"La nebulozo de Andromedo" - читать интересную книгу автора (Efremov Ivan)

#264;apitro 6 Legendo de bluaj sunoj

El la hospitala kajuto eliris kuracistino Luma Lasvi kaj biologo Eon Tal. Erg Noor #309;eti#285;is anta#365;en.

— Niza?

— Vivas, sed…

— Mortas?

— Dume ne. #348;i estas en kruela paralizo. Estas lezitaj #265;iuj trunkoj de la spino, la parasimpata sistemo,[34] la asociaj centroj kaj la centroj de sensoj. La spirado estas ege malrapida, sed egalmezura. La koro funkcias — unu bato dum cent sekundoj. Tio estas ne morto, sed plena kolapso, kiu povas da#365;ri dum nedifinita tempo.

— #264;u konscio kaj suferoj estas ekskluditaj?

— Ekskluditaj.

— #264;u absolute? — La rigardo de la estro estis postulema kaj akra, sed la kuracistino ne konfuzi#285;is.

— Absolute!

Erg Noor demande rigardis al la biologo. Tiu kapjesis.

— Kion vi intencas fari?

— Subteni en egala temperaturo, absoluta kvieto, malforta lumo. Se la kolapso ne progresos, tiam… #265;u ne estas egale — dormo… #349;i dormu #285;is la Tero… Tiam — en la Instituton de Nervaj Kurentoj. La lezo estis farita per iu speco de kurento. La skafandro i#285;is truita en tri lokoj. Estas bone, ke #349;i preska#365; ne spiris!

— Mi rimarkis la truojn kaj gluis ilin per mia plastro, — diris la biologo.

Erg Noor kun silenta danko premis lian brakon super la kubuto.

— Sed nur… — komencis Luma, — ni prefere foriru de granda gravito… Kaj samtempe estas dan#285;era ne tiom la starta akcelo, kiom reveno al la normala gravitforto.

— Mi komprenas: vi timas, ke la pulso e#265; pli malrapidi#285;os. Sed tio ja ne estas pendolo, rapidiganta siajn balanci#285;ojn en pli forta gravita kampo?

— Ritmo de impulsoj de la organismo obeas, #285;enerale, al samaj le#285;oj. Se batoj de la koro malrapidi#285;os almena#365; duoble — al ducent sekundoj, tiam la sangoprovizado de la cerbo i#285;os nesufi#265;a, kaj…

Erg Noor enpensi#285;is tiel profunde, ke forgesis pri la #265;irka#365;antoj, rekonscii#285;is kaj profunde suspiris.

Liaj kunlaborantoj pacience atendis.

— #264;u ne estas jena eliro: submeti la organismon al pli alta aerpremo en atmosfero, saturita per oksigeno? — singardeme demandis la estro kaj jam la#365; kontentaj ridetoj de Luma Lasvi kaj Eon Tal komprenis, ke la penso estas #285;usta.

— Saturi la sangon per gaso kun pli granda parciala premo,[35] — bonege… Certe, ni uzos rimedojn kontra#365; trombozo[36] kaj tiam estu e#265; unu bato dum ducent sekundoj. Poste #285;i restari#285;os…

Eon montris grandajn blankajn dentojn sub la nigraj lipharoj, kaj tuj lia severa viza#285;o i#285;is juna kaj senzorge gaja.

— La organismo restos senkonscia, sed viva, — faciligite diris Luma. — Ni iros por prepari la kameron. Mi deziras uzi la grandan silikolan vitrinon, prenitan por Zirda. Tien loki#285;os na#285;anta fotelo, kiun ni faros lito por tempo de starto. Post #265;eso de la akcelo ni aran#285;os Niza-n definitive.

— Tuj kiam vi estos pretaj, sciigu al la stirejo. Ni ne prokrastos e#265; minuton. Sufi#265;as por ni da mallumo kaj pezeco de la nigra mondo!..

La homoj ekhastis al diversaj #265;eloj de la #349;ipo, #265;iu siamaniere luktante kontra#365; la premo de la nigra planedo.

Kiel venka melodio ektondris signaloj de starto.

Kun ankora#365; neniam spertita sento de plena kaj definitiva facili#285;o la homoj estis enprofundi#285;antaj en molajn brakumojn de la alterigaj se#285;oj. Sed starto de sur peza planedo estas malfacila kaj dan#285;era afero. La akcelo por de#349;iro de la #349;ipo estis #265;e limo de la homa elteneblo, kaj eraro de piloto povis ka#365;zi #265;ies pereon.

Kun frakasa mu#285;o de la planedaj motoroj Erg Noor ekstiris la stel#349;ipon tan#285;e al la horizonto. Stangoj de la hidra#365;likaj se#285;oj enpremi#285;adis #265;iam pli profunde sub kreskanta pezo. Tujtuj la stangoj atingos sian ekstremon, kaj tiam sub premilo de la akcelo, kiel sur amboso, frakasi#285;os la rompi#285;emaj homaj ostoj. La manoj de la ekspediciestro, ku#349;antaj sur butonoj de la aparatoj, i#285;is neleveble pezaj. Sed la fortaj fingroj plu laboris, kaj «Tantro», #265;irka#365;skribante gigantan malkrutan arkon, estis levanta sin #265;iam pli alte el la densa mallumo al la diafana nigreco de la senfina spaco. Erg Noor ne de#349;iris la okulojn de la ru#285;a strio de la horizontala stabiligilo — #285;i estis #349;anceli#285;anta en malstabila ekvilibro, montrante, ke la #349;ipo pretas transiri el levi#285;o al mallevi#285;o la#365; arko de falo. La peza planedo ankora#365; ne ellasis «Tantron» el sia kapto. Erg Noor decidis #349;alti la anamezonajn motorojn, kapablajn levi la stel#349;ipon el ajna planedo. Sonoranta vibrado tremigis la #349;ipon. La ru#285;a strio levi#285;is je dek milimetroj super la nula linio. Ankora#365; iomete…

Tra periskopo de ekstera vido la ekspediciestro ekvidis, kiel «Tantro» kovri#285;is per maldika tavolo da blueta flamo, malrapide defluanta al la po#365;po de la #349;ipo. La atmosfero estis trabatita! En la vakuo de la spaco la#365; le#285;o de superkondukeco restaj elektrokurentoj striis rekte la#365; la #349;ipa korpo.

La steloj denove akri#285;is kiel pingloj, kaj «Tantro», liberi#285;inte, estis forfluganta #265;iam pli malproksime de la minaca planedo. Kun #265;iu sekundo estis malkreskanta la premo de gravito. Pli kaj pli malpezaj i#285;adis korpoj. Ekkantis la aparato de artefarita gravito, kaj #285;ia ordinara tera pezo post senfinaj tagoj da vivo sub premo de la nigra planedo #349;ajnis nepriskribeble malgranda. La homoj salte ekstaris el la se#285;oj. Ingrid, Luma kaj Eon faris komplikegajn pa#349;ojn de fantazia danco. Sed balda#365; venis neevitebla reago, kaj plej granda parto de la #349;ipanaro enprofundi#285;is en mallongan dormon de provizora ripozo. Maldormis nur Erg Noor, Pel Lin, Pur Hiss kaj Luma Lasvi. Necesis kalkuli provizoran kurson de la stel#349;ipo kaj, fluginte la#365; giganta arko, perpendikulara al la ebeno de rotacio de la tuta sistemo de la T-stelo, preteri #285;iajn glacian kaj meteor#349;tonan zonojn. Post tio eblis akceli la #349;ipon #285;is normala subluma rapido kaj komenci longan laboron de difino de la vera kurso.

La kuracistino observis la staton de Niza post la starto kaj post la reveno al la norma tera gravitforto. Balda#365; #349;i sukcesis trankviligi #265;iujn per sciigo, ke pa#365;zoj inter la pulsaj batoj egalas al cent dek sekundoj. En kondi#265;oj de la intensigita oksigena re#285;imo tio ne estis pereo. Luma Lasvi intencis uzi tiratronon.[37] — elektronikan ekscitilon de kora funkciado kaj ne#365;rosekreciajn stimulilojn[38]

Dum kvindek kvin horoj zumadis la muroj de la #349;ipo pro vibrado de la anamezonaj motoroj, #285;is la indikiloj montris rapidon je na#365;cent sepdek milionoj da kilometroj dum horo — proksime al la sekura limo. La distanco for de la fera stelo dum tera diurno kreskadis je pli ol dudek miliardoj da kilometroj. Estas malfacile priskribi facili#285;on, kiun sentis #265;iuj dek tri voja#285;antoj post la malfacilaj traviva#309;oj: la murdita planedo, pereinta «Algrab», kaj, finfine, la terura nigra suno. La #285;ojo de liberi#285;o i#285;is neplena: la dekkvara ano de la #349;ipo — la juna Niza Krit senmove ku#349;is en duondormo-duonmorto en forbarita fako de la hospitala kajuto…

La kvin virinoj de la #349;ipo — Ingrid, Luma, la dua elektronika in#285;enierino, la geologino kaj la instruistino de ritma gimnastiko Ione Mar, plenumanta anka#365; devojn de distribuanto de man#285;o kaj aero kaj de kolektanto de sciencaj materialoj, — kunvenis kvaza#365; por antikva sepulta rito. La korpon de Niza, plene liberigitan disde vesta#309;oj, lavitan per specialaj solva#309;oj TM kaj AS, ili ku#349;igis sur dikan tapi#349;on, kudritan permane el molegaj spongoj de Mediteraneo. La tapi#349;on ili metis sur aeran matracon, kaj enigis en rondan kupolon el rozkolora silikolo. Preciza aparato — termobarooksistato[39] — povis dum jaroj subteni la necesan temperaturon, premon kaj re#285;imon de aero ene de la dika klo#349;o. Molaj ka#365;#265;ukaj elstara#309;oj tenis Niza-n en sama pozicio, #349;an#285;i kiun la kuracisto Luma Lasvi intencis unufoje dum monato. La plej timindaj estis nekrozi#285;antaj ku#349;aj ulceroj, probablaj #265;e absoluta senmoveco. Tial Luma decidis fari de#309;oradon pri la korpo de Niza kaj rezignis longan dormon por unua jaro a#365; du jaroj de la estonta vojo. La katalepsia stato de Niza ne #265;esis. La sola rezulto, kiun sukcesis atingi Luma Lasvi, estis pliofti#285;o de la pulso #285;is unu bato dum minuto. Kiel ajn malgranda estu tiu atingo, #285;i permesis forigi la saturitecon per oksigeno, malutilan por la pulmoj.

Pasis kvar monatoj. La stel#349;ipo iris la#365; #285;usta, precize komputita kurso, #265;irka#365;irante la zonon de liberaj meteor#349;tonoj. La #349;ipanaro, turmentita per la aventuroj kaj trostre#265;a laboro, enprofundi#285;is en sepmonatan dormon. #264;i-foje maldormis ne tri, sed kvar homoj — al de#309;orantaj Erg Noor kaj Pur Hiss ali#285;is kuracistino Luma Lasvi kaj biologo Eon Tal.

La ekspediciestro, elirinta el la plej komplika situacio, en kian iam ajn trafis stel#349;ipoj de la Tero, sentis sin soleca. Unuafoje la kvar jaroj da vojo #285;is la Tero #349;ajnis al li senfinaj. Li ne intencis trompi sin mem — #265;ar nur sur la Tero li povis esperi pri savo de sia Niza.

Li longe prokrastis tion, kion farus en tuja tago post la starto, — spektadon de la elektronikaj stereofilmoj el «Velo». Erg Noor dezirus kune kun Niza vidi kaj a#365;di unuajn mesa#285;ojn pri la belaj mondoj, la planedoj de la blua stelo, de someraj noktoj de la Tero. Por ke Niza kune kun ili venu al efektivi#285;o de la plej kura#285;aj romantikaj revoj de la pasinteco kaj la nuno — al malkovro de novaj stelaj mondoj — estontaj foraj insuloj de la homaro…

La filmoj, faritaj je ok parsekoj for de la Suno anta#365; okdek tri jaroj, ku#349;intaj en la malfermita #349;ipo sur la nigra planedo de la T-stelo, konservi#285;is bonege. La duonsfera stereoekrano forportis la kvar spektantojn de «Tantro» tien, kie brilis alte super ili la blua Vego.

Rapide #349;an#285;i#285;adis mallongaj epizodoj — kreskis la blindiga blua suno, iris neglektaj minutaj bildoj el vivo de la #349;ipo. Jen #265;e komputilo laboris senekzemple juna ekspediciestro, faris observojn e#265; pli junaj astronomoj. Jen nepraj #265;iutagaj sporto kaj dancoj, en kiuj la ekspedicianoj atingis akrobatan perfektecon. Mokema vo#265;o klarigis, ke la #265;ampiono dum la tuta vojo al Vego restis la biologino. Efektive, tiu junulino kun mallongaj linecaj haroj montris komplikegajn ekzercojn kaj nekredeblajn fleksojn de sia bonege trejnita korpo.

#264;e rigardo al la helaj, tute realaj bildoj de la duonsfera ekrano, konservinta normalajn kolorajn nuancojn, oni forgesis, ke tiuj gajaj, energiplenaj junaj astrona#365;toj estas delonge forvoritaj de fiaj monstroj de la fera stelo.

La avara kroniko de la vivo de la ekspedicio rapide fini#285;is. Amplifiloj de lumo en la projekciilo komencis zumi — tiel furioze brulis la viola suno, ke e#265; #265;i tie, en #285;ia pala reflekto, #285;i igis la homojn surmeti defendajn okulvitrojn. La stelo estis preska#365; trioble pli granda ol la Suno per diametro kaj maso, kolosa, tre platigita, freneze rotacianta kun ekvatora rapido je tricent kilometroj dum sekundo. Globo da nepriskribeble hela gaso kun surfaca temperaturo dek unu mil gradoj, etendinta je milionoj da kilometroj flugilojn de perl-rozkolora fajro. #348;ajnis, ke radioj de Vego senteble batis kaj premis #265;ion trovi#285;antan sur ilia vojo, flugis en la spacon kiel potencaj lancoj, longaj je milionoj da kilometroj. En profundo de ilia brilo ka#349;i#285;is planedo, la plej proksima al la blua stelo. Sed tien, en tiun oceanon de fajro, povis mergi#285;i neniu #349;ipo de la Tero a#365; de #285;iaj najbaroj la#365; la Ringo. La vidan projekcion anstata#365;is vo#265;a raporto pri faritaj observoj, kaj sur la ekrano aperis duonfantomaj linioj de stereometriaj desegna#309;oj, montrantaj la situon de la unua kaj la dua planedoj de Vego. «Velo» ne sukcesis proksimi#285;i e#265; al la dua planedo, distancanta de la stelo je cent milionoj da kilometroj.

Monstraj protuberancoj[40] elflugadis el profunda#309;oj de la oceano de diafana viola flamo — de la stela atmosfero, etendi#285;adis en la spacon kiel #265;ion forbruligantaj manoj. Tiel granda estis energio de Vego, ke la stelo eligadis lumon de la plej fortaj kvantumoj — de la viola kaj la nevidebla partoj de la spektro. E#265; en defenditaj per trioblaj filtriloj homaj okuloj #285;i ka#365;zis teruran senton de vizio, de preska#365; nevidebla, sed morte dan#285;era fantomo… Traflugadis lumaj tempestoj, superante graviton de la stelo. Iliaj malproksimaj resta#309;oj dan#285;ere pu#349;adis kaj balancigadis «Velon». Nombriloj de kosmaj radioj kaj de aliaj specoj de malmola radiado rifuzis funkcii. Ene de la fidinde defendita #349;ipo komencis kreski dan#285;era jonizo. Eblis nur diveni la furiozecon de la radia energio, per terura torento strebinta en vakuon de la spaco, tie, ekster la muroj de la #349;ipo, diveni kvinilionojn da kilovatoj da senutile mal#349;parata povumo.

La estro de «Velo» singarde alkondukis la stel#349;ipon al la tria planedo — granda, sed vestita nur per maldika diafana atmosfero. Evidente, la flama spirado de la blua stelo forpelis la kovra#309;on de malpezaj gasoj, per longa, malforte lumanta vosto tiri#285;antan post la planedo #265;e #285;ia ombra flanko. Detruaj vaporoj de fluoro, veneno de karbona oksido, senviva denseco de inertaj gasoj — en tiu atmosfero nenio tera povus ekzisti e#265; dum sekundoj.

El interna#309;oj de la planedo estis el#349;ovi#285;antaj akraj pikiloj, ripoj, vertikalaj dentigitaj muroj de ru#285;aj, kiel fre#349;aj vundoj, nigraj, kiel abismoj, #349;tonaj masoj. Sur altebena#309;oj, priblovataj de frenezaj kirloventoj, el vulkanaj lafoj videblis fendoj kaj kavoj, eligantaj ardigitan magmon kaj #349;ajnantaj vejnoj de sanga fajro.

Alte levi#285;adis densaj nuboj de cindro, blindige bluaj sur la prilumita flanko, nepenetreble nigraj sur la ombra. Gigantaj fulmoj, longaj je miloj da kilometroj, batadis al #265;iuj direktoj, atestante pri elektra saturiteco de la senviva atmosfero.

La minaca viola fantomo de la grandega suno, la nigra #265;ielo, duone #349;irmita per brilanta krono de la perla brilo, kaj malsupre, sur la planedo, — ru#285;aj kontrastaj ombroj sur sova#285;a #293;aoso de rokoj, flamaj sulkoj, sinuoj kaj rondoj, sen#265;esa brilado de verdaj fulmoj…

La stereoteleskopoj montris, kaj la elektronikaj filmoj registris tion kun senpasia, nehoma precizeco.

Sed malanta#365; la teleskopoj staris viva sento de la voja#285;antoj — protesto de racio kontra#365; sensencaj fortoj de detruo kaj amasigo de inerta materio, konscio de malamikeco de tiu #265;i mondo de furiozanta kosma fajro. Kaj, hipnotigitaj per la spekta#309;o, la kvar homoj inter#349;an#285;is aprobajn rigardojn, kiam la vo#265;o informis, ke «Velo» iras al la kvara planedo.

Post kelkaj sekundoj sub la kilaj teleskopoj de la #349;ipo jam estis kreskanta la lasta, la plej malproksima planedo de Vego, per la amplekso simila al la Tero. «Velo» estis krute malalti#285;anta. Evidente, la voja#285;intoj deziris ajnokaze esplori la lastan planedon, la lastan esperon pri malkovro de mondo, se e#265; ne bela, do almena#365; ta#365;ga por vivo.

Erg Noor kaptis sin je tio, ke li pense diris tiun cedan vorton: «almena#365;». Probable, same pensis anka#365; tiuj, kiuj regis «Velon» kaj estis pririgardantaj la supra#309;on de la planedo per potencaj teleskopoj.

«Almena#365;!..» Tiuj tri silaboj entenis adia#365;on kun la revo pri belaj mondoj de Vego, pri trovo de perloj-planedoj sur fundo de vasta#309;oj de la Universo, pro kiu la homoj de la Tero memvole kondamnis sin al kvardekkvinjara mallibero en la stel#349;ipo kaj por pli ol sesdek jaroj forlasis la gepatran planedon.

Sed, absorbite de la spekta#309;o, Erg Noor ne tuj pensis pri tio. En profundo de la duonsfera ekrano li estis fluganta super la supra#309;o de la senlime fora planedo. Por vera malfeli#265;o de la voja#285;antoj — de tiuj, la pereintaj, kaj de #265;i tiuj — la vivaj, la planedo i#285;is simila al la konata ekde infaneco plej proksima najbaro en la suna sistemo — al Marso. Same maldika diafana gasa #349;elo kun nigre-verda, #265;iam sennuba #265;ielo, sama egala supra#309;o de dezertaj kontinentoj kun e#285;oj de disfalintaj montoj. Sed sur Marso regis bruliganta malvarmo de nokto kaj akra #349;an#285;o de tagaj temperaturoj. Tie estis malgrandaj mar#265;oj, similaj al gigantaj flakoj, elvapori#285;antaj preska#365; #285;is plena sekeco, estis avara, rara pluvo a#365; prujno, mizera vivo de duonmortaj vegeta#309;oj kaj de strangaj, malviglaj, enfosi#285;antaj en la grundon animaloj.

#264;i tie la jubilanta flamo de la blua suno varmigis la planedon tiel, ke #285;i tuta spiris per ardo de la plej varmegaj dezertoj de la Tero. Akvaj vaporoj en malgrandega kvanto estis levi#285;antaj en la superajn tavolojn de la aera #349;elo, kaj grandegajn altebena#309;ojn ombrigadis nur kirloj de termikaj fluoj, sen#265;ese perturbantaj la atmosferon. La planedo rotaciis rapide, kiel #265;iuj ceteraj. Nokta malvarmigo dis#349;utigadis montajn #349;tonarojn je maro de sablo. Sablo, oran#285;a, viola, verda, blueta a#365; blindige blanka, inundis la planedon per grandegaj makuloj, demalproksime #349;ajnantaj maroj a#365; #285;angaloj de fantaziaj vegeta#309;oj. #264;enoj de detruitaj montoj, pli altaj, ol sur Marso, sed same senvivaj, estis kovritaj per brilanta nigra a#365; bruna krusto. La blua suno kun sia potenca ultraviola radiado estis detruanta mineralojn, elvaporiganta malpezajn elementojn.

Helaj sablaj ebena#309;oj, #349;ajnis, radiis flamon mem. Erg Noor rememoris, ke en la antikveco, kiam sciencistoj estis ne plejmulto da lo#285;antaro de la Tero, sed nur etnombra grupo da homoj, inter verkistoj kaj pentristoj disvasti#285;is revoj pri homoj de aliaj planedoj, adapti#285;intaj al vivo en altigita temperaturo. Tio estis poezia kaj bela, levis kredon je potenco de la homa naturo. Homoj en fajra spirado de planedoj de bluaj sunoj, renkontantaj siajn terajn fratojn!.. Grandan impreson al multaj, inklude Erg Noor-on, faris pentra#309;o en muzeo de la orienta centro de la suda lo#285;a zono: nebuli#285;anta sur la horizonto ebena#309;o de flama ru#285;a sablo, griza brulanta #265;ielo, kaj sub #285;i estas senviza#285;aj homaj figuroj en termikaj skafandroj, de#309;etantaj nekredeble kontrastajn nigre-bluajn ombrojn. Ili rigidi#285;is en tre dinamikaj, plenaj je mirego pozoj anta#365; angulo de iu metala konstrua#309;o, ardigita preska#365; #285;is blankeco. Apude estas nuda virino kun malligitaj ru#285;aj haroj. La hela ha#365;to brilas en la blindiga lumo e#265; pli forte, ol la sabloj, lilaj kaj karmezinaj ombroj emfazas #265;iun linion de la alta kaj svelta figuro, staranta kiel standardo de venko de la vivo super la fortoj de la kosmo.

Kura#285;a, sed tute nereala revo, kontra#365;anta al #265;iuj le#285;oj de biologia evoluo, nun, en la epoko de la Ringo, ekkonitaj multe pli profunde, ol dum la tempo, kiam estis kreita la pentra#309;o.

Erg Noor tremeris, kiam la supra#309;o de la planedo sur la ekrano #309;eti#285;is renkonten. La nekonata piloto ekkondukis «Velo-n» malsupren. Tute proksime ekna#285;is sablaj konusoj, nigraj rokoj, iaj dis#349;utitaj brilantaj verdaj kristaloj. La stel#349;ipo estis metode volvanta spiralon de #265;irka#365;flugo de la planedo de unu poluso al la alia. Estis nenia signo de akvo kaj almena#365; plej primitiva vegeta vivo. Ree «almena#365;»!..

Aperis malgajo de soleco, perditeco de la #349;ipo en senviva foro, en potenco de la flama blua stelo… Erg Noor sentis, kiel la propran, la esperon de tiuj, kiuj faris la filmon, observante la planedon en ser#265;ado de almena#365; eksa vivo. Kiel konataj estas al #265;iu, kiu flugis al dezertaj, senvivaj planedoj sen akvo kaj atmosfero, tiuj stre#265;itaj ser#265;oj de #349;ajnaj ruinoj, resta#309;oj de urboj kaj konstrua#309;oj en hazardaj fendoj kaj trajtoj de senvivaj rokoj, en deklivoj de montoj, neniam konintaj vivon!

Rapide kuris sur la ekrano la forbruligita, dispolvigata de furiozaj kirloj, senigita de ajnaj spuroj de ombro tero de la fora mondo. Erg Noor, ekkonsciinta fiaskon de la malnova revo, penis kompreni, kiel povis aperi la mal#285;usta imago pri la forbruligitaj mondoj de la blua stelo.

— Niaj teraj fratoj estos elrevigitaj, kiam ekscios, — malla#365;te diris la biologo, proksime al#349;ovi#285;inta al la estro. — Dum multaj jarmiloj milionoj da homoj de la Tero rigardadis al Vego. Dum someraj noktoj de la Nordo #265;iuj gejunuloj, amantaj kaj revantaj, turnadis siajn rigardojn al la #265;ielo. Somere Vego, hela kaj blua, staras preska#365; en zenito — #265;u eblis ne admiri #285;in? Jam anta#365; miloj da jaroj homoj sciis sufi#265;e pri steloj. Pro stranga direkto de penso ili ne suspektis, ke planedoj krei#285;is preska#365; #265;e #265;iu malrapide rotacianta stelo kun forta magneta kampo, simile al satelitoj, kiujn havas preska#365; #265;iu planedo. Ili ne sciis pri tiu le#285;o, sed revis pri fratoj sur aliaj mondoj kaj anta#365; #265;io sur Vego — la blua suno. Mi memoras tradukojn de belaj versa#309;oj pri duondiaj homoj de blua stelo el iu el antikvaj lingvoj.

— Mi revis pri Vego post la mesa#285;o de «Velo», — turni#285;is al Eon Tal la estro. — Nun estas klare, ke la miljara strebo al foraj kaj belaj mondoj #349;irmis okulojn kaj al mi, kaj al multaj sa#285;aj kaj seriozaj homoj.

— Kiel nun vi de#265;ifros la mesa#285;on de «Velo»?

— Simple. «Kvar planedoj de Vego estas tute senvivaj. Estas nenio pli bela ol nia Tero. Kia feli#265;o estos reveni!»

— Vi pravas! — ekkriis la biologo. — Kial anta#365;e tio ne venis en la kapon?

— Eble, al iu venis, sed ne al ni, astrona#365;toj, kaj, ver#349;ajne, anka#365; ne al la Konsilio. Sed tio nur honorigas nin — kura#285;a revo, sed ne skeptika elrevi#285;o venkas en la vivo!

Sur la ekrano la #265;irka#365;flugo de la planedo fini#285;is. Sekvis registra#309;oj de robota stacio, #309;etita por analizo de kondi#265;oj sur la supra#309;o de la planedo. Poste a#365;di#285;is fortega eksplodo — oni de#309;etis geologian bombon.[41] La stel#349;ipon atingis giganta nubo de mineralaj eroj. Ekhurlis pumpiloj, prenante la polvon en filtrilojn de flankaj ensu#265;aj kanaloj. Kelkaj prova#309;oj de minerala pulvoro el sabloj kaj montoj de la forbruligita planedo plenigis silikolajn provtubojn, kaj aero de la superaj tavoloj de la atmosfero — kvarcajn gasbotelojn. «Velo» direktis sin malanta#365;en en la tridekjaran vojon, trairi kiun la sorto ne destinis al #285;i. Nun #285;ia tera kamarado portos al la homoj #265;ion, kion kun tia peno, pacienco kaj kura#285;o sukcesis akiri la pereintaj voja#285;intoj…

La ceteraj registra#309;oj — ses bobenoj da observa#309;oj — estis speciale esplorendaj de astronomoj de la Tero kaj la plej gravaj informoj estis transdonendaj la#365; la Granda Ringo.

Spekti filmojn pri la posta sorto de «Velo» — pri la malfacila lukto kontra#365; la paneo kaj la T-stelo, kaj speciale la tragikan lastan sonbobenon, — neniu deziris. Tro fortaj ankora#365; estis la propraj emocioj. Oni decidis prokrasti la spektadon #285;is vica veki#285;o de la tuta #349;ipanaro. Tro#349;ar#285;itaj per impresoj, la de#309;orantoj disiris por ripozo, lasinte la estron en la centra stirejo.

Erg Noor ne plu pensis pri la frakasita revo. Li penis taksi tiujn amarajn pecetojn de scio, kiujn sukcesos alporti al la homaro per prezo de tiaj penoj kaj viktimoj la du ekspedicioj — la lia kaj tiu de «Velo». A#365; la atingoj estas amaraj nur pro granda elrevi#285;o?

Erg Noor unuafoje pensis pri la bela gepatra planedo kiel pri neel#265;erpebla ri#265;o da homaj animoj, rafinitaj kaj sciamaj, liberigitaj disde malfacilaj zorgoj kaj dan#285;eroj de la naturo a#365; de primitiva socio. Anta#365;aj suferoj, ser#265;oj, malsukcesoj, eraroj kaj elrevi#285;oj restis anka#365; nun, en la epoko de la Ringo, sed ili estas transportitaj en la superan planon de kreado en scio, arto, konstruado. Nur danke al scio kaj krea laboro la Tero estas liberigita disde terura#309;oj de malsato, trolo#285;ateco, infektaj malsanoj, malutilaj animaloj. Savita de el#265;erpi#285;o de brula#309;o, manko de utilaj #293;emiaj elementoj, tro frua morto kaj malforteco de homoj. Kaj tiuj eroj de scio, kiujn alportos kun si «Tantro», same estas kontribuo al la potenca lavango de penso, dum #265;iu jardeko faranta novan pa#349;on anta#365;en en aran#285;o de la socio kaj ekkono de la naturo!

Erg Noor malfermis gardo#349;rankon de voj#309;urnalo de «Tantro» kaj elprenis skatolon kun metalo de la spirala stel#349;ipo el la nigra planedo. La peza peco de hela lazuro dense ekku#349;is sur la manplato. Erg Noor sciis, ke sur la gepatra planedo kaj #285;iaj najbaroj en la sunsistemo kaj en la proksimaj steloj tia metalo ne ekzistas. Tio estas ankora#365; unu, ver#349;ajne, la plej grava mesa#285;o, krom la informo pri la pereo de Zirda, kiun ili liveros al la Tero kaj al la Ringo…

La fera stelo estas tre proksima al la Tero, vizito de la nigra planedo fare de speciale preparita ekspedicio nun, post la sperto de «Velo» kaj «Tantro», estos ne tiom dan#285;era, malgra#365; ajna aro da nigraj krucoj kaj meduzoj en tiu eterna mallumo. La spiralan stel#349;ipon ili malfermis malsukcese. Se ili havus tempon bone pripensi la entreprenon, do jam tiam komprenus, ke la giganta spirala tubo estas parto de motora sistemo de la stel#349;ipo.

Ree en la memoro de la ekspediciestro aperis la okazinta#309;oj de la lasta fatala tago. Niza, sterni#285;inta kiel #349;ildo transverse sur li, senhelpe falinta apud la monstro. Nelonge floris #349;ia juna sento, kuniginta en si heroan sindonemon de antikvaj virinoj de la Tero kaj malfermitan kaj sa#285;an kura#285;on de la moderna epoko…

Pur Hiss senbrue aperis malanta#365;e, por anstata#365;i la estron en de#309;orado. Erg Noor eliris en la bibliotekon-laboratorion, sed ne direktis sin al la koridoro de la centra fako al la dormo#265;ambroj, sed malfermis la pezan pordon de la hospitala kajuto.

Difuzita lumo de tera tago briletis sur silikolaj #349;rankoj kun kuraciloj kaj instrumentoj, reflekti#285;is de metalo de rentgena aparataro, de aparatoj de artefarita sangocirkulado kaj spirado. La ekspediciestro deflankigis #285;isplafonan densan kurtenon kaj eniris en duonmallumon. Malforta prilumo, simila al la luna, i#285;is varma en rozkolora kristalo de silikolo. Du tiratronaj stimuliloj, #349;altitaj por okazo de subita kolapso, apena#365; a#365;deble klaketadis, subtenante batadon de la koro de la paralizitino. Ene de la klo#349;o, en la roz-ar#285;enta lumo, senmove etendi#285;inta Niza #349;ajnis enprofundigita en trankvilan, feli#265;an dormon. Multaj generacioj da sana, pura kaj sata vivo de la prauloj rafinis #285;is alta arta perfekteco la fleksemajn kaj fortajn liniojn de korpo de virino — de la plej bela krea#309;o de la potenca vivo de la Tero. La homoj delonge sciis, ke ili ricevis en posedon la planedon, tre ri#265;an je akvo. Akvo stimulis abundon de la vegeta vivo, kaj tiu kreis grandegajn rezervojn de libera oksigeno. Tiam disver#349;i#285;is kiel freneza torento la animala vivo, dum multaj centoj da miliardoj da jaroj pasadinta poioman perfekti#285;on, #285;is aperis pensanta esta#309;o — la homo. Giganta historia sperto de evoluo de vivo sur planedaj sistemoj de sennombraj mondoj pruvis, ke ju pli malfacila kaj longa estis blinda evolua vojo de selektado, des pli belaj rezultis formoj de superaj, pensantaj esta#309;oj, des pli delikate estis ellaborita celkonformeco de ilia adapti#285;o al #265;irka#365;antaj kondi#265;oj kaj postuloj de la vivo, tiu celkonformeco, kiu #285;uste estas la belo.

#264;io ekzistanta movi#285;as kaj evoluas la#365; spirala vojo. Erg Noor vide imagis tiun grandegan spiralon de #265;ies levi#285;o aplike al la vivo kaj la socio de la homoj. Unuafoje li komprenis kun afekcianta klareco, ke ju pli malfacilaj estas kondi#265;oj de vivo kaj laboro de organismoj kiel biologiaj ma#349;inoj, des pli malfacila estas vojo de evoluo de la socio, des pli dense estas volvita la spiralo de levi#285;o kaj des pli proksimaj unu al la alia estas #285;iaj «spiraleroj» — sekve, des malpli rapide okazas la procezo kaj des pli normaj, pli similaj inter si estas la aperantaj formoj.

Li ne pravas en sia strebo al miraklaj planedoj de bluaj sunoj kaj mal#285;uste instruis Niza-n! Flugo al novaj mondoj ne estas por ser#265;o kaj malkovro de iaj nelo#285;ataj, hazarde aran#285;i#285;intaj per si mem planedoj, sed konscia, pa#349;on post pa#349;o, pasado de la homaro la#365; la tuta bran#265;o de la Galaksio, per venka defilado de scio kaj belo… tia, kiel Niza…

Kun subita peza malgajo Erg Noor mallevi#285;is sur la genuojn anta#365; la silikola sarkofago de Niza. La spirado de la junulino ne estis rimarkebla, la okulharoj estis #309;etantaj lilajn strietojn de ombroj sub la dense fermitaj palpebroj, tra la iom malfermitaj lipoj briletadis blanko de la dentoj. Sur la maldekstra #349;ultro, sur la brako #265;e la kubuto kaj sur la bazo de la kolo videblis palaj bluetaj makuloj — la lokoj de batoj de la malica kurento.

— #264;u vidas vi, #265;u memoras vi ion en via dormo? — sufere demandis Erg Noor en impeto de granda malfeli#265;o, sentante, kiel lia volo i#285;as pli mola ol vakso, kiel #285;eni#285;as lia spirado kaj kunpremi#285;as la gor#285;o.

La ekspediciestro kunpremis la interplektitajn fingrojn tiel, ke ili blui#285;is, penante transdoni al Niza siajn pensojn, pasian vokon al vivo kaj feli#265;o. Sed la rufbukla junulino restis senmova, kiel statuo el rozkolora marmoro, kun fajnega perfekteco reproduktinta la vivan modelon.

Kuracistino Luma Lasvi malla#365;te eniris en la hospitalon kaj eksentis ies #265;eeston. Singarde de#309;etinte la kurtenon, #349;i ekvidis la surgenuan estron, senmovan, kiel monumento al tiuj milionoj da viroj, kiuj devis priplori siajn amatinojn. Jam pluran fojon #349;i renkontis Erg Noor-on #265;i tie, kaj akra kompato levi#285;is en #349;ia animo. Erg Noor morne levis sin. Luma rapide aliris lin kaj, emocii#285;ante, flustris:

— Mi bezonas paroli kun vi.

Erg Noor kapjesis kaj, demetinte per la mano la kurtenon, eniris, mallar#285;igante la okulojn, en la anta#365;an fakon de la hospitalo. Li ne eksidis sur se#285;on, proponitan de Luma, sed restis stari, apoginte sin al instala#309;o de fungosimila radiilo. Luma Lasvi rektigis sin anta#365; li je tuta sia negranda alto, penante #349;ajni pli alta kaj pli grava por la okazonta interparolo. La rigardo de la estro donis al #349;i eblon prepari#285;i.

— Vi scias, — necerte komencis #349;i, — ke la moderna ne#365;rologio penetris en la procezon de apero de emocioj en la konscia kaj la subkonscia tavoloj de la psiko. La subkonscio cedas al efiko de bremsantaj kuraciloj tra la antikvaj zonoj de la cerbo, regantaj la #293;emian reguligon de la organismo, inklude la nervan sistemon kaj parte la superan nervan agadon.

Erg Noor levis la brovojn. Luma Lasvi eksentis, ke #349;i parolas tro detale kaj longe.

— Mi volas diri, ke medicino kapablas efiki tiujn cerbajn centrojn, kiuj regas fortajn emociojn. Mi povus…

Kompreno ekbrilis en la okuloj de Erg Noor kaj speguli#285;is en rapida rideto.

— #264;u vi proponas efiki al mia amo, — rapide demandis li, — kaj per tio liberigi min de sufero?

La kuracistino jese klinis la kapon.

Erg Noor danke etendis la manon kaj nege balancis la kapon.

— Mi ne fordonos mian ri#265;econ de sentoj, kiel ajn ili suferigu min. Sufero, se #285;i ne superas fortojn, kondukas al kompreno, la kompreno — al amo. Tiel fermi#285;as la rondo. Vi estas bonkora, Luma, sed ne necesas!

Kaj kun ordinara rapideco la estro malaperis malanta#365; la pordo.

Hastante, kiel dum paneo, elektronikaj in#285;enieroj kaj me#293;anikistoj ree, post dek tri jaroj, instalis en la centra stirejo kaj en la biblioteko ekranojn de TVF por teraj elsendoj. La stel#349;ipo eniris la zonon, en kiu i#285;is ebla ricevo de difuzitaj de atmosfero radiondoj de la monda reto de la Tero.

Vo#265;oj, sonoj, formoj kaj koloroj de la gepatra planedo vigligis la voja#285;antojn kaj samtempe ekscitis ilian malpaciencon — la longeco de kosmaj vojoj estis i#285;anta #265;iam pli neeltenebla.

La stel#349;ipo estis vokanta la sputnikon 57 sur ordinara ondolongo de foraj kosmaj ekspedicioj, #265;iuhore atendante respondon de tiu potenca transsenda stacio de komunikado inter la Tero kaj la kosmo.

Finfine la voko de la stel#349;ipo atingis la Teron.

La tuta #349;ipanaro maldormis, ne deirante de la riceviloj. Reveno al la vivo post dek tri teraj kaj na#365; dependaj jaroj da manko de ligo kun la patrujo! La homoj kun nesatigebla avido renkontadis terajn mesa#285;ojn, pridiskutadis per la monda reto novajn gravajn demandojn, levatajn, kiel #265;iam, de ajna deziranto.

Tiel, hazarde kaptita propono de grundsciencisto Heb Ur ka#365;zis ses-semajnan disputon kaj komplikegajn kalkulojn.

«La proponon de Heb Ur — pridiskutu!» — tondris vo#265;o de la Tero. «#264;iuj, kiuj pensis kaj laboris en tiu direkto, #265;iuj, havantaj similajn pensojn a#365; negativajn rezonojn, — eldiru!» #284;ojige sonis por la voja#285;antoj tiu ordinara formulo de vasta diskutado. Heb Ur prezentis al la Konsilio de Stelnavigado proponon de sistema esploro de atingeblaj planedoj de bluaj kaj verdaj steloj. La#365; lia opinio, tio estas specialaj mondoj de potenca radiado, kiuj povas #293;emie stimuli mineralajn kombinojn, inertajn en teraj kondi#265;oj, al lukto kontra#365; entropio, kio #285;uste estas la vivo. Specialaj formoj de vivo de mineraloj, pli pezaj, ol gasoj, estos aktivaj en altaj temperaturoj kaj furioza radiado de steloj de la altaj spektraj klasoj. Heb Ur opiniis la malsukceson de la ekspedicio al Siriuso, trovinta tie neniajn spurojn de vivo, la#365;le#285;a, #265;ar tiu rapide rotacianta stelo estis duopa kaj ne havis fortan magnetan kampon. Neniu disputis kun Heb Ur, ke duopajn stelojn oni ne povas opinii kreantoj de planedaj sistemoj de la kosmo, sed la esenco de la propono ka#365;zis aktivan kontra#365;agon flanke de la #349;ipanaro de «Tantro».

La astronomoj de la ekspedicio sub gvido de Erg Noor verkis mesa#285;on, kiu estis sendita kiel la opinio de la unuaj homoj, vidintaj Vegon en la filmo, farita de «Velo».

Kaj homoj de la Tero kun admiro eka#365;dis la vo#265;on, parolantan el la proksimi#285;anta stel#349;ipo.

«Tantro» elpa#349;as kontra#365; sendo de ekspedicio la#365; la tezoj de Heb Ur. La bluaj steloj vere radias tian kvanton da energio por unuo de areo de siaj planedoj, ke #285;i sufi#265;as por vivo el pezaj #293;emiaj kombinoj. Sed ajna viva organismo estas filtrilo kaj digo de energio, kontra#365;aganta al la dua le#285;o de termodinamiko a#365; al entropio per kreo de strukturo, per granda malsimpligo de simplaj mineralaj kaj gasaj molekuloj. Tia malsimpligo povas aperi nur en procezo de longa historia evoluo de grandega da#365;ro — sekve, #265;e longa konstanteco de fizikaj kondi#265;oj. Sed #285;uste la konstanteco mankas sur planedoj de alttemperaturaj steloj, rapide detruantaj malsimplajn kombinojn en impetoj kaj kirloj de potencegaj radioj. Tie estas nenio longe ekzistanta, kaj e#265; ne povas esti, malgra#365; tio, ke mineraloj ricevas plej stabilan kristalan konstruon kun kuba atoma latiso.

La#365; la opinio de «Tantro», Heb Ur ripetas unuflankan rezonon de antikvaj astronomoj, ne komprenintaj la dinamikon de evoluo de planedoj. #264;iu planedo perdas siajn malpezajn substancojn, forflugantajn en la spacon kaj difuzi#285;antajn. Speciale forta perdo de malpezaj elementoj okazas #265;e forta varmigo kaj radia premo de la bluaj sunoj.

«Tantro» listigis ekzemplojn kaj finis per aserto, ke la procezo de «plipezigo» de planedoj #265;e la bluaj steloj ne allasas krei#285;on de vivaj formoj.

La sputniko 57 transsendis la ob#309;eton de la sciencistoj de la stel#349;ipo rekte al la observatorio de la Konsilio.

Finfine venis la minuto, kiun kun tia malpacienco atendis Ingrid Ditra kaj Kej Ber, kiel, tamen, anka#365; #265;iuj senescepte anoj de la ekspedicio. «Tantro» komencis malaltigi la subluman rapidon de flugo kaj preteris la glacian zonon de la sunsistemo, proksimi#285;ante al la stel#349;ipa stacio sur Tritono. Tia rapido ne plu necesis — de #265;i tie, de la satelito de Neptuno, «Tantro», fluganta kun rapido je na#365;cent milionoj da kilometroj dum horo, atingus la Teron dum malpli ol kvin horoj. Tamen akcelo de stel#349;ipo postulus tiom da tempo, ke la #349;ipo, komencinte flugon el Tritono, preterus la Sunon kaj malproksimi#285;us de #285;i je grandega distanco.

Por ne mal#349;pari valoregan anamezonon kaj ne pezigi #349;ipojn per grandampleksa aparataro, interne de la sistemo oni flugadis per jonaj planed#349;ipoj. Ilia rapido ne superis okcent mil kilometrojn dum horo por internaj planedoj kaj du milionojn kaj kvincent kilometrojn por la plej malproksimaj eksteraj planedoj. Ordinara vojo de Neptuno #285;is la Tero okupis ekde du monatoj kaj duono #285;is tri monatoj.

Tritono estis tre granda satelito, nur iomete malpli granda ol la gigantaj tria kaj kvara satelitoj de Jupitero — Ganimedo kaj Kalistoo kaj la planedo Merkuro. Tial #285;i posedis maldikan atmosferon, #265;efe el nitrogeno kaj karbona dioksido.

Erg Noor alterigis la stel#349;ipon sur la poluso de Tritono en la indikita loko, malproksime de vastaj kupoloj de stacia konstrua#309;o. Sur #349;tupego de altebena#309;o, #265;e deklivo, trapenetrita per subteraj ejoj, brilis per vitroj konstrua#309;o de kvarantena sanatorio. #264;i tie, en plena izolo disde #265;iuj ceteraj homoj, la voja#285;antoj devis pasigi kvinsemajnan kvarantenon. Dum tiu tempo spertaj kuracistoj zorgeme kontrolas iliajn korpojn, en kiuj povus nesti ia nova infekto. La dan#285;ero estis tro granda, por neglekti #285;in. Tial #265;iuj, kiuj alteri#285;is sur aliajn, e#265; nelo#285;atajn, planedojn, nepre estis submetataj al tiu procedo, nedepende de tio, kiom longe da#365;ris ilia estado en stel#349;ipo. La #349;ipo mem interne same estis esplorata fare de sciencistoj de la sanatorio, anta#365; ol la stacio donis permeson de flugo al la Tero. Por planedoj, delonge ekspluatataj de la homaro, kiel Venuso, Marso kaj kelkaj asteroidoj, kvarantenon oni faradis en ties stacioj anta#365; elflugo.

Estado en la sanatorio estis pli facile eltenebla, ol en stel#349;ipo. Laboratorioj por okupi#285;oj, koncertejoj, kombinitaj banoj el elektro, muziko, akvo kaj ondaj osciloj, #265;iutagaj promenoj en malpezaj skafandroj la#365; montoj kaj #265;irka#365;a#309;oj de la sanatorio. Kaj finfine, komunikado kun la gepatra planedo, kvankam ne #265;iam regula, sed kiel estas #285;oje, ke mesa#285;o povas atingi la Teron nur dum kvin horoj!

La silikolan sarkofagon de Niza kun #265;iuj anta#365;gardoj oni transportis en la sanatorion. Erg Noor kaj biologo Eon Tal forlasis «Tantron» lastaj. Ili pa#349;is facile e#265; kun pezigiloj, surmetitaj, por ne fari subitajn saltojn pro la malgranda gravitforto sur tiu #265;i planedo.

Estingi#285;is lumiloj, brilintaj #265;irka#365; la alteriga kampo. Tritono estis eliranta al la prilumita de la Suno flanko de Neptuno. Kiel ajn malhela estu la grizeta lumo, reflektita de Neptuno, la giganta spegulo de la grandega planedo, situanta nur je tricent kvindek mil kilometroj for de Tritono, dispelis mallumon, kreante sur la satelito helan krepuskon, similan al printempaj krepuskoj de altaj latitudoj de la Tero. Tritono #265;irka#365;flugadis Neptunon kontra#365; rotacio de sia planedo de oriento al okcidento preska#365; dum ses teraj diurnoj, kaj #285;iaj «tagaj» periodoj da#365;ris #265;irka#365; sepdek horojn. Dum tiu tempo Neptuno sukcesis kvarfoje rotacii, kaj nun la ombro de la satelito rimarkeble kuris la#365; la nebula disko.

Preska#365; samtempe la estro kaj la biologo ekvidis negrandan #349;ipon, starintan malproksime de rando de la plata#309;o. Tio ne estis stel#349;ipo kun #349;veligita malanta#365;a duono kaj altaj ekvilibraj e#285;oj. Ju#285;ante la#365; la tre akra pruo kaj mallar#285;a korpo, tiu #349;ipo devus esti planed#349;ipo, sed #285;i malsamis de la konataj konturoj de tiuj #349;ipoj per dika ringo sur la po#365;po kaj per longa spinilforma alkonstrua#309;o supre.

— #264;i tie, en kvaranteno, estas ankora#365; #349;ipo? — duondemande diris Eon. — #264;u la Konsilio #349;an#285;is sian regulon?

— Ne sendi novajn stelajn ekspediciojn anta#365; reveno de anta#365;aj? — respondis Erg Noor. — Vere, ni ne transiris nian tempolimon, sed la mesa#285;o, kiun ni devis sendi el Zirda, malfruis je du jaroj.

— Eble, tio estas ekspedicio al Neptuno? — supozis la biologo.

Ili pasis duonkilometran vojon al la sanatorio kaj levi#285;is sur vastan terason, tegitan per ru#285;a bazalto. En la nigra #265;ielo pli hele, ol #265;iuj steloj, brilis la eta disko de la Suno, videbla el #265;i tie, el la poluso de la malrapide rotacianta satelito. Kruela centsepdekgrada frosto senti#285;is tra la varmigaj skafandroj kiel ordinara malvarmo de tera polusa vintro. Grandaj flokoj de ne#285;o el glacii#285;inta amoniako a#365; karbona dioksido estis malrapide falantaj en la senmova atmosfero, donante al la tuta #265;irka#365;a#309;o kvietan trankvilon de tera ne#285;ado.

Erg Noor kaj Eon Tal hipnotigite rigardis al la falado de ne#285;eroj, simile al malproksimaj prauloj, lo#285;intaj en moderaj latitudoj, por kiuj apero de ne#285;o signifis finon de agrikulturaj laboroj kaj penoj. Kaj tiu #265;i neordinara ne#285;o same signifis finon de iliaj laboro kaj voja#285;o.

La biologo, respondante al siaj subkonsciaj sentoj, etendis la manon al la estro.

— Fini#285;is niaj aventuroj, kaj ni estas nedama#285;itaj danke al vi!

Erg Noor faris akran forigan geston.

— #264;u #265;iuj estas nedama#285;itaj? Kaj mi estas nedama#285;ita danke al kiu?

Eon Tal ne konfuzi#285;is.

— Mi estas certa — Niza estos savita! La #265;i-tieaj kuracistoj intencas komenci kuracadon tuj. Estas ricevita instrukcio de Grim #348;ar mem — la estro de la laboratorio de #285;eneralaj paralizoj.

— #264;u oni scias, kio estas tio?

— Ankora#365; ne. Sed estas klare, ke Niza estas lezita per speco de kurento, kiu #349;an#285;as la #293;emion de nervaj nodoj de a#365;tonomaj sistemoj. Kompreni, kiel neniigi #285;ian neordinare longan efikon, — signifas elkuraci la junulinon. Ni ja sukcesis malkovri la me#293;anismon de persistaj psikaj paralizoj, kiujn oni dum tiom da jarcentoj opiniis nekuraceblaj. #264;i tie estas io simila, sed ka#365;zita de ekstera objekto. Kiam oni faros eksperimentojn kun miaj kaptitoj — tutegale, #265;u ili vivas, #265;u ne, — tiam anka#365; mia mano ree servos al mi!

Sento de honto igis la ekspediciestron sulkigi la brovojn. En sia malfeli#265;o li forgesis, kiel multe faris por li la biologo. Tio estas maldeca por plena#285;a homo! Li akceptis la manon de la biologo, kaj amba#365; sciencistoj esprimis reciprokan simpation en la antikva vira gesto.

— #264;u vi pensas, ke mortigaj organoj de la nigraj meduzoj kaj de tiu krucforma abomena#309;o estas de sama speco? — demandis Erg Noor.

— Mi ne dubas. Pruvo de tio estas en mia mano… — La biologo ne rimarkis la hazardan kalemburon. — En akumulado kaj transformado de elektra energio esprimi#285;is komuna adapti#285;o de la nigraj esta#309;oj — lo#285;antoj de la planedo, ri#265;a je elektro. Ili estas evidentaj rabobestoj, kaj tiujn, kiuj estas ilia #265;asa#309;o, ni ankora#365; ne konas.

— Sed #265;u vi memoras, kio okazis kun ni #265;iuj, kiam Niza…

— Tio estas alio. Mi longe pensis pri tio. Kun apero de la terura kruco aperis rompinta nian konscion infrasono de grandega forto. En tiu nigra mondo anka#365; sonoj estas nigraj, nea#365;deblaj. Subpremante la konscion per infrasono, tiu esta#309;o poste efikas per speco de hipnoto, pli forta, ol #265;e niaj, nun formortintaj, gigantaj serpentoj: ekzemple, #265;e anakondo. Jen kio preska#365; pereigis nin, se ne agus Niza…

La ekspediciestro rigardis al la fora Suno, lumanta nun anka#365; sur la Tero. La Suno — la eterna espero de la homo jam ekde lia anta#365;historia vegetado en la senkompata naturo. La Suno — la enkorpi#285;o de hela forto de la racio, dispelanta obskuron kaj monstrojn de nokto. Kaj #285;oja fajrero de espero i#285;is lia vojkamarado por resto de la voja#285;o…

La estro de la Tritona stacio venis en la sanatorion por kunpreni Erg Noor-on. La Tero vokis la ekspediciestron, kaj la apero de la staciestro en la malpermesitaj kvarantenaj ejoj signifis finon de la izolo, eblon fini la dektrijaran voja#285;on de «Tantro». La ekspediciestro balda#365; revenis, e#265; pli koncentri#285;inta, ol #265;iam.

— Ni elflugas jam hodia#365;. Oni petis min preni ses homojn el planed#349;ipo «Amat», kiun oni lasas #265;i tie por esploro de novaj ercaj minkampoj sur Plutono. Ni prenos la ekspedicion kaj la materialojn, kolektitajn de #285;i sur Plutono.

Tiu sesopo speciale ekipis ordinaran planed#349;ipon kaj faris nemezureble kura#285;an heroa#309;on. Ili plon#285;is al fundo de infero, sub densan neon-metanan atmosferon de Plutono. Flugis en tempestoj de amoniaka ne#285;o, #265;iusekunde timante frakasi#285;i en mallumo je kolosaj pikiloj de firma, kiel #349;talo, akva glacio. Ili sukcesis trovi zonon, kie elstaras nudaj montoj. La enigmo de Plutono estas finfine solvita — tiu planedo ne apartenas al nia sunsistemo. #284;i estas kaptita de tiu dum iro de la Suno tra la Galaksio. Jen kial la denso de Plutono estas multe pli granda ol de #265;iuj ceteraj malproksimaj planedoj. Strangajn mineralojn el la tute fremda mondo malkovris la esploristoj. Sed e#265; pli grava estas tio, ke sur unu monto estas trovitaj spuroj de preska#365; tute detruitaj konstrua#309;oj, atestantaj pri iu nekredeble antikva civilizo. La akiritaj de la esploristoj datumoj, certe, devas esti kontrolitaj. La racia prilaboriteco de la konstruaj materialoj ankora#365; postulas pruvojn… Sed evidenta estas la mirinda heroa#309;o. Mi fieras pri tio, ke nia stel#349;ipo transportos la heroojn al la Tero, kaj brulas pro malpacienco a#365;di iliajn rakontojn. Ilia kvaranteno fini#285;is anta#365; tri tagoj… — Erg Noor eksilentis, laci#285;inte pro longa parolo.

— Sed ja #265;i tie estas serioza kontra#365;diro! — ekkriis Pur Hiss.

— Kontra#365;diro estas patrino de vero! — trankvile respondis al la astronomo Erg Noor per malnova proverbo. — Estas tempo prepari «Tantron»!

La elprovita stel#349;ipo facile de#349;iri#285;is de Tritono kaj ekkuris la#365; giganta arko, perpendikulara al la ekliptika ebeno. Rekta vojo al la Tero estis neebla: ajna #349;ipo pereus en la lar#285;a zono de meteor#349;tonoj kaj asteroidoj — rompa#309;oj de la detruita planedo Faetono, iam ekzistinta inter Marso kaj Jupitero kaj dis#349;irita per gravito de la giganto de la sunsistemo.

Erg Noor faris akcelon. Li ne intencis veturigi la heroojn al la Tero dum ordinaraj sepdek du tagoj, sed decidis, uzante kolosan forton de la stel#349;ipo, kun minimuma uzo de anamezono, trairi la vojon dum kvindek horoj.

Elsendoj de la Tero tra#349;iri#285;adis tra la spaco al la stel#349;ipo — la planedo salutadis la venkon super mallumo de la fera stelo kaj super mallumo de glacia Plutono. Komponistoj plenumadis verkitajn oma#285;e de «Tantro» kaj «Amat» romancojn kaj simfoniojn.

La kosmo tondris per jubilaj melodioj. Stacioj sur Marso, Venuso kaj asteroidoj vokadis la #349;ipon, enver#349;ante siajn akordojn en la #285;eneralan #293;oron de respekto al la herooj.

— «Tantro», «Tantro», — finfine eksonis vo#265;o el la posteno de la Konsilio, — estas permesita alteri#285;o en El Homra!

La centra kosmohaveno situis sur loko de la eksa dezerto en Norda Afriko, kaj la stel#349;ipo #309;eti#285;is tien tra la saturita per suna lumo atmosfero de la Tero.