la atmosferon, eble, alteri#285;i. #264;i tie kunvenis #265;iuj — mi demandas opinion de la Konsilio…

Kontra#365;is nur astronomo Pur Hiss. Niza kun indigno rigardis lian grandan rabobestan nazon kaj la malalte sidantajn malbelajn orelojn.

— Se sur la planedo estas katastrofo, do ni havas neniajn #349;ancojn por ricevi anamezonon. #264;irka#365;flugo de la planedo sur malgranda alto kaj des pli alteri#285;o malpligrandigos nian rezervon de planeda brula#309;o.[8] Krome, ni ne scias, kio okazis. Povas esti potenca radiado, kiu pereigos nin.

La ceteraj ekspedicianoj subtenis la estron.

— Nenia planeda radiado estas dan#285;era por #349;ipo kun kosma defendo. Ekscii, kio okazis — #265;u ne por tio ni estas senditaj #265;i tien? Kion respondos la Tero al la Granda Ringo? Trovi fakton — estas ankora#365; tre malmulte, necesas klarigi #285;in. Pardonu al mi tiujn lernejajn rezonojn! — parolis Erg Noor, kaj ordinaraj metalaj notoj en lia vo#265;o eksonoris moke. — Apena#365; ni povas eviti nian rektan devon…

— La temperaturo de la altaj tavoloj de la atmosfero estas normala! — #285;oje ekkriis Niza.

Erg Noor ridetis kaj komencis malalti#285;i singarde, rivoluon post rivoluo, malrapidigante la spiralan kuron de la stel#349;ipo, proksimi#285;anta al la supra#309;o de la planedo. Zirda estis iomete malpli granda, ol la Tero, kaj sur malalta #265;irka#365;flugo ne necesis tre granda rapido. La astronomoj kaj geologoj komparis mapojn kun tio, kion observis optikaj aparatoj de «Tantro». La kontinentoj konservis precize siajn anta#365;ajn konturojn, la maroj trankvile brilis sub la ru#285;a suno. Ne #349;an#285;is siajn formojn anka#365; la montaroj, konataj la#365; anta#365;aj fotoj, — nur la planedo silentis.

Dum tridek kvin horoj la homoj ne forlasis siajn observajn postenojn.

La konsisto de la atmosfero, la radiado de la ru#285;a suno — #265;io koincidis kun la anta#365;aj datumoj pri Zirda. Erg Noor malfermis manlibron pri Zirda kaj trovis kolumnon de datumoj pri #285;ia stratosfero. La jonizo montri#285;is super la ordinara. Malklara kaj maltrankvila konjekto komencis maturi#285;i en la menso de Noor.

Dum la sesa rivoluo de la malleva spiralo i#285;is videblaj konturoj de grandaj urboj. Plu, kiel anta#365;e, neniu signalo sonis en riceviloj de la stel#349;ipo.

Niza Krit anstata#365;i#285;is, por man#285;i, kaj, #349;ajne, ekdormetis. Al #349;i #349;ajnis, ke #349;i dormis nur kelkajn minutojn. La stel#349;ipo iris super la nokta flanko de Zirda ne pli rapide ol ordinara tera spiralavio. #264;i tie, malsupre, devis sterni#285;i urboj, fabrikoj, havenoj. Neniu lumeto brilis en mallumego malsupre, malgra#365; #265;iuj penoj de la potencaj optikaj stereoteleskopoj. Tremiga tondro de la atmosfero, dissekcata de la stel#349;ipo, devis a#365;di#285;i je dekoj da kilometroj.

Pasis horo. Ekbrilis neniu lumo. La sufera atendo i#285;is neeltenebla. Noor #349;altis avertajn fajfilegojn. Terura hurlo ekflugis super la nigra abismo malsupre, kaj la homoj de la Tero esperis, ke #285;i, kuni#285;inte kun la tondro de aero, estos a#365;dita fare de mistere silentantaj lo#285;antoj de Zirda.

Flugilo de flama lumo forbalais la sinistran mallumon. «Tantro» eliris sur la prilumitan flankon de la planedo. Malsupre plu sterni#285;is velura nigro. Rapide pligrandigitaj fotoj montris, ke tio estas seninterrompa tapi#349;o da floroj, similaj al velure nigraj papavoj de la Tero. Veproj de nigraj papavoj etendi#285;is je miloj da kilometroj, anstata#365;inte #265;ion — arbarojn, arbustojn, kanojn, herbojn. Kiel ripoj de gigantaj skeletoj, videblis inter la nigra tapi#349;o stratoj de urboj, kiel ru#285;aj vundoj rustis feraj konstrua#309;oj. Nenie estis e#265; unu viva esta#309;o, e#265; unu arbeto — nur unusolaj nigraj papavoj!

«Tantro» #309;etis bomban observan stacion kaj ree eniris en la nokton. Post ses horoj la robota stacio raportis konsiston de la aero, temperaturon, aerpremon kaj ceterajn kondi#265;ojn sur la supra#309;o de la grundo. #264;io estis normala por la planedo, krom altigita radioaktiveco.

— Monstra tragedio! — dampite balbutis la biologo de la ekspedicio Eon Tal, registrante lastajn datumojn de la stacio. — Ili murdis sin mem kaj tutan sian planedon!

— #264;u vere? — ka#349;ante nevolajn larmojn, demandis Niza. — Tiel terure! Ja la jonizo estas tute ne tiom forta.

— Pasis jam multaj jaroj, — severe respondis la biologo. Lia #285;ibnaza viza#285;o de #265;erkeso, vireca, malgra#365; juneco, i#285;is minaca. — Tia radioaktiva disfalado #285;uste tial estas dan#285;era, ke #285;i akumuli#285;as nerimarkeble. Dum jarcentoj #285;enerala kvanto da radiado povis kreski poiomete, kaj poste abrupte okazis kvalita salto! Disfalanta heredeco, #265;eso de reprodukto plus radiaj epidemioj. Tio okazas ne unuafoje — la Ringo konas similajn katastrofojn…

— Ekzemple, la tiel nomata «Planedo de la lila suno», — a#365;di#285;is malanta#365;e vo#265;o de Erg Noor.

— Estas tragedie, ke #285;ia stranga suno liveradis al la lo#285;antoj altan energiproduktadon, — rimarkis morna Pur Hiss, — #265;e lumeco je sepdek ok niaj sunoj kaj spektra klaso A nul.

— Kie estas tiu planedo? — interesi#285;is biologo Eon Tal. — #264;u #285;i ne estas tiu, kiun la Konsilio intencas lo#285;igi?

— #284;uste tiu. Je #285;ia memoro estis nomita la #349;ipo «Algrab».

— La stelo Algrab, alie la Delta de la Korvo! — ekkriis la biologo. — Sed #285;i estas tre malproksima!

— Je kvardek ses parsekoj. Sed ni konstruas #265;iam pli malproksimajn stel#349;ipojn…

La biologo kapjesis kaj balbutis, ke apena#365; indus nomi la stel#349;ipon per nomo de pereinta stelo.

— Sed la stelo ne pereis, kaj anka#365; la planedo restis. Ne pasos e#265; jarcento, kiam ni prisemos kaj lo#285;igos #285;in, — certe respondis Erg Noor.

Li kura#285;is al malfacila manovro — #349;an#285;i la orbitan vojon de la stel#349;ipo de la latituda al la meridiana, la#365; la rotacia akso de Zirda. Kiel ili foriru de la planedo, ne eksciinte, #265;u #265;iuj pereis? Eble, tiuj, kiuj restis vivaj, ne povas voki helpon de la stel#349;ipo pro detruo de energi-stacioj kaj pro paneo de aparatoj?

Jam pluran fojon vidis Niza Erg Noor-on #265;e la regpanelo en momento de grava manovro. Kun la nepenetreble firma viza#285;o, kun akraj, #265;iam precizaj movi#285;oj, li #349;ajnis al #349;i legenda heroo.

Kaj ree «Tantro» pasis la senesperan vojon #265;irka#365; Zirda, #265;i-foje de poluso al poluso. Ie, speciale en mezaj latitudoj, aperis vastaj zonoj de nuda grundo. Tie en la aero pendis flava nebulo, tra kiu videblis kiel faldetoj gigantaj krestoj de ru#285;aj sabloj, blovataj de vento.

Kaj poste plu etendi#285;is funebraj veluraj kovriloj de nigraj papavoj — la solaj vegeta#309;oj, kontra#365;starintaj al radioaktiveco a#365; farintaj sub #285;ia influo vivkapablan mutacion.

#264;io i#285;is klara. Ser#265;i ie en senvivaj ruinoj anamezonan brula#309;on, rezervitan por gastoj el aliaj mondoj la#365; rekomendo de la Granda Ringo (Zirda ankora#365; ne havis stel#349;ipojn, sed nur planed#349;ipojn), estis ne nur senespere, sed e#265; dan#285;ere. «Tantro» komencis malrapide disvolvi la flugan spiralon en kontra#365;an flankon for de la planedo. Atinginte rapidon je sepdek kilometroj dum sekundo per planedaj motoroj, uzataj por flugoj inter planedoj, por startoj kaj alteri#285;oj, la stel#349;ipo foriris de la mortinta planedo. «Tantro» prenis kurson al la nelo#285;ata, konata nur per konvencia kodo, sunsistemo, kie estis #309;etitaj bombaj stacioj kaj kie devis atendi «Algrab». #348;alti#285;is la anamezonaj motoroj. Ilia forto dum kvindek du horoj akcelis la stel#349;ipon #285;is #285;ia normala rapido je na#365;cent milionoj da kilometroj dum horo. #284;is la loko de renkonto restis dek kvin monatoj da vojo, a#365; dek unu la#365; la dependa tempo de la #349;ipo. La tuta #349;ipanaro, krom de#309;orantoj, povis ekdormi. Sed ankora#365; dum monato okazis komuna diskuto, kalkuloj kaj preparo de raporto al la Konsilio. En datumoj de manlibroj pri Zirda oni trovis mencion pri riskaj eksperimentoj kun nestabilaj atomaj brula#309;oj. Oni trovis elpa#349;ojn de elstaraj sciencistoj de la pereinta planedo, avertintaj pri apero de signoj de malutila efiko al la vivo kaj insistintaj pri #265;esigo de la eksperimentoj. Anta#365; cent dek ok jaroj la#365; la Granda Ringo estis sendita mallonga averto, sufi#265;a por homoj de alta racio, sed, ver#349;ajne, ne akceptita serioze fare de la registaro de Zirda.

Ne restis dubo, ke Zirda pereis pro akumulo de malutila radiado post multaj nesingardaj eksperimentoj kaj facilanima apliko de dan#285;eraj specoj de atoma energio anstata#365; sa#285;a eltrovo de aliaj, malpli malutilaj.

Jam delonge solvi#285;is la enigmo, dufoje la #349;ipanaro #349;an#285;is trimonatan dormon al samlonga normala vivo.

Kaj nun jam dum multaj diurnoj «Tantro» rivoluas #265;irka#365; la griza planedo, kaj kun #265;iu horo malkreskas espero pri renkonti#285;o kun «Algrab». Venas io minaca…

Erg Noor haltis #265;e la sojlo, rigardante al enpensi#285;inta Niza. #348;ia klinita kapo kun tufo de densaj haroj similis al lanuga ora floro. La defia knabeca profilo, la oblikvetaj okuloj, ofte mallar#285;i#285;antaj pro retenata rido, kaj nun lar#285;e malfermitaj, esplorantaj nekonata#309;on kun maltrankvilo kaj kura#285;o! La knabino mem ne komprenas, kia granda interna subteno #349;i kun sia senrezerva amo i#285;is por li. Por li, kiu, malgra#365; longaj jaroj da traviva#309;oj, hardintaj la volon kaj la sentojn, tamen laci#285;as esti estro, preta #265;iuminute preni sur sin ajnan responson pri la homoj, pri la #349;ipo, pri sukceso de la ekspedicio. Tie, sur la Tero, jam delonge ne restis tiom unupersona responso — #265;iam faras decidojn #285;uste tiu grupo de homoj, kiu estis destinita por plenumo de la laboro. Kaj se okazas io neordinara, oni momente povas ricevi ajnan konsilon, fari la plej komplikan konsulton. Sed #265;i tie oni ne havas, kie ricevi konsilojn, kaj estroj de stel#349;ipoj havas specialajn rajtojn. Estus pli facile, se tia responso da#365;rus dum du-tri jaroj, sed ne dek-dek kvin — la avera#285;a da#365;ro de stela ekspedicio!

Li pa#349;is en la centran stirejon.

Niza salte ekstaris renkonten al Erg Noor.

— Mi elektis #265;iujn necesajn materialojn kaj mapojn, — diris li, — ni laborigu la ma#349;inon!

La ekspediciestro etendi#285;is en la fotelo kaj komencis malrapide turni metalajn folietojn, nomante ciferojn de koordinatoj, tensiojn de magnetaj, elektraj kaj gravitaj kampoj, potencon de fluoj de kosmaj partikloj, rapidon kaj denson de meteoraj strioj. Niza, pali#285;inte pro stre#265;o, estis premanta butonojn kaj turnanta #349;altilojn de la komputa ma#349;ino. Erg Noor ricevis serion da respondoj, sulkigis la brovojn kaj enpensi#285;is.

— Sur nia vojo estas forta gravitkampo — zono de amasi#285;o de malhela substanco en la Skorpio, apud stelo 6555-CR+11-PKU, — ekparolis Noor. — Por eviti mal#349;paron de brula#309;o, endas direkti nin #265;i tien, al la Serpento. Antikve oni flugadis per senmotora flugo, uzante gravitajn kampojn kiel akcelilojn, la#365; iliaj randoj…

— #264;u ni povas uzi tiun metodon? — demandis Niza.

— Ne, por tio niaj stel#349;ipoj estas tro rapidaj. Rapido je kvin sesonoj de la absoluta unuo, a#365; ducent kvin mil kilometroj dum sekundo, pligrandigus en tera gravitkampo nian pezon dekdu-mil-oble — sekve, polvigus la tutan ekspedicion. Ni povas flugi tiel nur en kosma spaco malproksime de grandaj amasi#285;oj de materio. Tuj kiam stel#349;ipo eniras en gravitkampon, necesas malaltigi rapidon des pli forte, ju pli forta estas la kampo.

— Sekve, #265;i tie estas kontra#365;diro. — Niza infanece apogis la kapon per la mano, — ju pli forta estas gravitkampo, des malpli rapide necesas flugi!

— Tio estas #285;usta nur por gigantaj sublumaj rapidoj, kiam stel#349;ipo mem i#285;as simila al luma radio kaj povas movi#285;i nur la#365; rekta linio a#365; la#365; tiel nomata kurbo de egalaj tensioj.

— Se mi #285;uste komprenis, vi devas celi nian «radion» — «Tantron» — rekte al la sunsistemo.

— En tio estas tuta grandega malfacileco de stelnavigado. Preciza celado al iu stelo praktike ne eblas, kvankam ni uzas #265;iujn elpensitajn korektojn de kalkuloj. Necesas dum tuta vojo kalkuli akumuli#285;antan eraron, #349;an#285;ante la kurson de la #349;ipo, #285;uste tial ne eblas plene a#365;tomata stirado. Kaj nun ni havas dan#285;eran staton. Halto a#365; almena#365; forta malrapidigo de la flugo post akcelo por ni estos egala al morto, #265;ar por ree atingi la rapidon ni jam ne havos brula#309;on. Jen la dan#285;ero, rigardu: la zono 344+2U estas tute ne esplorita. #264;i tie ne estas steloj, estas konata nur gravitkampo — jen #285;ia rando. Por la fina decido ni atendu la astronomojn — post la kvina rivoluo ni vekos #265;iujn, kaj dume… — La estro de la ekspedicio frotis la tempiojn kaj oscedis.

— La efiko de sporamino fini#285;as, — ekkriis Niza, — vi povas ripozi!

— Bone, mi aran#285;os min #265;i tie, en tiu #265;i fotelo. Eble okazos miraklo — almena#365; unu sono!

En la tono de Erg Noor glitis io, deviginta la koron de Niza ekbati pro karesemo. #348;i deziris alpremi al si tiun obstinan kapon, glatigi la malhelajn harojn kun tro frua grizo…

Niza ekstaris, zorgeme kunmetis la informajn foliojn kaj estingis la lumon, restiginte nur malfortan verdan prilumon #265;irka#365; la paneloj kun aparatoj kaj horlo#285;oj. La stel#349;ipo iris tute trankvile en plena vakuo de la spaco, #265;irka#365;ante sian gigantan rondon. La rufhara astronavigaciistino nea#365;deble okupis sian lokon #265;e la «cerbo» de la grandega #349;ipo. Kutime malla#365;te kantis la aparatoj, agorditaj al certa melodio, — e#265; eta malordo resonus per falsa noto. Sed la malla#365;ta melodio fluis en #285;usta tonalo. Malofte ripeti#285;adis nela#365;taj frapoj, similaj al sonoj de gongo, — tio estis #349;altoj de la akcesora planeda motoro, direktanta la kurson de «Tantro» la#365; la kurbo. La minacaj anamezonaj motoroj silentis. Kvieto de longa nokto regis en la dormanta stel#349;ipo, kvaza#365; ne ekzistis serioza dan#285;ero, pendanta super la #349;ipo kaj #285;iaj lo#285;antoj. #348;ajnis, ke tuj en la sonigilo de la ricevilo eksonos la longe atendataj signaloj, kaj la du #349;ipoj komencos bremsi sian nekredeble rapidan flugon, proksimi#285;os sur paralelaj kursoj kaj, finfine, precize egaliginte siajn rapidojn, kvaza#365; ekku#349;os apude. Lar#285;a tuba galerio kunigos amba#365; #349;ipajn mondetojn, kaj «Tantro» ree ricevos sian gigantan forton.

En profundo de la animo Niza estis trankvila: #349;i fidis je sia estro. La kvin jaroj de la voja#285;o estis nek longaj, nek lacigaj. Speciale post kiam al Niza venis la amo… Sed anka#365; pli frue interesegaj observoj, elektronikaj registra#309;oj de libroj, muziko kaj filmoj ebligis sen#265;ese kompletigadi siajn sciojn kaj ne tre forte senti mankon de sia bela Tero, malaperinta kiel sablero en profunda#309;oj de senfina obskuro. La kunvoja#285;antoj estis homoj de grandegaj scioj, kaj kiam la nervoj estis lacigitaj per impresoj a#365; per longa stre#265;ita laboro… do, en longa dormo, subtenata per agordo al hipnotaj osciloj, grandaj pecoj da tempo faladis en nenion, preterflugante momente. Kaj apud la amato Niza estis feli#265;a. #348;in maltrankviligis nur la konscio, ke al la aliaj estis malpli facile, kaj speciale al li, Erg Noor. Se #349;i nur povus!.. Ne, kion povas la juna, ankora#365; tute malklera astronavigaciisto apud tiaj homoj! Sed, eble, helpis #349;ia tenero, #265;iama stre#265;o de la bona volo, varmega deziro fordoni #265;ion, por plifaciligi tiun malfacilan laboron.

La ekspediciestro veki#285;is kaj levis la pezi#285;intan kapon. La egalmezura melodio sonis kiel anta#365;e, same interrompata per maloftaj frapoj de la planeda motoro. Niza Krit trovi#285;is #265;e la aparatoj, iomete #285;ibi#285;inte, kun ombroj de laco sur la juna viza#285;o. Erg Noor #309;etis rigardon al la dependa horlo#285;o[9] de la stel#349;ipa tempo kaj per unu risorta tiro levis sin el la profunda fotelo.

— Mi tradormis dek kvar horojn! Kaj vi, Niza, ne vekis min! Tio… — Li haltis, renkontinte #349;ian #285;ojan rideton. — Tuj ripozu!

— #264;u mi povas dormi #265;i tie, samkiel vi? — petis la junulino. Ricevinte la permeson, #349;i rapide forkuris por preni man#285;on, lavis sin kaj aran#285;is sin en la fotelo.

Erg Noor, fre#349;igita per onda du#349;o, okupis #349;ian lokon #265;e la aparatoj. Kontrolinte la parametrojn de indikiloj de DES — defendo de elektronikaj sistemoj, li komencis iradi per rapidaj pa#349;oj. La brilantaj, #265;irka#365;igitaj per malhelaj rondoj brunaj okuloj ka#349;e observis lin.

— Kial vi ne dormas? — ordoneme demandis li la astronavigaciistinon.

Tiu skuis la mallonge tonditajn rufajn buklojn — virinoj en eksterteraj ekspedicioj ne portis longajn harojn.

— Mi pensas… — nedecideme komencis #349;i, — kaj nun, #265;e sojlo de dan#285;ero, adoras potencon kaj grandecon de homo, penetrinta malproksime en profundon de spacoj. Por vi #265;i tie multo estas kutima, sed mi estas unuafoje en la kosmo. Nur pripensu — mi estas partoprenanto de la grandioza vojo tra steloj al novaj mondoj!

Erg Noor malforte ridetis kaj frotis la frunton.

— Mi devas vin elrevigi — pli #285;uste, montri la veran skalon de nia potenco. Jen, — li haltis #265;e la projekciilo, kaj sur la malanta#365;a vando de la stirejo aperis brilanta spiralo de la Galaksio.

Erg Noor almontris apena#365; rimarkeblan en #265;irka#365;anta mallumo hirtan randan bran#265;on de la spiralo el maloftaj steloj, #349;ajnantaj senbrila polvo.

— Jen la dezerta regiono de la Galaksio, la periferio, malri#265;a je lumo kaj vivo, kie trovi#285;as nia sunsistemo kaj ni mem nun. Sed anka#365; tiu bran#265;o, vidu, etendi#285;as de la Cigno al la Kareno kaj, aldone al la #285;enerala malproksimeco for de la centraj zonoj, entenas malheligan nubon, #265;i tie… Por trairi la#365;longe tiun bran#265;on, nia «Tantro» bezonos #265;irka#365; kvardek mil nedependajn jarojn. La nigran abismon de malplena spaco, disigantan nian bran#265;on disde la najbara, ni trairus dum kvar mil jaroj. Vidu, niaj flugoj en la senmezurajn profundojn de la spaco estas dume nur baraktado sur malgranda makuleto kun diametro je kvindek lumjaroj! Kiel malmulte ni scius pri la mondo sen la scio de la Ringo! Mesa#285;oj, pensoj, bildoj, senditaj tra spaco, nevenkebla por homa mallonga vivo, pli a#365; malpli frue atingas nin, kaj ni ekkonas #265;iam pli malproksimajn mondojn. #264;iam pli da scioj akumuli#285;as, kaj tiu laboro okazas sen#265;ese!

Niza silentis.

— Unuaj interstelaj flugoj… — penseme da#365;rigis Erg Noor. — Negrandaj #349;ipoj, havintaj nek rapidon, nek potencajn defendilojn. Kaj niaj prauloj e#265; vivis duoble malpli ol ni — jen kiam estis la vera grandeco de la homo!

Niza obstine levis la kapon, kiel #265;iam, kiam esprimis sian malkonsenton.

— Poste, kiam oni trovos aliajn manierojn por venki spacon, sed ne trarompi#285;i rekte tra #285;i, oni diros pri vi — jen herooj, konkerintaj la kosmon per tiaj praaj rimedoj!

La ekspediciestro gaje ridetis kaj etendis la manon al la junulino.

— Kaj pri vi, Niza!

Tiu ru#285;i#285;is.

— Mi fieras pri tio, ke mi estas #265;i tie, kun vi! Kaj mi pretas fordoni #265;ion, por ree kaj ree esti en kosmo.

— Jes, mi scias, — penseme diris Erg Noor. — Sed ne #265;iuj pensas tiel!..

La junulino per virina intuicio komprenis la pensojn de la estro. En lia kajuto estas du stereoportretoj en mirakla viol-ora koloro. Sur amba#365; estas #349;i, la bela Veda Kong, historiisto de antikva mondo, kun diafana rigardo de la lazuraj, kiel tera #265;ielo, okuloj sub flugila svingo de la longaj brovoj. Sunbruna, blindige ridetanta, levinta la manojn al la cindraj haroj. Kaj ridetanta sur kupra #349;ipa kanono — memora#309;o de forgesita antikveco.

Erg Noor, perdinte sian impetecon, malrapide eksidis kontra#365; la astronavigaciistino.

— Se vi scius, Niza, kiel kruele la sorto pereigis mian revon tie, sur Zirda! — subite obtuze diris li kaj singarde metis la fingrojn sur la fuston de startigo de la anamezonaj motoroj, kvaza#365; intencante ekstreme akceli la rapidegan kuron de la stel#349;ipo. — Se Zirda ne pereus kaj ni povus ricevi brula#309;on, — da#365;rigis li responde al senvorta demando de la interparolantino, — mi gvidus la ekspedicion pluen. Tiel estis interkonsentite kun la Konsilio. Zirda sciigus al la Tero, kio necesis, kaj «Tantro» forirus kun tiuj, kiuj dezirus… La restintajn poste prenus «Algrab», kiu post la de#309;orado #265;i tie estus vokita al Zirda.

— Sed kiu restus sur Zirda? — indigne ekkriis la junulino. — #264;u nur Pur Hiss? Sed li estas granda sciencisto, #265;u anka#365; lin ne altirus scio?

— Kaj vi, Niza?

— #264;u mi? Certe!

— Sed… kien? — subite firme demandis Erg Noor, atente rigardante al la junulino.

— Kien ajn, e#265;… — #348;i almontris la nigran abismon inter du bran#265;oj de la stela spiralo de la Galaksio, redoninte al Noor saman atentan rigardon kaj duonmalfermetinte la lipojn.

— Ho, ne tiel malproksime! Vi scias, Niza, kara astronavigaciisto, ke anta#365; #265;irka#365; okdek kvin jaroj okazis la tridek kvara stela ekspedicio, nomita «#348;tupa». Tri stel#349;ipoj, provizante unu la alian per brula#309;o, malproksimi#285;is #265;iam pli fore de la Tero en direkto de la konstelacio Liro. Tiuj du, kiuj ne portis esploristan #349;ipanaron, fordonis anamezonon kaj revenis hejmen. Tiel grimpadis sur la plej altajn montojn sportistoj-alpistoj. Finfine, la tria, «Velo»…

— Tiu, la nereveninta!.. — emocie flustris Niza.

— Jes. «Velo» ne revenis. Sed #285;i atingis la celon kaj pereis dum revena vojo, sukcesinte sendi mesa#285;on. La celo estis granda planeda sistemo de la blua stelo Vego, a#365; la Alfa de la Liro. Kiom da homaj okuloj en senfinaj generacioj adoradis tiun helan bluan stelon de la norda #265;ielo! Vego distancas je ok parsekoj, a#365; je tridek unu jaroj da vojo la#365; nedependa tempo, kaj homoj ankora#365; neniam malproksimi#285;is de nia Suno je tiaj distancoj. #264;iel ajn, «Velo» atingis la celon… La ka#365;zo de #285;ia pereo estas nekonata — #265;u meteor#349;tono a#365; granda paneo. Eble, #285;i anka#365; nun plu kuras en la spaco kaj la herooj, kiujn ni opinias mortintaj, ankora#365; vivas…

— Kiel terure!

— Tielas sorto de #265;iu stel#349;ipo, kiu ne povas iri kun subluma rapido. Inter #285;i kaj la hejma planedo tuj ekstaras jarmiloj da vojo.

— Kion mesa#285;is «Velo»? — rapide demandis la junulino.

— Tre malmulton. La mesa#285;o estis interrompi#285;anta kaj poste tute eksilentis. Mi memoras #285;in precize: «Mi estas Velo, mi estas Velo, iras de Vego dum dudek ses jaroj… sufi#265;e… atendos… kvar planedoj de Vego… estas nenio pli bela… kia feli#265;o!..»

— Sed ili vokis helpon, ie intencis atendi!

— Certe, helpon, alie la stel#349;ipo ne mal#349;parus gigantan energion por sendo de la mesa#285;o. Kion ni povus fari — e#265; unu plia vorto ne venis de «Velo».

— Dudek ses nedependaj jaroj da revena vojo. #284;is la Suno restis #265;irka#365; kvin jaroj… La #349;ipo estis ie en nia regiono a#365; e#265; pli proksime al la Tero.

— Apena#365;… Nur en tiu okazo, se #285;i superis normalan rapidon kaj iris proksime al la kvantuma limo.[10] Sed tio estas tre dan#285;era!

Erg Noor koncize klarigis la matematikajn fundamentojn de la detrua salto en stato de materio dum proksimi#285;o al la luma rapido, sed rimarkis, ke la junulino a#365;skultas malatente.

— Mi komprenis vin! — ekkriis #349;i, tuj kiam la ekspediciestro finis siajn klarigojn. — Mi komprenus tuj, sed la pereo de la stel#349;ipo #349;irmis de mi la sencon… Tio #265;iam estas tiel terura, kaj kun tio ne eblas paci#285;i!

— Nun vi komprenis la #265;efan en la mesa#285;o, — morne diris Erg Noor. — Ili malkovris iajn speciale belajn mondojn. Kaj mi jam delonge revas ripeti la vojon de «Velo» — kun novaj perfektigoj tio nun eblas e#265; kun sola #349;ipo. Ekde la juneco mi vivas per revo pri Vego — la blua suno kun belaj planedoj!

— Vidi tiajn mondojn… — per rompi#285;anta vo#265;o diris Niza. — Sed por reveno necesas sesdek teraj, a#365; kvardek nedependaj jaroj… Do tio estas… duono de vivo.

— Jes, grandaj atingoj postulas grandajn oferojn. Sed por mi tio e#265; ne estas ofero. Mia vivo sur la Tero estis nur mallongaj pa#365;zoj de stelaj voja#285;oj. Ja mi naski#285;is sur stel#349;ipo!

— Kiel tio povis okazi? — miregis la junulino.

— La tridekkvina stela konsistis el kvar #349;ipoj. Sur unu el ili mia patrino estis astronomo. Mi naski#285;is en mezo de vojo al duopa stelo MN19026+7AL kaj per tio duoble rompis le#285;ojn. Duoble — tial, ke mi kreskis kaj eduki#285;is #265;e la gepatroj en la stel#349;ipo, sed ne en lernejo. Kion eblis fari! Kiam la ekspedicio revenis sur la Teron, mi a#285;is jam dek ok jarojn. Kiel Heraklajn heroa#309;ojn oni alkalkulis al mi tion, ke mi lernis la arton konduki stel#349;ipon kaj i#285;is astronavigaciisto.

— Sed mi tamen ne komprenas… — komencis Niza.

— Mian patrinon? Kiam vi i#285;os pli a#285;a — komprenos! Tiam la serumo AT — Anti-Tja — ankora#365; ne povis konservi#285;i longe. Kuracistoj ne sciis tion… #264;iel ajn, oni alportadis min #265;i tien, en saman stirejon, kaj mi gapadis per miaj duonsenkonsciaj okuletoj al ekranoj, observante stelojn, balanci#285;antajn en ili. Ni flugis en direkto de Teta de la Lupo, kie estis proksima al la Suno duopa stelo. Du nanoj — blua kaj oran#285;kolora, ka#349;itaj per malhela nubo. La unua konscia impreso estis #265;ielo de senviva planedo, kiun mi observis el sub vitra kupolo de provizora stacio. Sur planedoj de duopaj steloj ordinare ne ekzistas vivo pro malreguleco de iliaj orbitoj. La ekspedicio el#349;ipi#285;is kaj dum sep monatoj faris geologiajn esplorojn. Tie, kiom mi memoras, trovi#285;is giganta ri#265;o de plateno, osmio kaj iridio. Nekredeble pezaj iridiaj kubetoj i#285;is miaj ludiloj. Kaj tiu #265;ielo, mia unua #265;ielo, nigra, kun puraj lumetoj de neflagrantaj steloj kaj kun du sunoj de neimagebla belo — la hele oran#285;kolora kaj la intense blua. Mi memoras, ke iufoje strioj de iliaj radioj kruci#285;adis, kaj tiam sur nian planedon ver#349;i#285;is tia potenca kaj gaja verda lumo, ke mi kriis kaj kantis pro ekstazo!.. — Erg Noor finis: — Sufi#265;as, min tro absorbis la rememoroj, kaj vi jam delonge devas ripozi.

— Da#365;rigu, mi neniam a#365;dis ion pli interesan, — ekpetegis Niza, sed la estro estis necedema.

Li alportis pulsantan hipnotigilon, kaj #265;u pro la ordonantaj okuloj, #265;u pro la dormiga aparato la junulino ekdormis tiel forte, ke veki#285;is anta#365; komenco de la sesa rivoluo. Jam la#365; la malvarma viza#285;o de la estro Niza komprenis, ke «Algrab» ne aperis.

— Vi veki#285;is #285;ustatempe! — deklaris li, tuj kiam Niza revenis, ordiginte sin post elektra kaj onda bano. — #348;altu muzikon kaj lumon por veko. Por #265;iuj!

Niza rapide premis vicon da butonoj, kaj en #265;iuj kajutoj de la stel#349;ipo, kie dormis la ekspedicianoj, komencis intermiti eklumoj kaj a#365;di#285;is speciala, poiomete forti#285;anta muziko de basaj vibrantaj akordoj. Komenci#285;is poioma, gardema veko de bremsita nerva sistemo kaj revenigo de #285;i al normala agado. Post kvin horoj en la centra stirejo de la stel#349;ipo kunvenis #265;iuj definitive rekonscii#285;intaj ekspedicianoj, refortigitaj per man#285;o kaj nervaj stimuliloj.

La informon pri pereo de la akcesora stel#349;ipo #265;iu akceptis malsame. Kiel atendis Erg Noor, la ekspedicio montris sin inde. Estis nek vorto de malespero, nek rigardo de timo. Pur Hiss, montrinta sin ne tro kura#285;a sur Zirda, sen tremo renkontis la mesa#285;on. Juna Luma Lasvi — la kuracistino de la ekspedicio — nur iomete pali#285;is kaj ka#349;e #265;irka#365;lekis la seki#285;intajn lipojn.

— Ni rememoru la pereintajn kamaradojn! — diris la estro, #349;altante ekranon de projekciilo, sur kiu aperis «Algrab», filmita anta#365; la starto de «Tantro».

#264;iuj ekstaris. Malrapide #349;an#285;i#285;adis sur la ekrano fotoj de jen seriozaj, jen ridetantaj homoj — de la sep anoj de «Algrab». Erg Noor diradis nomon de #265;iu el ili, kaj la voja#285;antoj adia#365;e salutadis la pereinton. Tia estis la moro de astrona#365;toj. Stel#349;ipoj, voja#285;antaj kune, #265;iam havis kompletojn da fotoj de #265;iuj ekspedicianoj. Malaperintaj #349;ipoj povis longe vagadi en la kosma spaco, kaj iliaj #349;ipanaroj ankora#365; longe povis resti vivaj. Tio ne gravis — tia #349;ipo neniam revenadis. Por trovi #285;in, helpi al #285;i estis nenia reala eblo. Konstruo de #349;ipoj atingis jam tian perfektecon, ke etaj paneoj preska#365; neniam okazis a#365; estis facile ripareblaj. Sed serioza paneo de ma#349;inoj ankora#365; neniam estis riparita en la kosmo. Fojfoje #349;ipoj sukcesadis, kiel «Velo», sendi lastan mesa#285;on. Sed plej granda parto de mesa#285;oj ne atingis la celon: precize orienti ilin estis nekredeble malfacile. Elsendoj de la Granda Ringo dum jarmiloj trovis precizajn direktojn kaj povis, krome, variigi ilin, transsendante de planedo al planedo. Sed stel#349;ipoj ordinare trovi#285;is en neesploritaj regionoj, kie direktoj de elsendo povis esti nur hazarde divenitaj.

Inter astrona#365;toj regis konvinko, ke en la kosmo ekzistas, krom #265;io, iaj ne#365;traj kampoj, a#365; nul-zonoj, en kiuj #265;iuj radioj kaj mesa#285;oj dronas, kiel #349;tonoj en akvo. Sed astrofizikistoj #285;is nun opiniis nul-kampojn arbitra elpensa#309;o de kosmaj voja#285;antoj, emaj al monstraj fantazioj.

Post la malgaja rito kaj konsili#285;o, ne okupinta multan tempon, Erg Noor #349;altis la anamezonajn motorojn. Post du diurnoj ili eksilentis, kaj la stel#349;ipo komencis proksimi#285;i al la hejma planedo je dudek unu miliardoj da kilometroj dum diurno. #284;is la Suno restis proksimume ses teraj (nedependaj) jaroj da vojo. En la centra stirejo kaj en la biblioteko-laboratorio ekbolis laboro: estis komputata kaj direktata nova kurso.

Necesis flugi tutajn ses jarojn, mal#349;parante anamezonon nur por korektado de la kurso de la #349;ipo. Alivorte, necesis konduki la stel#349;ipon, zorgeme #349;parante akcelon. #264;iujn maltrankviligis la neesplorita regiono 344+2U inter la Suno kaj «Tantro», #265;irka#365;iri kiun oni neniel povis: #265;iuflanke de #285;i #285;is la Suno renkonteblis zonoj de liberaj meteor#349;tonoj, krome, dum turno la #349;ipo perdus akcelon.

Post du monatoj la komputita linio de flugo estis preta. «Tantro» komencis kuri la#365; la glata kurbo de egala tensio.

La bonega #349;ipo estis en plena ordo, la flugrapido estis en la kalkulitaj limoj. Nun nur la tempo — #265;irka#365; kvar dependaj jaroj da flugo — ku#349;is inter la stel#349;ipo kaj la patrujo.

Erg Noor kaj Niza, plende#309;orintaj sian tempon kaj lacaj, enprofundi#285;is en longan dormon. Kune kun ili foriris en la provizoran neekziston du astronomoj, la geologo, la biologo, la kuracisto kaj kvar in#285;enieroj.

Sian de#309;oron komencis sekva skipo — sperta astronavigaciisto Pel Lin, partoprenanta en sia dua ekspedicio, astronomino Ingrid Ditra kaj memvole ali#285;inta al ili elektronika in#285;eniero Kej Ber. Ingrid, la#365; permeso de Pel Lin, ofte foriradis en la bibliotekon apud la stirejo. Kune kun Kej Ber, sia malnova amiko, #349;i estis verkanta monumentan simfonion «Pereo de planedo», inspirita de la tragedia Zirda. Pel Lin, laci#285;inte pro muziko de la aparataro kaj kontemplado de nigraj abismoj de la kosmo, sidigadis #265;e pupitron Ingrid-on, kaj mem kun entuziasmo okupi#285;adis pri de#265;ifrado de misteraj skriba#309;oj, trovitaj sur enigme forlasita de lo#285;antoj planedo en la sistemo de la plej proksimaj steloj de la Centa#365;ro. Li kredis je sukceso de sia nerealigebla entrepreno.

Ankora#365; dufoje #349;an#285;i#285;is de#309;orantoj, la stel#349;ipo proksimi#285;is al la Tero preska#365; je dek mil miliardoj da kilometroj, kaj la anamezonaj motoroj estis #349;altataj nur por kelkaj horoj.

Estis fini#285;anta la de#309;orado de la grupo de Pel Lin, la kvara ekde tiam, kiam «Tantro» foriris de la loko de la neokazinta renkonti#285;o kun «Algrab».

Astronomino Ingrid Ditra, fininte kalkulojn, turni#285;is al Pel Lin, melankolie observanta sen#265;esan tremetadon de ru#285;aj indikiloj de mezuriloj de gravita tensio la#365; bluaj gradigitaj arketoj. Ordinara malrapidi#285;o de psikaj reagoj, kiun ne evitas e#265; la plej fortikaj homoj, efikis en la dua duono de de#309;orado. Stel#349;ipoj dum monatoj kaj jaroj iradas sub a#365;tomata regado la#365; donita kurso. Se subite okazas iu eksterordinara okaza#309;o, tro komplika por rezonado de la a#365;tomato, reganta la stel#349;ipon, do ordinare #285;i ka#365;zas pereon de la #349;ipo, #265;ar ne povas savi e#265; enmiksi#285;o de homoj. La homa cerbo, kiel ajn bone #285;i estu trejnita, ne povas reagi kun necesa rapido.

— La#365; mi, ni delonge enprofundi#285;is en la neesploritan regionon 344+2U. La estro deziris de#309;ori #265;i tie mem, — turnis sin Ingrid al la astronavigaciisto.

Pel Lin #309;etis rigardon al la tagnombrilo.

— Ankora#365; du tagojn, kaj ni tutegale #349;an#285;i#285;os. Dume ne estas io atentinda. #264;u ni plenumos la de#309;oradon #285;is la fino?

Ingrid konsente kapjesis. El la po#365;paj ejoj eliris Kej Ber kaj okupis sian kutiman fotelon apud la instala#309;o de ekvilibrigaj me#293;anismoj. Pel Lin oscedis kaj levis sin.

— Mi dormos dum kelkaj horoj, — diris li al Ingrid.

Tiu obeeme transiris de sia tablo anta#365;en al la regpanelo.

«Tantro» iris, ne balanci#285;ante, en absoluta vakuo. Neniu, e#265; malproksima, meteor#349;tono troveblis per supersentivaj aparatoj de Voll Hod. La kurso de la stel#349;ipo ku#349;is nun iomete flanken for de la Suno — proksimume je unu kaj duono da jaro da flugo. La ekranoj de anta#365;a vido nigris per mirinda malpleno — #349;ajnis, la stel#349;ipo direktas sin en la koron mem de la obskuro. Nur el la flankaj teleskopoj same, kiel anta#365;e, pikis la ekranojn pingloj de lumo de sennombraj steloj.

Stranga maltrankvila sento trakuris la nervojn de la astronomo. Ingrid revenis al siaj ma#349;inoj kaj teleskopoj, ree kaj ree kontrolante iliajn indikojn kaj mapigante la nekonatan regionon. #264;io estis kvieta, sed malgra#365; tio Ingrid ne povis de#349;iri la okulojn de la malbona#365;gura obskuro anta#365; la #349;ipa pruo. Kej Ber rimarkis #349;ian maltrankvilon kaj longe fiksa#365;skultis kaj fiksrigardis la aparatojn.

— Mi trovas nenion, — finfine rimarkis li. — Kio al vi #349;ajnis?

— Mi mem ne scias, min maltrankviligas tiu neordinara mallumo anta#365;e. Al mi #349;ajnas, ke nia #349;ipo iras rekte en malhelan nebulozon.

— La malhela nubo devas esti #265;i tie, — konfirmis Kej Ber, — sed ni nur «skrapos» #285;ian randon. #284;uste tiel estas kalkulite! La tensio de gravitkampo kreskas egalmezure kaj malforte. Dum vojo tra tiu #265;i regiono ni nepre devas proksimi#285;i al iu gravita centro. #264;u ne estas egale — al la malhela a#365; al la lumanta?

— #264;io #265;i estas tiel, — pli trankvile diris Ingrid.

— Do pri kio vi maltrankvilas? Ni iras la#365; la difinita kurso e#265; pli rapide, ol estas planite. Se nenio #349;an#285;i#285;os, do ni atingos Tritonon e#265; kun nia manko de brula#309;o.

Ingrid eksentis, kiel #285;ojo ekbrulas en #349;i kun nur unu penso pri Tritono, satelito de Neptuno, kaj pri la stel#349;ipa stacio, konstruita sur #285;i en la ekstera rando de la sunsistemo. Trafi sur Tritonon signifis reveni hejmen…

— Mi pensis, ke mi kun vi okupi#285;os pri muziko, sed Lin foriris por ripozi. Li dormos dum ses-sep horoj, kaj mi dume sola pripensos orkestradon de la finalo de la dua parto — #265;u vi scias, tie, kie ni neniel sukcesas fari integran venon de minaco. Jen tiu… — Kej kantis kelkajn notojn.

— Di-i, di-i, da-ra-ra, — subite respondis, #349;ajne, la vandoj mem de la stirejo.

Ingrid tremeris kaj #265;irka#365;rigardis, sed post momento komprenis. La tensio de gravitkampo kreskis, kaj la aparatoj respondis per #349;an#285;o de la melodio de la aparato de artefarita gravito.

— Amuza koincido! — iom kulpete ekridis #349;i.

— Venis pliforti#285;o de gravito, kiel devas esti #265;e malhela nubo. Nun vi povas esti tute trankvila, kaj Lin plu dormu.

Kun tiuj vortoj Kej Ber eliris el la stirejo. En la hele prilumita biblioteko li eksidis #265;e malgrandan elektronikan violon-pianon kaj tuta enprofundi#285;is en laboron. Probable, pasis kelkaj horoj, kiam la hermetika pordo de la biblioteko malfermi#285;is kaj aperis Ingrid.

— Kej, kara, veku Lin-on.

— Kio okazis?

— La tensio de gravitkampo kreskas pli, ol devas esti la#365; la kalkuloj.

— Kaj kio estas anta#365;e?

— Sama mallumo! — Ingrid malaperis.

Kej Ber vekis la astronavigaciiston. Tiu salte ekstaris kaj #309;eti#285;is en la centran stirejon al la aparatoj.

— Estas nenio minaca. Sed de kie #265;i tie aperis tia gravitkampo? Por malhela nubo #285;i estas tro forta, kaj stelo #265;i tie ne ekzistas… — Lin pensis iom kaj premis la butonon de veko de la kajuto de la ekspediciestro, ankora#365; pensis kaj #349;altis la kajuton de Niza Krit.

— Se nenio okazos, do ili simple anstata#365;os nin, — klarigis li al maltrankvili#285;inta Ingrid.

— Kaj se okazos? Erg Noor povos normali#285;i nur post kvin horoj. Kion ni faru?

— Ni atendu, — trankvile respondis la astronavigaciisto. — Kio povas okazi dum kvin horoj #265;i tie, tiel malproksime de #265;iuj stelsistemoj?..

La tonalo de sono de la aparatoj estis sen#265;ese malalti#285;anta, sen indikiloj parolante pri #349;an#285;i#285;o de stato de la flugo. La stre#265;ita atendo estis malrapide pasanta. Du horoj pasis, kiel la tuta de#309;orado. Pel Lin ekstere restis trankvila, sed la maltrankvilo de Ingrid jam kaptis Kej Ber-on. Li ofte retrorigardadis al la pordo de la stirejo, atendante, kiel #265;iam, rapidan aperon de Erg Noor, kvankam sciis, ke veki#285;o el longa dormo okazas malrapide.

Longa sonoro tremerigis #265;iujn.

Ingrid alkro#265;i#285;is al Kej Ber.

— «Tantro» estas en dan#285;ero! La tensio de la kampo i#285;is duoble pli granda, ol la kalkulita!

La astronavigaciisto pali#285;is. Venis neatendita#309;o — #285;i postulis tujan decidon. La sorto de la stel#349;ipo estis en liaj manoj. La sen#265;ese kreskanta gravito postulis malrapidigon de la iro de la #349;ipo ne nur pro kresko de pezo en la #349;ipo, sed anka#365; tial, ke, evidente, rekte anta#365;e situis granda amaso da densa materio. Sed post malrapidi#285;o mankos brula#309;o por fari novan akcelon! Pel Lin kunpremis la dentojn kaj turnis la fuston de #349;alto de la bremsaj jonaj planedaj motoroj. Sonoraj frapoj enplekti#285;is en la melodion de la aparatoj, superante la alarman sonoron de la aparato, kalkulanta proporcion de gravitforto kaj rapido. La sonoro mal#349;alti#285;is, kaj la indikiloj konfirmis la sukceson — la rapido ree i#285;is sendan#285;era, normi#285;inta konforme al la kreskinta gravito. Sed tuj kiam Pel Lin mal#349;altis la bremsadon, la sonoro eksonis ree — la minaca gravitforto postulis malrapidigon de la iro. I#285;is evidente, ke la stel#349;ipo iris rekte al potenca centro de gravito.

La astronavigaciisto ne kura#285;is #349;an#285;i la kurson — la verkon de granda laboro kaj de grandega precizo. Uzante la planedajn motorojn, li estis bremsanta la stel#349;ipon, kvankam jam estis evidenti#285;anta erareco de la kurso, metita tra nekonata maso de materio.

— La gravitkampo estas granda, — duonvo#265;e rimarkis Ingrid. — Eble…

— Necesas ankora#365; malrapidigi la iron, por turni! — ekkriis la astronavigaciisto. — Sed per kio ni poste rapidigos la flugon?.. — Pereiga nedecidemo sonis en liaj vortoj.

— Ni jam trais la eksteran kirlan zonon,[11] — respondis Ingrid, — okazas sen#265;esa kaj rapida kresko de la gravito.

Ek#349;uti#285;is oftaj sonorantaj frapoj — la planedaj motoroj ekfunkciis a#365;tomate, kiam la stiranta la #349;ipon elektronika ma#349;ino eksentis anta#365;e grandegan amason da materio. «Tantro» komencis #349;anceli#285;i. Malgra#365; ajna malrapidigo de la stel#349;ipo, la homoj en la stirejo komencis perdi konscion. Ingrid falis sur la genuojn. Pel Lin en sia fotelo penis levi la plumbi#285;intan kapon, Kej Ber eksentis sensencan, animalan timon kaj infanan senhelpecon.

La frapoj de la motoroj pliofti#285;is kaj i#285;is sen#265;esa tondro. La elektronika «cerbo» de la #349;ipo plu luktis anstata#365; siaj duone senkonsciaj mastroj, siaspece potenca, sed ne sa#285;a, #265;ar ne povis anta#365;vidi komplikajn konsekvencojn kaj elpensi eliron el esceptaj okazoj.

La #349;anceli#285;ado de «Tantro» malforti#285;is. La indikiloj, montrantaj rezervon de planedaj jonaj #349;argoj, rapide ekrampis malsupren. Rekonscii#285;inta Pel Lin komprenis, ke la gravito kreskas tro rapide, — necesas tuj uzi ur#285;ajn rimedojn por haltigo de la #349;ipo, kaj poste por abrupta #349;an#285;o de la kurso.

Pel Lin movis la fuston de la anamezonaj motoroj. Kvar altaj cilindroj el bora nitrido, videblaj tra speciala fendo de la regpanelo, ekbrilis elinterne. Hela verda flamo ekpulsis en ili kiel freneza fulmo, ekfluis kaj ekturni#285;is per kvar densaj spiraloj. Tie, en la prua parto de la #349;ipo, forta magneta kampo #265;irka#365;is la vandojn de la motoraj duzoj, savante ilin de tuja detruo.

La astronavigaciisto movis la fuston plu. Tra la verda kirla vando i#285;is videbla la direktanta radio — grizeta fluo de K-partikloj.[12] Ankora#365; unu movo, kaj la#365; la griza radio riveli#285;is blindiga viola fulmo — la signalo, ke anamezono komencis sian rapidegan elfluon. La tuta korpo de la stel#349;ipo respondis per preska#365; nea#365;debla, malfacile eltenebla altfrekvenca vibrado…

Erg Noor, preninte necesan dozon da nutra#309;o, ku#349;is en duondormo sub neesprimeble agrabla elektra masa#285;o de la nerva sistemo. Estis malrapide foriranta la nebulo de forgeso, ankora#365; kovranta la cerbon kaj la korpon. La veka melodio sonis pli ma#309;ore en kreskanta ofteco de la ritmo…

Subite io malbona invadis el ekstere, rompis la #285;ojon de veki#285;o el la na#365;dektaga dormo. Erg Noor ekkonsciis sin la estro de la ekspedicio kaj komencis despere lukti, penante revenigi la normalan konscion. Finfine li komprenis, ke la stel#349;ipo estas ur#285;e bremsata per la anamezonaj motoroj, — sekve, io okazis. Li penis ekstari. Sed la korpo ankora#365; ne obeis, la kruroj fleksi#285;is, kaj li kiel sako falis sur la plankon de sia kajuto. Tamen li sukcesis rampi #285;is la pordo, malfermi #285;in. En la koridoro Erg Noor levi#285;is sur la manojn kaj la piedojn kaj enfalis en la centran stirejon.

Fiksrigardantaj al la ekranoj kaj ciferplatoj, la homoj timigite retrorigardis kaj alsaltis al la estro. Tiu, ne havante fortojn ekstari, elparolis:

— Ekranojn, anta#365;ajn… #349;altu al infraru#285;a… haltigu… motorojn!

La borazonaj cilindroj estingi#285;is samtempe kun la eksilentinta vibrado de la #349;ipkorpo. Sur la dekstra anta#365;a ekrano aperis grandega stelo, lumanta per malhela ru#285;-bruna lumo. Por momento #265;iuj rigidi#285;is, ne de#349;irante la okulojn de la giganta disko, aperinta el mallumo rekte anta#365; la pruo de la #349;ipo.

— Ho stultulo! — malfeli#265;e ekkriis Pel Lin. — Mi estis konvinkita, ke ni estas apud malhela nubo! Sed tio estas…

— Fera stelo! — kun teruro ekkriis Ingrid Ditra.

Erg Noor, apogi#285;ante al dorsapogilo de fotelo, ekstaris de sur la planko. Lia ordinare pala viza#285;o ricevis bluetan kolornuancon, sed la okuloj ekbrilis per la #265;iama akra lumo.

— Jes, tio estas fera stelo, — malrapide diris li, — la teruro de astrona#365;toj!

Neniu suspektis #285;in en tiu #265;i regiono, kaj rigardoj de #265;iuj de#309;orantoj turni#285;is al li kun espero.

— Mi pensis nur pri nubo, — malla#365;te kaj kulpe diris Pel Lin.

— Malhela nubo kun tia gravitforto devus interne konsisti el solidaj, relative grandaj eroj, kaj «Tantro» jam estus pereinta. Eviti kunpu#349;i#285;on en tia svarmo ne eblas, — firme kaj malla#365;te diris la estro.

— Sed la abruptaj #349;an#285;i#285;oj de la tensio de la kampo, iaj kirloj? #264;u tio ne estas rekta signo de nubo?

— A#365; de tio, ke la stelo havas planedon.

La estro kura#285;ige balancis la kapon kaj mem premis la butonojn de veko.

— Rapide donu sinoptika#309;on de observoj! Ni komputu izogravojn!

La stel#349;ipo ree #349;anceli#285;is. En la ekrano kun kolosa rapido fulmis io nekredeble grandega, trakuris malanta#365;en kaj malaperis.

— Kaj jen la respondo… Ni anta#365;iris la planedon. Rapide, rapide al laboro! — La rigardo de la estro falis sur la nombrilojn de brula#309;o. Li pli firme alkro#265;igis al la dorsapogilo de la fotelo, deziris ion diri kaj eksilentis.