"La nebulozo de Andromedo" - читать интересную книгу автора (Efremov Ivan)#264;apitro 5 #264;evalo sur mara fundoMaro, varma, diafana, estis apena#365; #349;ancelanta siajn mirinde helajn verd-bluajn ondojn. Dar Veter malrapide eniris #285;is la kolo mem kaj lar#285;e dis#309;etis la manojn — li penis firmi#285;i sur la klinita fundo. Rigardante super negrandaj ondoj al brilanta foro, li denove sentis sin dissolvi#285;anta en la maro kaj mem i#285;is parto de tiu ne#265;irka#365;prenebla natura forto. #264;i tien, en la maron, li alportis delonge retenatan mal#285;ojon. La mal#285;ojon de disi#285;o kun la absorbanta grandeco de la kosmo, kun la senlima oceano de ekkono kaj penso, kun severa koncentriteco de #265;iu tago de la vivo. Nun lia ekzisto estis tute alia. Kreskanta amo al Veda beligis tagojn de nekutima laboro kaj malgajan liberon de pensado de la bonege trejnita cerbo. Kun entuziasmo de lernanto li enprofundi#285;is en historiajn esplorojn. La rivero de tempo, spegulita en liaj pensoj, helpis ekregi la #349;an#285;on de la vivo. Li estis dankema al Veda Kong pro tio, ke #349;i kun sia #265;iama takto aran#285;is la helikopteran voja#285;on en la landon, transformitan per laboro de la homo. Same kiel anta#365; grandeco de la maro, anta#365; grandeco de la teraj laboroj la propraj perdoj i#285;is bagatelaj. Dar Veter estis paci#285;anta kun la nekorektebla, pri kio #265;iam plej malfacile rezignacias la homo… Malla#365;ta duoninfana vo#265;o vokis lin. Li rekonis Miiko-n kaj, svinginte la manojn, ekku#349;is sur la dorson, atendante la malgrandan junulinon. #348;i fulmorapide #309;etis sin en la maron. De sur #349;iaj malmolaj pe#265;koloraj haroj estis deruli#285;antaj grandaj gutoj, kaj la flaveta sunbruna korpo sub maldika tavolo de akvo #349;ajnis verda. Ili ekna#285;is apude renkonten al la suno, al soleca dezerta insuleto, levi#285;anta kiel nigra bulo je kilometro for de la bordo. #264;iuj infanoj de la erao de la Ringo kreskis #265;e maro kiel bonegaj na#285;antoj, kaj Dar Veter havis krome denaskajn kapablojn. Komence li na#285;is nehaste pro timo, ke Miiko laci#285;os, sed la junulino glitis apude facile kaj senzorge. Dar Veter ekhastis, iom perpleksigita per la lerteco de Miiko. Sed e#265; kiam li ekna#285;is plenforte, Miiko ne malanta#365;is, kaj #349;ia senmova pla#265;a viza#285;eto restis same trankvila. A#365;di#285;is obtuza pla#365;do de ondoj el la mara flanko de la insulo. Dar Veter turni#285;is sur la dorson, kaj la akceli#285;inta junulino #265;irka#365;na#285;is rondon kaj revenis al li. — Miiko, vi na#285;as mirakle! — kun admiro ekkriis Dar Veter kaj, preninte plenan bruston da aero, retenis la spiron. — Mi na#285;as malpli bone, ol plon#285;as, — konfesis la junulino, kaj Dar Veter ree miris. — Miaj prauloj estis japanoj, — da#365;rigis Miiko. — Iam estis tuta tribo, en kiu #265;iuj virinoj estis plon#285;istinoj — ili kaptadis perlojn, kolektadis nutrajn algojn. Tiu okupi#285;o transiradis de generacio al generacio, kaj dum mil jaroj ili atingis mirindan lertecon. Hazarde #285;i riveli#285;is en mi nun. — Mi neniam konjektis… — Ke fora posteulino de plon#285;istinoj i#285;os historiisto? En nia familio ekzistis legendo. Estis anta#365; pli ol mil jaroj japana pentristo Janagihara Ejgoro. — #264;u Ejgoro? Do via nomo?.. — Nur malofta koincido en nia tempo, kiam nomojn oni donas la#365; ajna pla#265;a sonkombino. Tamen, #265;iuj strebas elekti sonojn a#365; vortojn el lingvoj de tiuj popoloj, de kiuj ili devenas. Via nomo, se mi ne eraras, estas el radikoj de la rusa lingvo, #265;u? — Tute #285;uste. E#265; ne radikoj, sed tutaj vortoj. La unua — donaco, la dua — vento, kirlo… — Mi ne scias la sencon de mia nomo. Sed la pentristo vere ekzistis. Mia praavo trovis unu lian pentra#309;on en iu konservejo. Tio estas granda kanvaso — vi povas vidi #285;in #265;e mi, — por historiisto #285;i estas interesa. Tre esprimive estas montrita la severa kaj kura#285;a vivo, malri#265;eco kaj simpleco de popolo… #264;u ni na#285;u pluen? — Ankora#365; minuton, Miiko! Kio do pri la plon#285;istinoj? — La pentristo ekamis plon#285;istinon kaj eklo#285;is por #265;iam en la tribo. Anka#365; liaj filinoj same estis plon#285;istinoj, same laboradis dum la tuta vivo en maro. Rigardu, kia stranga insulo — kiel ronda cisterno a#365; malalta turo, kiel por produktado de sukero. — Sukero! — nevole subridis Dar Veter. — Por mi en la infaneco tiaj malplenaj insuloj estis logilo. Solece staras ili, #265;irka#365;itaj de maro, nesciataj sekretoj ka#349;i#285;as en malhelaj rokoj a#365; boskoj — #265;ion ajn eblas renkonti #265;i tie, kion oni deziras en revo. Sonora rido de Miiko i#285;is rekompenco por li. La junulino, silentema kaj #265;iam iom malgaja, nun nerekoneble #349;an#285;i#285;is. Gaje kaj kura#285;e impetante anta#365;en, al la peze pla#365;dantaj ondoj, #349;i plu restis por Veter fermita pordo — tute ne tiel, kiel la diafana Veda, kies sentimo estis plie rava fidemo, ol efektiva persistemo. Inter grandaj #349;tonpecoj #265;e la bordo mem ku#349;is profundaj, penetritaj de sunlumo subakvaj koridoroj. Pristernitaj per malhelaj montetoj de spongoj, kadritaj per fran#285;o de algoj, tiuj subakvaj galerioj kondukis al la orienta flanko de la insuleto, kien aliris nesciata malhela profunda#309;o. Dar Veter beda#365;ris, ke ne prenis de Veda precizan mapon de la bordo. Flosoj de la mara ekspedicio brilis sub la suno #265;e la okcidenta terlango je kelkaj kilometroj. Pli proksime videblis malkruta sabla bordo, kaj tie nun ripozas la tuta ekspedicio. Hodia#365; en ma#349;inoj estas #349;an#285;o de akumuliloj. Kaj li cedis al la infana emo esplori senhomajn insulojn. Minaca deklivo de andezitaj rokoj[23] ekpendis super la na#285;antoj. Rompsurfacoj de #349;tonpecoj estis fre#349;aj — anta#365;nelonga tertremo faligis kaduki#285;intan parton de la bordo. Flanke de la alta maro estis iranta forta ondaro. Miiko kaj Dar Veter longe na#285;is sur malhela akvo #265;e la orienta bordo, #285;is trovis platan #349;tonan elstara#309;on, kien Dar Veter elpu#349;is Miiko-n. Maltrankviligitaj mevoj #309;eti#285;adis tien kaj reen, batoj de ondoj estis transdonataj tra rokoj, tremigante mason de andezito. Estis nenio, krom nuda #349;tono kaj malmolaj arbustoj, ne estis e#265; etaj spuroj de besto a#365; homo. La na#285;antoj levis sin sur la pinton de la insuleto, rigardis al #309;eti#285;antaj malsupre ondoj kaj revenis. Adstringa odoro venis de arbustoj, elstarantaj supre el rokaj fendoj. Dar Veter sterni#285;is sur varma #349;tono, pigre rigardante en akvon #265;e la suda flanko de la elstara#309;o. Miiko eksidis ka#365;re #265;e la rando mem de la roko kaj penis ekvidi ion malsupre. #264;i tie ne estis #265;eborda malprofunda#309;o a#365; amasoj da #349;tonoj. Kruta deklivo pendis super malhela oleeca akvo. La suno brileradis per blindiga bordero la#365;longe de la dekliva rando. Tie, kie fortran#265;ita per la roko lumo vertikale eniris en la diafanan akvon, apena#365; flagris glata fundo el hela sablo. — Kion vi vidas tie, Miiko? La enpensi#285;inta junulino ne tuj turnis sin. — Nenion. Vin altiras dezertaj insuloj, kaj min — mara fundo. Anka#365; al mi #349;ajnas, ke tie #265;iam eblas trovi ion interesan, fari malkovron. — Tiuokaze por kio vi laboras en stepo? — Tio estas komplika afero. Por mi maro estas tiom granda #285;ojo, ke mi ne povas esti #265;iam kun #285;i. Oni ne povas a#365;di #349;atatan muzikon dum tuta tempo — tiel anka#365; mi kun maro. Tamen renkontoj kun #285;i estas valoregaj… Dar Veter konfirme balancis la kapon. — Do, #265;u ni plon#285;u tien? — li almontris la blankan flagradon en la profundo. Miiko levis la brovojn, e#265; sen tio levitajn #265;e la tempioj. — #264;u vi povos? #264;i tie estas ne malpli ol dudek kvin metroj — tio estas nur por sperta plon#285;isto… — Mi penos… Kaj vi? Anstata#365; respondo Miiko ekstaris, #265;irka#365;rigardinte, elektis grandan #349;tonon kaj altrenis #285;in al la rando de la roko. — Unue permesu al mi provi. Kun #349;tono — tio estas kontra#365; miaj reguloj. Sed mi timas, ke tie povas esti fluo — tro pura estas la fundo… La junulino levis la manojn, klini#285;is, rekti#285;is, fleksi#285;inte malanta#365;en. Dar Veter observis #349;iajn spirajn ekzercojn, por lerni ilin. Miiko ne plu diris e#265; vorton. Post kelkaj ekzercoj #349;i prenis la #349;tonon kaj #309;etis sin, kiel en abismon, en la malhelan profunda#309;on. Dar Veter eksentis malklaran maltrankvilon, kiam pasis pli ol minuto, kaj la kura#285;a junulino ne reaperis. Li komencis, siavice, ser#265;i #349;tonon por pezo, komprenante, ke li devas preni multe pli grandan. #308;us li levis kvardekkilograman pecon de andezito, kiam aperis Miiko. La junulino malfacile spiris kaj #349;ajnis tre laca. — Tie… Tie… #265;evalo, — apena#365; eldiris #349;i. — Kio? Kia #265;evalo? — Statuo de grandega #265;evalo… tie, en natura ni#265;o. Mi tuj rigardos pli detale. — Miiko, tio estas malfacila. Ni na#285;u reen, prenu plon#285;ajn aparatojn kaj boaton. — Ho ne! Mi deziras mem, tuj! Tio estu mia venko, sed ne de aparato. Poste ni vokos #265;iujn. — Sed mi iros kun vi! — Dar Veter kaptis sian #349;tonon. Miiko ridetis. — Prenu malpli grandan, jen. Kaj kio pri spirado? Dar Veter obeeme plenumis la ekzercojn kaj renverse saltis en la maron kun la #349;tono en la manoj. Akvo batis lin je la viza#285;o, turnis per la dorso al Miiko, kunpremis la bruston, per obtuza doloro resonis en la oreloj. Li estis retenanta la doloron, stre#265;ante muskolojn de la korpo, kunpremante la makzelojn. Malvarma griza duonmallumo densi#285;is malsupre, la gaja lumo de tago estis rapide malheli#285;anta. La malvarma kaj malamika forto de profundo estis venkanta, la kapo nebuli#285;is, la okuloj tran#265;e doloris. Subite la firma mano de Miiko tu#349;is lian #349;ultron, kaj li tu#349;is per la piedoj densan, malhele ar#285;entan sablon. Kun peno turninte la kolon en la direkto, montrita de Miiko, li for#349;anceli#285;is, pro neatenditeco ellasis la #349;tonon el la manoj — kaj tuj estis #309;etita supren. Li ne memoris, kiel li trafis sur la supra#309;on, nenion vidante en ru#285;a nebulo, spasme penante satspiri… Post nemulta tempo la konsekvencoj de la subakva premo foriris, kaj la vidita#309;o renaski#285;is en la memoro. Estis nur momento, sed kiom multajn detalojn sukcesis rimarki la okuloj kaj enmemorigi la cerbo! Malhelaj rokoj estis kuni#285;antaj supre per giganta ogiva arko, sub kiu staris skulpta#309;o de giganta #265;evalo. Neniu algo a#365; konko alglui#285;is al la polurita supra#309;o de la statuo. La nekonata skulptisto anta#365; #265;io deziris esprimi forton. Li pligrandigis la anta#365;an parton de la korpo, neproporcie lar#285;igis la monstran bruston, alte levis la krute fleksitan kolon. La maldekstra anta#365;a kruro estis levita, rekte el#349;ovante al spektanto ronda#309;on de la genua artiko, kaj la grandega hufo preska#365; tu#349;is la bruston. La tri ceteraj kruroj estis kun peno depu#349;i#285;antaj de la grundo, pro kio la kolosa #265;evalo pendis super la spektanto, kvaza#365; premante lin per fabela potenco. Sur la kruta arko de la kolo la kolhararo estis signita per dentigita e#285;o, la kapo preska#365; tu#349;is la bruston, kaj la okuloj el sub la mallevita frunto rigardis kun minaca kolero, spegulita anka#365; en la malgrandaj alpremitaj oreloj de la #349;tona monstro. Miiko trankvili#285;is pri Dar Veter kaj, lasinte lin sterni#285;inta sur la plata roko, plon#285;is ree. Finfine la junulino lacegi#285;is pro la profundaj plon#285;oj kaj sat#285;uis per vido de sia trova#309;o. #348;i eksidis apude kaj longe silentis, dum ne restari#285;is normala spirado. — Interese, kia povas esti a#285;o de la statuo? — penseme demandis sin mem Miiko. Dar Veter kuntiris la #349;ultrojn, rememorinte, kio mirigis lin pleje. — Kial la statuo de #265;evalo tute ne kovri#285;is per algoj a#365; konkoj? Miiko rapide turni#285;is al li. — Jes, jes! Mi konas tiajn trova#309;ojn. Evidenti#285;is, ke ili estis kovritaj per speciala substanco, ne permesanta kreskadon de vivaj esta#309;oj. Tiuokaze la epoko de la statuo estas fino de la lasta jarcento de la EDM. En la maro inter la bordo kaj la insuleto aperis na#285;anto. Alproksimi#285;inte, li levi#285;is el akvo, salute svingis la manojn. Dar Veter rekonis la lar#285;ajn #349;ultrojn kaj la brilantan malhelan ha#365;ton de Mven Mas. Balda#365; la alta nigra figuro grimpis sur la #349;tonon, kaj plena de bonkoreco rideto ekbrilis sur la malseka viza#285;o de la nova estro de la eksteraj stacioj. Li rapide riverencis al la eta Miiko, per lar#285;a, libera gesto salutis Dar Veter-on. — Mi alveturis por unu tago kune kun Ren Boz por peti vian konsilon. — Ren Boz? — Fizikisto el la Akademio de Limoj de Scio… — Mi konas lin iomete. Li laboras pri demandoj de interrilatoj de la spaco kaj la kampo. Kie do vi lin lasis? — Sur la bordo. Li ne na#285;as, almena#365; kiel vi… Facila pla#365;do interrompis la parolon de Mven Mas. — Mi na#285;os al la bordo, al Veda! — kriis el la akvo Miiko. Dar Veter karese ridetis al la junulino. — #348;i na#285;as kun malkovro! — klarigis li al Mven Mas kaj rakontis pri la trovo de la subakva #265;evalo. La afrikano a#365;skultis lin sen intereso. Liaj longaj fingroj estis moveti#285;antaj, palpante la mentonon. En lia rigardo Dar Veter legis maltrankvilon kaj esperon. — #264;u vin maltrankviligas io serioza? Tiuokaze por kio prokrasti? Mven Mas akceptis la inviton. Sidante sur rando de la roko super la profunda#309;o, ka#349;anta la misteran #265;evalon, li rakontis pri siaj suferaj #349;anceli#285;oj. Lia renkonti#285;o kun Ren Boz ne estis hazarda. La vizio de la bela mondo de la stelo Epsilono de la Tukano estis neniam forlasanta lin. Kaj ekde tiu nokto aperis revo — alproksimi#285;i al tiu mondo, per ajna maniero superinte la senfinan abismon de la spaco. Por ke inter sendo kaj ricevo de mesa#285;o, signalo a#365; bildo ne estu neatingebla por homa vivo da#365;ro je sescent jaroj. Eksenti pulsadon de tiu bela kaj tiom proksima al ni vivo, etendi la manon al la fratoj-homoj tra abismoj de la kosmo. Mven Mas koncentris siajn penojn sur konati#285;o kun nesolvitaj demandoj kaj nefinitaj eksperimentoj, kiuj jam dum jarmilo estis farataj en esplorado de la spaco kiel funkcio de la materio. De tiu problemo, pri kiu revis Veda Kong en la nokto de #349;ia unua elpa#349;o la#365; la Granda Ringo… En la Akademio de Limoj de Scio tiajn esplorojn gvidis Ren Boz — juna matematik-fizikisto. Lia renkonti#285;o kun Mven Mas kaj posta amikeco estis anta#365;difinita per la komunaj streboj. Nun Ren Boz opinias, ke la problemo estas ellaborita #285;is eblo fari eksperimenton. La eksperimento, same kiel #265;io, ligita kun kosmaj skaloj, ne povas esti realigita laboratorie. La grandegeco de la demando postulas anka#365; grandegan eksperimenton. Ren Boz konvinki#285;is pri neceso fari la eksperimenton per la eksteraj stacioj kun uzo de la tuta tera energio, inklude anka#365; la rezervan stacion de Ku-energio en Antarkto. Sento de dan#285;ero venis al Dar Veter, kiam li atente rigardis en la brulantajn okulojn kaj al la tremetantaj naztruoj de Mven Mas. — #264;u vi bezonas scii, kiel agus mi? — trankvile faris li la decidan demandon. Mven Mas kapjesis kaj movis la langon la#365; la seki#285;intaj lipoj. — Mi ne farus la eksperimenton, — cizele eldiris Dar Veter, ignorante grimacon de malfeli#265;o sur la viza#285;o de la afrikano, momente aperintan kaj malaperintan nerimarkeble por malpli atenta konversacianto. — Mi #285;uste tiel pensis, — ne retenis Mven Mas. — Tiuokaze por kio vi atribuis ian valoron al mia konsilo? — Al mi #349;ajnis, ke ni sukcesos konvinki vin. — Do, provu! Ni na#285;u al la kamaradoj. Ili, ver#349;ajne, preparas plon#285;ajn aparatojn por rigardi al la #265;evalo. Veda estis kantanta, kaj du nekonataj virinaj vo#265;oj akompanis #349;in. Ekvidinte la na#285;antojn, #349;i faris vokan signon, infanece fleksante la fingrojn de la malfermitaj manoj. La kanto eksilentis. Dar Veter rekonis en unu el la virinoj Evda-n Nal. Unuafoje li vidis #349;in sen blanka kuracista vesto. #348;ia alta fleksi#285;ema figuro kontrastis inter la aliaj per blankeco de la ha#365;to, ankora#365; ne sunbruni#285;inta.. Ver#349;ajne, la fama psikiatrino estis tre okupita dum la lasta tempo. La nigregaj haroj de Evda, disigitaj per rekta dislimo, estis alte levitaj #265;e la tempioj. La altaj vangostoj super la iomete enkavaj vangoj substrekis la longan tran#265;on de #349;iaj nigraj atentaj okuloj. La viza#285;o estis nekapteble rememoriganta antikvan egiptan sfinkson — tiun, kiu ekde tre antikvaj tempoj staris #265;e rando de dezerto apud piramidaj tomboj de re#285;oj de la plej antikva #349;tato sur la tero. Nun, dek jarcentojn post kiam malaperis la dezerto, sur la sabloj susuras fekundaj boskoj, kaj la sfinkso mem estas kovrita per vitra klo#349;o, ne ka#349;anta kavojn de #285;ia viza#285;o, primordita de la tempo. Dar Veter memoris, ke sian genealogion Evda Nal kalkulis de peruanoj a#365; #265;ilianoj. Li salutis #349;in la#365; moro de antikvaj sudamerikaj sunadorantoj. — La laboro kun historiistoj utilis al vi, — diris Evda. — Danku Veda-n… Dar Veter haste turni#285;is al la kara amikino, sed Veda prenis lian manon kaj kondukis al tute nekonata virino. — Tio estas #264;ara Nandi! Ni #265;iuj #265;i tie estas gastoj de #349;i kaj de pentristo Kart San, #265;ar ili lo#285;as sur tiu #265;i bordo jam monaton. Ilia transportebla studio estas en la fino de la golfo. Dar Veter etendis la manon al la juna virino, rigardinta al li per grandegaj bluaj okuloj. Por momento lia spirado haltis — en tiu virino estis io, distinganta #349;in de #265;iuj aliaj. #348;i staris inter Veda Kong kaj Evda Nal, kies belo, akrigita per forta intelekto kaj disciplino de longa esplora laboro, tamen malvenkis al la neordinara forto de belo, radiata de la nekonatulino. — Via nomo per io similas al la mia, — diris Dar Veter. La anguloj de la eta bu#349;o de la nekonatulino tremeris en retenita subrido. — Samkiel vi mem similas al mi. Dar Veter rigardis super la nigra #265;apo de #349;iaj densaj kaj brilantaj, krispetaj haroj kaj lar#285;e ridetis al Veda. — Veter, vi ne scipovas diri al virinoj komplimentojn, — ruzete diris Veda, klininte la kapon flanken. — #264;u tio necesas nun, ekde kiam malaperis neceso pri trompo? — Necesas, — enmiksi#285;is Evda Nal. — Kaj tiu #265;i neceso neniam forpasos! — Mi #285;ojos, se oni al mi klarigos, — iomete sulkigis la brovojn Dar Veter. — Post monato mi faros a#365;tunan prelegon en la Akademio de Mal#285;ojo kaj #284;ojo, en #285;i estos multe pri valoro de rektaj emocioj… — Evda kapsalutis proksimi#285;antan Mven Mas-on. La afrikano la#365; sia kutimo iris glate kaj senbrue. Dar Veter rimarkis, ke la malhelaj vangoj de #264;ara ekbrulis per varmega ru#285;o, kvaza#365; suno, ensorbi#285;inta en la tutan korpon de la virino, subite eliris tra la sunbruna ha#365;to. Mven Mas indiferente riverencis. — Mi venigos Ren Boz-on. Li sidas tie, sur #349;tono. — Ni iru al li, — proponis Veda, — kaj renkonten al Miiko. #348;i forkuris por preni la aparatojn. #264;ara Nandi, #265;u vi iras kun ni? La junulino kapneis: — Jen venas mia reganto. La suno mallevi#285;is, kaj balda#365; komenci#285;os laboro… — Pozi, eble, estas malfacile, #265;u? — demandis Veda. — Tio estas vera heroa#309;o! Mi ne povus. — Anka#365; mi pensis, ke ne povos. Sed se ideo de pentristo kaptas vin, tiam vi mem partoprenas en kreado. Ser#265;as realigon de imago en la propra korpo… Miloj da nuancoj estas en #265;iu movi#285;o, #265;iu fleksi#285;o! Kapti ilin, kiel forflugantajn sonojn de muziko… — #264;ara, vi estas bona trova#309;o por pentristo! — Bona trova#309;o! — interrompis Veda-n la#365;ta baso. — Kaj kiel mi trovis #349;in! Nekredeble! — Pentristo Kart San skuis la alte levitan potencan pugnon. Liaj helaj haroj hirti#285;is sub vento, la krudi#285;inta pro vento viza#285;o ru#285;i#285;is. — Akompanu nin, se vi havas tempon, — petis Veda, — kaj rakontu. — Mi estas malbona rakontanto. Sed tio tutegale estas interesa. Min interesas rekonstruo de diversaj rasaj tipoj, kiuj estis en la antikveco #285;is la EDM mem. Post sukceso de mia pentra#309;o «Filino de Gondvano» min inspiris ideo rekrei alian rasan tipon. Beleco de korpo estas la plej bona esprimo de raso tra generacioj de sana, pura vivo. En #265;iu raso en la antikveco estis propra cizeliteco, propra mezuro de belo, ellabori#285;inta jam en kondi#265;oj de sova#285;a ekzisto. Tiel komprenas ni, pentristoj, kiujn oni opinias malfruantaj de la kulturaj pintoj… #264;iam opiniis, ver#349;ajne, jam ekde kavernoj de la antikva #349;tona epoko. Nu jen, mi ne tion diras… Elpensis mi pentra#309;on «Filino de Tetiso», alivorte — de Mediteraneo. Min afekciis en mitoj de Antikva Helenujo, Kreto, Mezopotamio, Ameriko, Polinezio tio, ke dioj eliris el maro. Kio povas esti pli mirakla, ol la helena mito pri Afrodito — la diino de amo kaj belo de la helenoj! La nomo mem: Afrodito Anadiomena — naskita de #349;a#365;mo, levi#285;inta el maro… Diino, naski#285;inta el #349;a#365;mo, fekundigita de stela lumo super nokta maro, — kiu popolo elpensis ion pli poezian?.. — El stela lumo kaj mara #349;a#365;mo, — a#365;dis Veda Kong flustron de #264;ara kaj ka#349;e rigardis al la junulino. La malmola, kvaza#365; eltran#265;ita el ligno a#365; #349;tono profilo de #264;ara parolis pri antikvaj popoloj. La malgranda, rekta, iomete rondigita nazo, la iomete klinita lar#285;a frunto, la forta mentono, kaj #265;efe — granda distanco inter la nazo kaj la orelo — #265;iuj karakteraj trajtoj de popoloj de antikva Mediteraneo estis prezentitaj en la viza#285;o de #264;ara. Veda nerimarkeble pririgardis #349;in de la kapo #285;is la piedoj kaj pensis, ke #265;io en #349;i estas iomete troa. Tro glata ha#365;to, tro maldika talio, tro lar#285;aj femuroj… Kaj #349;i tenas sin emfaze rekte — pro tio #349;ia firma brusto tro elstaras. Eble, la pentristo bezonas #285;uste tian, forte esprimitan? La vojon baris #349;tona vico, kaj Veda #349;an#285;is sian #309;us kreitan opinion. #264;ara Nandi neordinare facile transsaltadis de #349;tono sur #349;tonon, kvaza#365; dancante. «En #349;i, sendube, estas hinda sango, — decidis Veda. — Mi demandos poste…» — Por krei «Filinon de Tetiso», — da#365;rigis la pentristo, — mi devis proksimi#285;i kun maro, parenci#285;i kun #285;i — ja mia kretanino, kiel Afrodito, devas eliri el maro, sed tiel, ke #265;iu komprenu tion. Kiam mi intencis pentri «Filinon de Gondvano», mi dum tri jaroj laboris en arbara stacio en la Ekvatora Afriko. Kreinte la pentra#309;on, mi eklaboris kiel me#293;anikisto sur po#349;ta glitboato kaj dum du jaroj disveturigadis po#349;ta#309;ojn la#365; Atlantiko — al #265;iuj #265;i, #265;u vi scias, fi#349;kaptaj, proteinaj kaj salaj fabrikoj, kiuj navigas tie sur gigantaj metalaj flosoj. Foje vespere mi kondukis mian ma#349;inon en Centra Atlantiko, okcidente de Acoroj, kie la kontra#365;fluo kuni#285;as kun la norda fluo. Tie #265;iam iradas grandaj ondoj — per vicoj, unu post la alia. Mia glitboato jen saltadis al malaltaj nuboj, jen rapidege flugis en kavojn inter ondoj. La helico mu#285;is, mi staris sur alta pontferdeko apud la direktilisto. Kaj subite — mi neniam forgesos! Imagu ondon, pli altan ol #265;iuj aliaj, kuregantan renkonten. Sur la e#285;o de tiu #265;i kolosa ondo, rekte sub la malaltaj kaj densaj perl-rozaj nuboj, staris junulino, sunbruna #285;is koloro de ru#285;a bronzo… La ondego kuris sensone, kaj #349;i flugis, neesprimeble fiera en sia soleco inter la senfina oceano. Mia glitboato #309;eti#285;is supren, kaj ni trafulmis preter la junulino, salute svinginta al ni la manon. Tiam mi rimarkis, ke #349;i staris sur surfotabulo, — #265;u vi scias, tia tabulo kun akumulilo kaj motoro, kiun oni stiras per piedoj. — Mi scias, — respondis Dar Veter, — por rajdado sur ondoj. — Pleje min afekciis, ke #265;irka#365;e estis nenio — malaltaj nuboj, oceano, malplena je centoj da mejloj, vespera lumo kaj junulino, rajdanta sur grandega ondo. Tiu junulino estis… — #264;ara Nandi! — diris Evda Nal. — Tio estis komprenebla. Sed de kie #349;i aperis? — Tute ne el #349;a#365;mo kaj stela lumo! — #264;ara ekridis per neatendite alta sonora rido. — Nur de floso de proteina fabriko. Ni staris tiam #265;e rando de sargasejo,[24] kie ni bredis klorelon,[25] kaj mi laboris tie kiel biologo. — Estu tiel, — paceme konsentis Kart San. — Sed ekde tiu momento vi i#285;is por mi la filino de Mediteraneo, elirinta el #349;a#365;mo, neevitebla modelo de mia estonta pentra#309;o. Mi atendis tutan jaron. — #264;u mi povas veni al vi por rigardi? — petis Veda Kong. — Bonvolu, sed ne dum horoj de laboro — prefere vespere. Mi laboras tre malrapide kaj eltenas nenies #265;eeston tiutempe. — #264;u vi pentras per farboj? — Nia laboro malmulte #349;an#285;i#285;is dum jarmiloj da ekzisto de la pentroarto. La optikaj le#285;oj kaj la homa okulo estas samaj. Akri#285;is percepto de iuj kolornuancoj, estis elpensitaj novaj kromkatoptrikaj farboj[26] kun internaj reflektoj en la tavolo, kelkaj artifikoj de harmoniigo de koloroj. Sed #285;enerale pentristo de nememorebla antikveco laboris same kiel mi. Kaj en io e#265; pli bone… Kredo, pacienco — ni i#285;is tro rapidaj kaj necertaj pri sia praveco. Sed por la arto ofte pli bonas strikta naiveco… Denove mi deflanki#285;as! Mi… ni devas iri. Ni iru, #264;ara. #264;iuj haltis por rigarde sekvi la pentriston kaj lian modelon. — Nun mi scias, kiu li estas, — diris Veda. — Mi vidis «Filinon de Gondvano». — Anka#365; mi, — respondis #293;ore Evda Nal kaj Mven Mas. — #264;u «Gondvano» devenas de lando de gondoj en Hindujo? — demandis Dar Veter. — Ne. De la komuna nomo de la sudaj kontinentoj. #264;enerale, tio estas lando de la antikva nigra raso. — Kaj kia estas la «Filino de nigruloj»? — La pentra#309;o estas simpla — anta#365; stepa altebena#309;o, en fajro de blindiga suno, sur rando de minaca tropika arbaro iras nigraha#365;ta junulino. Duono de #349;ia viza#285;o kaj de la sentebla, malmola, kvaza#365; gisita el metalo korpo estas en la brulanta lumo, la alia duono estas en profunda duonombro. Grandaj bestaj dentoj estas surfadenigitaj #265;irka#365; la alta kolo, la mallongaj haroj estas noditaj sur la nuko kaj kovritaj per krono de fajre ru#285;aj floroj. Per la dekstra mano, levita super la kapo, #349;i deflankigas de la vojo lastan bran#265;on de arbo, per la maldekstra — forpu#349;as de la genuo dornan tigon. En haltigita movi#285;o de la korpo, en libera enspiro, en forta svingo de la mano estas senzorgeco de la juna vivo, kuni#285;anta kun la naturo en unuecon, #265;iam #349;an#285;i#285;eman, kiel torento. Tiu unueco legi#285;as kiel scio — intuicia kono de la mondo… En la malhelaj okuloj, celitaj malproksimen, super maro da blueta herbaro, al apena#365; rimarkeblaj konturoj de montoj, tiel senteble videblas maltrankvilo, atendo de grandaj traviva#309;oj en la nova, #309;us malfermi#285;inta mondo! Evda Nal eksilentis. — Sed kiel sukcesis tion transdoni Kart San? — demandis Veda Kong. — Eble, per la kuntiritaj mallar#285;aj brovoj, per la iomete anta#365;en klinita kolo, per la malfermita sendefenda nuko. La mirindaj okuloj, plenigitaj per malhela sa#285;o de la antikva naturo… Kaj la plej stranga estas tiu samtempa sento de senzorga dancanta forto kaj de maltrankvila scio. — Doma#285;e, mi ne vidis! — suspiris Dar Veter. — Necesos veturi en la Palacon de historio. Mi vidas la farbojn de la pentra#309;o, sed iel ne povas imagi la pozon de la junulino. — #264;u la pozon? — haltis Evda Nal. — Jen al vi «Filino de Gondvano»… — #348;i de#309;etis de la #349;ultroj la vi#349;tukon, alte levis la fleksitan dekstran brakon, iomete klini#285;is malanta#365;en, ekstarinte duonturne al Dar Veter. La longa kruro facile levi#285;etis, farinte malgrandan pa#349;on, kaj, ne fininte #285;in, rigidi#285;is, tu#349;inte per la fingroj la teron. Kaj tuj #349;ia fleksi#285;ema korpo kvaza#365; ekfloris. #264;iuj haltis, ne ka#349;ante admiron. — Evda, mi ne imagis!… — ekkriis Dar Veter. — Vi estas dan#285;era, kiel duonmalfermita klingo de ponardo. — Veter, denove malsukcesaj komplimentoj! — ekridis Veda. — Kial «duon-», kaj ne «plene»? — Li tute pravas, — ridetis Evda Nal, ree i#285;anta la anta#365;a. — #284;uste ne plene. Nia nova konatino, la #265;arma #264;ara Nandi, — jen plene malfermita kaj brilanta klingo, parolante per la eposa lingva#309;o de Dar Veter. — Mi ne povas kredi, ke iu egalas vin! — a#365;di#285;is malanta#365; #349;tono ra#365;keta vo#265;o. Evda Nal la unua rimarkis rufajn tonditajn harojn kaj palajn bluajn okulojn, rigardantajn al #349;i kun tia admiro, kian #349;i ankora#365; ne sukcesis vidi sur ies ajn viza#285;o. — Mi estas Ren Boz! — sin#285;eneme diris la rufulo, kiam lia nealta mallar#285;#349;ultra figuro aperis el malanta#365; la granda #349;tono. — Ni ser#265;is vin. — Veda prenis la manon de la fizikisto. — Jen, tio estas Dar Veter. Ren Boz ru#285;i#285;is, pro kio i#285;is rimarkeblaj lentugoj, ri#265;e kovrantaj la viza#285;on kaj e#265; la kolon. — Mi malfruis, #265;ar tro longe restis supre. — Ren Boz almontris #349;tonecan deklivon. — Tie estas antikva tombo. — En #285;i estas enterigita fama poeto[27] de tre antikva tempo, — rimarkis Veda. — Tie estas el#265;izita surskribo, jen #285;i, — la fizikisto malfermis metalan folion, movis la#365; #285;i mallongan liniilon, kaj sur la senbrila surfaco riveli#285;is kvar vicoj da bluaj signetoj. — Ho, tio estas e#365;ropaj literoj — skribaj signoj, kiujn oni uzis anta#365; enkonduko de la tutmonda linia alfabeto! Ili havas absurdan formon, hereditan de e#265; pli antikvaj piktogramoj. Sed tiun lingvon mi konas. — Do legu, Veda! — Kelkajn minutojn da silento! — postulis #349;i, kaj #265;iuj obeeme eksidis sur #349;tonojn. Veda Kong komencis legi: Dronas en temp', estingi#285;as kun a#285;o,[28] Pensoj, eventoj, kaj reva mister'… Sed mi forportas en lastan voja#285;on Son#285;on plej belan el son#285;oj de l' Ter'!… — Tio estas bonega! — Evda Nal levi#285;is sur la genuoj. — Moderna poeto ne dirus pli klare pri potenco de la tempo. Mi dezirus scii, kiun el la son#285;oj de la Tero li opiniis la plej bela kaj forportis kun si en la anta#365;mortaj pensoj? Malproksime aperis boato el diafana plasto kun du homoj. — Jen Miiko kun #348;erlis, unu el #265;i-tieaj me#293;anikistoj. Ho ne, — korektis sin Veda, — tio estas Frit Don mem, la estro de la mara ekspedicio! #284;is la vespero, Veter, vi devas resti triope, kaj mi prenas kun mi Evda-n. Amba#365; virinoj dekuris al facilaj ondoj kaj akorde ekna#285;is al la insulo. La boato turni#285;is al ili, sed Veda eksvingis la manon, sendante #285;in anta#365;en. Ren Boz, senmova, rigardis sekve al la na#285;antinoj. — Rekonscii#285;u, Ren, ni okupi#285;u pri la afero! — vokis lin Mven Mas, kaj la fizikisto ridetis #285;eneme kaj humile. La tereno de densa sablo inter du vicoj de #349;tonoj i#285;is scienca a#365;ditorio. Ren Boz, arminte sin per peco de konko, desegnadis kaj skribadis, en ekscito faladis sur la teron, forvi#349;ante la skribitan per la propra korpo, kaj ree desegnadis. Mven Mas konfirmadis kunsenton a#365; vigligadis la fizikiston per mallongaj rimarkoj. Dar Veter, apoginte la kubutojn sur la genuojn, de#309;etadis de la frunto #349;viton, aperintan pro penoj kompreni la parolanton. Finfine la rufa fizikisto eksilentis kaj, malfacile spirante, eksidis sur la sablo. — Jes, Ren Boz, — eldiris Dar Veter post longa silento, — vi faris elstaran malkovron! — #264;u mi sola?.. Jam tre delonge antikva fizikisto Hajzenberg.[29] eltrovis la principon de necerteco — neeblo de samtempa determino de movokvanto kaj loko por etaj korpuskloj. En la realo tiu neeblo i#285;is eblo post kompreno de reciprokaj transiroj, do en la repaguluma kalkulo[30] Proksimume samtempe oni malkovris mezonan ringan nubon de la atoma nukleo kaj staton de transiro inter nukleono kaj tiu ringo, do rekte aliris la nocion de kontra#365;gravito. — Estu tiel. Mi ne estas scianto de la dupolusa matematiko,[31] des pli de tia #285;ia bran#265;o, kiel la repaguluma kalkulo, la esploro de baroj de transiro. Sed tio, kion vi faris en la ombraj funkcioj, — tio estas principe nova, kvankam ankora#365; malbone komprenebla por ni, ordinaraj homoj, sen matematika klarvido. Sed kompreni la grandecon de la malkovro mi povas. Nur unu afero… — Dar Veter stumblis. — Kio, kio nome? — maltrankvili#285;is Mven Mas. — Kiel transformi tion en eksperimenton? Al mi #349;ajnas, en nia dispono ne ekzistas eblo krei tian tension de elektromagneta kampo. — #264;u por ekvilibrigi la gravitan kampon kaj ricevi la staton de transiro? — demandis Ren Boz. — #284;uste. Kaj tiuokaze la spaco malanta#365; la limoj de la sistemo restos plu ekster nia efiko. — Estas tiel. Sed, kiel #265;iam en dialektiko, eliron oni devas ser#265;i en la kontra#365;a. Se ricevi kontra#365;gravitan ombron ne diskrete, sed vektore… — O ho!.. Sed kiel? Ren Boz rapide desegnis tri rektojn, mallar#285;an sektoron kaj krucigis #265;ion #265;i per parto de grandradiusa arko. — Tio estis konata jam anta#365; la dupolusa matematiko. Anta#365; kelkaj jarcentoj oni nomis #285;in la problemo de kvar dimensioj. Tiam ankora#365; estis disvastigitaj la konceptoj pri plurdimensieco de la spaco — ili ne konis la ombrajn ecojn de gravito, penis fari analogiojn kun elektromagnetaj kampoj kaj pensis, ke singularaj punktoj[32] signifas a#365; malaperon de materio, a#365; #285;ian transformi#285;on en ion neklarigeblan. Kiel eblis imagi la spacon kun tia scio de la naturo de fenomenoj? Sed ja ili, niaj prauloj, konjektis — vidu, ili komprenis, ke se distanco, ni diru, de stelo A #285;is la centro de la Tero la#365; jena linio OA estos dudek kvinilionoj da kilometroj, do #285;is la sama stelo, sed la#365; vektoro OB la distanco egalas al nulo… Praktike ne al nulo, sed al strebanta al nulo grando. Kaj ili diris, ke la tempo i#285;as nulo, sed rapido de movi#285;o egalas al la rapido de lumo. Sed ja la ko#293;lea kalkulo[33] same estas malkovrita tute anta#365;nelonge! — Spiralan movi#285;on oni konis anta#365; miloj da jaroj, — singarde enmiksi#285;is Mven Mas. Ren Boz neglekte svingis la manon: — Movi#285;on, sed ne #285;iajn le#285;ojn! Do, se la gravita kampo kaj la elektromagneta kampo estas du flankoj de unu sama eco de materio, se la spaco estas funkcio de la gravito, do funkcio de la elektromagneta kampo estas kontra#365;spaco. Transiro inter ili donas vektoran ombran funkcion de nul-spaco, kiu estas konata sub vulgara nomo la rapido de lumo. Kaj mi opinias ebla ricevon de nul-spaco en ajna direkto. Mven Mas deziras trafi al la Epsilono de la Tukano, kaj al mi estas tutegale, nur ni faru la eksperimenton. Nur faru la eksperimenton! — ripetis la fizikisto kaj lace mallevis la mallongajn blanketajn okulharojn. — Por la eksperimento vi bezonas ne nur la eksterajn staciojn kaj la teran energion, kiel diris Mven, sed ja anka#365; ian instala#309;on. Apena#365; #285;i estas simple kaj rapide realigebla. — #264;i tie ni havas bonan #349;ancon. Eblas uzi la instala#309;on de Kor Jull rekte proksime de la Tibeta observatorio. Anta#365; cent sepdek jaroj tie oni faris eksperimentojn pri esploro de la spaco. Necesos negrandaj #349;an#285;oj, kaj da volontulaj helpantoj en ajna momento mi povas ricevi kvin, dek, dudek mil. Sufi#265;as nur voki, kaj ili prenos forpermesojn. — Vi vere #265;ion anta#365;vidis. Restas nur unu, sed la plej serioza afero — dan#285;ereco de la eksperimento. Povas esti plej neatenditaj rezultoj — ja la#365; le#285;oj de grandaj nombroj ni ne povas fari la eksperimenton en malgranda skalo. Sed se tuj preni la eksterteran skalon… — Kiu sciencisto timos riskon? — kuntiris la #349;ultrojn Ren Boz. — Mi diras ne pri personaj aferoj! Mi scias, ke miloj venos, tuj kiam necesos neesplorita dan#285;era entrepreno. Sed en la eksperimenton estos inkluditaj la eksteraj stacioj, la observatorioj — tuta rondo de aparatoj, kiuj kostis al la homaro gigantan laboron. De la aparatoj, malfermintaj fenestron en la kosmon, aligintaj la homaron al vivo, kreado, scioj de aliaj lo#285;ataj mondoj. Tiu fenestro estas la plej granda homa atingo, kaj riski fermi #285;in almena#365; provizore — #265;u rajtas vi, mi, ajna aparta homo, ajna grupo da homoj? Mi dezirus scii, #265;u vi havas senton de tia rajto kaj sur kio #285;i bazi#285;as? — Mi havas, — ekstaris Mven Mas, — kaj bazi#285;as #285;i… Vi estis en elfosado… #264;u miliardoj da sennomaj ostaroj en sennomaj tomboj ne vokis vin, ne postulis kaj ne ripro#265;is? Mi vidas miliardojn da pasintaj homaj vivoj, #265;e kiuj kiel sablo inter fingroj momente forfluis juneco, belo kaj #285;ojoj de la vivo, — ili postulas malkovri la grandan enigmon de la tempo, eklukti kontra#365; #285;i! Venko super la spaco estas venko super la tempo — jen kial mi estas certa pri mia praveco kaj pri nobleco de la planita afero! — Mia sento estas alia, — ekparolis Ren Boz. — Sed tio estas alia flanko de la samo. La spaco same, kiel anta#365;e, estas nevenkebla en la kosmo, #285;i disigas mondojn, ne permesas al ni trovi planedojn, proksimajn al ni la#365; sia lo#285;antaro, kuni#285;i kun ili en unu familion, senfine ri#265;an je #285;ojo kaj forto. Tio estus la plej granda #349;an#285;o post la erao de la Monda Unui#285;o ekde tiu tempo, kiam la homaro finfine #265;esigis la sensencan disan ekzistadon de siaj popoloj kaj unui#285;is, farinte gigantan levi#285;on sur novan #349;tupon de potenco super la naturo. #264;iu pa#349;o sur tiu vojo estas pli grava, ol #265;io cetera, ol #265;iuj aliaj esploroj kaj scioj. Tuj kiam eksilentis Ren Boz, ree ekparolis Mven Mas: — Estas ankora#365; unu afero, mia persona. En la juneco mi hazarde trovis aron de antikvaj historiaj romanoj. En #285;i estis unu novelo — pri viaj prauloj, Dar Veter. Al ili okazis invado de iu granda konkeranto — feroca ekstermanto de homoj, je kiaj estis ri#265;a la historio de la homaro dum la epokoj de malsuperaj socioj. La novelo rakontis pri unu forta junulo, senlime aminta. Lian amatinon oni kaptis kaj forkondukis — tiam tio nomi#285;is «forpeli». Imagu, ligitajn virinojn kaj virojn oni pelis, kiel brutojn, en la patrolandon de la konkerintoj. La geografion de la Tero neniu konis, la solaj veturiloj estis rajdaj kaj #349;ar#285;aj brutoj. Tiu #265;i mondo tiam estis pli enigma kaj senmezura, pli dan#285;era kaj pli malfacile trairebla, ol por ni estas la kosma spaco. La juna heroo ser#265;is sian revon, dum jaroj vagante la#365; nekredeble dan#285;eraj vojoj kaj montaj padoj de Azio. Estas malfacile esprimi la junulan impreson, sed al mi e#265; #285;is nun #349;ajnas, ke anka#365; mi povus iri al amata celo tra #265;iuj baroj de la kosmo! Dar Veter malforte ridetis: — Mi komprenas viajn sentojn, sed al mi ne estas klara tiu logika bazo, kiu ligas la rusan novelon kaj viajn strebojn al la kosmo. Ren Boz estas pli komprenebla al mi. Tamen, vi ja avertis, ke tio estas persona… Dar Veter eksilentis. Li silentis tiom longe, ke Mven Mas maltrankvile ekmovi#285;is. — Nun mi komprenas, — ree ekparolis Dar Veter, — por kio anta#365;e homoj fumis, drinkis, vigligante sin per narkota#309;oj dum horoj de necerteco, maltrankvilo, soleco. Nun mi same estas soleca kaj malcerta — kion mi diru al vi? Kiu mi estas, por malpermesi al vi la grandan eksperimenton, sed #265;u mi povas permesi #285;in? Vi devas turni vin al la Konsilio, tiam… — Ne, ne tiel! — Mven Mas ekstaris kaj lia grandega korpo stre#265;i#285;is, kiel en morta dan#285;ero. — Respondu al ni: #265;u vi farus la eksperimenton? Kiel estro de la eksteraj stacioj. Ne kiel Ren Boz… Lia afero estas alia! — Ne! — respondis firme Dar Veter. — Mi atendus ankora#365;. — Kion? — Konstruon de eksperimenta instala#309;o sur la Luno! — Kaj energio? — La luna gravito estas malpli granda, kaj malpli granda estos la skalo de la eksperimento, sufi#265;os kelkaj Ku-stacioj. — Tutegale — ja por tio necesos cento da jaroj, kaj mi neniam vidos! — Vi — jes. Sed por la homaro ne tiom gravas — #265;u nun a#365; post generacio. — Sed por mi tio estas fino, fino de la tuta revo! Kaj por Ren Boz… — Por mi tio estas neeblo kontroli per eksperimento, kaj sekve, anka#365; neeblo korekti, da#365;rigi la aferon. — Unu kapo estas bagatelo! Turnu vin al la Konsilio. — La Konsilio jam decidis — per viaj pensoj kaj vortoj. Ni ne povas atendi de #285;i alion, — malla#365;te diris Mven Mas. — Vi pravas. La Konsilio same rifuzos. — Mi pri nenio plia demandas vin. Mi sentas min kulpa — mi kaj Ren metis sur vin #349;ar#285;on de decido. — Tio estas mia devo, kiel de la pli sperta. Ne estas via kulpo, se la tasko i#285;is kaj grandioza kaj ege dan#285;era. Pro tio al mi estas malgaje kaj malfacile… Ren Boz la unua proponis reveni en la provizoran tendaron de la ekspedicio. La tri malgajaj homoj ektrenis sin la#365; sablo, #265;iu siamaniere sentis la amarecon de la rifuzo pri provo de la senkompara eksperimento. Dar Veter oblikve rigardadis al la kunuloj kaj pensis, ke al li estas plej malfacile. En lia naturo estis io senrezerve kura#285;a, kontra#365; kio li devis lukti dum la tuta vivo. Per io li similis al antikvaj rabistoj — kial li sentis sin tiel plene kaj #285;oje en la bubeca lukto kontra#365; la virbovo?.. Kaj lia animo indignis, protestante kontra#365; la decido sa#285;a, sed ne kura#285;a. |
||
|